Bon bini Curacao, bon bini Eva!

19 Augustus 2011, Curacao

‘Hallo!!’ Kan ik niet nalaten te zeggen als we het vliegtuig van Dutch Antilles Express inlopen. De Antilliaanse steward lacht vriendelijk en zegt zowaar hallo terug. We lopen naar onze stoelen en terwijl we opstijgen zien we dat maar een kwart van het toestel gevuld is; er zitten maar zo’n 35 mensen in het vliegtuig. De vlucht gaat snel, anderhalf uur nadat we opstijgen uit Bogotá landen we al in Curacao. Een vlucht naar de Caribbean ging nog nooit zo makkelijk. Als we de trap van het vliegtuig aflopen worden we overladen door een warme, caraïbische wind. We hebben mazzel; we landen net voor een groot Arkefly toestel dus we lopen snel langs de douane en halen onze tassen voordat die passagiers ook in de rij komen staan. We lopen de luchthaven uit en direct door naar National om onze huurauto op te halen. De jongen achter de balie is heel vriendelijk maar snapt niet dat we geen telefoonnummer hebben; ik leg hem uit dat we al een jaar weg zijn en ons telefoonnummer hebben opgezegd. Dat vindt ‘ie maar wat interessant allemaal. Als we eenmaal de auto hebben gaat het snel; binnen een kwartier staan we al voor de ingang van ‘Floris Suite’, onze accommodatie van deze week. Omdat het hoogseizoen is, is alle accommodatie op Curacao loeiduur. Ook deze accommodatie was niet goedkoop, maar we hebben wel een prachtige kamer met een gigantisch balkon en een keuken, zodat we zelf kunnen koken. En dus kleden we ons na aankomst eerst om naar tropische standaard en rijden we daarna direct door naar Albert Heijn. De laatste keer dat wij op Curacao waren, zo’n vijf jaar geleden, was er nog geen Albert Heijn. Nu wel. ‘Bon bini na Albert Heijn’, staat er bij de ingang op het bord. ‘Bon bini in de hemel’, hadden ze er ook op kunnen zetten. Stel je voor: je hebt een jaar lang geen hagelslag en normaal brood meer op, je hebt al máanden zin in Huzarensalade en ineens….is het er allemaal. We weten niet waar we kijken moeten!! Ik maak overal foto’s van, zo bizar vindt ik het. Want: onze reis is nog niet voorbij, maar we lopen wél al bij Albert Heijn en kunnen alles kopen wat we lekker vinden. Hoewel…alles is import en verschrikkelijk duur. Drie euro voor zes plakjes Euro Shopper kaas, vier-en-een-halve euro voor een bak Huzarensalade…er zijn grenzen. En dus laten we sommige producten nog een weekje voor wat ze zijn, terwijl we heel veel andere zaken met veel overgave in onze kar gooien: pindakaas, witte vlokken, fruithagel, leverworst, camembert, Argentijnse Torontés Chardonnay en verschillende Nederlandse, Belgische en lokale biertjes. De kar puilt he-le-maal uit en even vraag ik me bezorgd af of we genoeg gaan hebben aan de 500 Gulden die we zojuist gepind hebben. Gelukkig blijkt het ondanks de enorme hoeveelheid boodschappen nog best wel mee te vallen.

Vanavond eten we in onze kamer, lekker op de bank. Vers bruin, Hollands brood. Jemig. Ik eet er één met witte vlokken, één met leverworst, één met camembert en nog één met witte vlokken. Edwin eet op het moment ‘Patatje Joppie Chips’. Ik bedoel maar. WAT is dat in Hemelsnaam?

21 Augustus 2011, Curacao

Als we door Willemstad naar het huis van Eva rijden, verbazen we ons hoe stil het overal is. Als we er bijna zijn, vraag ik aan Ed of de autoklok gisteren ook al een uur achterliep. Het is 7.52 uur en we hebben om negen uur met Eva afgesproken. Uuh. Nee. De klok liep gisteren gewoon goed. Althans dat denken we; we hebben er weleens vaker naast gezeten als het gaat om tijdsverschil. Als we bij het huis aankomen is het nog stil. Er is een groot hek zonder bel. Omdat we niet helemaal zeker zijn van de tijd lopen we eerst de supermarkt aan de overkant in: het blijkt inderdaad tegen acht uur. Terwijl we bedenken hoe we zonder deurbel de aandacht van Eva kunnen trekken zie ik ineens iemand door het raam zwaaien; gelukkig!! Eva doet open en kijkt een beetje verbaasd; hadden we niet om negen uur afgesproken? Uh…ja. Maarre…heeft Curacao dan geen vijf uur tijdsverschil met Nederland? Het blijken er zes, het mysterie der tijdstippen is opgelost.

