Kamperen voor ver-gevorderden met Ed en Liset

09 April 2011, Denham

Wij hadden vroeger een postduif. Deze postduif kwam op een zonnige dag aanvliegen en ging bovenop het houthok in de voortuin zitten. Mijn zus zag dit en vroeg mijn moeder om een bakje water en voer voor de duif. Mijn moeder wilde denk ik liever dat we wat vaker omkeken naar al onze andere huisdieren die lang niet zoveel aandacht kregen maar er kwam een bakje water en een bakje voer.

Mijn zus was heel trouw en elke dag zette ze het bakje water en het bakje voer neer. En elke dag kwam de postduif om van het water te drinken en het voer te eten. Wie weet waar hij vandaan kwam, misschien was ‘ie wel toe aan een pauze. Lange tijd kwam de postduif elke middag terug naar het houthok. Tot hij op een dag vertrok en nooit meer terugkeerde.

***

Vanmorgen hebben we de wekker gezet om op tijd naar Monkey Mia te rijden. Monkey Mia is een resort wat men om een mooie baai heeft gebouwd. Er is een camping, een winkeltje en een visitors centre aan een prachtig wit strand. De highlight van Monkey Mia waar elke toerist helemaal voor naar deze uithoek komt rijden is dat er elke morgen dolfijnen naar het strand komen zwemmen tot wel een meter afstand van de kant. Volgens het informatieboekje wat we krijgen als we $15 entree betalen komen de dolfijnen al ruim 50 jaar naar dit strand en –nu komt het- worden ze hier gevoerd.

Sinds Edwin en ik een paar keer in Afrika zijn geweest en dieren in hun natuurlijke habitat hebben gezien, zijn wij wat sceptisch geworden over dieren die ‘spontaan’ naar de toeristen toekomen. Ook hebben we de laatste jaren veel dolfijnen in het wild gezien. Toegegeven, ook wij hebben met dolfijnen gezwommen op Curacao en een paar jaar geleden op een olifant gereden in Thailand. Maar naarmate we meer reizen, stellen we steeds meer vragen bij dit soort activteiten, terecht of niet.

Als wij om vijf voor half negen aan komen rijden zegt de dame bij de ingang: ‘you have to hurry, the dolfins are there now but they will leave in five minutes’.

Huh?

In de Lonely Planet staat dat de dolfijnen om kwart voor acht komen en om half negen weer gaan. Vraag: hoe weet een dolfijn in vredesnaam hoe laat het is. Hè, toch. Ik heb nog nóóit een dolfijn met een horloge gezien.

We zien heel veel toeristen aan de waterkant staan en een stuk of tien dolfijnen in het water. Na een minuut of vijf gaan ze inderdaad weg. Maar, zo zegt men; als ze terug willen komen kunnen we ze nog een keer voeren, tot drie keer toe. Oké. Wij hebben niks beters te doen dus we lopen een rondje op de resortcamping waar iedereen hutje mutje staat te kamperen en waar wij dus vanavond niet gaan verblijven en lopen dan terug naar het strand. We zien de dolfijnen nog rondzwemmen en al gauw komen ze dichterbij. We staan een tijdje aan de waterkant te kijken en af en toe springt er één uit het water of zwemt op zijn rug. De koptelefoon-microfoondame van het resort die aan komt dribbelen vertelt het één en ander over de dolfijnen. Over dat ze alleen de volwassen vrouwtjes voeren, niet de kleintjes en niet de mannetjes en dat ze maar zeer minimaal gevoerd worden, maximaal drie keer per dag een paar visjes. En over dat de dolfijnen in het wild leven en zelf mogen weten of ze komen of niet, soms komen ze dan ook niet opdagen. Dat vinden we dan weer fair enough. En eerlijk is eerlijk, het is zeer vermakelijk om naar de dolfijnen te kijken. Er zitten een paar heel speelse tussen die af en toe uit het water springen. Na een tijdje komen de mannen met de emmers. De koptelefoon-microfoondame vraagt ons uit het water te stappen want, zo zegt ze: ‘de dolfijnen zijn zo slim dat ze weten dat ze te eten krijgen als jullie uit het water stappen.’ Vraag: zijn de dolfijnen dan nog wild of zijn ze dan stiekem de afgelopen vijftig jaar toch een beetje getraind door herhaling? Maar er zijn geen hekken en de dolfijnen kunnen gaan en zwemmen waar ze willen dus is dat dan erg? Het is in ieder geval geweldig om de dolfijnen op een meter afstand te kunnen zien. Edwin heeft zijn lucky day want er worden maar een paar visjes uitgedeeld en hij is één van de gelukkigen die een dolfijn een visje mag geven. En de dolfijn lijkt daar erg mee in zijn nopjes. Hierna gaan de dolfijnen ervandoor en zien we ze ook niet meer terug. De derde voeding blijft dan ook uit vandaag.

