Hasta luego Colombia!

15 Augustus 2011, Salento

‘Er loopt een paard door de straat’, zegt Edwin, terwijl hij uit het raam naar beneden tuurt. We hebben net een lang en interessant gesprek gehad met nog wat reizigers in de keuken van ons hostel en zijn nu bezig onze schone was in onze volle rugzakken te proppen. ‘Een paard en wagen?’ vraag ik, want die zie je in Colombia wel meer. Maar nee, Edwin gebaart me naar het raam te komen, er loopt gewoon een los paard door de straat. Vanmorgen een carnavalsoptocht, vanavond een paard. We kunnen Popayán iedereen aanraden.

Na een onrustige nachtrust staan we vroeg op, ontbijten en nemen dan een taxi naar het busstation. De colectivo naar Armenia zou om 8 uur moeten gaan maar als we om half 8 instappen zit ‘ie al bijna vol. Omdat we weer eens één van de laatsten zijn die instappen hebben we de vervelendste plaatsen achterin. Vier mensen op een rij, schouder aan schouder. Gelukkig duurt het maar twee uurtjes voordat er voorin iemand uitstapt en Edwin op de vrijgekomen stoel kan gaan zitten. In Cali stapt vervolgens vrijwel iedereen uit waardoor we twee relaxte plaatsen naast elkaar hebben. Op het busstation van Cali stoppen we een kwartiertje en kunnen we dus even naar het toilet. Als ik terugkom is Ed druk in gesprek met een Amerikaans stel; Michael en Stephanie ‘from Houston’. Een prototype Amerikaans stel zoals je ze op tv zou zien; hij een strakgetrainde Irakveteraan, zij een poppetje. Maar: heel erg aardig. Ze vinden het maar wat interessant dat wij een wereldreis maken (like, amaaaazing!) en we kletsen gezellig over van alles totdat we in Armenia aankomen. Een gezellige busreis gehad en een paar Facebook vrienden rijker stappen we in een klein busje. Deze rijdt ons in ongeveer drie kwartier naar het kleine plaatsje Salento. We lopen naar ons hostel, ‘The Plantation House’, een 100 jaar oud koffieplantagehuis. We checken in en lopen direct maar even naar het centrum van Salento. Daar blijkt een groots feest aan de gang te zijn; het is Maria Hemelvaart en het dorp barst uit zijn voegen van de –voornamelijk lokale- toeristen. Er is muziek, er zijn barretjes met terrasjes en er zijn héél veel souvenirwinkeltjes. We wandelen wat langs de winkeltjes en ik laat me verleiden tot de aankoop van twee houten lampen. Handig? Nee, natuurlijk niet. Leuk? Jahaa…en ik hoef er nog maar één busreis en twee vluchten mee te zeulen dus ik neem de gok.

’s Avonds eten we in een kleine pizzeria om de hoek. We drinken er wijntjes en biertjes bij; we vinden dat het nog heel even mag. Tegen een uur of tien liggen we al op bed. Het is stil om ons heen, we horen alleen de krekeltjes. We vallen direct in een diepe slaap….

16 Augustus 2011, Salento

....totdat mijn telefoon om kwart voor zes begint te piepen dat de batterij leeg is…omdat we geen bereik hebben in Colombia loopt de batterij veel sneller leeg dan elders, omdat de telefoon continue naar een netwerk zoekt. Grmbl. Edwin lijkt er overigens geen last van te hebben, die meurt overal doorheen. Ik besluit na een lange tijd wakker te hebben gelegen er maar uit te gaan. We ontbijten rustig en lopen dan naar het centrum van Salento. Hier vertrekken om half tien jeeps naar Valle de Cocora. Ons jeepje is echt heel erg oud. Eigenlijk zijn alle jeepjes die op het plein staan oud. De chauffeur heeft allerhande items in de auto gehangen, zoals een hoed en een klein paardenzadeltje. Op zich knap, want ruimte is er eigenlijk niet. Op de voorruit heeft ‘ie wat stickers van Jezus en Maria geplakt, dit ter bevordering van het zicht, denk ik. Achterin in de jeep ligt een witte, dichtgebonden zak. Ik kan het niet helpen maar ik sta er toch een beetje van te kijken als de zak ineens naar de andere kant de jeep loopt. ‘Pollo’, zegt de eigenaresse van de zak lachend, en nog van alles wat ik niet versta. Ik knik begrijpend. Er gaan een stuk of zes mensen in de jeep (plus de kip) en een stuk of vier staan achterop. Dan kunnen we gaan. Men heeft nog een heel hussie jeeps gevuld en hups, off we go. We rijden het kleurrijke Salento uit en rijden binnen no-time door de prachtige groene bergen. Het is op dit moment dat de rode jeep onder mij, voor het eerst in Zuid-Amerika, verandert in een roze wolk. Wat is het hier adembenemend mooi. Wat loopt iedereen nou altijd te zeuren over Colombia? Het is niet te bevatten hoeveel misverstanden er bestaan over dit land als je in een eeuwenoude jeep door dit prachtige landschap rijdt met zoveel lachende, vriendelijke mensen om je heen. Konden we nog maar veel langer blijven.