Eva huurt een leuke kamer in een gezellig studentenhuis. Het is in een groot, koloniaal blauw huis, die zie je hier veel. Het enige nadeel…door de hitte zitten er natuurlijk kakkerlakken. Wij hebben het afgelopen jaar geleerd dat dat niet hoeft te betekenen dat het vies is, het is zo drukkend heet op Curacao, daar houden die beesten nou eenmaal van. Eva heeft ze allemaal platgespoten met een giftig middeltje; wij gooien de lijkjes in de prullenbak. Aan haar huisgenoten heeft ze helaas niet zoveel; één van de meisjes legt ons uit dat ze gisteren met z’n vieren op de tafel hebben staan gillen. Wij hopen voor Eva dat de nog lege kamers opvullen met wat daadkrachtiger volk…;-)

Omdat we lekker op tijd zijn rijden we tegen half negen de straat uit. Eerst even naar ons hotel zodat Eva wat spullen kan achterlaten en dan gaan we op weg naar het Noordelijke gedeelte van het eiland. Curacao is niet een heel groot eiland en we zitten natuurlijk de hele tijd te kletsen dus binnen no-time staan we voor het hek van het Christoffel National Park. In dit park kunnen we twee route’s rijden: een bergroute en een kustroute. Beide route’s brengen ons over het hart van het eiland, over steile heuvels en langs grote cactussen. Er zijn fantastische uitzichtspunten over zee en we zien heel veel grote en felgekleurde leguanen. Ook zien we heel veel prachtige vogels in vele kleuren maar ook roofvogels. Na ons bezoek aan het Christoffelpark rijden we naar Westpunt; het Noordelijke puntje van het eiland. Hier bezoeken we vier strandjes; de Grote Knip, Kleine Knip, Jeremi en Lagun waar we elke keer even het water induiken. Het water is helderblauw en de temperatuur is heerlijk, je hoeft er eigenlijk helemaal niet aan te wennen. Het is dan ook héél erg heet op Curacao en het lauwwarme water is een welkome afkoeling.

Rond een uur of drie rijden we naar het autoverhuurbedrijf waar Eva haar auto op kan halen. Onderweg stoppen we nog even in het plaatsje Pannekoek waar we bij de toko een ijsje halen. Als we aankomen bij het verhuurbedrijf bespreken we alle ins- & outs over de autohuur. Edwin brengt ondertussen vast onze eigen huurauto terug, die moet voor vier uur ingeleverd zijn. Als alles afgehandeld is rijden Eva en ik terug naar het hotel. We zijn ondertussen een beetje oververhit dus we springen met z’n allen nog maar even het zwembad in. Wat hebben we het zwaar hè, hier op Curacao.

Aan het eind van de middag genieten we van een heerlijke aperitiefje van wijn, biertjes en chips. Totdat we erachter komen dat het acht uur is en we zo toch eens het restaurant moeten gaan opzoeken. We lopen naar ‘Pirate’s Bay’, een restaurantje om de hoek waar Edwin en ik jaren eerder weleens hebben gegeten. We nemen plaats aan een tafeltje op het strand, gooien onze slippers uit en begraven onze voeten in het witte zand. We bestellen nog een flesje wijn en ik bestel de zo-lang-verlangde warme geitenkaassalade en Ed en Eva een flink bord kipsaté. Als we klaar zijn met eten blijkt het al twaalf uur te zijn en wandelen we weer terug naar het hotel. We vallen vrijwel direct als een blok in slaap, het was een lange dag.

