Bula Fiji!

25 April 2011, ergens in de Pacific Ocean Airspace

Op tweede Paasdag naar Fiji vliegen; dat doe je niet elk jaar. Niet dat dat heel bijzonder is, op zich is reizen op een feestdag precies hetzelfde als reizen op elke andere willekeurige dag van het jaar. Het enige wat een beetje afwijkt aan reizen op een feestdag, is dat je je de reis in de jaren er na makkelijker herinnert. Als je mij volgend jaar vraagt waar ik was op 11 november, zal ik je waarschijnlijk blanco aankijken, maar als je mij volgend jaar op tweede Paasdag vraagt waar ik een jaar geleden was, dan kan ik je dat precies vertellen.

Om te beginnen was ik in Sydney, waar om vijf uur de wekker ging. Om vijf uur! Terwijl Edwin gaat douchen, draai ik me nog een keer om. Te vroeg. Te vroeg. Te vroeg. Ik neem me stellig voor de komende negen dagen elke dag tot tien uur uit te slapen en ga dan ook maar douchen. Hierna ontbijten we wat, ontwijken de freak in de keuken (het is niet te geloven hoeveel freaks er in het hostel in Sydney rondlopen dit keer), pakken onze laatste dingen in en checken uit. We lopen naar het station, waar ik me tegoed doe aan een gratis kopje koffie. Deze wordt ons aangeboden door City Rail in verband met Anzac Day, een soort dodenherdenking en bevrijdingsdag in één, wat toevallig samenvalt met tweede paasdag dit jaar. Aardig. We stappen in de trein naar de airport, die 15 dollar per persoon kost voor een reis van 10 minuten. Iets zegt mij dat de verhouding niet helemaal correct is met onze retour naar de Blue Mountains waar we voor een reis van 4 uur 10,80 dollar betaalden, maar ik zeg: we verlaten Australië dus klaar met het gezeur over geld. Bijna dan. Blijkt later.

Op de airport pakken we onze rugzakken in de grote plastic tassen die we hiervoor gekocht hebben en lopen naar de incheckbalie. Toegegeven, misschien zou ik me deze incheckbalie ook nog wel kunnen herinneren zonder dat het tweede Paasdag zou zijn. We overhandigen onze paspoorten aan de dame achter de balie en die zegt doodleuk: ‘mag ik uw doorreisticket even zien’. Doorreisticket. Doorreisticket. Oh, het ticket naar Tonga. ‘Nou, zeg ik triomfantelijk, die zit in mijn laptop’. ‘Oh’ zegt de dame iets minder triomfantelijk, ‘dat is niet zo mooi. Want ik kan jullie niet inchecken zonder papieren doorreisticket. Daarnaast zal immigratie in Fiji ook om een doorreisticket vragen.’

Bugger.

Misschien denken jullie nu: ‘wie gaat er dan ook vliegen zonder ticket!?’ Dat behoeft misschien enige uitleg. Ten eerste; als je veel reist wordt je laks. Je weet onderhand wel hoe het werkt waardoor de aandacht verslapt. Je denkt niet meer na over wat je moet inpakken, zolang je je paspoort en credit card bij je hebt, zal het wel goed komen. Zo gingen wij eens een treinreis maken naar Frankrijk waarbij we de deur uit gingen zonder treintickets. We bedachten het ons gelukkig net op tijd. Ook is mijn Zwitsers zakmes ingenomen op de airport van Madrid want daar hadden we de dag ervoor een heerlijk chorizo worstje mee opgesneden en die zat nog in mijn handbagage tas. Gewoon niet bij stilgestaan dat dat niet mag, terwijl ik dat heus wel weet.

Daarnaast boeken wij al acht maanden lang hotels, treinen en vluchten online. In die acht maanden ben ik één keer om een geprinte versie van de bevestiging gevraagd –die ik dus alsnog moest printen- en moest ik één keer de bevestiging in kwestie op mijn laptop laten zien. Dat waren de uitzonderingen, maar je zou kunnen concluderen dat in 99 van de 100 gevallen helemaal niemand op een milieuvervuilend printje zit te wachten. Behalve de Jetstar incheckdame op Sydney Airport dus.

Ik kijk haar aan en bedenk me dat ze helaas gelijk heeft m.b.t. het overleggen van een doorreisticket aan immigratie in Fiji. Officieel kan immigratie daarom vragen en ondanks dat ze het bij ons in al die jaren nog nooit gedaan hebben, hebben ze het recht. Daarnaast denk ik niet dat ze voor haar lol mensen bij de incheckbalie wegstuurt om ze vervolgens nog een keer te moeten helpen, mits ze misschien een dealtje heeft met het postkantoor op de airport. Want als ik vraag waar ik het dan kan printen zegt ze: ‘bij de balie van Air Pacific maar ik weet niet waar die zit of bij het postkantoor daar’ – en wijst naar de overkant van de hal. ‘En zorg er voor dat je binnen een half uur terug bent want dan sluit de incheckbalie.’