Al met al vonden we het een hele leuke ervaring en heeft het een paar interessante kiekjes opgeleverd. Na het bekijken van de dolfijnen zoeken we een plekje in de schaduw in het gras. We lezen en relaxen er wat, tot er drie emu’s kordaat onze kant op komen lopen. Geloof me, een emu op een missie ziet er nog best beangstigend uit dus we laten ons wegpesten en gaan even op het strand liggen. Edwin probeert nog wat te snorkelen maar dat valt een beetje tegen en ik wil wel zwemmen maar het water is héél koud. We besluiten terug te rijden naar Denham naar de camping waar we de afgelopen nacht ook hebben gestaan. We hadden hier een heerlijke plek bijna óp het strand en we regelen dat we daar aankomende nacht ook weer kunnen blijven. We lunchen op de camping, doen boodschappen en rijden dan naar ‘little lagoon’. Onderweg zien we nog een kudde emu’s op de weg die op hun gemakje oversteken. Little lagoon is een prachtige baai met helderblauw water waar Edwin nog maar eens een snorkelactie probeert. Helaas is hier ook niet zoveel te zien en we zitten een tijdje in het ondiepe water. Het is heerlijk relaxed en koel totdat ik in mijn kont gebeten wordt. Ik weet niet wat, maar het voelde als een klauw van een krab ofzo. Ik spring op en ga het water maar weer uit terwijl Edwin met zijn snorkeluitrusting op onderzoek uitgaat. Hij ziet alleen kleine visjes maar ik weet zeker dat het geen visje was die mij in mijn kont beet.

We rijden naar een uitzichtspunt met zicht over Denham en hierna rijden we terug naar de camping. Omdat we bijna op het strand staan met onze Hippiecamper hoeven we niet ver te gaan voor een laatste verkoelende duik vandaag.

10 April 2011, Kalbarri

Als iemand een goede suggestie heeft over hoe ik de Hippiecamper stiekem in kan pakken en in een zeecontainer kan stoppen om naar huis te sturen, dan hoor ik het graag. Het moet alleen wel echt stiekem want ik heb de voorwaarden nog eens nagelezen maar we moeten ons huisje op wielen zaterdag weer inleveren bij Apollo. Maar dat wil ik helemaal niet! Alle tips zijn welkom.

Vanmorgen op tijd Denham achter ons gelaten en de eerste 130 kilometer van de dag gereden over de ‘World Heritage Drive’ van Denham naar Overlander Roadhouse. Het is een prachtige rit door licht heuvelachtig groen gebied. Omdat Denham op een schiereiland ligt zie je hier en daar een prachtige baai in de verte die bij de volgende bocht weer verdwijnt. We stoppen nog even bij Eagle’s Bluff; een lookout waarbij we onder ons haaien zien zwemmen in een baai met ondiep en helder water. We worden geteisterd door vliegen en als we de auto weer inspringen zijn we tot aan de Overlander Roadhouse, 130 kilometer verderop dus, bezig om ze uit de auto te krijgen. Hier tanken we, zodat ze allemaal weer naar binnen vliegen. Het houdt een mens bezig.

