Xi'an-Yangshuo, 20.734 km

09 Oktober 2010, ergens tussen Xi’an en Guilin

Gisteren hebben we een excursie gemaakt naar het wereldberoemde ‘Terracottaleger’, dé attractie waarvoor iedereen naar Xi’an komt.

Er was eens een keizer, zijn naam was Qin Shi Huangdi. Qin leefde 2200 jaar geleden en had vele koninkrijken veroverd. Qin was erg populair, bij de bevolking en bij zichzelf. Tijdens zijn regeringsperiode wilde hij een tombe bouwen voor zichzelf voor het moment dat ‘ie het loodje zou leggen.. Bij de bouw van zijn mausoleum werden naar schatting zo'n 700.000 arbeiders ingezet, ruim twee keer zoveel als bij de Chinese Muur. Qin geloofde dat het graf zijn paleis voor de eeuwigheid was en dat het leven onder de grond een vervolg was van zijn leven op de aarde. En dus wilde hij wel een heel leger aan soldaten, officieren etc. meenemen om zo ook in zijn volgende leven weer sterk te staan. En dus liet hij dat leger voor hem maken.

Het Teracottaleger is in 1974 ontdekt door een stelletje boeren die een waterput aan het graven waren. Ze vonden één soldaat en na deze vondst zijn er nog eens 9098 soldaten, paarden en wapens gevonden. Tot op de dag van vandaag is men nog aan het graven en vindt men vele soldaten onder de grond. Het is absoluut uniek, er liggen duizenden terracottafiguren onder de grond, 2200 jaar oud. De figuren hebben allemaal een eigen persoonlijkheid, een verschillend gezicht, een andere rang, etc. Vele van de poppen zijn nog intact maar er zijn er ook veel die in stukken worden opgegraven en in elkaar worden gezet.

Onze gids vandaag is Zaza. Ze is heel erg aardig. Ze begint elke zin met: ‘Ok, hello, excuse me’ en eindigt elke zin met ‘uhhu’. Dat gaat ongeveer als volgt: ‘Ok, hello, excuse me. So they found 3000 soldiers here. Uhhu. Oh, and, hello, excuse me, look at the faces, you see? All different. Uhhu’. Wij lachen ons met ons vijftienen helemaal krom om Zaza. Omdat ze zo aandoenlijk is en steeds hetzelfde zegt. We vinden het Terracottaleger erg boeiend, indrukwekkend dat het zo goed bewaard is gebleven. Ik ben benieuwd wat ze de komende decennia nog meer onder de grond vinden hier. Na het museum gaan we naar de tombe van keizer Qin Shi Huangdi. Dit ligt onder de grond, in een heuvel. De tombe is nooit opengemaakt, men denkt dat het er vol ligt met schatten etc. De Chinezen hebben vandaag de dag een park om de heuvel gemaakt. Er is verder niks aan, je kan de heuvel niet op, er alleen naar kijken. Maar dat vinden we ook wel best. Na de tombe gaan we lunchen in een superfout hotel, voor een paar euri eten we ons buikje vol. Om vier uur zijn we weer terug in het hostel.

’S Avonds is er een ‘dumpling party’ in het hostel waarbij je kan leren dumplings (deegballetjes met vulling) te maken. Omdat we al twee maanden lang verschillende soorten dumplings eten leek het me interessant om dit te leren en met nog een groep luitjes heb ik naar hartelust dumplings gemaakt. Edwin heeft in de tussentijd een gezelschap van twee Engelse meiden en een Noors meisje aan tafel vergaard en terwijl ik sta te koken drinkt hij biertjes en kletst ‘ie er op los. Gelukkig mogen we na het koken de dumplings ook opeten en dan voeg ik me bij het gezelschap en drinken we net zoveel biertjes tot om 12 uur het restaurant sluit en we weg worden gestuurd. Erg gezellige avond met leuk gezelschap!

