Duct-tape, paardjes en waterpokken

18 juni 2011, Cafayate

**schrijf dit verslag om 23.15 uur ’s avonds en kan me niet meer herinneren waar we vanmorgen vandaan vertrokken zijn**

** herstel me nadat uit geheugen is opgediept waar we afgelopen nacht hebben geslapen en ik dus weet waar ik gebleven ben**

Oké. Vanmorgen zijn we na het ontbijt in Cachi vertrokken voor de etappe naar Cafayate. Het is even zoeken waar we precies heen moeten; de Argentijnen hebben niet altijd even duidelijke bewegwijzering tot ergernis van Edwin maar, zo roept Ans: ‘het kan altijd erger, bijvoorbeeld in België’. We zijn het unaniem eens met Ans dat België er nog meer een potje van bakt en vinden na een paar keer vragen toch de juiste weg. Achter het benzinestation het zandweggetje af, haarspeldbocht door en ja hoor: de weg naar Cafayate ligt voor ons. 165 kilometer, waarvan het grootste gedeelte onverhard. Naïef roep ik nog: ‘we hebben geen broodjes nodig, we zijn voor de lunch wel in Cafayate’. If only I knew.

Het eerste stuk van de rit volgen we de droge rivierbedding naast ons. Om ons heen is het groen, veel bomen en cactussen sieren het landschap, een teken dat we niet al te hoog zitten. Het uitzicht is prachtig; we hebben uitzicht op het dal onder ons, waar we naast de drooggevallen rivier kleine huisjes en wat landbouwgrond zien. De weg kronkelt zich voort door de bergen. We komen langs het pittoreske dorpje Molinos, waar we even doorheen rijden. Het is een schattig dorpje met leuke huisjes en een kerkje. Rob overweegt een rol duct-tape te kopen voor het geval de uitlaat onder de auto uitvalt. Wij zien de noodzaak niet zo maar het lijkt me wel leuk om te zien hoe Rob in het Spaans in het gehucht Molinos een rol duct-tape gaat kopen. Waarschijnlijk vraagt hij zich hetzelfde af, want hij ziet er toch maar vanaf. We hebben nog ruim 100 kilometer te gaan als we Molinos achter ons laten. Het landschap wordt steeds droger en het is heel stoffig. Ans en ik doen af en toe een raampje open achter in de auto, maar als er een tegenligger aankomt moet deze gauw weer dicht om te voorkomen dat er een stofwolk naar binnen komt. We rijden ondertussen door een compleet ander landschap dan vanmorgen. De bergen om ons heen zien er anders uit en het landschap is lang niet meer zo groen.

We lunchen op een rustig plekje bij een meertje, waar Edwin de eentjes bestudeert en we een broodje ham met ranzige boter eten. Ook plassen we op een vuilnisbelt; extreme omstandigheden vragen soms om extreme maatregelen. En soms is er gewoon geen ander bosje. Als we na de lunch doorrijden wordt het landschap droger en droger, alhoewel dat in de verte niet is te zien; terwijl we zelf nog langs velden vol cactussen rijden zien we in de verte bergen met besneeuwde toppen ligen. Een raar gezicht. De weg blijkt nog een spectaculair eind voor ons in petto te hebben als er overal om ons heen zandstenen rotsen opdoemen. De weg wordt smaller en smaller en we kunnen er nog maar net doorheen als er aan weerszijden grote rotsen uit de grond steken. Om elke bocht roepen we weer: ‘wow!!!’ als het landschap mooier blijkt dan net daarvoor. We zien allemaal andere vormen in de bergen om ons heen; een gezicht, een olifant, een gorilla; elke berg ziet eruit alsof iemand er een sculptuur van heeft gemaakt. We stappen nog een keer uit om naar een uitzichtspunt te lopen en maken weer veel te veel foto’s.

