Lima & Paracas

04 Juli 2011, Lima

Onze vlucht naar Lima verloopt rommelig vandaag. Krap, vol vliegtuig en veel turbulentie. Een mevrouw veroorzaakte nog redelijk wat opschudding door halverwege de vlucht hysterisch gillend door het gangpad te rennen. Er was iets met haar medereizigster, een oude dame, we vermoedden dat ze flauw was gevallen ofzo. Er werd omgeroepen of er misschien een dokter aan boord was en of die zich even wilde melden. Ik verbaas me daar altijd over. Altijd als men om een dokter vraagt tijdens een vlucht (en dat is me toch al een aantal keer overkomen) is er één aan boord. Zou er ook op elke vlucht een reisagent zitten? Of een schoenenverkoper? Of een NS Hispeed databeheerder?

Na ruim vijf uur landden we in Lima. We zijn zo door de douane, halen de tassen en eenmaal buiten staat de door ons bestelde taxi-chauffeur al netjes op ons te wachten. Hij heeft een gezellig, Cubaanse-stijl muziekje aanstaan terwijl we door niet-zo-gezellige buitenwijken van Lima rijden. Na ongeveer drie kwartier komen we aan in ons hostel, wat er erg leuk uitziet.

Vanmiddag verkennen we de omgeving een beetje. Ons hostel ligt in de wijk Miraflores, één van de betere wijken van Lima waar je veilig over straat kan. Wel hebben alle huizen gigantische muren, prikkeldraad en tralies eromheen. Dat geeft een beetje het criminaliteitsniveau van Lima weer. Miraflores blijkt wel een heel gezellige wijk met veel eettentjes en leuke winkeltjes. Tijdens onze expeditie lopen we langs een Chinees wokrestaurant en Edwin komt op het geniale idee om eten mee te nemen en dat vanavond op te warmen. Dan hoeven we de deur niet meer uit en kunnen we een beetje op tijd naar bed. Als we ons maaltje ’s avonds opgewarmd hebben en we er heerlijk van zitten te smullen vraagt een dame nieuwsgierig aan ons waar wij ons Chinese eten hebben gehaald. We leggen het haar uit en we raken aan de praat. De dame blijkt uit Taipei te komen en is onlangs nog in Nederland geweest. Ze laat ons een foto zien van een bak Nederlandse zeekomkommers, daar handelt ze namelijk in. Ze laat ons ook foto’s zien van de bloemenveiling in Aalsmeer en wil weten hoeveel soorten bloemen men daar verkoopt, wat wij natuurlijk niet weten. Als we zeggen dat we ook zeekomkommers hebben gezien in de Pacific moeten we opschrijven op welke eilanden. Ze vraagt bij welk bedrijf we ze hebben gezien en we leggen uit dat we ze in zee hebben gezien met een snorkel op. Daar moet ze natuurlijk om lachen (we hebben dan ook nog nooit een Chinees met een snorkel op gezien) en dan laat ze ons nog meer foto’s zien van gekookte en -om deze reden- gekrompen zeekomkommers. We vinden’r eigenlijk vrij intrigerend, deze Taipei-se zeekomkommer handelaar-mevrouw. We beloven langs te komen als we ooit naar Taipei gaan. We gaan vanavond lekker op tijd naar ons bed; we hebben wat slaap in te halen van afgelopen nacht.

05 juli 2011, Lima

Vannacht hebben we maar liefst 11 uur geslapen, we waren ook zo moe. Als we opstaan blijkt onze douche geen warm water te hebben, dus we besluiten eerst maar even te gaan ontbijten en het dan meteen maar door te geven. Net voordat we naar beneden willen lopen besluit Edwin nog even het badkamer raampje open te zetten. Dat bestaat uit allemaal glazen laagjes, waarvan er direct één met een noodgang twee verdiepingen naar beneden valt. We horen het glas breken op de plavuizen beneden, gelukkig maar, want als er iemand onder had gestaan had het niet zo leuk afgelopen waarschijnlijk.

