Bye bye Indonesia, bye bye Asia!

15 Maart 2011, Labuan Bajo

Ons laatste reistraject in Azië verloopt gelukkig behoorlijk op z’n Aziatisch. Alsof ze ons nog even willen laten weten hoe het er hier ook alweer aan toe gaat, zeg maar. We worden door een verrotte bemo (een klein busje, het enige vervoermiddel hier) naar de airport gebracht. Het kost 30.000 Rupiah maar ik heb alleen 50.000 en de chauffeur heeft natuurlijk geen wisselgeld. Met mijn rugzak op loop ik verhit naar een kraampje waar ik een flesje water wil kopen. De dame zegt echter dat ze alleen wisselgeld heeft als ik een grote fles koop, wat maar een paar duizend Rupiah scheelt en dus bullshit is. Dat weiger ik dan natuurlijk ook pertinent. Uiteindelijk vind ik twee toeristen die het geld voor me kunnen wisselen.

We lopen een gebouwtje in wat door moet gaan voor een luchthaven. We lopen langs de security-tas-check-automaten, door een security-poortje wat het niet doet. Er is nog geen Merpati personeel dus we gaan op onze rugzak voor een kast zitten die dienst moet doen als incheckbalie. Achter de kast staan wat passagiers wat dozen aan elkaar te plakken met tape en daar weer achter, buiten, lopen allemaal mensen. Ze staan zo’n beetje naast de start- en landingsbaan, het is dus gewoon een zooitje. Er hangen een paar locals tegen de incheck-kast. De jongen –die het duidelijk erg stoer vindt dat ‘ie mag gaan vliegen vandaag- heeft een enorme koffer, die hij zo makkelijk oppakt dat ‘ie bijna leeg moet zijn. Hij belt wat en zegt dat het vliegtuig een half uur vertraagd is en er daarom nog geen personeel is. Daar hadden we natuurlijk op gerekend, dus dat vinden we niet erg. Het enige wat we hopen is dat we vandaag nog in Denpasar aankomen zodat we morgen nog een relaxte dag hebben voordat we morgenavond naar Australië vliegen.

Na een tijdje komen er wat mannen aangesjokt. Ook wordt er een verrijdbare weegschaal geplaatst. Het grote inchecken kan beginnen. De persoon voor ons zet niet alleen zijn tas op de weegschaal maar gaat er zelf ook op staan. Dat zien we bij andere balies ook gebeuren. Als wij inchecken wordt ons dat lot gelukkig bespaard. Wel krijgen we te horen dat het vliegtuig anderhalf uur vertraagd is in plaats van een half uur. Dat verbaast ons nog steeds niet; nogmaals, onze enige prioriteit is überhaupt in Denpasar aankomen vandaag.

Terwijl één van de mannen duidelijk iets kwijt is wat hij achter in zijn neus hoopt terug te vinden krijgen wij van zijn collega twee papiertjes die door moeten gaan voor boardingpassen. We lopen naar buiten om bij het watermevrouwtje een KLEIN flesje water te kopen met ons gewisselde kleingeld en willen dan naar de uh….tja, wachtruimte lopen. ‘Gate’ klinkt echt te sjiek voor deze ruimte met een deur waar ‘3’ boven staat en een deur waar ‘4’ boven staat. Eerst moeten we langs een bureautje waar we 20.000 Rupiah per persoon vertrektax moeten betalen. Dit word door twee mevrouwen aan onze boardingpas geniet om er vervolgens 1 meter verderop door een andere meneer weer af te worden gescheurd. Hoezo werkverschaffing.

Uiteindelijk vertrekken we twee uur te laat uit Labuan Bajo en komen we na een vlucht van ruim een uur aan in Denpasar. We pakken een taxi richting Kuta, vinden binnen no-time een leuk hotelletje (experts zijn we ondertussen) genaamd Fat Yogi. Na een bord nasi goreng als lunch liggen we fijn de rest van de middag aan het zwembad.

Vanavond nemen we het er van. Onze laatste avond in Azië! We gaan eten in een Spaans restaurant, bestellen een liter sangria en alle tapas van het menu (oké, dat zijn er dan ook maar acht). Nog even een luxe maaltijd voordat we naar Australië gaan en alles écht duur gaat worden.

16 Maart 2011, Kuta

Bijna tien jaar geleden verliet ik Bali na een bezoek van een maand. Ik had een jaar in Australië gewoond en gewerkt en Bali was een extraatje na de reis. Ik herinner me nog goed hoe ik met lood in mijn schoenen naar de airport ging en afscheid nam van dit prachtige eiland en mijn jaar ertussenuit.