Mega-Bugger.

We gaan over op de noodprocedure. Air Pacific zoeken op een airport zo groot als Sydney zonder enige informatiebalie in de buurt is vragen om tijdsverlies. Het postkantoor dus.’Ja hoor’, zegt de dame achter de balie uiterst rustig en beheerst, ‘dat kan je hier printen. Maar we accepteren geen Amerikaanse dollars’. Ok. Pinautomaat. Ik ren naar het dichtstbijzijnde pinautomaat, prop mijn pas erin, toets de pincode in…en kan alleen kiezen uit vier buitenlandse valuta. WTF?? Ik druk op cancel, grijp mijn pas, ren naar het volgende apparaat van dezelfde bank omdat er geen enkele andere pinautomaat te bekennen is, vraag de mensen voor me of er dollars uitkomen en zowaar: ik kan 20 Australische dollars pinnen.

Ik hol terug naar het postkantoor waar Ed nog steeds staat te wachten en gooi mijn jack uit, ik heb het nogal warm gekregen ondertussen. Ik open mijn Hotmail, print 6 pagina’s en reken…uhm….$17 dollar af. Ik zou niet meer over geld zeuren maar ik reken dus $17 dollar af voor 6 printjes. Daar móet de dame van de incheckbalie wel commissie over krijgen, dat kan niet anders. Edwin is één en al onweer op dit moment maar ik zeg alleen maar: ‘niet over nadenken, naar de incheckbalie’. De mevrouw achter de balie kijkt zijdelings naar het kopietje. Ze zegt: ‘gaan jullie naar Tonga?’ Ja duh, dat staat toch op het papiertje. Ze geeft de print terug en overhandigt ons dan eindelijk de boardingcards.

Fijn.

Tweede uitdaging van de dag: door de douane. Eerst een ‘passenger-departure-card’ invullen (bezigheidstherapie is er niks bij) en daarna naar de douane.We lopen naar de plek waar geen rij staat. De vriendelijke meneer vraagt met zijn breedste glimlach of wij misschien business class reizen (we wish) en zo niet, of we dan in de lange rij verderop willen aansluiten. ‘Toch aardig dat ‘ie het vraagt’ denk ik nog, we zien er tenslotte niet zo business-classerig uit op het moment. Off course!!! roept Edwin luid en nogal sarcastisch. Gelukkig weet ik er een brede glimlach uit te persen zodat de man dat niet doorheeft. In de rij hebben we even tijd om om ons heen te kijken. Boven de douane-balies met norse douaniers (die mensen zijn niet aangenomen om te lachen) hangen bordjes dat je volgens de ‘Customs Act uit 1901’ geen camera, mobiele telefoon of opname-apparatuur mag gebruiken bij een douanekantoor op een vliegveld. Edwin was al lekker bezig maar kan niet vaak genoeg zeggen: ‘1901! 1901! Mobiele telefoons! In 1901!’.

De douanier kijkt zo sjaggarijnig dat hij waarschijnlijk niet kan zien dat hij de stempel op een compleet onlogische plek neerzet. Maar check 2; we zijn door de douane. Volgende rij: security. Hier blijken alle gezellige en vriendelijke mensen van Sydney Airport te werken. Waar we heen gaan, oh wat leuk Fiji, waar we gaan verblijven, en ‘heh guys, you’z have heaps of fun eh!’ en we zijn er doorheen. We lopen direct maar richting de gate en passeren een heuse Lonely Planet winkel. Helemaal leuk, vol met Lonely Planets, wereldbollen, reismeuk en een vriendelijke knul achter de kassa. Ik ben Edwin binnen twee seconden kwijt. Ik zeg de knul achter de kassa dat we nog nooit zo’n winkel hebben gezien en hij legt uit dat het de enige in de wereld is.
Omdat Edwin de druk van de naderende ontmoeting met zijn schoonouders begint te voelen koopt hij een ‘Latin American Spanish Phrasebook’. Als Spaans-sprekende reisleider-in-spé kan je maar beter goed voorbereid zijn. We betalen gedeeltelijk in Australische dollars en gedeeltelijk in Amerikaanse dollars. Ik overhandig de knul achter de kassa een biljet van $10 en van $2 Amerikaanse dollar en hij gaat helemaal uit zijn dak. Wow, bestaan die dan? Nou waren wij vandeweek ook al erg verbaasd toen we het biljet kregen, maar dachten dat omdat het van de bank kwam, het dan wel goed zou zijn. Omdat we nu eigenlijk allemaal wel nieuwsgierig zijn, pakt Ed de Lonely Planet van de USA uit de kast waar in staat dat deze biljetten inderdaad bestaan, maar zeer zeldzaam zijn. Ik besluit het biljet te bewaren, voor het geval het ooit nog meer waard wordt :).