Bij het ontbijt ontmoeten we onze Taipei-se-zeekomkommer-handelaar-vriendin die –uiteraard- een foto met ons wil. Hm. Ik zie er niet florissant uit, net uit bed en niet gedoucht, maar zeg maar eens nee tegen een Chinees die een foto wil maken. Na het ontbijt douchen we alsnog. Een beetje. Het water is warm maar er is geen waterdruk. Het went, we zijn wel wat vage douches gewend ondertussen. Na de ‘douche’ boeken we de bus voor morgen en een hotel. Tegen het middaguur nemen we de bus naar het centrum van Lima. Het bussysteem is hier geniaal en werkt hetzelfde als het TransJakarta bussysteem. Het is een netwerk van busbanen die allemaal met elkaar verbonden zijn. Je koopt een kaartje en wacht op een verhoogd perron tot de bus komt. Als deze komt, openen de deuren van de bus, maar ook op het perron. Je stapt dan op gelijke hoogte in de bus die flink door kan rijden op de lege busbanen. Als we aankomen op het centraal station van Lima blijkt ook dit heel nieuw en modern te zijn, we staan er eigenlijk wel een beetje van te kijken.

We lopen richting het centrum van Lima. Omdat Lima een zeer criminele stad is, zijn we nogal op onze hoede. We hebben weinig geld bij ons en alleen onze kleine camera. In Lima staan vooral de gewapende overvallen bekend. In elke stad ter wereld worden natuurlijk spullen gestolen en zakken gerold, op veel plekken in Zuid-Amerika gaat dit gepaard met geweld. Daar kan je je verder niet tegen wapenen, maar je kan in ieder geval zorgen dat je niks bijzonders bij je hebt. We zien overal politie en beveiliging op straat, behoorlijk meer dan we tot nu toe in Argentinië hebben gezien en daar was het al fors. In tegenstelling tot wat we van iedereen gehoord hebben vinden we Lima zo op het eerste gezicht een leuke stad. Er staan veel felgekleurde, prachtige koloniale gebouwen en het heeft grote pleinen met fonteinen en standbeelden. Ook heeft het centrum een lange autovrije winkelstraat en heel veel restaurantjes en barretjes. Het valt ons op dat het verkeer –ondanks dat men ook hier weet waar de toeter zit- minder aggresief is dan in Argentinië. Ze rijden je in ieder geval niet voor je sokken als je als voetganger bij groen licht oversteekt. Ook de mensen zijn heel vriendelijk. Ik denk dat als de criminaliteit hier niet zo hoog was (je kan ’s avonds dus absoluut niet zomaar door het centrum lopen) het een heel ontspannen, kleurrijke Zuid-Amerikaanse stad zou zijn.

We lunchen in de stad en nemen dan de bus terug naar Miraflores. Even een paar uurtjes chillen voordat we ’s avonds maar weer naar de Chinees gaan. We missen het Aziatische eten en de Chinees is echt best goed hier. Edwin probeert wel nog wat nieuws: Inca Kola. Een nucleair-uitziend bubblegum-achtig drankje (denk: gele Fernandes) waar de vullingen van uit je mond vallen, het is maar goed dat Edwin die niet heeft :).

06 juli 2011, Lima

Om zes uur staat de taxi klaar die ons naar de busterminal brengt. We zijn nog niet helemaal wakker maar de taxichauffeur –wederom een heel vriendelijke kerel- gelukkig wel. Veel te vroeg komen we al na tien minuten bij de busterminal aan. Geen Aziatische praktijken hier, zo blijkt. De busterminal ziet er gelikt uit. Glimmend en glanzend. We gooien onze tassen neer en bekijken het geheel eens rustig. De wachtruimte heeft een verkoopbalie (waar je netjes een nummertje voor moet trekken en niemand elkaar de haren uit het hoofd trekt of elkaar neerslaat), een informatiebalie waar men Engels (!!) spreekt, een incheckbalie en een cafetaria. Huh. We checken de tassen in en wachten in de hal tot onze bus wordt omgeroepen. We zien meer backpackers dan we in maanden gezien hebben, best een gekke gewaarwording. Ze zien er allemaal nog heel ‘fris’ uit, kan ik wel zeggen, in tegenstelling tot mezelf, als ik zo vrij mag zijn. We struikelen over de Nederlanders hier en ook valt het op hoeveel Aziaten we overal zien. Die zag je in Argentinië nergens. Edwin bekijkt het geheel eens aandachtig en zegt dan: ‘we zijn wel een beetje in het Domein Der Actievelingen beland’. Hij heeft gelijk. Bijna iedereen heeft wandelschoenen en North Face kleren aan. En we zien één meisje die het heel bont maakt, die heeft maar liefst 3 (!!) paar schoenen aan haar rugzak hangen, een tent, een handdoek en nog veel meer ondefinieerbaars. Ik zou gek worden van al dat bungelend spul. Maar goed, wij zijn dan ook niet zo avontuurlijk.