Omdat we geen zin hebben om in de vliegenterror te lunchen eten we al rijdende in de airco in de camper. Hiervoor moeten echter wel spullen uit de koelkast gehaald worden en Edwin onderneemt weer een binnendoor klim- en kruipactie naar de achterkant van de camper waarbij we zo hard moeten lachen dat we bijna huilend in ons broek plassen. Helaas is plassen geen optie want daar moet je dus weer voor naar buiten en we hebben net de bus vliegenvrij. Zie bijgevoegde fotoreportage hoe dat er dan precies aan toe gaat.

We eten spekkoek, een wortel, een appel en crackers met pindakaas. We hebben al twee dagen geen brood in huis omdat we weigeren 3,50 euro voor een klef fabrieksbrood neer te leggen. Dus eten we vandaag al onze gezonde- en niet zo gezonde restjes op.

Tegen twee uur komen we aan in Kalbarri National Park. In dit National Park heeft de tijd een prachtige kloof uitgesneden in het landschap. Vanaf het uitzichtspunt kan je dit goed overzien en er prachtige foto’s van maken, ware het niet dat er 200 vliegen over je lichaam krioelen. En ik weet dat dat weinig origineel is maar het is nu eenmaal zo. En als je alleen een t-shirtje en een korte broek aan hebt en een vliegennet op je hoofd, moeten die vliegen toch ergens opkruipen. Dat zijn dan je armen, benen, handen, nek en rug. Na een zeer uh, ontspannen wandeling (zo kunnen jullie je vast voorstellen) van 100 meter lopen we terug naar de camper en terwijl Ed alweer hoog en droog binnen zit loop ik al spastisch zwaaiend naar de camper en wordt ik in mijn grote teen gebeten door een mier. Nu vraag ik je; waarom willen al die beesten alleen míj bijten en Edwin niet? Het is niet eerlijk.

We komen aan in Kalbarri en doen boodschappen. Het goede aan Australië is dat de supermarkt en de bottleshop altijd open zijn, 7 dagen in de week. Omdat het zondag is, is er nog steeds alleen heel duur, klef fabrieksbrood te krijgen wat we wederom niet kopen. Het is een beetje een principe kwestie geworden, zeg maar. We vinden een fijne camping met een zwembad. We parkeren onze Hippiecamper, maken kennis met onze Franse buren en springen in het zwembad voor een verkoelende duik. Hierna lopen we nog even langs de bottleshop voor wat cidertjes voor Edwin en we eindigen de dag met een heerlijke apéritief en een heerlijke maaltijd van sla met…worstjes natuurlijk.

11 April 2011, Kalbarri

07.29 uur Ik moet een beetje fluisteren want Ed ligt nog te slapen. Het is, op z’n zachtst gezegd, wonderbaarlijk hoeveel hij kan slapen. Ik bedoel, ik kan al lang slapen, maar Edwin is niet wakker te krijgen. Elke ochtend ligt hij nog te ronken als ik al een uur lig te draaien. Toch moet ik er zo uit want ik moet naar de wc. Hmmm. *Gaap* Pomptiedomtiedom. Oké, jammer dan. Ik ga.