De laatste kilometers van de weg zijn verhard en voeren langs enorme wijnvelden. Langzaam maar zeker komen we in de buurt van Cafayate, na Mendoza het tweede wijngebied van Argentinië. Als we in het stadje aankomen begint het zoeken naar een accommodatie. We zijn een beetje verwend geraakt de laatste tijd; elke keer is de eerste accommodatie waar we aankomen direct perfect. Vandaag niet. Óf de kamers zijn stoffig en muf, óf Edwin en ik vinden de gastvrouw een enge heks, óf ze hebben geen twee kamers vrij. Uiteindelijk vinden we iets wat aan de prijs is maar wel helemaal perfect; kamers met een keukentje en een prachtig balkon. Net nadat we akkoord hebben gegeven aan de gastvrouw en onze tassen uit de auto pakken komt ze aanrennen dat ze een fout heeft gemaakt en maar één kamer vrij heeft. Hm. Een uur gezocht en nog steeds niks naar zin. Uiteindelijk besluiten we terug te gaan naar het eerste hotel wat we bezichtigd hebben; wat op zich prima was maar geen gezamenlijke ruimte heeft. We checken in en besluiten direct maar even een terrasje te gaan zoeken voor het aperitief.

Een wijnstad vraagt om een eerste wijntest en dus bestellen we een lekker flesje Torrontés op het terras. We zitten nog geen tien minuten of een gigantische windhoos annex zandstorm raast over het centrale plein waar ons terras aan ligt. Snel grijpen we onze glazen. Om ons heen waait het terras omver en horen we glas kapot vallen. Zand waait in onze ogen en we hebben geen idee wat er gebeurt. Na een paar minuten gaat de wind weer liggen en is het voorbij. Een vreemde gewaarwording.

Na een uitgebreid aperitief gaan we even chillen in de kamer. Wij kopen ondertussen stiekem een vaderdagcadeautje voor Rob (hij herrinert ons er af en toe aan dat het zondag vaderdag is); twee flessen bier. We lopen met onze laatste 12 pesos een souvenirwinkel in en krijgen rozijnen en zoete wijn aangeboden wat ons ertoe aanzet ook nog een lelijke ansichtkaart en een eveneens lelijke panfluit te kopen. We lopen op onze tenen weer terug naar de kamer en Rob lijkt helemaal niks door te hebben als we ons een half uur later melden voor het diner. Na een heerlijk maal vallen we uitgeput weer in bed.

20 juni 2011, ergens op de weg richting Catamarca

Rob keek blij verrast toen hij zijn vaderdagcadeau bij het ontbijt zag. Surprise! Na het ontbijt mag hij meteen weer aan het werk, want vanmorgen rijden we een stuk van de Quebrada de Cafayate. Dit is een prachtige bergweg die we eerst een kilometer of 50 uitrijden tegen de zon in om hem vervolgens terug te rijden met de zon in de rug. Nu kunnen we pas echt genieten van al het moois wat we om ons heen zien; door de zon kleuren de gigantische rotsformaties vele kleuren. Het uitzicht is spectaculair maar helaas wordt de weg een beetje uitgemolken als toeristische attractie. We bezoeken een paar flinke kloven in de rotsen maar moeten dit doen met nog een paar bussen Verschrikkelijke Toeristen. Al met al vinden we het mooi, maar ook een beetje overrated en heel stiekem vonden we de onverharde wegen van de afgelopen dagen nog veel mooier.

We lunchen op een terras in de zon op het plein van Cafayate. Na de lunch lopen we een rondje langs wat winkeltjes en hierna gaan we terug naar het hotel om de route voor de komende dagen te bepreken. Tegen half vier lopen we naar ‘Bodega El Transito’ voor onze eerste wijnproeverij. We proeven drie verschillende wijnen en schaffen een heerlijke fles Malbec aan. Hierna lopen we naar ‘Bodega Nanni’, waar we een rondleiding en een uitgebreide uitleg krijgen over hoe hier organische wijn wordt gemaakt en ook hier proeven we er een aantal. We schaffen een fles witte Torrontés aan, een heerlijke, droge, frisse wijn.

Na al dit gezelligs zoeken we het terras op voor het aperitief; we bestellen een witte Torrontés van Bodega Nanni en wat hapjes. In de zon genieten we van de wijn, het gezelschap en het leuke plaatsje Cafayate.
Vanmorgen na het ontbijt vertrokken uit Cafayate. We tanken en Ans wast de ramen. Al dagen vraagt ze zich af of ze misschien ergens een emmertje water met sop kan lenen om de ramen te wassen; door het stof kunnen we er amper nog doorheen kijken. Bij het tankstation grijpt ze haar kans. Hierna halen we broodjes bij de bakker en rijden ons laatste traject door de prachtige Andes. Nog één keer passeren we de 3000 meter, genieten we van het uitzicht en fotograferen we lama’s met hun grappige koppies. Als we afdalen rijden we direct de wolken in; dat is heel erg lang geleden. Sinds de regenachtige dag dat we Buenos Aires uitreden hebben we alleen maar stralend weer gehad, dat is nu heel even afgelopen. Door dichte mist zakken we af naar zo’n 600 meter. De omgeving is prachtig; erg groen maar het zicht is dus niet zo goed. Als we eenmaal de bergen uit zijn zien we een ander Argentinië; we rijden door een gebied met veel suikerriet en fabrieken en de huisjes zijn heel erg klein en armoedig. Samen met de grijze lucht zorgt het ervoor dat de term ‘El Depressivo’ weer in me opkomt. Gelukkig komt de zon toch nog door en rijden we het laatste stuk naar het stadje Catamarca door een groen gebied, wat het uitzicht weer ten goede komt.

