Tofo-Maputo: werd het toch nog spannend

Mozambique: Parel aan de Indische oceaan. Land van prachtige natuur, met velden vol palmen en bloeiende lelies. Land van dorpjes vol lemen hutten en waterpompen. Land van lieve, lachende en hartelijke mensen. Mozambique. Wij noemen het Potholia.

Laat ik beginnen bij waar ik donderdag geeindigd was. In Praia do Tofo, waar ik zowat het internet cafe uitsmolt. De luchtvochtigheid is nogal hoog hier, en na het internetten hebben we niks meer gedaan behalve luieren bij de casita, een verkoelende douche nemen en 's avonds lekker eten aan zee.

Vrijdag was een leuke dag. Na heerlijk en uitgebreid te hebben ontbeten aan zee hebben we een bezoek gebracht aan de kustplaats Inhambane, een stadje vlak onder Tofo. Dit is overigens ook het moment waarop de naam 'Potholia' in het leven is geroepen: de weg naar Inhambane zit namelijk vol met potholes :-). Inhambane bleek een leuke, gemoedelijke stad, met brede straten en veel koloniale Portugese gebouwen. Het was wel heel heet, dus na een wandeling door de stad en inkopen te hebben gedaan op de markt zijn we op een terras gaan zitten voor een fijne lunch. Een terras ja, dat verbaasde ons eigenlijk ook wel. Het restaurant had een tuin met relaxte banken en parasols en heerlijke broodjes en salades. Vrij modern allemaal. Wel weer typisch dat er bijna alleen maar blanken zaten.

Terug in Tofo hebben we de middag al luierend en zwemmend doorgebracht tot de zon onderging en het weer tijd werd voor een heerlijk diner aan zee. Vis, vis en nog eens vis, wat een heerlijkheid!

Donderdag 26 maart, 06.20 uur.
Rob: "Laten we niet vergeten dat niet de politie, maar de potholes onze grootste vijand zijn". (Hij zou hier later nog op terugkomen, trouwens :-))

Voor degenen die niet weten wat een pothole is: dit is engels voor gat. In Mozambique hebben ze zoals gezegd HEEL veel gaten, en wel in de weg. Vandaag zouden we het langste rij-traject van onze reis hebben, van Tofo naar Maputo. De weg zou er ongeveer alsvolgt uitzien:
ca. 50 km potholes-weg
ca. 120 km prima weg
ca. 30 km potholes-/geen weg
ca. 30 km prima weg
ca. 35 km geen weg
ca. 255 km prima weg

Om 06.00 uur zijn we vertrokken in de hoop voor het donker in Maputo aan te komen. In het donker rijden is hier heel onverstandig, o.a. door het aantal potholes maar ook niet in de minste plaats voor de criminaliteit.

Het eerste gedeelte van de reis ging prima. Het grootste gedeelte leek wel een slalom om de potholes heen, maar dit zijn we ondertussen wel gewend. Gewoon proberen te ontspannen en 'go with the flow', zeg maar. Soms is er zoveel pothole op de weg dat er geen weg meer te bekennen is en moet je er noodgedwongen toch doorheen. Dan zit je soms met je hoofd aan het plafond, maar ook dat went. Alles ging eigenlijk heel voorspoedig, tot het moment waar we bij het '35 km-geen-weg-gedeelte' terecht kwamen. Rob reed als een professional de weg af en het leek allemaal een stuk beter en sneller te gaan dan op de heenreis. Er was wel enorm veel stof, omdat het een aantal dagen niet meer geregend had, dus het zicht was slecht. Op een goed moment moesten we wachten achter de vrachtwagen die voor ons reed, toen we ineens een klap hoorden: onze achterbuurman was tegen ons op gereden. Het gebeurde heel snel en Rob en Edwin sprongen uit de auto om de schade te bekijken. Best wel hectisch tussen al het stof, temperaturen tegen de 40 graden en andere auto's die toch willens en wetens willen inhalen, plek of geen plek. De schade bleek mee te vallen, scheurtje in de bumper en een kras op de auto. We zijn goed verzekerd maar je moet eigenlijk de politie bellen en allerhande papierwerk invullen etc. De chauffeur sprak natuurlijk alleen portugees en de politie bellen in Mozambique is het laatste wat je wilt, dus na wat gegevens te hebben opgeschreven zijn we doorgereden.