Voordat we de bus in mogen worden onze tickets met onze paspoorten gecontroleerd. Dan wordt onze handbagage gescand en wijzelf ook. We stappen in de bus. Wij hebben de minst luxe variant geboekt die de busorganisatie aanbiedt en dan ook nog eens de minst luxe stoel in deze bus, de reis duurt tenslotte maar 3,5 à 4 uurtjes. Toch mogen wij over de kwaliteit van de stoelen niet klagen. Ze zijn zeer luxe en kunnen ver naar achteren. De bus zelf is ook poepieluxe. Er hangen flatscreens aan het plafond waar vage panfluit muziek uitkomt, er zijn toiletten, er is gratis wifi en we krijgen een broodje aangeboden en dat allemaal voor slechts 14 euri voor 4 uur! Oh. En af en toe komt de busstewardess langs om te vragen of alles oké is. Nou. Ja hoor. Zeker wel.

De chauffeur rijdt rustig en netjes en we kunnen op de digitale kilometer-teller voorin de bus zien dat ‘ie niet harder heeft gereden dan 84 km/u. Dat kan ‘ie waarschijnlijk ook niet maken, want volgens de folders van het busbedrijf worden alle chauffeurs continue onderworpen aan alcohol- en oogtests en worden de bussen in realtime in de gaten gehouden vanuit een controlekamer. Ik zeg: dáár kunnen ze in Azië nog wat van leren. Het eerste gedeelte van de reis rijden we door de buitenwijken van Lima. Hele wijken zijn met hoge muren en grote hekken afgesloten van de hoofdweg. Het ziet er armoedig en zeer troosteloos uit. Dan rijden we de stad uit, de Panamerican Highway op, de weg die we ooit nog weleens in zijn geheel van Noord naar Zuid zouden willen afrijden. Het landschap verandert vrijwel direct in zand. Overal waar we kijken liggen grote zandhopen. Er staan palmbomen tussen en af en toe zien we wat landbouwgrond. Soms doemt er een klein, stoffig dorpje op. Eigenlijk is alles wel stoffig. Een groot gedeelte van de reis rijden we in dichte mist. Dat is normaal voor dit gedeelte van Peru, de dikke wolken komen van zee.

Na het ontbijt van een broodje, een appel en bakkie leut wordt er een film opgezet. Als de film afgelopen is, zijn we al bijna in Paracas. De stewardes deelt ons mede dat we er over tien minuutjes zijn en of we eraan willen denken al onze spulletjes mee te nemen? Ja hoor, dankjewel. Wat een vriendelijk meisje. Als we de bus uitstappen zegt ze ons met haar stralende glimlach gedag en wijst ons naar de balie waar we onze tassen kunnen halen. In ons ooghoek zien we al een meneertje staan met onze namen op een bordje, strak geregeld weer, al zeg ik het zelf. Vaag genoeg zegt de meneer als we ons melden dat ‘ie even weg moet maar over vijf minuten weer terug is. Hij rijdt met twee mensen in zijn auto weg maar steekt een paar minuten later toch zijn hoofd lachend weer om de hoek: ‘vamos!’. Het valt ons overigens op dat alle taxi chauffeurs zichzelf voorstellen, wat vaak gepaard gaat met een ferme handdruk. Onze taxichauffeur van vandaag zegt: ‘Mijn naam is Raymundo en ik breng jullie naar jullie hotel: Refugio del Pirata’. Zelfs als je geen Spaans spreekt snap je dat en dat is eigenlijk best prettig. Zo kunnen er ook geen misverstanden ontstaan.