In Catamarca rijden we een paar hotelletjes af waarna we toch kiezen voor de eerste. Het is Ed en mij ondertussen duidelijk dat we na een maand of tien steeds kritischer zijn geworden qua accommodatie, zeker als steeds weer blijkt dat Ans en Rob alles wel best vinden. We willen gewoon voor een dubbeltje op de eerste rang. We doen een aperitiefje en ‘avonds eten we in het plaatsje. Er doemt nog een kleine uitdaging op als blijkt dat we nergens kunnen pinnen. En dat ligt dit keer niet aan onze passen; er komt gewoon nergens geld uit de automaten. Het is weekend geweest en maandag was een nationale feestdag en schijnbaar worden de automaten niet bijgevuld. Niet alleen wij hebben daar last van, maar ook de locals. Nou ja, we zien het morgen wel weer.

21 juni 2011, Estancia Puesto Viejo

Na het ontbijt doen we eerst boodschappen en dan begint de uitdaging; we móeten pinnen. We zijn van plan de komende paar dagen op een echte Argentijnse ranch door te brengen en we hebben niet genoeg geld. We proberen diverse automaten in de stad en buiten de stad maar alle automaten zijn leeg. We besluiten dat we dan maar met dollars moeten betalen, of moeten kijken of we in één van de kleine gehuchtjes onderweg nog kunnen pinnen. Nét nadat we Catamarca uitrijden proberen we nog één laatste automaat waar geld uit komt. Gelukkig maar.

We rijden ongeveer 450 kilometer over een goede, rechte weg totdat we aankomen in een klein gehucht waarvandaan we een onverharde weg naar de ranch moeten nemen. Probleem is dat die nergens staat aangegeven en dat ze bij de toeristen-informatie ook niet lijken te weten waar we moeten zijn. Met een kaart in de laptop en de Lonely Planet weet de dame ons toch de juiste weg op te sturen. De eerste 20 kilometers zijn onverhard maar goed te rijden, de laatste 5 kilometer op de ‘oprijlaan’ zijn iets minder goed. Grote stenen zorgen ervoor dat we héél langzaam moeten rijden en dat we ons afvragen of we niet zouden moeten terugkeren. Maar we willen ook graag op de ranch verblijven en terugkeren betekent dat dat dan niet doorgaat.

We zetten door en komen aan het eind van de middag op de ranch aan waar we hartelijk worden ontvangen door de gastvrouw. We verkennen het terrein door middel van een kleine wandeling. Op de ranch wonen heel veel paarden, koeien, geiten, kippen, een hond en een kat. Alles loopt door elkaar op het terrein en het oogt als een gezellig zooitje. Bij het apéritief spelen we een paar potjes Yahtzee maar ik hou het weer gauw voor gezien als ik steeds verlies. We leren wat Franse meiden kennen die ook op de ranch te gast zijn en om een uur of acht eten we met zijn allen de heerlijke maaltijd die onze gastvrouw heeft bereid.