Al met al kwamen we om 3 uur in Maputo aan. Een rit van ca. 520 km in 9 uur, sneller dan we hadden verwacht eigenlijk. We hebben ook wel de hele reis flink doorgereden, pauzeren in de zon in 40 graden is minder aantrekkelijk dan doorrijden in een fijne airco auto :-). De buitenwijken van Maputo waren een spektakel die ons aan Mombasa en Nairobi deden denken. Talloze stalletjes, een soort markt, maar zo ongelooflijk vies en chaotisch. Overal mensen, dieren, spullen, afval. Prachtig om te zien, maar fijn dat we in de auto konden blijven. Aangekomen in het hotel. 4-sterren luxe, dit was het enige hotel wat ik vanaf Nederland kon boeken. Wel fijn hoor. Ruime kamers met airco, heerlijke badkamer. Zwembad waar we heerlijk gerelaxed hebben. Na een lange douche en een aperitief lekker gegeten en vroeg naar bed. Fijn....

Vanmorgen relaxed opgestaan en uitgebreid ontbeten. Wat een heerlijk ontbijt-buffet en wat kan je daar heerlijk van genieten dan. Voor het hotel staat de grootste cathedraal van Maputo. Omdat het vandaag Palm Pasen is, is er van alles gaande. We zijn er een kijkje gaan nemen en dat was heel bijzonder. Er was een mis gaande in de kerk, op het plein voor de kerk speelden kinderen met allemaal een palmtak in de hand. Een aantal minuten later hoorden we muziek uit een straat komen en kwam er een optocht van geestelijken en geloven die liederen zongen, dansten en met palmtakken zwaaiden. Mooi om te zien! Nadat iedereen in de kerk was verdwenen zijn we terug gegaan naar het hotel om een regenbui af te wachten. Hier maakten we ook een praatje met de portugese manager die hier in het hotel werkt (een pittige dame) over Mozambique en de corruptie. Vergeet niet dat we nog niet waren aangehouden door de politie....

Na de bui te hebben afgewacht gingen we dan toch onze stadswandeling door Maputo maken. Met alleen wat cash in onze zak en een kopie van onze paspoorten. Verder helemaal niks, geen sieraden, geen tas, geen fototoestel. Rob sprak nog de wijze woorden: "vergeet niet dat niet de potholes maar de politie hier je grootste vijand zijn". We waren nog geen 10 minuten aan het lopen door de vieze straten (overal afval echt) en ja hoor: politie. Of we onze paspoorten even wilden laten zien. We gaven de kopieen maar dat was uiteraard niet voldoende. Waar de paspoorten waren. In het hotel, zeiden we. Ja, probleem natuurlijk. Dan moesten we een boete betalen. Rob graaide eens in zijn "politie-omkoopzak" en presenteerde het knulletje 3 dollar. VEEL te weinig natuurlijk. Nu moest hij ons arresteren. Dan moesten we 24 uur de cel in en zouden we daarna alsnog een boete moeten betalen. Dus wij zeiden: "Ok, dan gaan we mee naar het politie bureau". Nee, het knulletje drentelde wat, belde zogenaamd iemand, we moesten gewoon betalen. We zeiden dat we niet meer geld hadden. Rob ging ondertussen zogenaamd de ambassade bellen. Toen kwamen er ineens 3 collega's aanlopen en zei hij: "ok, jullie kunnen gaan". Rob probeerde de knul nog de dollars te geven, maar hij wilde het niet hebben. Vaag.

Nou ja, verder met de stadswandeling. Proberen een beetje op de drukkere straten te blijven. Ineens zagen we de shopping mall. Het moment dat je de deuren van de mall inloopt begeef je je ineens weer in die veilige, 'blanke', rijke wereld. We zijn even in de Nike store geweest. En ik vond eindelijk een winkel waar ik een oplader kon kopen voor mijn camera batterijen (Echt te idioot, ben ik vanaf thuis vergeten dus. Ik heb onderweg van 1 iemand een oplader kunnen lenen, maar was al bijna door mijn batterijen heen. Nu was er ineens een winkeltje waar ik een oplader kon kopen! Geen originele Nikon natuurlijk, maar het ding laadt. Nu kan ik weer ongegeneerd foto's maken van al die leeuwen en luipaarden die we nog gaan zien :-)) Er was ook een grote supermarkt en we hebben lekker geluncht. Hierna gingen we verder met de stadswandeling, tot het ons wat te grimmig werd. Je probeert op de straten te blijven waar veel mensen zijn, maar het is zondag en stil op straat. We besloten terug te lopen en de auto te halen en een rondje te maken met de auto.