Nou ja, en nu hangen we dus ergens in de lucht tussen Sydney en Fiji. We hebben het gepresteerd van het ene vakantie-oord-voor-Australische-gezinnen (Bali) via het volgende vakantie-oord-voor-Australische-gezinnen (alle campings van West Australië) naar het laatste vakantie-oord-voor-Australische-gezinnen te reizen: Fiji. De vlucht zit he-le-maal vol met kinderen. Irritant-in-mijn-rug-trappende-tieners achter me, een moeder met twee kinderen met portable-dvd spelers voor me, een gezin met een ongelooflijk krijskind rechts van me. Het is één grote bende en we ruiken poep. Ik vertel je dit: deze tweede Paasdag zal ik niet zo snel vergeten.

***

‘Bulaaaa!’ horen we de vriendelijke, tropische-liedjes-zingende-mannen-met-gitaren roepen als we na de landing op Fiji de luchthaven inlopen. Nou, Bula to you too hoor! Wat gezellig. Helaas is de rij voor de douane enorm en er krijsen nog steeds honderdduizend kinderen om ons heen. Dan scoort Fiji direct punten door een aparte rij voor gezinnen met kinderen te openen. Thank God. De douanier leest onze immigratiekaarten niet, vraagt niet om een print van een doorreisticket van $17, stempelt wat en off we go. Fiji here we come! Onze tassen liggen al op de band en de mevrouw vraagt of we wat aan te geven hebben. Nee hoor. Na de tassenscan vraagt een andere dame of we misschien een potje van het één of ander in onze tas hebben, of ander eten misschien? Euh, jawel, jam, crackers en hot-cross-buns-paasbrood uit de aanbieding. Dat mogen we meenemen. We lopen door de luchthaven naar de transfer van het Mercure Hotel wat we hebben geboekt. Dit hotel hebben we voor de eerste twee en de laatste nacht geboekt. Het ligt tussen de luchthaven en Nadi, de tweede stad van Fiji. Het is een 3-sterren hotel, maar voelt heel luxe na alle campers en hostels. ‘Bula!’ Zegt iedereen. Niet alleen in het hotel, maar ook als we langslopen op straat of in de winkel, heel vriendelijk allemaal. En oh, oh, oh wat fijn dat alles weer gewoon betaalbaar is. We doen boodschappen voor 5 euro en vanavond eten we in totaal voor iets meer dan 5 euro een curry in een goedkoop restaurantje.

Bula Fiji, here we are.

26 April 2011, Nadi

Er is niks fijners dan wakker worden, denken: waar ben ik? om direct daarna te denken: oh ja, Fiji, en je vervolgens om te draaien en weer verder te slapen. Dat deed ik vanmorgen ongeveer drie keer, totdat ik langzaam wakker werd. Vandaag gaan we op pad en brengen we een bezoek aan Nadi. We pakken de local bus die ons binnen 10 minuten in het centrum brengt. Ondanks dat Nadi de tweede stad is van Fiji stelt het eigenlijk niet zoveel voor. We lopen de winkelstraat af, bekijken de Hindu-tempel aan het eind van de straat en internetten wat. Tussendoor wordt er redelijk wat ge-‘Bula!-t en we zijn ondertussen ook gewend om Bula terug te zeggen. Na een uurtje nemen we de local bus weer terug tot grote hilariteit van de chauffeur; we blijken namelijk bij toeval in dezelfde bus te stappen als op de heenweg.

We doen een paar boodschappen en gaan terug naar het hotel. De zon schijnt, de lucht is blauw en we vinden dat we wel genoeg hebben gedaan voor vandaag. We springen in het zwembad. Het is best druk in het zwembad. Er is namelijk een groep dove mensen ‘van middelbare leeftijd’. Het is ongelooflijk indrukwekkend hoe deze mensen met elkaar communiceren. Gebaren vliegen over en weer en we snappen er helemaal niks van. Bijkomend voordeel én vreemde gewaarwording is dat deze mensen ook niet praten en dat het, ondanks dat het zwembad helemaal vol is, muisstil is. Er ontstaat consternatie als er een wolk langsdrijft, iedereen kijk en wijst en wij snappen niet zo goed wat er nou met die wolk is. Er worden zelfs foto’s van gemaakt. Ook moet het menu voor de avondmaal worden doorgegeven waardoor allemaal mensen in het zwembad staan te gebaren naar een dame op de kant die dat blijkbaar allemaal moet registreren. Bovenal vinden we het vooral een interessant tafereel.