Als we aankomen in de Valle de Cocora gaan we eerst even een bakkie koffie doen. Het landschap om ons heen staat gevuld met gigantische wax-palmen. Dit is een palmsoort die wel 60 meter hoog kan worden en is het symbool van Colombia. De groene heuvels staan bezaaid met de bomen en als er een wolkenwaas door de bomen waait ren ik van hot naar her om foto’s te maken. Het is zo mooi.

Omdat we maar één dag hebben om de omgeving van Salento te bekijken besluiten we niet de hele dag te gaan wandelen maar onze tijd te verdelen. We wandelen voor ongeveer anderhalf uur door het landschap, gevolgd door een hussie paarden en een cowboy en omgeven door prachtige vlinders en roofvogels. Ok, er ligt héél veel paardenpoep op het pad wat behoorlijk stinkt, dat maakt het iets minder romantisch. Maar ik kan me alleen maar afvragen; waarom komen hier alleen backpackers? Waarom wordt dit prachtige land door nog zoveel mensen niet bezocht? Op zich is dat natuurlijk ook juist de charme maar we hebben het afgelopen jaar zoveel tourist-traps gezien die niet de moeite waard waren, dat we ons nauwelijks kunnen voorstellen dat dat soort plekken nog zoveel aandacht krijgen en dit soort plekken niet.

Na onze wandeling nemen we om half één weer een jeepie terug. Als we aankomen in Salento doet onze Rabopas het weer eens niet bij het enige pinautomaat in het dorp. We moeten pinnen met de Postbank pas, totale bankkosten: 5 euro. Stupide banken ook. Help me eraan herrinneren dat ik die Rabobank opzeg over twee weken. We besluiten de lunch en het diner om te draaien en eten in een leuk restaurantje een lunch menu met heerlijke spaghetti. Daarna halen we een broodje voor het eten van vanavond en een ontbijtje voor morgen. Als we terugkomen in de accommodatie kunnen we vrijwel meteen door naar de tweede excursie van vandaag: een bezoek aan een koffieplantage. Bij ons hostel hoort een kleine plantage en we lopen een minuut of tien de heuvel af totdat we bij de plantage aankomen. Allereerst moeten we maar even gaan zitten en krijgen we een heerlijke verse bak koffie voorgeschoteld. Hierna laat iemand op de plantage zien hoe het proces in zijn werk gaat vanaf het moment dat de rijpe koffieboon wordt geplukt tot het moment dat ‘ie in je kopje zit. Grofweg komt het erop neer dat men de versgeplukte bonen door een machine haalt die de schilletjes verwijdert. Dan worden de bonen gewassen, gedroogd, geschift, gebrand en gemalen. We wandelen over de plantage en de meneer laat ons diverse koffieplanten zien, onder andere de ‘Arabica-‘ en de ‘Colombia’-plant. Op de plantage groeien ook heel veel vruchten; bramen, sinaasappels, ananassen, avocado’s en er is ook nog een bos vol bamboe. Terwijl we al wandelend op verse bramen knabbelen plukt de meneer een ananas van een ananasstruik die we terug meenemen naar de keuken. Hier eten we de verse ananas op en drinken we nog een laatste bak verse koffie voordat we weer de berg oplopen naar ons hostel.

Vanavond doen we het rustig aan. We eten ons broodje, lezen- en schrijven wat. Alweer zo’n mooie dag in dit geweldige land. Alweer een dag dichterbij ons vertrek naar huis.

Wil niet. Wil niet. Wil niet.

