Hello Equador!

2 Augustus 2011, Cuenca, huidige hoogte: 2538 meter

Als wij op onze eerste ochtend in Equador wakker worden regent het. Dat is een beetje een issue want vandaag is wasdag. Nu zal die was wel drogen in de droger maar omdat we vanwege de feestdagen in Peru heel lang niet konden wassen zijn al onze kleren vies. En dan bedoel ik vies vies. Ik kan (correctie: wil) mijn sokken niet nog een keer omdraaien en ik weiger één van mijn drie vieze lange broeken nog een dag aan te trekken. Er zit een enorme vlek op mijn vest en eerlijk is eerlijk; als ik mezelf begin te ruiken dan is genoeg echt genoeg. En dus gooi ik mijn tas overhoop en overweeg mijn opties. Een spijker-minirok…misschien iets te koud. Die korte katoenen rok kan dan net zo goed niet. Ah! Mijn oude verotte driekwartbroek! Die heb ik lang niet meer aangehad. Nike Air Maxx onder een driekwartbroek zijn zéér not-done (een driekwartbroek op zich is al not-done natuurlijk, laten we daar heel eerlijk over zijn. Maar mijn afweging voor vertrek was dat een korte broek nog meer not done is dan een driekwartbroek, vandaar) maar in geval van nood zijn uitzonderingen toegestaan. Heb alleen geen schone sokken meer. Edwin heeft één schone sok voor me in de aanbieding, maar Nike Air Maxx onder een driekwartbroek met één sok is vragen om als een idioot aangestaard te worden. Dus dan maar op mijn slippers. En zo lopen we dan uiteindelijk met zes-en-een-halve-kilo kleding door de plassen in de straten van Loja naar de lavanderia. Godzijdank is ‘ie open en Godzijdank kan de mevrouw het voor het eind van de middag klaar hebben. Pfiew.

Omdat het ondertussen droog is en zelfs de zon een beetje doorkomt wandelen we wat door Loja. De Lonely Planet was een beetje te lyrisch over dit stadje, vinden we zelf. Het is wel aardig maar om er nou helemaal mee weg te lopen, nee. Daarnaast is het alweer het vierde ‘aardige stadje’ op een rij en daar hebben we dan ook wel een beetje genoeg van. We vinden na lang zoeken een koffietent waar we warme melk met koffie drinken; een Equadoriaanse café con leche. Hierna halen we croissantjes en bolletjes voor de lunch en gaan we terug naar de kamer. We moeten onze route voor de komende weken eens goed onder de loep leggen. De route die wij in eerste instantie in gedachten hadden bevat nog meer ‘aardige stadjes’ maar we willen toch eigenlijk wel wat meer tijd in de natuur doorbrengen. Na veel inlezen, wikken, wegen en surfen op het net, besluiten we vanuit Loja recht omhoog door Equador te reizen. Dit is een route dwars door de Andes waarbij we onderweg nog in een aantal hacienda’s en lodge’s kunnen verblijven voordat we de grens overgaan met Colombia.

Blij met dit plan lopen we tegen het eind van de middag weer richting de lavanderia. Onderweg duik ik een heel vage winkel in waar allemaal gekleurde bh’s aan de muur hangen. Want kleren kunnen vies zijn, maar dan hebben we het nog niet gehad over de slijtage…na 11 maanden is mijn garderobe werkelijk treurig. Gaten in ondergoed en sokken, beugels die uit bh’s steken, zwarte broeken die vaal zijn, een enorme scheur in mijn gymp, mijn slippers zijn bijna door, oh, en mijn backpack kan straks na elf jaar trouwe dienst ook écht niet meer. Na twee reizen van ruim een jaar moet mijn eigen-merk-Perry-Sportje dan toch echt met pensioen, gezien de scheuren overal. Maar goed, de bh winkel. Terwijl Edwin zo eens ongemakkelijk-doch-met-een-air-van-‘let-maar-niet-op-mij’ om zich heen kijkt hol ik met de meest afzichtelijke bh’s het pashokje in. De maten zijn overal ter wereld anders en het moet dus op de gok. De dames achter de kassa hebben duidelijk geen goed maten-inzicht maar na het passen van de zoveelste bh slaat Edwin een zucht van verlichting als ik dan eindelijk een afzichtelijk modelletje afreken. En; drie euro is dan niet duur, toch, dames?

