Wasserette op de 16e verdieping

20 September 2010, Peking, Fairmont Hotel, 16e verdieping, locatie: wasserette.

Vanmorgen hebben we eerst een bezoek gebracht aan onze Personal Travel Agent in Beijing, Mr. Dai Li jun. We moesten nog even de reissom betalen waarvoor we gisteren en vandaag met vier bankpassen maar liefst 12x hebben moeten pinnen. Nu denk je natuurlijk dat het dan een hele dure reis moet zijn geweest. Nu was het wel kostbaar, maar pinautomaten in Peking geven maar een maximaal bedrag per keer en dan mag je ook maar maximaal 2x per dag met dezelfde pas pinnen. Omdat met creditcard betalen 90 euro zou kosten en we daar te zuunig voor zijn, was het nog een hele happening om al het geld bij elkaar te sprokkelen. En omdat je alleen maar tientjes uit de automaat krijgt hier, gingen we met een gigantische stapel bankbiljetten op stap.

Na alles te hebben geregeld was het eindelijk tijd voor onze eerste dag als toerist in Peking. Eerst hebben we een bezoek gebracht aan de Verboden Stad. De Verboden Stad heet de Verboden Stad omdat je er vroeger, in de tijd van de Qing en de Ming dynasty, niet mocht komen. Als je er als buitenstaander wel kwam kreeg je de doodstraf. Keizers en hun gevolg woonden in de stad en kwamen er bijna nooit uit. Begrijpelijk, want het is gigantisch groot, enorm indrukwekkend. Het bestaat uit enorme poorten en tempels die voor verschillende doeleinden gebruikt werden, het één voor buitenlands bezoek, het ander voor een banquet, etc. etc. Het is prachtig aangekleed met mooie gekleurde daken, gouden details etc. Tussen de poorten en tempels door zijn enorme pleinen, het is allemaal heel ruim opgezet. Vandaag de dag is er niks verbodens meer aan de stad, zolang je maar een entreeticket koopt. Vervolgens ga je met je tas (inclusief zakmessen) door de securtity controle en voor je het weet loop je zij aan zij met een miljoen Chinese toeristen door het complex.

Niks dan goeds hoor, over de Chinezen. Tot nog toe is iedereen super aardig, hier in Peking zijn er redelijk wat die toch wat woorden Engels spreken en iedereen doet zijn uiterste best je te helpen. Maar die Chinese toeristen, nou, die zijn wel lichtelijk gestoord. Allereerst is het on-mo-ge-lijk om na een bezoek aan een attractie niet op minstens 80 foto’s te staan van de Chinese toeristen in kwestie. Het komt er op neer dat er steeds iemand van de groep voor de tempel/poort/ticket office/deur/prullenbak/wc gaat staan en dat iemand anders een foto maakt. Het resultaat is natuurlijk geen porum, want A; er lopen 1000 andere mensen door het beeld (wij bijvoorbeeld) omdat het zo druk is dat het onmogelijk is al die fotograverende Chinezen te ontwijken, B; what the f*ck is er zo interessant aan een foto van jezelf voor de ticket office/deur/prullenbak/wc, en C; men kijkt niet door de zoeker van de camera/telefoon maar richt maar wat terwijl de te fotograferen Chinees een zogenaamd interessante pose aanneemt, liefst inclusief oor-apparaat met luistertekst over de attractie of met debiele pet/trui/strik in haar die alle leden van de groep dragen zodat je elkaar niet kwijt kan raken.

Na of tijdens de fotosessie fluit de toerleider de toeristen bij elkaar. Dat gaat er meestal hardhandig aan toe, zodat menigeen onschuldig (bijvoorbeeld) Nederlands toerist meteen doof is. Als de fotograverende en/of poserende Chinees in kwestie niet luistert, wat meestal het geval is, blijft de gepassioneerde toerleider (je bent een toerleider of niet) fluiten. Die toerleider trouwens, is meestal ook een Chinees. Vaak inclusief megafoon, fluit, paraplu met daarbovenop een vlag, petje op, en boze-schooljuf attitude.

De gestoorde Chinese toerist koopt ook graag voor veel te veel geld veel te lelijke souvenirs. Resultaat is dat je, na je bezoek aan een attractie, belaagd wordt door menigeen handelende Chinees (slimme jongens) die je troep willen aanbieden. Van vliegers tot Chinese vlaggen en van Rolexen tot boeken, je kan het zo gek niet bedenken of men wil het je aansmeren. Het is natuurlijk ook wel heel handig, een vlieger in de verboden stad. Hè. Toch. Het voordeel is, dat tegen de tijd dat je het tot het eind van de attractie hebt gehaald je zo opgefokt en pislink bent over je (Chinese) mede-toeristen dat één vieze blik er voor zorgt dat de verkopers meteen omdraaien als ze je tegenkomen. Die durven dan echt niet meer.