17 Augustus 2011, Bogóta

Om kwart voor zeven brengt de eigenaar van de The Plantation House ons naar het busstation in Armenia. Vandaag is onze laatste lange busreis van deze wereldreis en we hebben geen zin om om zes uur ’s morgens heuvel op naar de andere kant van het dorp te lopen om een bus te pakken. Dit privé transport kost wat meer maar we vinden het wel best. Om kwart over acht rijden we het station van Armenia uit; onze laatste ‘overland’ etappe gaat van start. En hoe. De bus is prima, we hebben een redelijk luxe geboekt. Alleen staat de airco zo koud dat ik zit te rillen van de kou. De radio staat loeihard aan maar kraakt als een gek. Zoals Edwin opmerkte; ‘geniet er nog maar van, het is voorlopig de laatste keer.’ Ik besluit voor de laatste keer tot rigoreuze maatregelen: capuchon en zonnebril op, oordoppen in, stoel naar achteren en ogen dicht.

Tegen 12 uur lunchen we in een wegrestaurant; we hebben niks bij ons dus we doen mee met de rest van de passagiers en bestellen een bord rijst. Hierna kijken we nog een paar Spaans-over-gedubte films. Ik moet zeggen; dat gaat me behoorlijk goed af. Het zijn natuurlijk ook domme films, maar op de één of andere manier kan ik het allemaal redelijk volgen. Ik heb ooit eens een cursus Spaans gedaan maar de afgelopen drie maanden heb ik vele malen meer geleerd dan toen. Als je gewongen wordt te lezen, luisteren en praten moet je wel. De reistijd voor onze busreis zou 7 tot 9 uur moeten zijn. Een ruim begrip en we begrijpen gedurende de reis waarom; wegwerkzaamheden en honderden vrachtwagens op de bergwegen houden ons behoorlijk op. Als we dan eindelijk Bogotá bereiken zijn we nog ruim een uur bezig de stad in te rijden. Wat een enorme stad, en wat enorm onaantrekkelijk. Zover we vanuit ons busraam kunnen zien tenminste. Werkelijk álle flats en woonwijken zijn omheind met enorme stenen muren en prikkeldraad. Eigenlijk net zo’n beetje als in Lima, alhoewel de buitenwijken in Lima er zelfs nóg troostelozer uitzagen. Als we aankomen op het busstation zie ik in één oogopslag 15 politiemannen op ons perron staan. We zetten onze rugzakken op ons rug en lopen naar een speciaal taxi-loketje. Hier geven we aan waar we heen willen en wordt er een prijs op een briefje geprint. Deze geven we aan de chauffeur; hiermee voorkomen we gedoe over wat het moet kosten. Bogotá is zo groot (ruim 8,5 miljoen inwoners) en het is zo druk in de spits dat we nog bijna een uur bezig zijn bij ons hostel te komen. En wij maar denken dat als men de oude binnenstad ‘La Candelaria’ noemt, dat betekent dat het er gezellig uit zou zien. Not. We bellen aan, en de voordeur en het extra beveiligingshek worden voor ons geopend. We checken in en ik vraag aan de jongen achter de receptie of het veilig is hier op straat. ‘Yes, yeah, sure! ….Until….8 o’clock, yeah, sure it’s safe.’ Okiedokie.

We halen wat boodschappen voor het ontbijt in een klein supermarktje en eten dan een soepje en een salade bij een tentje in de straat. Daarna gaan we terug naar het hostel; we zijn heel moe van onze reis en willen alleen nog maar naar bed.

18 Augustus 2011, Bogotá

Als we in de keuken ons ontbijtje staan te maken staan er drie Duitse jongens naast ons. Eén van hen kijkt een beetje jaloers naar onze ‘granola’, een soort müesli, want dat van hen is blijkbaar op. Ik bied hem onze resterende granola aan hij vraagt: ‘can I buy it of you?’. Wat ik extreem schattig vind en een ware backpacker attitude maar ik sta er toch op dat ze het vooral gewoon aannemen. Of we dan misschien in ieder geval een vers maracuja sapje uit de blender willen aannemen? Dat willen we natuurlijk wel. En zo hebben we allemaal een goede ochtend, met genoeg granola en maracuja sap voor iedereen én een gezellig gesprek aan de ontbijttafel.