08.09 uur Die campingwc’s daar kan ik toch nooit helemaal aan wennen hoor. Er staat toch wel wat druk op als je synchroon met drie anderen je behoefte moet doen, slechts van elkaar gescheiden door één dun wandje. Overigens waardeer ik dat scheidingswandje in kwestie wel, daar kunnen ze in China nog wat van leren. Het zorgt er in ieder geval voor dat je het niet hoeft te zíen, maar het houdt helaas geen geluid tegen. Voordat je het wc-blok inloopt is het nog één en al breedlachs ‘hello’, en ‘goodmorning’ naar die ene buurvrouw in die gezellige roze pyama. Eenmaal naast elkaar op de wc breekt de pleuris uit. Genââânt. Laatst zat er één naast me, waardoor ik me ineens verbijsterd afvroeg of ik misschien per ongeluk de mannenwc in was gelopen in plaats van de vrouwenwc. Ik was ervan overtuigd dat dat geen vrouw kon zijn in het hokje naast me. Dat zijn dan van die vrouwen die dan wachten met uit het wc-hokje komen tot er niemand meer is omdat ze zelf ook wel weten dat ze klinken als een vent. Geheel terecht natuurlijk, het is een schande voor al het vrouwvolk op de camping. Wat zeg ik, op de aardkloot. Tja, het is toch jammer. Dat rondcrossen in een campertje is hartstikke leuk maar een eigen wc…dat is ook wel wat waard.

09.47 uur Ik had mezelf een aantal dingen voorgenomen vandaag. Allereerst zou ik niet gaan schrijven over A) vliegen en B) geld en we zouden C) niet gaan autorijden vandaag, gewoon, omdat een dagje zonder rijden ook fijn is. Het is koud kwart voor tien en mijn voornemens zijn al tenniet gedaan want: we hebben zojuist de tank voor $47,35 volgegooid (dúúr!) en RIJDEN nu naar het zuiden omdat we gek worden van de VLIEGEN. Zo, dat is eruit.

We zouden dus vandaag een dagje in- en om Kalbarri rommelen en we hadden ons zelfs voorgenomen de auto niet om te bouwen. We deden net of we heel relaxed zaten te ontbijten, papje, yoghurtje erbij, vliegennetje omhoog, hapje nemen, je kent het ondertussen wel. Triomfantelijk keek Edwin me aan met een stukje müesli in zijn rechtermondhoek en een vlieg op zijn lip. De vlieg had het klaarblijkelijk op de müesli gemund. Edwin had de vlieg duidelijk nog niet door en toen hij hem wél door kreeg veranderde hij in zijn eigen aggresieve-anti-vliegen zelf en riep iets van: ‘Pfhuh! Pfffuh! Puh, puh, puh. T*f op!’ Dat pfuh, puh, puh enzo komt voort uit het willen afblazen van de vlieg van de mond, ten einde de vlieg niet de kans geven in de mond te klimmen. Ik keek hem aan, stond op en wende me tot onze Franse buren die gisteren uit het zuiden kwamen en op weg zijn naar het noorden. ‘Excusez Moi’, begon ik, ‘uh…are there any flies in the south?’ Onze Franse buurvrouw keek me triomfantelijk aan en riep: ‘Mais non, zhere are no flyz in ze south, but zhere iz also not a lot to do in ze south, oh, but I know a nize campsite north of Perth and zhey have a Spa’. Mijn ogen lichten op, nu is het mijn beurt om triomfantelijk te kijken. Zei ze nou: no flyz, campsite én Spa in één zin?

Binnen een half uur was de camper omgebouwd, vaat gedaan, waslijntje opgeborgen, zooi achterin, tanden gepoetst, au revoir en een zwaai naar de vriendelijke Fransozen en hup in de bus. Perth, here we come!!

13.04 uur OMG we hebben de Coles in Geraldton leeggekocht. We gingen voor spekreepjes en brood maar we kwamen terug met o.a. avocado’s, mandarijnen, sla, chips, kaas, een klef fabrieksbrood (van 1,20 euro, kijk, het kan dus wel) en een heerlijk stokbrood met pitjes. Uit de aanbieding, dat wel. We aten de lunch bij het Geraldton visitors centre waar één vlieg was die op mijn mond ging zitten. Ik kreeg ‘m niet van mijn gezicht en toen ik heel hard ‘krijg de pest, WAAR IS MIJN NET?’ riep moest Edwin zo hard lachen dat ‘ie bijna van het bankje rolde waarop hij zijn broodje kaas zat te eten. En toen bedachten we ook dat we ondanks, of misschien dankzij de vliegen wel héél erg veel om elkaar moeten lachen de laatste tijd.