Helaas zit er een kroeg onder het hostel waardoor we enigszins moeite hebben in slaap te komen. Ook kwam er vannacht een groep jongelui, waarschijnlijk terug van het stappen, die besloten gitaar te gaan spelen en zingen??? Gelukkig konden we vanmorgen lekker uitslapen en rustig aan doen. En toen eerst maar eens een Stabucksie (onze eerste!) om de kater te verzachten. Daarna hebben we nog een rondje gelopen in Xi’an en lekker gegeten. Xi’an heeft meer dan 4 miljoen inwoners en net als bijna elke andere plek in China heel veel luchtvervuiling. Er hangt een soort van mistige waas over de stad en de omgeving, alsof er continue last is van dichte mist. Alleen gaat deze mist nooit weg en is het, ondanks dat het onbewolkt is, nooit helder. Wij denken dat het misschien ook de reden is dat we in China steeds keelpijn hebben.

Xi’an heeft kilometers aan stadsmuren om de stad heen. Ook veel mooie poorten, die wellicht een beetje in het niet vallen bij de nieuwbouw en drukke wegen. Die drukke wegen zijn ook de oorzaak dat we nogal wat moeite hadden naar het station te komen vandaag. Ik heb minstens een kwartier geprobeerd een taxi te vlaggen maar het is zo druk dat alle taxi’s vol zitten. Uiteindelijk hebben we maar een bus gepakt. Qua tijd maakt het niet uit, ze staan in dezelfde file. Men heeft in China gewoon op elke vierkante centimeter vijf mensen. Ze kunnen wel meer bussen inzetten, maar de wegen zijn vol. De steden barsten uit hun voegen en dat merk je aan alles.

Eenmaal op het station aangekomen heb ik weer veel met mijn tas geramd en gescholden. Ik weet het, dat zijn jullie niet van mij gewend, maar het is de enige manier om in dit land voor je eigen vierkante centimeters te zorgen. Gewoon een asociale Tokkie worden en je hebt het best goed in China.

We zitten nu in de trein richting Guilin. De laatste lange treinreis in China, 27 uur. We zitten nu ongeveer 2,5 uur in de trein en hebben nog geen reisgezelschap. De stewardess kwam net iets zeggen over de twee lege bedden in ons compartiment. Ik denk dat ze zei: ‘deze blijven leeg hoor, geniet er maar van’. Edwin denkt dat ze zei: ‘hier komen zo nog twee mensen bij, de lakens en kussens niet gebruiken hoor’. Ze spreekt alleen Chinees dus we zullen nooit zeker weten wat ze zei. We kunnen alleen maar hopen dat ik gelijk heb.

10 Oktober 2010, ergens tussen Wuhan en Guilin

Ik had mijn zin nog niet afgemaakt of er kwamen een man en een vrouw binnen met een kind. De vrouw en het kind klommen op het bovenste bed. De man legde uit dat het kind ziek is en dat ze alleen komen om te slapen, morgenochtend gaan ze weer weg. Hij verontschuldigt zich zelfs nog, wat natuurlijk niet nodig is, ze betalen net zo goed voor dat bed. Ze gaan liggen en slapen. We sluiten de gordijnen, doen het licht uit en gaan slapen. Ongeveer anderhalf uur later stapt er een man in die subtiel met zijn zaklampje zijn bed klaarmaakt en gaat slapen. Een niet-aso chinees, fijn! Althans, dat denken we dan nog.

Een uur later begint het kind te huilen. Haar moeder neemt haar mee de gang op maar de stewardess weet niet hoe snel ze ze weer terug de coupé in moet duwen. Maar, de moeder doet oprecht haar best en sust de kleine die weer gaat slapen. Vanmorgen gaan ze terug naar hun eigen geboekte plek, een stoel of hardsleeper bed waarschijnlijk.