Kort gezegd: wij vonden de Verboden Stad zeer indrukwekkend en heel erg mooi. Wij vonden de Chinese toeristen echt leip, en kijken al enorm uit naar de komende vier weken dat wij menigeen attractie met hen zullen delen.

Na de Verboden Stad zijn we eerst gaan lunchen om bij te komen van dit avontuur en daarna naar het Tiananmen Plein, het Plein van de Hemelse Vrede, gelopen. Dit is het grootste openbare plein ter wereld, en het is dan ook echt huge. Openbaar is het niet helemaal, want je moet eerst (met je twee zakmessen) door de security check en op het plein barst het van de camera’s en politie. Het is wel een indrukwekkend plein. Het is zo groot, dat wij wel begrijpen dat men hier militaire parade’s houdt met alle poeha van dien. Echt mooi om eens te zien.

Vanaf het Tiananmen Plein namen we de metro richting de Temple of Heaven. De metro is hier zogezegd een beetje druk. Vaak zo druk, dat je vanaf het perron, als de metro net is aangekomen, jezelf in de drukke metro moet raggen, adem inhouden en wachten tot de deur dichtgaat. Het vervoermiddel is snel, modern en schoon, maar ze hebben duidelijk een capaciteits-issue. We voelen ons er wel veilig, alhoewel er vanmorgen volgens mij iemand aan mijn linkerkontzak zat. Zonder succes. Enfin, komen we aan bij de halte van de Temple of Heaven, komen we in de gangen van de metro Wilja en Ferry tegen, die we eerder in Mongolië hadden ontmoet. Dat je in een stad met een oppervlakte zo groot als België en 15,8 miljoen inwoners mensen tegenkomt die je kent, is ronduit frappant. Aangezien we bij het afscheid nemen in Mongolië hadden gezegd dat we bij een eventueel weerzien een terrasje zouden pakken, hebben we de daad bij het woord gevoegd. Supergezellig!

Hierna alsnog een bezoek aan de Temple of Heaven gebracht, een indrukwekkend tempelcomplex met prachtige tuinen met mooie bomen en gezellige krekels waar we heerlijk rondgestruind hebben.

Vanavond hebben we onze kleren gewassen in de badkuip. Resultaat: onze hele hi-tech badkamer hangt vol met natte kleding. We hopen dat het een beetje droog is voordat de schoonmakers morgen komen en een hartverzakking krijgen. Alle andere gasten laten namelijk gewoon hun broeken wassen voor 5 euro per stuk. Daar zijn wij te zuunig voor. Tsss.

Nu ga ik nog even mijn billen verwarmen op onze hi-tech plee en dan fijn naar bed. Morgen weer een lange dag in deze fantastische stad!

21 September 2010, Peking, Fairmont Hotel, 16e verdieping, locatie: wasserette

Vanmorgen waren we behoorlijk beuh. Heel erg behoorlijk beuh zelfs. We weten niet hoe het komt maar het lijkt de afgelopen dagen allemaal even niet te lopen. Alles gaat moeizaam. Het is waarschijnlijk een combinatie van gezondheid, regen, vermoeidheid, teveel chinezen, Ed die op zijn lip bijt, Lisette die haar kop stoot, té volle metro’s, etc. Vanmorgen wilden wij met de bus naar de Chinese muur. Er zijn twee manieren om er te komen en wij gingen met de metro naar de meest voor de hand liggende plek. Komen we de metrohalte uit, kunnen we niet oversteken omdat er overal hekken staan. Het hoost, we lopen om, wat hier meteen 3 kilometer om is, moeten we weer door de security op het Tiananmen Plein, komen we bij de bussen, zijn er geen bussen en er staan ook geen bordjes. Wel een paar irritante Chinezen die ons een busrit naar de muur willen verkopen maar we willen ZELF met de bus. Grrrrr. Uiteindelijk teruggelopen naar de metro en deze actie helemaal afgeblazen. We doen morgen een nieuwe poging, maar dan gaan we naar het andere vertrekpunt van de bussen naar de muur. Want ik ga niet weg voordat ik op die muur heb gestaan. Zo.