22 juni 2011, Estancia Puesto Viejo

Vanmorgen wordt ik wakker met gigantische blaren op mijn gezicht, rug en armen. Mijn ogen zijn dik van de bulten die op mijn oogleden zitten. Gisteren zetten de bulten op en we dachten dat het een allergische reactie van het één of ander zou zijn maar de blaren zijn toch wel een beetje raar. En het jeukt als een gek. Ik zie eruit als een monster maar ga toch maar ontbijten. Ik vraag één van de Franse meiden –die gisteren vertelde dat ze twee jaar in Frans Guyana heeft gewerkt als verpleegster- of ze enig idee heeft wat het is. Ze denkt dat het geen allergie is en onze gastvrouw oppert dat het de waterpokken moeten zijn. Ze vraagt of ik die als kind heb gehad, je schijnt dat namelijk als volwassene in een lichtere vorm terug te kunnen krijgen. Ik heb inderdaad als kind de waterpokken gehad. Als we de bulten bekijken lijkt het er wel heel erg op. Waterpokken. Ik. Ben. In. Argentinië En. Ik. Heb. De. Waterpokken. Hm. Het jeukt als een gek, het zijn gigantische blaren. Onze gastvrouw loopt naar buiten, snijdt een stuk van een Aloë Vera plant af en zegt me dat op de bulten te smeren. Het verlicht de jeuk direct. We overwegen wat te doen; naar een dokter is anderhalf uur rijden over de stenen en keien en dan weten we nog niet eens of er wel een dokter beschikbaar is. En willen we dan nog wel terug over die weg? We zouden vandaag gaan paardrijden en ik heb daar enorm naar uit gekeken; ik wil nog niet weg. We besluiten te blijven.

Vanmorgen rommelen we wat aan. Ik lees en hang wat rond. Ans bakt brood met onze gastvrouw; binnen de kortste keren ruikt het heerlijk in de woonkamer. Bij de lunch eten we ovenvers brood wat heerlijk smaakt.

Vanmiddag is het dan eindelijk zover; we gaan paardrijden! De eerste keer sinds Mongolië, maar toen is het zo goed bevallen dat we er weer veel zin in hebben. Ans twijfelt in eerste instantie een beetje; ze heeft nog nooit paard gereden en heeft er ook niet zoveel mee. Rob heeft ook nog nooit paard gereden maar is heel nieuwsgierig. Het meisje wat ons begeleidt verzekert ons dat de beestjes heel sloom zijn en dat het een makkie zal zijn en Ans besluit om gezellig mee te gaan.

Goed. Situatie: 5 pony’s, 3 Van Leeuwen’s (één met de waterpokken, for f*ck sake) en 1 Prijs. We sjorren ons op de beestjes, wat nog niet meevalt. Eén van de Franse meiden maakt ondertussen foto’s met onze camera. We willen van ons vieren een foto maken op de paardjes maar dat valt nog niet mee. Het paardje van Ans (de sloomste, zo is beloofd) doet inderdaad niks. Rob is nog bezig via een trapje op het paardje te komen en Ed en ik staan daar een beetje bij te treuzelen (ook op een paardje). Gelukkig weet het meisje die ons begeleidt ons in een fotowaardige positie te zetten en wordt de foto toch nog gemaakt. Oké. Nou, daar gaan we dan. Die van Ans moet in het begin een beetje getrokken worden, maar als we dan eenmaal lopen, komt ‘ie wel mee. We lopen ongeveer anderhalf uur door een prachtig heuvelachtig, glooiend landschap. We gaan dwars door allemaal bosjes en cactussen, wat voor iedereen met beenbeschermers geen probleem is, maar mijn zadel heeft die niet. Daarom trek ik af en toe wat scherpe naaldjes uit mijn benen, maar dat mag de pret zeker niet drukken. De paardjes lopen over stenen paadjes en we lopen langzaam maar zeker bergop, waarvandaan we een prachtig uitzicht hebben. We hebben de grootste lol, het is een leuke rit. Op een gegeven moment wil mijn paardje voor wat onze begeleider prima vindt; als ik de teugels losjes vasthoudt wijst het paardje de weg wel naar huis. Dat is heel leuk, totdat we bij de zandweg naar de ranch komen en de paardjes hun thuis herkennen; ineens draven ze er met zijn allen op los. ‘Waaaaaaar zit de reee-heeem?’ schreeuw ik terwijl ik aan de teugels trek. Die blijkt er niet te zijn, maar gelukkig stopt mijn paardje uiteindelijk toch :).

Het was een prachtige rit. Wat een voorrecht om zoiets met je ouders te kunnen doen. Na de rit gaan we lekker in de middagzon zitten voor een relaxed apéritief. Ans maakt iedereen in met Yahtzee. ’S Avonds wordt er weer heerlijk voor ons gekookt; we krijgen een stevige hap van rundvlees en gekookte groenten voorgeschoteld. Heerlijk gezond eten na een heerlijke dag op de Argentijnse ranch.