Vanmorgen slapen we heerlijk uit; onze kamer is muisstil en heeft airco, zo lekker hebben we al in geen maanden meer geslapen. Daarna ontbijten we uitgebreid en duiken het zwembad in. Het is eigenlijk gewoon te warm om iets anders te doen. Tijdens de lunch neemt Eva de huidige Top-40 met ons door. We hebben het gevoel dat we een jaar in de jungle hebben gezeten, we herkennen welgeteld één liedje. Na de lunch rijden we even langs Eva’s huis om haar duikbril en snorkel op te halen. Dan gaan we op ontdekkingstocht; Eva wil vast kijken waar ze morgenochtend voor haar stage moet zijn. Het kantoor ligt heel dicht achter haar huis maar is door een snelweg niet goed te voet bereikbaar. Door de belabberde bewegwijzering en te kort aan verkeersborden op Curacao zijn we wel een half uur bezig om de juiste route met de auto te vinden. Als we het eenmaal hebben gevonden rijden we naar de westkust van het eiland naar een klein strandje wat vol zit met zondag-middag-barbequende locals. We zijn toe aan wat verkoeling en we zwemmen en snorkelen wat in het warme water en luieren wat op het strand. Ik zou wel kunnen wennen aan deze levensstijl!

’s Avonds koken we spaghetti en eten we op ons gigantische balkon. Om half tien zwaaien we Eva uit en ploffen we op bed neer. Ik probeer nog wat te lezen maar ik ben zo moe dat ik binnen twee minuten in slaap val. Wat een heerlijk weekend op dit tropische eiland.

22 Augustus 2011, Curacao

Vandaag besteden we voornamelijk op een ligbedje aan het zwembad. We bekijken de leguanen die om ons heen in bomen klimmen en de tuinplantjes op eten. ’s Avonds willen we na het eten nog wat gaan drinken bij Pirate’s Bay maar er raast een gigantische onweers- en regenbui over het eiland dus in plaats daarvan kijken we het NOS Journaal. Ah. Aaaaaaargh!!!

23 Augustus 2011, Curacao

Vandaag zijn we precies 1 jaar weg. 1 jaar weg van huis, 1 jaar niet in Nederland geweest. Het voelt niet echt als een jaar, we missen het niet echt. Aan de andere kant is er wél heel veel gebeurd in dat jaar. Ik keek laatst een film die zich in China afspeelde en besefte me toen dat we daar een jaar geleden waren. Heel vaag. Eén ding is zeker: het jaar is veel te snel gegaan en we zouden makkelijk nog een jaar weg kunnen blijven. Misschien moeten we een sponsorloop organiseren onder het mom: ‘laat-Edenliset-waar-ze-zijn’ ofzo. Ik heb al naar vacatures gekeken maar dat zijn er niet zoveel op Curacao op het moment. Ik vrees dat we er zaterdag toch aan moeten geloven.

Op zich is zo’n terugkomst via Nederland-Light, ofwel de Nederlandse Antillen wel heel relaxed. We hebben onze eerste supermarktbezoek gehad en heel veel dingen gegeten waar we al maanden naar uit keken. We kunnen hier Nederlands praten en we zien heel veel Nederlandse dingen; verkeerslichten maar ook bordjes waar ‘bushalte’ op staat. We hebben zelfs onze eerste Hollandse café-hap al op, de huidige Top-40 is al met ons doorgenomen en we hebben al een NOS Journaal gezien. Curacao voelt na Zuid-Amerika dan ook echt als thuiskomen, misschien ook omdat we hier al eens zijn geweest. Het voordeel van hier is wel dat het heel warm is, we een zwembad tot onze beschikking hebben en we nog niet hoeven te werken. Met recht Nederland-Light dus.

Na ons ontbijtje hangen we vanmorgen heerlijk op ons balkon. Ik bereid me geestelijk voor op het feit dat we straks weer in Nederland zijn en ik Google eerst maar eens wat supermarkten. Ik sla stijl achterover van wat ik zie op de websites. Hebben jullie enig idee hoe goedkoop Nederland is? En wat een overdaad aan produkten…niet normaal meer. Maar wat je dan in hemelsnaam met Friesche Vlag Melkschuim of Fruit-to-go-Knijpzakjes moet is me een raadsel. Moeten we dan echt alles in potjes stoppen tegenwoordig? Wat is er gebeurd met de oer-Hollandsche appel? Omdat Edwin gek van me wordt terwijl-hij-een-boek-probeert-te-lezen-want-ik-heb-tenslotte-vakantie (‘Ed! Bij de C1000 kost alles 1 euro!!’ ‘Ed! Bij Albert Heijn krijg je er twee-voor-de-prijs-van-één!’) besluit ik mijn aandachtsveld te verschuiven.