16.17 uur We eten een wortel. Dat is tegenwoordig onze 4-uur snack. Ik heb net bij Coles wel een tijdje voor het paaseierenschap gehangen maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen een paasei van 4 euro te kopen. Dat is niet alleen heel duur, maar ook nog eens heel ongezond. Dus toen ik net tegen Ed zei: ‘ik heb honger’ zei hij:’dan nemen we een lekker worteltje’. Fijn hoor. Normaal gesproken gaan we nu aan het apéritief maar we zoeken nog een camping. We waren een uurtje geleden in Dongara-Denison waar we wilden overnachten maar dat bleek boring as hell. En dus reden we door. Eerst bekeken we de camping in Leeman, ca. 80 kilometer verderop, die nóg boringer was en zojuist zijn we vertrokken uit Green Head, waar we de camping niet eens hebben bekeken maar alleen een worteltje uit de koelkast hebben gehaald. We hebben al onze hoop nu op Jurien Bay gevestigd, want we willen niet meer zo ver doorrijden.

21.19 uur Jurien Bay bleek gelukkig redelijk geciviliseerd en tot onze verbazing was de camping zelfs bijna vol. Na een beetje zoeken vonden we een mooi plekje voor onze Hippiecamper, naast een gigantisch groot luchtkussen (het heeft de dubieuze eer het grootste luchtkussen van West Australië te zijn maar alles in dit land is het grootst/best/award winning dus daar zijn we een beetje immuun voor geworden). Na een fijn apéritiefje zijn we even naar het strand gelopen en daarna hebben we heerlijk gegeten. Ook hebben we een uurtje wireless internet gekocht bij de receptie voor 7 dollar maar….het lijkt erop dat het geen uurtje is maar ongelimiteerd internet! We hebben tot nu toe al een uur of drie kunnen gebruiken en met een beetje geluk kunnen we er morgen ook nog mee inloggen. Dat zou wel echt een enorme meevaller zijn.

12 April 2011, Jurien Bay

Toegegeven; ik werd vanmorgen wakker door een vlieg die op mijn hoofd zat. We kunnen dus vaststellen dat we nog niet helemaal in een no-fly zone zitten. Wel is het zo dat het er steeds maar twee of drie zijn, wat nogal een vooruitgang is te noemen. Daarnaast is het hier in het zuiden een stuk frisser dan in het noorden, waardoor het nu beter uit te houden is. Ik denk dat het tussen de 25 en 30 graden is op het moment, het is ook bewolkt en heel af en toe valt er een spatje regen, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Ook komt de zon regelmatig even door de wolken, dan is het wel weer warm. Ons internetbonnetje blijkt inderdaad een maand ongelimiteerd internet te zijn ter waarde van $55. Ik vind het één groot feest want er was nogal wat achterstallig onderhoud m.b.t. de administratie dus dat kan ik nu fijn bijwerken. En foto’tjes op de site zetten enzo. En het is gewoon leuk om in je Hippiecamper lekker een beetje onbeperkt te surfen zonder dat je op elke minuut hoeft te letten.

We blijven vandaag dus nog een dagje in Jurien Bay, dit wordt dan onze eerste autovrije dag hebben we besloten. Alhoewel; Edwin ligt wel in de auto een boekje te lezen, ik vermoed dat hij eigenlijk ook wel blij is met onze Hippiecamper. Onze medekampeerders zijn voornamelijk heel vriendelijke mensen van ‘middelbare leeftijd’. Dat is vaak op zo’n kampeerreis, alhoewel we vinden dat hier ook veel jongeren rondcrossen, zeker in vergelijking met onze eerdere reis naar Canada. Dat zijn dan degenen die heel enthousiast een peaceteken maken met twee vingers en die hoog in de lucht steken als we langsrijden, of twee duimen omhoog ofzo. Hippies around the world!