Na het ontbijt lopen we een rondje door de wijk. We vinden er echt niks aan. Ik probeer de charme te zoeken maar om eerlijk te zijn is dat nogal lastig. Er is één plein met twee mooie gebouwen en dat is het. Voor de rest ogen de gebouwen lelijk en vies, stikt het van de zwervers en graffiti overal en zijn de winkels ook nog eens niks. We halen wat lunch, brengen het terug naar het hostel en gaan dan naar de kapper waar we om een uur of 11 terecht kunnen. Het is een hele hippe kapper. De mevrouw van de kapper wil van alles van ons weten, o.a. wanneer en waar we voor het laatst naar de kapper geweest zijn. ‘Uhhh. Uhmmmmm. Ah! Bangkok!’ De mevrouw kijkt er wat vaag bij maar vindt het goed en vraagt of ik toen tevreden was met mijn kapsel. Jazeker, ik had die kapster daar bijna meegenomen naar Nederland, zo goed kon ze knippen. Het is echt niet normaal wat voor een kwaliteit je kan krijgen bij kappers in het buitenland. In dit geval zit ik een uur in de stoel, wordt er alle tijd aan me besteed en reken ik 14 euro af. Moet je eens in Nederland proberen, waar ze altijd binnen een kwartier klaar zijn en je minstens 35 euro afrekent.

Na ons kappersbezoek lunchen we in het hostel en boeken we vast een huurauto voor op Curacao morgen. Omdat we vinden dat we Bogotá wel een beetje een kans moeten geven lopen we nog maar eens een rondje. Het lukt niet. We vinden Bogotá niks. Geeft niet, morgen gaan we alweer.

En dan zitten onze drie maanden in Zuid-Amerika er écht op. En…dan is het tijd voor een conclusie. Zuid-Amerika doet het niet voor mij en ook niet zo heel erg voor Edwin. Laat ik voorop stellen: we hebben hele leuke maanden gehad in Zuid-Amerika. Het noorden van Argentinië, Peru, Equador en vooral Colombia hebben ons verrast in schoonheid en cultuur. Ik zou iedereen dan ook aanraden eens op vakantie te gaan naar één van deze landen en het zelf te gaan bekijken. Het is ook niet dat we het niet leuk vinden…ik verlies mijn hart er gewoon niet in. Heb ik de eerste zeven maanden van onze reis breed lachend en tot over mijn oren verliefd door Azië gekeuveld, de afgelopen drie maanden heb ik me té vaak niet thuis gevoeld en geërgerd. Een nieuw gevoel voor mij, aangezien ik me altijd en overál thuisvoel en meestal overal de charme van in zie.

En dus heb ik in de afgelopen drie maanden dat onbekende gevoel geprobeerd te analyseren. Waar kan het aan liggen? Ik denk dat het een samenloop van een aantal zaken is. Allereerst de mensen. Op de Europese Argentijnen na (die zijn over het algemeen gewoon echt ongeïnteresseerd en arrogant) waren de mensen die wij tegenkwamen allemaal vriendelijk en behulpzaam. Zeker als je een paar woorden Spaans spreekt zullen ze je altijd helpen. Ze zijn alleen niet overdréven vriendelijk. Ze zijn vrijwel niet geïnteresseerd. Ze vinden het prima dat je er bent maar net zo prima als je er niet bent. Ze leven in grote lijnen het leven wat wij leven, veel van hen in relatieve ‘luxe’ en zien een toerist dan ook niet als een bijzonderheid. Zoals een Duitse jongen laatst zei: ‘In Azië lijken ze allemaal enorm vereerd te zijn dat je he-le-maal naar hún land bent gereisd. Hier vinden ze het allemaal wel best.’ Ik denk dat hij het daarmee voor mij het best verwoorde. Nee, niet iedereen in Azië is aardig en ja, veel mensen willen je afzetten. Maar je bent in Azië altijd in goede, welkome handen en hier voelt het niet alsof mensen het nou zo geweldig vinden dat je er bent. Grote uitzondering: Colombia. Nog steeds zal men je niet overladen met aandacht maar de Colombianen voelen zich wel heel begaan met je en nemen het voor je op. Er zal er nooit één spontaan vragen waar je vandaan komt maar ze zullen er met zijn allen wél voor zorgen dat de buschauffeur je op het goede moment afzet, of ze spreken je spontaan aan op straat als je een beetje moeilijk kijkt en helpen je op weg. Het valt ons op dat de Colombianen bijna allemaal lachen, je altijd groeten op straat, ze lijken –in ieder geval van buiten- een heel tevreden volk. Wat best maf is in een land dat zo lang zo verscheurd is geweest en nog steeds behoorlijke problemen heeft. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren met zijn allen.