Om half 9, als wij nog liggen te dutten, komen er twee Chinese mannen de coupé in, doen de gordijnen open en zijn klaarblijkelijk voornemens te gaan kaarten met onze (blijkbaar toch niet zo sociale) Chinese buurman. Verbaasd over deze brutaliteit zeg ik in het Engels dat ik niet weet wat ze van plan zijn maar dat ze maar ergens anders moeten gaan zitten. Ze wijzen op hun horloge en op het feit dat het ‘al’ half 9 is. Dan heeft één van hen het gore lef op het voeteneind van mijn bed te gaan zitten. Terwijl ik nog in dat bed lig en eigenlijk nog niet eens wakker ben. Wrong move man. Ik werd pislink en kraamde iets uit van: ‘You! Opzouten! Get off my bed now!’. Ik wijs naar hem dat ‘ie heel erg gauw van mijn bed af moet of ik doe hem wat. He gets de message.

De bedoeling is dat ze voor geld gaan kaarten met onze coupé-genoot.. It’s freaking half 9 en we zijn nog niet eens wakker! Ik maak direct duidelijk dat wat er ook gebeurt, er helemaal NIEMAND op mijn bank komt zitten. Je geeft ze een centimeter, ze nemen de hele coupé. Dat betekent dan ook dat Edwin de hele dag op het bovenbed moet zitten omdat zijn plek beneden bezet zou zijn. Ik maak de tafel leeg en zeg dat ze daar op kunnen kaarten, dat ze maar met z’n drieën op de bank van de Chinees gaan zitten, die is groot genoeg. Dat vinden ze niet en één van hen gaat op de prullenbak in het gangpad zitten. Prima. Edwin komt beneden op mijn bed zitten en we overleggen onder het genot van vele vieze blikken naar de mannen hoe we ons fort vandaag gaan bewaken. De mannen kijken ons aan en lachen. Ik kijk ze heel boos aan en schud vol afschuw mijn hoofd. De mannen hebben door dat de sfeer er niet beter op wordt en na een paar minuten vertrekken ze. (Yes! 1-0 voor ons!) Ondertussen blijkt er een nieuwe vrouw op het bovenbed te liggen. Wie ze is en hoe-of-wat is niet duidelijk. Ze lacht maar wat dom en doet net of het haar allemaal geen zier interesseert.

Het rare met die Chinezen ondertussen is dat onze coupé-genoot nu ineens poeslief en aardig probeert een gesprek aan te knopen. Dat gaat nogal lastig want hij spreekt bijna geen Engels. Hij vraagt of we Chinees praten of het lokale dialect. Ehm. Hij wil weten waar we vandaan komen en is oprecht vriendelijk. Dat is een beetje lastig want voor ons gevoel hebben we net ruzie gehad en we zijn nog niet klaar om te switchen naar deze hernieuwde interesse.

China is een continue gevecht tussen extreem asociale en op hetzelfde moment extreem vriendelijke mensen. China stoot af en China trekt aan. Het ene moment slaan we stijl achterover van verbazing over hoe men hier compleet repectloos met elkaar omgaat en over elkaar heen loopt. Heb je net woorden gehad, een minuut later biedt diezelfde Chinees je eten aan en wil alles van je weten. Wij kunnen gewoon niet zo snel switchen en al drie weken lang worden we heen- en weergeslingerd van ‘oh crap!’ naar ‘oh leuk!’.

Reizen met de trein is dé manier om kennis te maken met de lokale bevolking. We vinden het in China interessant en frusterend tegelijk. Menig moment in de afgelopen weken heb ik verlangd naar een eenvoudig, schoon, altijd vriendelijk en prachtig land als bijvoorbeeld Canada. Even geen Chinezen die je gewoon wegduwen in het gangpad, geen roggels die voor je voeten worden neergeslingerd, even geen smerig gat in de grond waar je steevast voor in de rij moet, maar gewoon mensen die je respecteren, zijn zoals jij bent en gewend zijn te delen. Maar tegelijkertijd herrineren we ons dat we Canada na een paar weken eigenlijk ook maar saai vonden. En dan is er weer een vriendelijke Chinees die je helpt eten te bestellen in het restaurant, of die je er op wijst dat je beter zijn kraan kan gebruiken omdat daar meer water uitkomt dan jouw kraan. Of die er op staat dat je zijn ganzentong probeert en oprecht geïnteresseerd is in wie je bent. Ik ben blij dat dit de laatste lange treinreis is in dit bizarre land en we even niet meer een volle dag en nacht bij die lui op hun lip hoeven te zitten. Tegelijkertijd zal dit niet zeker niet onze laatste bezoek aan China zijn. Want China stoot af, maar China trekt óók aan.

