Bitch! Do you feel mystical yet?

18 juli 2011, Aguas Calientes, huidige hoogte 2400 meter

Wie denkt dat je ‘even’ naar Machu Picchu kan reizen heeft het mis. Nu kent iedereen wel de verhalen van mensen die 4 à 5 dagen naar Machu Picchu toe lópen, maar zelfs met vervoermiddelen als bussen en treinen is het nog een stukje gaan. Natuurlijk kan je gewoon 400 dollar betalen om vanuit Cuzco de trein naar Aguas Calientes te nemen en vervolgens een bus naar Machu Picchu. Maar dat is helemaal niet nodig. Een echte reiziger zoekt natuurlijk een goedkopere manier.

En daarom lopen we na het ontbijt met onze rugzakken naar het ‘lokale’ busstation in Cuzco. We hebben begrepen dat hiervandaan busjes vertrekken die ons richting Urubamba moeten kunnen brengen, waar we zullen moeten overstappen op een tweede bus. We kopen voor 3,50 Sol (nog geen euro) een kaartje. Dan worden de rugzakken op het dak gehesen en zoeken we ons plekje. We hebben een gereserveerde plek, wat we nogal geciviliseerd vinden voor het type bus. Het stinkt echt enorm binnen. Ik denk niet dat de mensen hier regelmatig een douche nemen. Al gauw zit de bus vol en vertrekken we. We laten Cuzco achter ons en we rijden door een prachtig berglandschap, waarin al snel besneeuwde bergtoppen opdoemen. Het is mooi, maar ik zou er waarschijnlijk nog meer van kunnen genieten als men zich wat vaker zou wassen en als het niet zo druk zou zijn geweest dat er continue iemand tegen me aan ragt. Er stappen regelmatig mensen in- en uit, veel vrouwen hebben lokale klederdracht aan. Het valt vooral op hoe kleurrijk de rokken zijn en dat veel vrouwen verschillende type hoedjes op hebben. Na ongeveer anderhalf uur komen we aan in het plaatsje Urubamba. De tassen worden van het dak gehaald en we gaan op zoek naar de tweede bus van vandaag.

Het volgende busje is heel erg klein. Dat is handig voor de tassen, die kunnen nu iets makkelijker het dak op gehesen worden. De rit naar Ollantaytambo zou ongeveer een half uur moeten duren en kost ons 1,30 Soles; zo’n 35 cent. Het is zo krap in het busje dat Ed en ik niet vooruit kunnen kijken; we kunnen alleen scheef zitten. Dat geeft niet, want menigeen local moet staan, wat op deze wegen niet echt is aan te raden. Gelukkig komen we inderdaad binnen een half uur aan in Ollantaytambo en kunnen we onszelf weer ontvouwen. Ik heb het geniale (al zeg ik het zelf) idee opgevat om onze grote rugzakken achter te laten in het hostel in Ollantaytambo waar we morgen zullen slapen. Dat voorkomt nogal wat onnodig gezeul. De mensen van het hostel vinden dat helemaal oké en binnen no-time verkennen we zonder bagage het gezellige dorpje. We hebben nog anderhalf uur voordat het derde vervoermiddel van vandaag -de trein- vertrekt, dus we lunchen ergens op het terras. Dan lopen we naar het treinstation. Op dit gedeelte van onze reis naar Machu Picchu is geen weg en het enige vervoermiddel is de trein, die bomvol toeristen zit. Gelukkig hebben we ook hier gereserveerde plaatsen. Het is een mooie trein; er zijn ‘panoramarijtuigen’ waar niet alleen ramen aan de zijkant zitten maar ook op het dak. Zo hebben we een goed uitzicht op het landschap om ons heen, wat heel erg mooi is. Groene bergen met hier en daar besneeuwde toppen, een rivier die zich een weg baant tussen de bergen door.