Het hotelletje wat we op internet geboekt hebben voor de komende twee nachten is prima. We worden heel vriendelijk ontvangen, de kamer is ruim en bovenal: er komt niet alleen water uit de douche, er komt ook héét water uit de douche! ’S Middags gaan we lekker eten bij een restaurantje aan de kleine boulevard van Paracas. Hierna regelen we onze bustickets naar Nazca voor over twee dagen en dan doe ik een heerlijk tukje.

Vanavond wachten we tot acht uur en besluiten dan ‘op tijd’ te gaan eten. We bestellen een Peruaanse specialiteit: Ceviche. Ceviche is een koud gerecht van rauwe vis, een berg rode uien en heel veel citroensap. Er wordt een pittige saus bij geserveerd. Door de heftige, scherpe smaken van de ui en de citroen proef je haast de vis niet, het geheel zorgt voor een behoorlijke smaaksensatie! Terwijl wij aan de koffie zitten sluit men tegen negen uur het restaurant. Wij zijn verbaasd, in Argentinië ben je de eerste gast als je om half tien komt. We vinden het op zich wel prettig om iets eerder te eten; om 11 uur ’s avonds een maaltijd verwerken valt nog niet mee. En nu kan Edwin de voetbalwedstrijd Argentinië-Colombia op bed nog even afkijken. We begrijpen maar weinig van het commentaar wat erbij geleverd wordt, behalve dat de commentator elke 2,5 seconde ‘Coca Cola’ zegt. Ik vraag me af wie de sponsor is van deze wedstrijd?

08 juli 2011, Paracas

Om acht uur worden we opgehaald en lopen we naar een pier om de hoek. Er zijn nog heel veel mensen die allemaal de ‘Islas Ballestas’ ofwel de ‘Poor men’s Galapagos’ gaan bezoeken. Mijn oog valt op twee Aziatische backpackers in Peruaanse kleren, een vreemde maar schattige ‘Verschrikkelijk Toeristische’ gewaarwording. We moeten allemaal in een rij gaan staan. Wij staan achter in de rij. Dat betekent dat wij als laatste op de boot mogen en dat betekent dan automatisch dat wij met zes man op de achterbank van het bootje worden gepropt. Geen punt als het gewoon zes man was geweest, wat krap als ze alle zes ook nog een zwemvest aanhebben.

Onderweg naar de islas komen we de eerste dolfijnen en zeeleeuwen tegen. Ik kan er niet echt van genieten, het regent en ik kan me niet bewegen. Ik zit vast tussen een überenthousiaste Duitser (Guck mal!! Delfinen!!) links van mij en een wat pleps kijkende Edwin rechts van mij. Als we aankomen bij de eerste eilanden zien we heel veel vogels. Mega-grote pelikanen (Guck dann!! Pelikaner!!), meeuwen, en nog allerlei exotische vogels waarvan ik de naam niet weet. Natuurlijk heeft de gids die wel genoemd maar ik was te druk met proberen foto’s te maken in de regen terwijl de kapitein remde en weer gas gaf en de irritant opspringende Duitser steeds voor mijn beeld stond. Gelukkig vaarde men een redelijk stuk langs diverse eilanden en konden we uiteindelijk toch wel genieten van de tour. Naast de vele vogels zagen we ook zeeleeuwen luieren op een rots en pinguins die heel lief achter elkaar waggelden. Een leuk gezicht. Net na tienen waren we alweer terug op de kade en liepen we terug naar het hotel. Om elf uur worden we opgehaald voor onze tweede tourtje van de dag en tussendoor lopen we gauw nog even naar de bakker. We kopen 8 broodjes en vleeswaar en rekenen daar 60 cent voor af. Zo goedkoop hebben we het sinds Azië niet meer gehad!