** 9 uur later **

De vrouw bleek een zus te zijn van het kleine kind (?). Ze hebben nog een tijdje in onze coupé doorgebracht en zijn aan het begin van de middag uitgestapt. Verder hebben we de hele dag een beetje gelezen en geslapen. De meneer vindt het volgens Edwin zo saai in onze coupé dat ‘ie een hele tijd in het gangpad heeft gezeten vanmiddag. Al met al een rustige dag dus. Vanavond hebben we weer gegeten in het barrijtuig. We hebben maar aangewezen wat de buren ook hadden. Toen we het kregen (b)leek het rijst met hondenbrokken te zijn. Het was te eten maar niet heel denderend. Maar goed, de maag is weer gevuld. Over 3,5 uur komen we als het goed is in Guilin aan.

11 Oktober 2010, Yangshuo

Met een uur vertraging kwamen we aan in Guilin. Meteen een discussie met een taxichauffeur die ons een poot uit wilde draaien. Maar het was al twaalf uur en we wilden naar een douche en een bed en dan gebeurt dat weleens. Gelukkig was het hostel goed en we hebben goed geslapen. Vanmorgen rustig opgestaan en een rondje gelopen door de buurt van het hostel. Guilin is een heel toeristische plaats, een beetje een kermis. Aan het eind van de ochtend hebben we een taxi gepakt naar het busstation. Het onderhandelen ging nu veel beter dus betaalden we maar 2/3 van de prijs van gisterenavond. Aangekomen op het busstation kochten we twee kaartjes naar Yangshuo. De rit duurde ruim een uur, peuleschilletje dus. Aangekomen in Yangshuo hebben we eerst geluncht en toen heeft Edwin een brommertje met laadbak geregeld die ons naar het hotel bracht, 4 kilometer buiten Yangshuo. Edwin was druk aan het onderhandelen en als extra tactiek liep ik verveeld weg zodat de man dacht dat ik geen interesse had. Toen Edwin zijn laatste prijs gaf, 25 Yuan, zei de man nee en liepen we weg. Maar toen kwam de man achter ons aan en hups, wij voor 25 Yuan die laadbak in. Dat was nog wel even humor want het laatste deel van de weg was onverhard dus we hobbelden alle kanten op. Toen we bij het hotel aankwamen moest de chauffeur met 2 tanden en rieten hoed zelf ook wel heel hard lachen geloof ik. Die weg, dat is maar niks.

We zijn nu in de ‘Giggling Tree’een hotelletje van een Hollands stel. Het is een oude boerderij die ze hebben verbouwd tot hotel. De kamers zijn prima en er is een binnenplaats waar je kan eten, een tuin en nog een terras achter die uitkijkt op de rijstvelden. De omgeving is hier prachtig. We zijn in het zuiden van China in het ‘karstgebergte’. Dramatische bergtoppen steken overal uit de grond, met op de voorgrond de rijstvelden en de mensen die er in werken. Het is hier heel groen en de lucht is nog enigszins helder, ook heel fijn.

Vanmiddag hebben we een tijd in een paar tuinstoelen gehangen. Helaas ging het net heel hard regenen waardoor alle stoelen en tafels naar binnen moesten. We gaan zo maar eens kijken of we een hapje kunnen eten. Ze hebben hier hutspot en patatje oorlog! Aaaah! Hmmmmmmm.