Om een uur of drie komen we dan eindelijk aan in Aguas Calientes, toegangspoort tot Machu Picchu en tevens toeristenoord. Ondanks dat het dorp uitpuilt van de hotelletjes was er niet zo heel veel keus meer. Het hotelletje wat ik geboekt heb was één van de voordeligste opties (50 euro per kamer) maar gelukkig ziet het er wel heel degelijk uit allemaal. We gooien de paar spullen die we bij ons hebben in onze kamer en gaan dan eerst de noodzakelijke dingen regelen. Dat betekent: een buskaartje kopen voor onze bus naar Machu Picchu morgen (we zijn er nog niet) én een entreekaartje kopen. Dat kost ons nog eens ruim 30 euro per persoon, het geld vliegt in één dag onze portemonnee uit. Als dit geregeld is willen we een wandeling maken. Je zou in de buurt een berg op kunnen wandelen waarvandaan je Machu Picchu zou moeten kunnen zien liggen. Hiervoor moeten we eerst 250 meter over de treinrails lopen en dan zou er een weggetje naar boven moeten zijn. De wandeling zou drie uur moeten duren maar we hebben nog maar twee uur daglicht. We houden een stel aan wat uit de richting komt lopen waar wij heen willen en die zeggen dat de weg geblokeerd is en je niet naar het uitzichtspunt kan lopen. Enerzijds jammer, anderzijds zijn we blij dat we dat nu horen zodat we onszelf de moeite kunnen besparen. We gaan maar in een restaurant zitten waar we goedkope drankjes kunnen krijgen in het happy hour; alles is echt waanzinnig overpriced in Aguas Calientes. Vanavond eten we bij de Chinees, die nog steeds twee keer zo duur is als in de rest van Peru maar in ieder geval betaalbaar blijft. En…het is gezond.

Nu spring ik even onder de douche, volgens Edwin is er inderdaad aguas calientes, dus dat is fijn. Morgen moeten we om half vijf op voor ons laatste traject naar Machu Picchu. We willen er op tijd zijn, om de zonsopkomst over de stad te kunnen zien.

19 juli 2011, ergens tussen Aguas Calientes en Ollantaytambo

Eigenlijk willen we om vijf uur in de rij gaan staan om de eerste bus van half zes richting Machu Picchu te nemen maar de mevrouw van ons hotelletje drukt ons toch echt op het hart éérst te ontbijten en pas dán de deur uit te gaan. En daarom zitten we vanmorgen om vijf uur aan het ontbijt. Tijdens het ontbijt verklaar ik de mannen bij mij aan tafel voor gek; zij zeggen dat het buiten regent. Maar er zijn zoveel watervallen in het plaatsje Aguas Calientes dat ik er van overtuigd ben dat het de watervallen zijn die ze horen. Als we een kwartier later aansluiten in de rij blijken ze helaas gelijk te hebben; het miezert. De eerste regen in twee weken. Gelukkig kunnen we snel op weg. Er staan al veel bussen klaar om mensen naar boven te rijden en elke keer als er twee bussen gevuld zijn komen er alweer twee lege aanrijden. De weg naar Machu Picchu slingert acht kilometer omhoog de berg op. Tegen kwart over zes komen we aan bij de ingang van Machu Picchu. Wij zitten ongeveer op de vierde rij in de bus en terwijl de bus nog maar net gestopt is komt er vanachter ons een mevrouw aanrennen die schijnbaar haast heeft om uit te stappen. Ze ragt tegen me aan en duwt, maar ik kijk haar aan en zeg: ‘yes, one moment please, the people in the front first have to get out’. Ze brabbelt wat onverstaanbaars en duwt nog wat harder, maar dan kent ze Lisette nog niet. Dus ik zeg dwingend doch-mijn-geduld-héél-snel-verliezend-want-het-is-tenslotte-pas-kwart-over-zes: ‘yes, I understand, but we ALL want to get out of the bus and in line, so you can wait’. Ze is ongeveer twee keer zo klein als ik en ze heeft dondersgoed door dat ze geen keus heeft dus mokkend blijft ze staan. Als iedereen voor ons de bus uit is stappen wij ook uit en sluiten aan in de lange rij mensen voor de ingang. Net als Edwin heel hard BITCH!’ roept, blijkt de bitch in kwestie achter ons te staan. Ze heeft schijnbaar door dat ze nogal kinderachtig bezig was en zegt dan: ‘I’m sorry. Excuse me.’ Dat vind ik behoorlijk van lef getuigen dus ik kijk haar aan en zeg: ‘that’s fine, don’t worry about it’.