Als we om elf uur worden opgehaald zit de bus waarin we mee moeten vol. Het mannetje wat ons bij het hotel ophaalde zegt ons vijf minuten te wachten; er komt nog een andere bus. We wachten rustig en zien het mannetje van alles regelen en doen. Een minuut of vijf later komt er inderdaad een andere bus. We stappen in, samen met alle andere mensen die om ons heen staan te wachten. We rijden naar het dichtbijgelegen Paracas National Reserve. Onze eerste stop is bij een groep flamingo’s waar we niet bij in de buurt mogen komen omdat we ze dan verstoren. In plaats daarvan rijden we naar het ‘interpretive center’ van het park. Hier kijken we eerst een filmpje waarin men vraagt het Nationaal Park niet te vervuilen en er netjes mee om te gaan, wat we eigenlijk wel goed vinden. Hiernaast hebben ze een soort tentoonstelling gemaakt, wat er bijzonder nieuw en ook best interessant uitziet. Onze gids vertelt af en toe wat, hij doet erg zijn best. Hierna rijden we door naar een uitzichtspunt waarvandaan we een mooi uitzicht hebben over de zee. Het landschap waar we doorheen rijden is heel bijzonder. Het bestaat voornamelijk uit zand, het gebied aan de kust van Peru is woestijnachtig, een uitloper van de Atacama woestijn in Chili. Er zijn geen echte wegen waar we overheen rijden; slechts sporen van andere voertuigen. We hebben een weids uitzicht en zien hier en daar grote zandduinen.

Na nog een uitzichtspunt tussen de enorme zandheuvels stoppen we bij een klein ‘dorpje’. Men kan hier lunchen maar wij hebben onze eigen 60 cent broodjes al op dus we besluiten een stukje te gaan wandelen. We beklimmen een zandheuvel via een heel stijl paadje. Vanaf de heuvel hebben we een prachtig uitzicht onder ons, over de zee en over het dorpje. Pelikanen en gieren met rode koppen vliegen om ons heen, het is echt heel mooi. We raken aan de praat met een paar Belgische meiden uit de bus en staan daar eens een tijdje mee te kletsen. Later raken we ook aan de praat met twee Belgische jongens. Het blijkt dat zij over een paar dagen allemaal op dezelfde nachtbus zitten naar Arequipa, waar wij ook op mee willen. Wij hadden alleen onze tickets nog niet gekocht, dat doen we steeds een dag van te voren. Omdat er schijnbaar toch wel veel mensen zijn die voor hun vakantie alle bustickets vooruit boeken, besluiten wij bij terugkomst in Paracas direct maar te kijken of er nog plek is. Onderweg naar het busstation kopen we eerst acht stukken fruit voor 1 euro…we kunnen er niet over uit hoe goedkoop dat hier is. Eenmaal naar het busstation gesjokt blijkt dat we nog wel met de bus mee kunnen maar niet meer in de ‘eerste klas’, maar in dezelfde klasse waar we gisteren in gereisd hebben. Dat was niet verkeerd maar we hadden bedacht dat áls we met een nachtbus zouden reizen, dat we dan alleen het beste van het beste zouden nemen, omdat we anders zo slecht slapen op een stoel. We blijken alleen geen keus te hebben en dus boeken we toch maar twee stoelen in de semi-luxe klasse. We zullen wel zien of we kunnen slapen.

Eenmaal terug in ons hotel verdiepen we ons direct maar in de rest van ons reisschema richting Machu Pichu. Omdat het hoogseizoen is moeten we toch een beetje vooruit boeken en daarnaast komt onze vriend David ons volgende week vanuit Frankrijk opzoeken en moeten we bekijken waar we elkaar kunnen ontmoeten. De route hebben we al gauw bepaald en na de nodige mailtjes gaan we lekker eten. Vanavond eet ik rijst met calamari en Edwin eet rijst met kip. Nu kijken we ‘Extreme Home MakeOver’ wat ik vooral extreme vaag vindt, maar wat we in ieder geval weer leuk af kunnen zeiken. Ik denk dat ik vanavond lekker op tijd naar bed ga.