Het voordeel van de auto is dat je je deuren op slot kan doen. Het nadeel is dat de politie je nog steeds kan aanhouden. De manager van het hotel waarschuwde om NOOIT je rijbewijs af te geven, als je die afgeeft moet je flink dokken om hem weer terug te krijgen. We hadden eigenlijk al geen zin meer om te gaan (wat een gedoe steeds, vermoeiend), maar dezelfde manager overtuigde ons, ons niet op de kop te laten zitten door corruptie. En dus pakten we de auto, betaalden de bewaker een dollar om er zeker van te zijn ons bewaakte parkeerplekje weer terug te krijgen en hups, onderweg. Dat ging weer 2 straten goed en toen...politie. (Eigenlijk onze eigen domme schuld want het bleek hetzelfde jochie te zijn!!) Dat zagen we in eerste instantie niet. Of Rob even zijn rijbewijs wilde laten zien. Dus die liet 'ie zien. Of 'tie hem even af wilde geven. Dat wilde Rob niet. Rob greep weer eens in zijn "politie-omkoopzak" en presenteerde wederom 3 dollar. Nu was het mannetje not amused. Hij zei: "dat probeerde je vanmorgen ook al, maar 3 dollar is niet genoeg". Toen wisten we dus ineens: dit is hetzelfde mannetje. Hij vroeg of hij de auto-registratie papieren mocht zien. Dat mocht. Of hij ze even vast mocht houden? Natuurlijk niet. Hij greep ernaar maar kreeg ze niet te pakken. Toen deed 'ie net of 'ie zijn manager belde. En Rob deed net of hij de ambassade belde. ;-) Toen kwamen er nog meer politiemannen aanlopen. Ik dacht: nu gaan we het krijgen. Maar ze liepen door. We moesten van het knulletje op zijn manager wachten. Want we moesten natuurlijk naar het politiebureau. Ok, gas uit en wachten. Toen werd het knulletje het zat, gaf de 3 dollar terug en we mochten doorrijden. Zijn collega, die er 's morgens ook bij was, bemoeide zich er trouwens helemaal niet mee. Die had alleen een dik geweer.

We begrijpen het werkelijk niet, hij heeft nu 2 keer de kans gehad 3 dollar te verdienen maar wilde het uiteindelijk dus niet aannemen. Hij was natuurlijk op zoek naar meer, maar no way dat we dat zouden geven. Het is een kat-en muisspel. De aanhouder wint. Zoals de manager zegt (zelf ook blank): "Soms heb ik de energie om er tegenin te gaan en betaal ik niet. Soms heb ik de puf niet en stop ik ze wat geld toe".

Het is wel reuze irritant en vermoeiend. Je wordt gestopt, je moet geduld hebben, voet bij stuk houden. Het was een bijzondere ervaring maar na ons rondje te hebben afgemaakt zijn we terug gegaan naar het hotel. Maputo is ook niet zo'n heel bijzondere stad. Maar het feit dat je je er niet vrij kan bewegen, maakt het onprettig en onrelaxed. Zoals we dat in andere Afrikaanse steden ook hebben ervaren. Helaas is het nou eenmaal zo. Maar niemand pakt ons deze Maputo ervaring nog af.

Ik ga zo lekker een borrel drinken (Ik vermoed dat ik al een achterstand opgelopen heb :-)). Ik denk dat we vanavond wederom in het hotel eten. Ze hebben een goede en niet dure kaart en het gedoe om met taxi chauffeurs te moeten onderhandelen en hopen dat je dan geen politie tegenkomt etc: we vinden het allemaal wel best.

Morgen verlaten we Mozambique en morgenavond slapen we in een luxe lodge in de bush van het Mkhaya Game Reserve in Swaziland. Een van de plekken ter wereld waar de zwarte neushoorn voorkomt, die we natuurlijk hopen te gaan zien! Hierna verblijven we 1 nacht in een hotel in de hoofdstad van Swaziland, Mbabane. Om onze reis af te sluiten in een prive woning in een prive reservaat vlakbij Kruger. We hebben er enorm veel zin in!

Adieu en gegroet vanuit Potholia!