Fijn. Hij gaat echt enorm lekker zo. We staan dus in de rij voor de entree. Nu begint het pas écht te zeikstralen. Gelukkig is de rij héél lang, zodat we héél nat worden. We hebben bijna alleen nog maar zon en blauwe lucht gehad in Zuid-Amerika zodat we helemaal niet voorbereid zijn op regen. Terwijl we geduldig wachten tot we door de entree mogen kijkt David ons onder het randje van zijn capuchon aan en vraagt vertwijfeld: ‘And, do you feel mystical yet?’ Uh. Helaas niet. Als we door de entree zijn lopen we direct naar een hoger gelegen uitzichtspunt. Ongeveer halverwege kijk ik om een hoekje en zie ik door flarden wolken Machu Picchu voor het eerst liggen. Het is meteen adembenemend, niet alleen omdat ik loop te hijgen van de steile trap, maar ook omdat je door de mist direct kan zien dat Machu Picchu heel bijzonder is. Eenmaal helemaal boven aangekomen zien we niks meer. De wolken zijn zo dik, dat er gewoon helemaal niks te zien is, er is geen uitzicht. Het begint harder te regenen en we schuilen onder een boom. We kunnen eigenlijk alleen maar blijven staan en voor ons uitstaren; als we ons maar enigszins bewegen regenen we doornat. En dan. Ineens. Binnen twee seconden waaien alle wolken weg en ligt Machu Picchu onder ons, in al zijn glorie. Er moet een engeltje op ons schouder zitten die er voor zorgt dat we héél even de kans krijgen dit wonderlijke fenomeen in ons op te nemen.

Als de regen iets minder wordt, lopen we de stad in. Net nadat we goed en wel wat trappen af zijn gelopen begint het weer te hozen. Precies op dat moment zie ik een deuropening in een huis, die breed genoeg is om onder te staan en enigszins droog te blijven. We grijpen onze kans en wachten geduldig in de deuropening. Als je denkt dat het humeur ondertussen naar het nulpunt is gedaald dan heb je het mis: onze spirits zijn high en hier, op dit moment, om 07.20 uur in de ochtend, in de deuropening van het huis in Machu Picchu, besluiten we unaniem dat we vanavond enorm gaan borrelen. Na een tijdje komt er een tourgroep aanlopen. Hun gids legt iets uit en één of andere Verschrikkelijke Toerist met een Enorm Verschrikkelijke Blauwe Poncho besluit dat hij óók onder de deuropening wil staan, die toch echt niet groot genoeg is voor hem én de enórme rugzak onder zijn poncho. Hij wil mij wegduwen maar ik verroer me geen centimeter; ik geef mijn droge plekkie niet op. Ik zeg: ‘you can stand in front of me’. Hij zucht sjaggarijnig, gaat voor me staan en duwt zijn enórm grote rugzak onder die belachelijke poncho haast ín mijn gezicht. Ik vraag hem of hij wel even op wil letten en dan begint ineens een andere man uit het gezelschap -ook al in een Enorm Verschrikkelijke Blauwe Poncho- in heel slecht Engels te blaten dat wij heus niet de enigen zijn die misschien wel droog willen staan en dat het niet míjn deuropening is. Ik zeg hem dat de meneer met de poncho heus wel even uit kan kijken dat hij zijn enorme rugzak niet in mijn gezicht duwt en dan weet de meneer niks meer te zeggen omdat het natuurlijk een Italiaan is die geen poot over de grens spreekt. Dan gaat de tourgroep verder. Het hoost nog steeds en een stelletje staat bij ons in de deuropening; past makkelijk als je geen idioot grote tassen bij je hebt. Het meisje loopt door en vraagt haar vriend mee te komen, maar die besluit bij ons te blijven. Ook na aandringen van zijn vriendin blijft de jongen staan. Ik zeg: ‘you’ll probably get a fight with your girlfriend later today’. Hij kijkt me lachend aan en zegt: ‘yes, but at least I’m dry!!’ Zo staan we een tijdje te kletsen totdat er andere kapers op de kust zijn; er komen meer toeristen aan die door de deuropening willen. Terwijl onze partner in crime –die uit Bolivia blijkt te komen- nog steeds bij ons in de deuropening staat bedenken we allerhande mogelijkheden om ervoor te zorgen dat niemand ons plekkie inpikt. Het komt er op neer dat we zoveel lol hebben dat de tranen over mijn wangen rollen van het lachen. Edwin moest al plassen en roept alleen maar: ‘stop, I have to pee!!’ Wat een beetje een issue is want de plee is helemaal buiten de entree.

Enfin, na een tijdje gaat de Boliviaan zijn vriendin en bijbehorende tourgroep zoeken. Na een minuut of 35 besluiten wij ook maar eens verder te kijken dan onze deuropening, ondanks dat het nog steeds regent. We bekijken een gedeelte van de ruïnes en de lama’s die in het gras tussen de muren van Machu Picchu grazen. Als het weer begint te hozen schuilen we in één van de weinige huisjes met dak. Daar komen we ook weer onze favoriete Verschrikkelijke-Toeristen-in-Blauwe-Poncho tegen, maar die laten we verstandelijk links liggen. Als het weer een beetje minder hard regent bezoeken we een ander gedeelte van de ruïnes. Hier krijg ik bijna weer mot met een gids, omdat ik in een oude raampost een droog plekje heb gevonden en enthousiast Edwin roep die ergens een paar straten verderop loopt. Die gids was schijnbaar net aan zijn verhaal begonnen en kijkt mij natuurlijk héél vies aan, dus ik zeg: ‘yeah well, don’t worry about it man’. Ik weet niet. Staat er soms op mijn voorhoofd geschreven dat ik vandaag wel voor een discussie in ben?