Het volgende wat ons niet aanspreekt in Zuid-Amerika is het eten. Natuurlijk zijn de steaks in Argentinië en de ceviche en forel in Peru en Equador heerlijk. Maar je kan gewoonweg niet drie maanden steaks, ceviche en forel eten. Het (vooral goedkope) alternatief is vrijwel altijd vet of zoet. Botercroissantjes met een laag suiker, droge broodjes gevult met kaas en bacon, gefrituurd deeg, gesmolten kaas en gebakken eieren op je vlees…gewone naturel yoghurt is bijna niet te krijgen, alles staat stijf van de kleurstoffen en toevoegingen. Als je van gezond eten houdt is het een drama. Wij dachten overigens dat we de enigen waren die er zo over dachten maar het blijkt dat er heel veel reizigers zijn die moeite hebben om hier gezond te eten. Het is er wel: de supermarkten zijn goed gevuld met fruit en groenten, maar we hebben niet altijd een keuken tot onze beschikking en in de goedkope eettentjes zie je de groenten niet terug. Héél veel mensen in Zuid-Amerika zijn dan ook te zwaar, maar dat is hier heel normaal. Overigens vind ik de Argentijnse restaurants prijs-kwalitatief wél heel goed, het is relatief heel goedkoop en het eten is altijd goed. Als er nu maar één restaurant was die eens iets anders aanbood dan vlees, pizza of pasta…

Tenslotte is voor mij de criminaliteit een heel belangrijke, nadelige factor. Ok. Er is niks gebeurd, je kan dus schijnbaar zonder brokken over dit continent reizen. ‘People want to feed you, not rob you’, ons motto, is absoluut van toepassing. Maar….daar moet je wel het nodige voor doen. Zonder al te paranoïde te zijn over de hele veiligheids issue heb ik vóór vertrek naar Zuid-Amerika met mezelf afgesproken dat ik er alles aan zal doen een gewapende beroving te voorkomen. Gewoonweg omdat ik denk dat ik er mentaal veel moeite mee zal hebben als ik een mes of een geweer tegen mijn hoofd krijg en ik niet weet of mijn ‘vrijheid-blijheidsgevoel’ dan nog kan behouden. Daar moet je dus een middenweg in vinden. Jezelf opsluiten en ’s avonds niet de straat op gaan is geen optie; dan hadden we hier niet naartoe moeten gaan. Wel moet je extreem goed opletten in welke taxi je stapt of door welke straat je loopt. Op beruchte plekken moet je altijd vragen waar je wel maar vooral waar je niet mag komen. We hebben écht veel mensen gesproken die met wapens zijn beroofd. Het is dus geen fabeltje, het is gewoon waar dat de criminaliteit op dit continent compleet uit zijn verband is gerukt. Voor veel mensen is dit geen probleem; die nemen deze voorzorgsmaatregelen en het risico voor lief. Ik vind dat het mijn vrijheid beperkt en belemmerend werkt. Ik wil ’s avonds gewoon tot middernacht op straat kunnen eten en drinken en zonder problemen naar huis kunnen lopen. Ik wil niet hoeven denken: ‘deze straat maar beter niet, laten we een stukje omlopen’ of denken ‘als het moet gebeuren, dan nu’ als de receptionist van je hotel er tien minuten over doet alle hekken en deuren voor je open te doen terwijl je in een donkere straat staat. Veel plekken in Zuid-Amerika voelen als fort-knox, daar is niks charmants aan. Het voelt alsof iedereen in compounds woont, met hoge hekken en prikkeldraad eromheen. Dat is gewoon een trieste situatie. Overigens wederom één kanttekening: ik heb me nergens zo veilig en relaxed gevoeld op straat als in Colombia. Hopelijk zijn in ieder geval alle vooroordelen over dit land nu ontkracht.

Dat we er ons minder thuis voelen houdt niet in dat we er nooit meer heen zullen gaan. Colombia en Equador verdienen nog veel meer aandacht en ook Suriname, Chili en Patagonië staan op ons lijstje. En tja…Antarctica is ook maar op één manier bereikbaar. Laten we het zo zeggen; ondanks dat het continent nu niet de absolute prioriteit heeft hebben we er een hele fijne tijd gehad en geweldige dingen gezien. We will be back. Someday.

Nu eerst ff naar Curacao.