Ook nu moeten we afscheid nemen van dit prachtige land, al is het dit keer om juist terug te gaan naar Australië. Indonesië heeft heel wat bij ons losgemaakt. Na bijna zeven weken door dit prachtige land te hebben gereisd hebben we er een redelijke indruk van gekregen. Als we het vergelijken met de andere landen die we in Zuid-Oost Azië hebben bezocht, is alles in Indonesië eigenlijk –er. –er? Ja, -er. Het land is divers-er, de rijstvelden zijn groen-er, de vulkanen zijn hog-er, het landschap is dramatisch-er, de mensen zijn vriendelijk-er, geïnteresseerd-er en liev-er. Het snorkelen is er mooi-er, de vervoersmiddelen verott-er, de straten viez-er, de riolen smerig-er; het land is in alle opzichten aziatisch-er.

Zeven eilanden hebben wij bezocht en bereisd. Bintan, Java, Bali, Lombok, Gili Meno, Flores en Rinca. Zeven compleet verschillende eilanden met een eigen identiteit en verschillende religies. De mensen en zelfs de gebruiken zijn er anders, ondanks dat het allemaal Indonesië is. Gelukkig bestaat Indonesië uit ca. 17.000 eilanden. Nog 16.993 te gaan dus, nog genoeg om te ontdekken bij ons volgende bezoek. Wat zeker geen tien jaar op zich zal laten wachten!

Eén ding is op alle eilanden gelijk: je kan ALTIJD OVERAL nasi goreng krijgen. Het komt in vele soorten en maten, soms zonder er iets erbij, maar meestal met een ei, kroepoek (nasi goreng speciaal) en ketjap manis. De prijzen lopen uiteen van 60 cent tot 5 euro per bord, al hebben wij dit laatste belachelijke bedrag er natuurlijk nooit voor betaald. Edwin is nu officieel nasi goreng expert. Hij at zeven weken lang elke dag twee keer nasi goreng. Dat zijn toch bijna 100 bordjes nasi, op de meest uiteenlopende plekken. Zijn favoriet? Nasi Goreng Speciaal zonder chillie maar met ei, kroepoek, kipsaté (‘of zo’n lekker kipkluifje die we in Lombok altijd kregen’) en ketjap manis. Hij deed onlangs zelfs de verhullende uitspraak dat er niet altijd persé een berg pindasaus op hoeft. Edwin, pindasausman bij uitstek. Dat zegt wel wat. Overigens kwam ik zelf ook nog tot een verhullende nasi goreng speciaal ontdekking. Conimex, je weet wel, met die ‘Oosterse keuken thuis’ enzo? Volgens de verpakking van Conimex moet er ongezouten varkensvlees in de nasi. Maar er is bijna geen Indonesiër die varkensvlees eet (Indonesië is niet voor niets een moslimland), je krijgt het altijd met kip! Hoezo authentiek? Ha! Sukkels!

Niet alleen verlaten wij vandaag Indonesië, we laten ook Azië achter ons. Na een reis van ruim zes-en-een-halve-maand moeten we nu toch echt afscheid nemen van dit geweldige continent. Veel mensen denken altijd dat Azië overal hetzelfde is. Maar hoe divers Azië is, merk je pas als je er lange tijd doorheen reist. Van het indrukwekkende Rusland met de vriendelijke en hulpvaardige Russen tot de ‘aparte’ Mongolen die in dit rare lege land wonen. Van het onbegrijpelijke China vol met Chinezen die we geweldig vonden en waar we tegelijkertijd een hekel aan hadden. De Vietnamezen, die achteraf gezien helemaal niet aardig waren maar wél goed konden koken. Het arme Cambodja en Laos met de heftige recente geschiedenis en met de Thai, die ons blijven betoveren met hun gevouwen handen en ‘Sawasdee-kaaaaaa!’ Het moderne Maleisië met de vriendelijke mensen en heerlijke, diverse keuken tot het dure en moderne Singapore en als toetje Indonesië, waar iedereen lacht en alles van je wilt weten.