Na nog wat wandel- en klimwerk lopen we terug naar de ingang. Als we naar de wc willen (en Ed moet nu écht) moeten we door de entree naar buiten, door de rij wachtende mensen. We plassen, kopen een vaag bakkie automatenkoffie en kijken het eens aan. Het is nu negen uur en de afspraak is; als het droog wordt gaan we terug naar binnen, als het blijft regenen gaan we terug naar Aguas. Wonderbaarlijk genoeg wordt het droog en dus gaan we terug naar binnen en lopen we naar een uitzichtspunt. En ineens…trekt het helemaal open en ligt Machu Picchu onder ons. Het is een ge-wel-dig gezicht. Machu Picchu, gebouwt óp de top van een berg, omringt door zoveel andere bergen, waar flarden wolken omheen zweven, het is echt adembenemend. Door alle toeristische-overpriced rompslomp heen kan je je alleen maar verbazen over het fenomeen onder je. Hoe hebben de Inca’s in hemelsnaam deze stad kunnen bouwen op deze zo moeilijk bereikbare berg? Hoe hebben ze die stenen hier gekregen en hoe is het mogelijk dat het er relatief nog zo intact uitziet? We genieten van elk moment want na enkele minuten is Machu Picchu weer helemaal verdwenen onder de witte wolken en zien we helemaal niks meer.

Geduldig wachten we een poosje en steeds weer trekt de lucht boven Machu Picchu open en weer dicht. Tegen elf uur kijken we nog één keer naar het geweldige uitzicht onder ons en lopen we terug naar de ingang. We zouden terug willen lopen naar Aguas Calientes maar het regent weer en we vermoeden dat de 2000 treden naar beneden modderig en glibberig zullen zijn dus we pakken de bus. Eenmaal aangekomen in Aguas zoeken we een restaurant waar we op enorme hangbanken gaan zitten en thee drinken. We hebben nog een uurtje te besteden voordat de trein ons terug zal brengen naar Ollantaytambo.

We hebben een andere trein geboekt dan op de heenweg; deze was duurder. We krijgen dan ook een iets betere service, met eten en drinken en terwijl een mevrouw door de omroep iets vertelt over lokale feesten en tradities rent er ineens een halvegare-ingehuurde-mongool door het gangpad. De mensen om ons heen (voornamelijk ouderen in deze duurdere trein) worden helemaal gek en klappen er op los. Als er dan ook nog een modeshow van artikelen gemaakt van lama- en alpacawol volgt gaat iedereen los. Terwijl David ons vanuit zijn stoel een stukje verderop wanhopig aankijkt zie ik de meneer en de mevrouw naast me innig knuffelen. Heel even zijn ze gestopt met klappen en kijken ze elkaar héél gelukkig aan.

Als we aankomen in Ollantaytambo schijnt de zon, het lijkt erop alsof het hier niet geregend heeft. Als verzopen katten lopen we naar het hostel waar we maar één missie hebben: douchen en de onze vieze kleren in de was. Gelukkig blijkt het hostel heel prettig dus we relaxen even een tijdje voordat we een restaurantje opzoeken waar we vanavond gaan eten. We borrelen er zeker bij maar om half tien zijn we zo moe, dat we maar gewoon naar bed gaan. Het was een lange maar interessante dag.

20 Juli 2011, Ollantaytambo, huidige hoogte 2800 meter

Omdat we de laatste tijd vrij intensief hebben gereisd doen we het héél rustig aan vanmorgen. We slapen uit en ontbijten uitgebreid. Vandaag hebben we een dagje vrij gepland in Ollantaytambo, wat een heel pittoresk en gezellig plaatsje is. Het plaatsje ligt in een vallei van hoge bergen. Op deze bergen staan diverse Inca-ruïnes die je kan bezoeken. Wij besluiten een wandeling te maken een berg op waar we de ruïnes gratis kunnen bekijken. Door een wirwar van straatjes lopen we naar het beginpunt en dan begint de steile klim naar boven. Al gauw hebben we een prachtig uitzicht op het dorp onder ons. We klimmen hoger en hoger tot we uitkomen bij de hoogst bereikbare ruïne op ongeveer twee-derde van de bergwand. We hebben broodjes en drinken meegenomen en onderweg picknicken we voor de lunch. Het is geweldig weer, de zon schijnt en er staat een briesje, we verbranden wel snel op deze hoogte.