Vanavond eten we een lekkere curry aan de overkant en boeken we een bus voor morgenochtend. Omdat we redelijk wat gereisd hebben de laatste tijd en we toe zijn aan een beetje vastigheid hebben we besloten onze tijd in Fiji helemaal door te brengen op het hoofdeiland, Viti Levu. Morgenochtend reizen we naar het zuiden van het eiland, waar we voor vijf nachten een hotel hebben geboekt. De bus vertrekt om half acht dus ik moet nodig mijn tas in gaan pakken en naar bed.

28 April 2011, Pacific Harbour

OMG. We are in heaven.

Gisterenochtend werden we met de bus opgehaald en zetten we koers naar Pacific Harbour, aan de zuidkant van Viti Levu. Viti Levu, het hoofdeiland van Fiji, is qua oppervlakte ongeveer half zo groot als Nederland. De wegen zijn niet zo best en lang niet overal verhard, en de rit van Nadi naar Pacific Harbour duurde dan ook drie uur. Onderweg stopten we bij een ‘arts & crafts center’ voor een ‘comfort stop’. Zoals jullie weten zijn we gek van ‘arts & crafts centers’ (not) en dus liepen we direct naar de overkant het eerste het beste dorp in. Terwijl we een stukje het zandweggetje inliepen langs de eenvoudige maar kleurrijke huisjes waar varkentjes in de tuinen met hun neus in de grond poerden, hoorden we vanuit de huisjes ‘Bula!’, ‘Bula’! De mensen zijn hier dus echt, oprecht heel vriendelijk dat ze je zomaar toe roepen vanuit hun huis.

We besloten een papaya te kopen bij de papayameneer aan de kant van de weg. Ik vroeg hoeveel het was en hij zei: 2 dollar. Dat is ongeveer 80 cent. Ik gaf hem de centen en koos een mooie papaya uit, maar toen zei de man: ‘maar het is $2 voor de hele schaal’. This múst be heaven.

We gingen weer op weg en werden een paar uur later met onze grote zak papaya’s afgezet bij ‘The Pearl South Pacific Resort’. Het is precies zoals het klinkt dat het is. Luxe, luxe, luxe. We hadden dit resort in Sydney geboekt, het was een flinke aanbieding, zag er prima uit en was een fractie van de prijs van het hostel in Sydney. Maar we hadden nooit kunnen weten dat het voor dit geld zo mooi zou zijn. De kamers zijn geweldig. Heerlijk bed, prachtige badkamer, een tv met –geniaal- een kanaal waar je non-stop tropische vissen door het beeld ziet zwemmen, als een soort real-life duik die je maakt. Het resort ligt aan een strand, wat lang is en vol met palmbomen staat, maar door het donkere zand niet het allermooiste is wat we ooit gezien hebben. Dat wisten we trouwens. Het resort heeft dat probleem opgelost door een heerlijk zwembad aan te leggen met een ‘doorzwemgrot’, die wij voor het gemak maar even de ‘Fregglegrot’ noemen, alhoewel mensen die wel eens ‘Cribs’ kijken op MTV het waarschijnlijk zullen vergelijken met de doorzwemgrot in Hugh Heffner’s Playboy Mansion. Maar dat terzijde. Er is ook een poolbar, waar je tijdens het zwemmen een drankje kunt bestellen. Dat doen we alleen niet want dat is te duur natuurlijk :).

Het resort is heel ruim opgezet, heeft een grote tuin met gras en hangmatten en er hangt een extreem relaxed sfeertje. We zijn gisteren meteen maar aan het zwembad gaan liggen en nog voordat we lagen mochten we al een kokosnoot komen halen bij één van de meneren die zojuist in de palmboom was geklommen en er een hussie met zijn kapmes uitgehakt had. Heerlijk, verse kokosmelk. Ook heeft het resort een gym die uitkijkt op het strand en zee. Ik ben er gisteren voor het eerst geweest. Om te sporten ja. Nu vragen jullie je natuurlijk af of ik een zonnesteek heb opgelopen ofzo. Nou, nee hoor. Het is alleen zo dat als wij een tijdje op één plek zijn of een tijd weinig bewegen (rondrijden met een camper of 70 uur in een trein zitten bijvoorbeeld) ik altijd een beetje behoefte krijg om te bewegen. In Sydney lostten we dat op door veel te lopen, en hier ga ik dan gewoon even op de crosstrainer staan of op de fiets zitten.