Ik Google wat eetcafé’s in Utrecht. 15 euro voor een kipsaté-tje of een maaltijdsalade…is dat normaal? Dat valt dan nog mee in vergelijking met voorgerechtjes van een tientje. Oh! ‘Tomatensoep met een scheutje room’ HMMMM. Een fles witte huiswijn 15 euro?? Nou ja, beter 15 euro-wijn dan helemaal geen wijn.

Nu.nl:
‘Zware buien teisteren zuiden en oosten van het land’.
Ah! Nederlands wereldnieuws.

’21 files’
Dat valt dan weer alles mee op dinsdagmiddag 5 uur.

’22 graden, zwaarbewolkt’
Zomer in Nederland…

‘1 liter Euro 95: 1,666 euro’
WAT????

Oké. Dit wordt me teveel. Tijd om af te koelen in het zwembad.

***

Terwijl we liggen te luieren aan het zwembad kijken we eens om ons heen. Het is de hele week al heel rustig in het resort, we verbazen ons er over. We hadden in verband met het hoogseizoen gerekend op om-6-uur-’s morgens-handdoek-neerleggende-Hollanders en hordes schreeuwende kinderen. In plaats daarvan is het heerlijk stil en relaxed. Wie wel behoorlijk wat stress lijkt te hebben, is een grote leguaan die achterna wordt gezeten door een klein vogeltje. De leguaan rent zijn poten onder zijn lijf uit, hij heeft wel door dat hij aan de verliezende kant is denk ik. Ook hoorden we net ineens gigantisch gegil van de andere kant van het zwembad, er valt een mega-leguaan uit de boom op het bedje van een zonnende dame. Ach…zo gebeurt er nog wat aan het zwembad in Curacao.

Aan het eind van de middag komt Eva langs en duiken we nog maar eens het zwembad in. Hierna rijden we naar Willemstad en parkeren we de auto in Otrabanda. Er vaart een enorm marineschip door het water bij Willemstad waardoor de Koningin Emmabrug, ook wel de pontjesbrug genoemd, open is en we met een bootje naar Punda aan de overkant moeten varen. We lopen naar het Wilhelminaplein waar we bij een eetcafé eten en daarna halen we een toetje bij Ben en Jerry’s. Hebben we toch een beetje gevierd dat we een jaar op pad zijn. Na al deze gezelligheid lopen we via de dichte pontjesbrug weer terug naar de auto. Edwin loopt een stukje voor ons en ik kijk verbaasd op als er ‘Psssssssttt!! Dushi!!!!’ klinkt vanaf de zijkant van de brug. Ik blijf staan, kijk de jongens lachend aan en zeg dan: ‘hahaha, doe eens even normaal joh!’ Een zacht gemompel volgt, ik kan niet nalaten er hard om te lachen. Eva zet ons met haar blauwe bolide weer ‘thuis’ af. Ik plof in bed en val direct weer in slaap. We doen de hele dag niks en toch ben ik elke avond héél moe.

24 Augustus 2011, Curacao

Zo. Terwijl Edwin op zijn buik op de grond ligt naast het zwembad om een grote groene leguaan te fotograferen bedenk ik me nog maar eens hoe bijzonder het is dat Nederland van deze leuke Antillen hebben (gehad). En iedereen is hier ook heel aardig. Staan we te weinig bij stil denk ik. Ik ben er met dit onverwachte bezoek aan Curacao ook weer helemaal fan van geworden eigenlijk en zou elke Hollander aanraden hier eens een kijkje te nemen. Het mooiste is natuurlijk om een combinatie te maken met Aruba (met stip de mooiste stranden), Bonaire (mooiste duik- en snorkelplek ter wereld) en Curacao (het meeste gevarieerde eiland met van alles wat). Een absolute aanrader, het is voor ons niet de eerste, maar zeker ook niet de laatste keer dat we hier zijn geweest!

En hier gaat ‘ie dan. Reisverslag 91. Maar nog niet het laatste….stay tuned voor het…. ‘Interview met Twee Wereldreizigers’. Coming soon!