Als we aan het begin van de middag weer beneden terugkomen verkennen we het plaatsje nog wat meer. We zitten een tijdje op het Plaza de Armas op een bankje, te kijken naar het relaxte leven om ons heen. Er lopen heel wat vrouwtjes in klederdracht maar als je er een foto van probeert te maken houden ze direct hun hand op; niet zo héél authentiek. We lopen naar de markt en door de wirwar van straatjes van het oude stadje en eindigen tenslotte in een café waar we een ‘afternoon tea’ bestellen met heerlijke verse scones, wat een verwennerij! ’s Middags relaxen we wat in het hostel en tegen een uur of vijf beginnen we aan een apéritief. ’s Avonds eet ik een forelletje in een heerlijke knoflooksaus, dat gaat goed met de Chileense witte wijn die ik erbij besteld heb. Al met al een relaxte dag zo in Ollantaytambo.

21 juli 2011, Cuzco, huidige hoogte 3300 meter

Om half tien vertrekken we met de door het hostel bestelde taxi en laten we Ollantaytambo achter ons. We gaan vandaag terug naar Cuzco maar we maken er een excursiedag van door onderweg op verschillende plekken te stoppen. We rijden door het prachtige Andeslandschap naar Salinas. In dit gebied worden sinds de Inca-tijd al zout gewonnen door zoutwater uit een bron door diverse zoutpannen te laten lopen en in de zon te laten drogen. Het geheel van de zoutpannen gebouwd op een bergwand ziet er een beetje surrealistisch uit. In de verte zien we de besneeuwde bergtoppen van de Andes. In de zoutpannen wordt het zout met de hand verwerkt. We zien een mevrouwtje die op haar blote voeten in de zoutpan aan het werk is; dat moet nog een pijnlijke aangelegenheid zijn, denken we.

Na de Salinas rijden we verder naar het plaatsje Moray waar we een andere Inca-ruïne bezoeken. We kijken neer op een enorme, ronde ruïne, waar in diverse lagen terassen zijn gebouwd. In deze terassen werd vroeger groenten verbouwd; elk terras heeft zijn eigen micro-klimaat. Het laat maar weer eens zien hoe vernuftig de Inca’s eigenlijk waren. We lopen er een tijdje rond voordat we verder rijden naar het plaatsje Chinchero. David probeert ondertussen de chauffeur aan de praat te houden die achter het stuur in slaap lijkt te vallen. Het lijkt ons dan ook verstandig de chauffeur uit te nodigen voor de lunch. We eten wederom een heerlijk mals forelletje, die gaan er goed in. Daarna kan de chauffeur een tukje doen terwijl wij nog even door het dorpje lopen. Chinchero is volgens de Inca’s de geboorteplaats van de regenboog. Er is wederom een Inca ruïne en een mooie kerk, maar om dit gebied te bekijken moet je een ticket kopen voor 35 euro waarmee je een aantal sites in kan. Dat vinden wij veel te veel en er volgen de komende tijd nog wel wat meer ruïnes dus in plaats daarvan lopen we het dorpje zelf in. We komen een toeristenmarktje tegen waar ik hele fijne, warme, zachte Alpaca-wollen sloffen koop en we allemaal een muts-sjaal kopen. Die showt Ed nog wel een keer :). In de loop van de middag rijden we naar Cuzco waar we inchecken in het hotelletje wat we hier eerder deze week geboekt hebben.

Al gauw komen Francois en Céline ook aan in Cuzco, vrienden van David die vrijwilligerswerk doen in Peru. David zal de komende dagen met hen een trekking gaan doen. We maken kennis en drinken wat in een kroegje. Hierna gaan zij bij een reisbureau hun trekking regelen en ga ik met Edwin naar de kapper. Die wordt voor 2,50 euro weer netjes geknipt. De kapper kletst er op los en wil alles van Edwin weten. Men is in Peru wat dat betreft heel vriendelijk.

Tegen een uur of half acht gaan we eten met de Fransen. Aan het eind van de gezellige avond nemen we afscheid van David. Het was leuk om een weekje samen te reizen, een beetje frisheid en nieuwe energie kan geen kwaad als je al bijna een jaar reist. Terwijl zij zich opmaken voor een vroeg vertrek morgenochtend, nemen wij het er nog een paar dagen van in Cuzco. Even een beetje bijkomen van de afgelopen intensieve weken voordat we doorreizen naar het noorden van Peru.