Om ons dagbudget een beetje laag te houden, maken we zelf lunch en eten we ’s avonds een goedkope curry buiten de deur. Gisteren was alleen het restaurantje aan de kant van de weg dicht en hoosde het tropisch, dus we besloten ons te trakteren op een maaltje in het resort restaurant. We hebben tijdens ons afscheidsfeest enorm veel financiële cadeautjes gekregen en die hebben we in een ‘leuke dingen potje’gedaan. Omdat we wisten dat we in de Pacific wel wat leuke dingen zouden gaan doen hebben we het potje hiervoor bewaard. We aten een heerlijke Indiase curry met rijst, roti en pappadums, en we dronken er heerlijke Chardonnay en Fiji Gold biertjes bij. Ook namen we ijs toe en daarna hebben we nog een paar potjes gepoold in de bar met nog een drankje erbij. Edwin heeft twee keer gewonnen maar alleen omdat ik hem steeds twee beurten gaf door de witte bal te potten of geen andere ballen te raken hoor.

Vanmorgen heerlijk ontbeten, dat is inbegrepen. Een heerlijk buffet met van alles en nog wat maar vooral heel veel tropisch fruit. Ananas, papaya, banaan, meloen, passievrucht….Hmmmmmm. Na het ontbijt heb ik een heel uur van mijn kostbare tijd op Fiji moeten besteden om het College van Zorgverzekeringen te mailen. Ja, dat lees je goed, het College van Zorgverzekeringen. Want, zoals met alle instanties in Nederland, gaan dingen nooit gewoon een keer goed. Zo ben ik het half jaar voor vertrek van onze reis honderdduizend keer van het kastje naar de muur gestuurd, door onder andere het College van Zorgverzekeringen dus, m.b.t. de vraag of ik mijn zorgverzekering moest opzeggen of niet. Uiteindelijk heeft mijn verzekeraar CZ beoordeeld dat zij mijn verzekering zouden opzeggen, zij schijnen daar het laatste woord in te hebben. Krijg ik nu een dreigbrief van het College van Zorgverzekeringen of ik wel even een zorgverzekering wil afsluiten omdat ik anders een boete krijg en als ik het daar niet mee eens ben of ik even contact op wil nemen met ik-weet-niet-wie-allemaal. Nou, dat wil ik dus niet. En dat heb ik ze ook gemeld. Alles is geregeld zoals men dat van mij verlangde dus ik heb al die bewijslast (die ik uiteraard meegenomen heb ik mijn laptop omdat je op je vingers kan aftellen dat dit vroeg of laat gaat gebeuren) naar ze gemaild. Ik heb ze ook gemeld dat ik mijn kostbare tijd op Fiji niet aan hen ga verspillen en dat ze het maar uit moeten zoeken met CZ. Doodzonde van mijn tijd dit. Na eerder dit jaar ook al allemaal gezeur te hebben gehad met de Rabobank en onze reisverzekering, vraag ik me af: gaan dit soort dingen ooit, maar dan ook ooit gewoon een keer goed?

Na deze frustratie is Edwin meegegaan naar de gym en hebben we weer even een uurtje gesport. Hierna zijn we van kamer gewisseld. Het bleek namelijk gisteren kort nadat we onze intrek hadden gedaan in onze kamer, dat er in een kamer tegenover ons een ongelooflijke huilbaby logeert. Krijsen en gillen dat kind, niet normaal. Nu zal het wel met al die krampjes, tandjes, teentjes en hij-kan-zich-nog-niet-uitdrukken-en-aaahhhh-wat-zielig- enzo maar we zijn niet helemaal naar de andere kant van de wereld gereisd om in een vier sterren hotel naar het continue gejank en gekrijs van een baby te luisteren. Toch? In het hotel vinden ze alles goed en dus verhuisden we naar een andere kamer die verassend genoeg een nóg mooier uitzicht heeft en een groot balkon waarop we kunnen zitten. En er is geen gekrijs. Fijn.

Nou, toen hebben we geluncht en nu liggen we in een hangmat. Althans, Edwin lag net naast me in onze tweepersoonshangmat maar die is even in het gras gaan liggen want dat leest makkelijker, zegt ‘ie. Het is vandaag bewolkt en er staat veel wind, maar dat is eigenlijk ook wel heel aangenaam. Ik kijk vanuit mijn hangmat naar de zee en wil hier nooit meer weg. Nooit meer. Noooooit meer.

Jemig, is het al vijf uur geweest? De tijd gaat véél te snel.