Omdat we nu toch al bij het mausoleum van Mao Zedong in de buurt waren hebben we daar maar een bezoekje aan gebracht. De rij viel heel erg mee, het staat er om bekend dat er altijd lange rijen staan. We brachten de tassen weg, werden door heel veel personeel door de security gedirigeerd en hups, het gebouw in. Eerst langs een beeld van Mao met allemaal bloemen eromheen (het mag wat kosten) en vervolgens naar Mao himself. Hij had naast Lenin kunnen liggen. Het was een zelfde Madame Tussauds achtige verschijning, iets minder griezelig gebracht dan dat zwarte mausoleum van Lenin. Je kon wel echt zien dat het Mao was, al kennen we de man alleen van plaatjes natuurlijk. Wel heel bijzonder om gezien te hebben moet ik zeggen.

Na dit bezoek zijn we heerlijk gaan lunchen. Dit is het moment dat Edwin (weer) op zijn lip beet. Het was heel gezellig aan tafel.

Na de lunch hebben we bij Nike Beijing nieuwe schoenen gekocht voor Edwin. Die gympies die hij nu heeft voldoen zeker niet dus er moest nodig vervanging komen. Dat lukte zowaar. Hij neemt op dit moment ritueel afscheid van zijn oude schoenen. Na deze shopping-actie zijn we in de metro gestapt naar het zomerpaleis. Het zomerpaleis was het optrekje van de keizer als hij het ’s zomers te warm kreeg in de Verboden Stad. Het is een prachtig complex tegen een heuvel en aan een meer. Wij begrijpen wel dat hij daar zijn optrekje had. De tuinen er omheen zijn prachtig en uitgestrekt en een oase van rust. Als je de Chinese toeristen weg denkt tenminste. Gelukkig waren we er aan het eind van de dag dus we konden de hoofdtempel op ons gemak en heel rustig bekijken, dat was wel fijn.

We hebben een riksja terug genomen naar het metro station. Meteen afgezet dus dat was meteen de laatste keer. Vervolgens hebben we moeten vechten voor een plekje in de metro wat er vandaag zowaar zeer aggresief aan toe ging. Dat verwacht je niet van die bedeesde Chinezen, maar het is een hele belevenis. Toen we thuiskwamen lagen de permits voor Tibet op onze kamer, dat heeft onze Personal Travel Agent Mr. Dai Li jun goed geregeld voor ons! We zijn er heel blij mee, want zonder permit, geen Tibet.

Zometeen gaan we even een hapje eten en daarna de was (hopelijk, haha) droog föhnen. Want we gaan morgen weg dus moet de was nodig drogen. Morgen gaan we eerst een tweede poging doen om naar de Chinese muur te gaan. We hadden graag meer tijd in Peking gehad maar Lhasa wacht. Mount Everest wacht. Morgenavond vertrekt onze trein voor de 48 uur (pfffff) durende rit naar Tibet. We hebben weliswaar eerste klas geboekt, we moeten het compartiment wel delen met twee medereizigers. Let’s hope for good company!

Oh ja, allemaal superbedankt voor jullie lieve berichtjes. Ik kan mededelen dat we ons stukken beter voelen, weer eetlust hebben en de darmflora lijkt weer redelijk normaal. We hebben trouwens uiteindelijk niet hoeven spugen hoor, alleen ziek geweest en heel veel hi-tech wc bezoekjes. Maar lief dat jullie allemaal aan ons gedacht hebben.

Oh ja, wat ons verder nog opviel in Peking:

- Mensen rochelen minder dan je zou denken. Heel soms wel op een moment dat je denkt: moet dat nou. Bijvoorbeeld als je net lekker zit te eten ofzo. Maar het valt in Peking reuze mee. Omdat de autoriteiten hebben geprobeerd het de bevolking van Peking af te leren voor de Olympische Spelen gaan we er voor het gemak vanuit dat het in de rest van het land wat meer gebeurt;
- Het eten is hier overal heerlijk. Het lijkt (suprise!) helemaal niet op het eten wat we in Nederland bij de Chinees bestellen maar is wel heel erg lekker. De porties zijn wel mega groot en het is goedkoop; voor een euro of 2 à 3 heb je een portie waarvan je met geluk de helft op kan;
- In de metro hebben ze hele aparte reclame. Die projecten ze tussen de buis waar de metro in rijdt en de metro zelf, als lichtreclame in de lucht. Ziet er bizar uit;
- Facebook doet het niet. Vast op slot gezet door de autoriteiten?
- Elke keer als ik naar de wc ga heb ik mazzel, de lokale dames gaan liever boven een gat dan boven een pot. Zodoende staan zij steeds in de rij en heb ik de potten voor het kiezen;
- Er rijden veel brommertjes en fietsen in Peking. Er zijn ook fietspaden. De brommertjes rijden op electriciteit en maken derhalve geen herrie en stinken ook niet. Overal invoeren zou ik zeggen!

Tot….wanneer we weer internet hebben!