Qua taal moesten wij steeds een beetje wennen. Hadden wij net ergens ‘hallo’ en ‘dankjewel’ geleerd, gingen we alweer door naar het volgende land waar het weer heel anders was. We gooiden dan ook regelmatig van alles door elkaar en bedankten een Mongool in het Russisch en groetten een Maleis in het Thais. Ook het geld zorgde nog weleens voor wat vraagtekens. In Vietnam rekenden we alle betalingen in dong terug naar dollars. Vervolgens konden we in Cambodja alleen dollars pinnen die we terugrekenden naar Vietnamese dong (ja, echt!). In Laos gebruikten we de dollar en de riel door elkaar en Thailand was sinds China pas weer het eerste land waarbij we terugrekenden naar euro’s. Singapore had zijn eigen dollars die weer een hele andere berekening vereisten dan de Amerikaanse en in Indonesië moesten we weer terugschakelen naar het aantal nullen op het briefgeld. Het hield ons in ieder geval heel scherp.

Zijn er dan nog dingen die we niet gaan missen aan Azië? Jazeker! Wat dacht je van:
- De gore, gore (hurk)wc’s;
- De ‘toiletshower’, de mini-badkamers waar je je kont niet kan keren en de douche naast de wc hangt zodat als je gedoucht hebt alles nat is en je de hele dag natte voeten krijgt als je naar de wc moet;
- Het feit dat men altijd van alles belooft wat vervolgens niet waar blijkt te zijn (Yes, the bus has airconditioning! not! Yes, we drop you in the center! not! Yes, the trip takes 5 hours! not!)
- Het feit dat je altijd overal over moet onderhandelen en dan nog afgezet wordt;
- Het feit dat het in Azië nooit stil is, mensen altijd vroeg opstaan en altijd herrie maken;
- Het feit dat de Aziaten altijd voordringen en nooit en te nimmer rekening houden met andere mensen;
- De rijstijl van de Aziaten.

Vooral Zuid-Oost Azië (zo’n beetje alles vanaf Vietnam) is geen reisbestemming voor mensen zonder geduld. Ook mensen die hun gelijk willen halen of om welke reden dan ook een dicussie aan willen gaan met iemand uit Zuid-Oost Azië, kunnen beter thuisblijven. Natuurlijk kan de reis efficiënter en natuurlijk had iemand een heel klein beetje kunnen meedenken zodat jij geen twee uur hoeft om te reizen maar dat doet er niet toe. Een Zuid-Oost Aziaat zal je altijd glazig aankijken en denken: ‘wat loop je nou te stressen man’. Iemand uit Zuid-Oost Azië zal je nooit, maar dan ook nooit gelijk geven. Ze zullen altijd, maar dan ook altijd, je geld willen. Het belang zit altijd in de centen. De verschillen tussen Westerlingen en de inwoners van deze arme landen zijn te groot; je zal nooit gelijkwaardig zijn aan elkaar en jij zal altijd die ‘rijke, witte’ zijn. Iemand met een daginkomen van 2 euro hoef jij niet uit te leggen dat je niet rijk bent; je bent toch naar hun land toegevlogen? Dan ben je dus heel rijk. Mocht je toch eens het voorrecht hebben te dineren met een local die (bij benadering) net zoveel geld heeft als jij, dan houdt dit in dat deze persoon behoort tot de rijkste elitie van zijn land. Ook een scheve verhouding, gezien we zelf natuurlijk ook maar klootjesvolk zijn.

Waarom vinden we dan toch dat iedereen eens naar Azië zou moeten? Dit continent bruist. In de eerste plaats zijn er de mensen. Die je zullen belazeren, maar ze zullen je ook verrassen met hun gastvrijheid en oprechtheid. Deze mensen die elke dag 16 uur werken om brood op de plank te krijgen zorgen ervoor dat je gaat relativeren en dwingen enorm veel respect af. Ten tweede is er het geweldige landschap in de verschillende landen. Eindeloze rijstterassen, rokende vulkanen, huizen op palen, palm- en bananenbomen…je zal keer op keer versteld staan van de schoonheid en diversiteit. En dan niet te vergeten de keuken! Zes-en-een-halve-maand hebben we rijst en noedels gegeten en elke dag was het weer heerlijk. Elk land heeft zijn eigen specialiteiten, zijn eigen kookstijl en gewoonten, de culinaire reis is minstens zo leuk als de reis zelf. Oh en vergeet niet dat Azië heel betaalbaar is. Pure luxe is hier relatief heel goedkoop; je krijgt hier soms wel tien keer zoveel voor je euro als thuis. Kortom; we love asia. We gaan het enorm missen. Gelukkig zijn er nog tientallen landen over waar we nog niet geweest zijn, zodat we nog eens een poosje terug kunnen komen. We will be back. For sure.