Fris, schoon en nog warm van de droger krijgen we onze kilo’s was weer mee van de lavanderia. Hierna strijken we neer in een Mexicaans restaurantje, een fijne afwisseling qua menu. Eenmaal terug in het hotel pakken we in, lezen wat en gaan dan op tijd slapen.

Vanmorgen gaat om zes uur de wekker. Tegen zeven uur nemen we een taxi naar het busstation en kopen we een kaartje voor de eerstvolgende bus naar Cuenca. Het is een beetje een verrotte bus en er zitten mensen op onze stoel die ik vakkundig wegjaag. Er zitten in Zuid-Amerika namelijk ALTIJD mensen op je stoel. Hoewel…nu ik erover nadenk zitten er eigenlijk overal op de wereld altijd mensen op je stoel. Dat het hoogseizoen is, daar merken we hier verder niks van, we zijn dan ook een al tijdje van de ‘tourist-trail’ af. Ook in deze ochtendbus zitten alleen lokale reizigers. Edwin kijkt twee Spaans-overgesproken-Kung-fu films en ik lees een tijdschrift. Ook genieten we van het prachtige landschap. Dit deel van de Andes is verbazingwekkend groen. Bergen met bossen vol naaldbomen, het is echt prachtig. Ik wist niet dat de Andes zo groen kon zijn; de afgelopen maanden hebben we alleen maar droge, dorre woestijnbergen gezien. Na een uur of vier wordt de rust in de bus danig verstoord als onze chauffeur een drempel mist. In heel Zuid-Amerika liggen meer drempels dan waar ook ter wereld. De drempels en wegversmallingen in Nederland zijn er niks bij. Deze drempels zijn vaak niet aangegeven en/of geel geverfd waardoor je er nog wel eens eentje over het hoofd kan zien. In het geval van onze chauffeur reed hij de oude verotte bus zó hard tegen de drempel dat ik serieus tien centimeter los kwam van mijn stoel. Als we weer zitten kijken we elkaar beduusd aan maar de chauffeur lijkt nergens last van te hebben en snort rustig verder.

Tegen één uur rijden we door de buitenwijken van Cuenca. De huizen zien er verbazingwekkend sjiek uit, het zijn echt kasten. Allemaal met enorme hekken en hoge muren eromheen. Eenmaal aangekomen op het busstation proberen we een taxi te regelen. Het ziet er geel van maar de chauffeur vraagt $2,50 en dat lijkt ons een beetje veel. In Equador zijn bepaalde dingen goed geregeld. Zo heeft men in bepaalde steden bij wet geregeld wat een taxi kost. In Loja is dat $1,50, we hebben alleen geen idee wat het in Cuenca is. We besluiten terug te lopen naar de busterminal en het na te vragen. Direct zakt de chauffeur naar $2 maar we lopen toch weg; dan moet hij ons maar niet proberen een poot uit te draaien. Het blijkt inderdaad $2 te moeten kosten en we vinden een nieuwe taxi die ons naar ons gereserveerde hostal brengt. Dat is echt heel erg gezellig, rondom een binnenplaatsje en de kamer is ook echt heel leuk. Hierna lunchen we ergens wat. Equador is echt spotgoedkoop als het gaat om eten en drinken. De valuta is de Amerikaanse dollar, die natuurlijk al gunstig is voor ons en voor minder dan 5 dollar hebben we samen geluncht. Hierna gaan we de binnenstad verkennen. Cuenca valt zeker niet onder de noemer ‘aardig stadje’; het is echt een heel mooie stad. Koloniale gebouwen, kleurrijke kerken, om elke hoek is het zicht weer prachtig. Het doet ons qua grandeur denken aan Arequipa en Cuzco in Peru. We bezoeken het visitorscentrum wat voor het eerst in eeuwen nu eens heel nuttig is. De mevrouw spreekt vloeiend Engels en heeft heel veel nuttige informatie voor ons. Op één van de folders die we krijgen staat een hele riedel veiligheidsmaatregelen die je moet nemen en ik vraag de mevrouw of we ’s avonds veilig over straat kunnen in Cuenca. Ze kijkt me aan en zegt, ‘yeah, well, you know, it’s just like any other city after nine o’clock at night, just be careful’. Ik besluit haar maar niet uit te leggen dat je in de meeste steden op de wereld gewoon na negenen nog over straat kan, dat vindt ze vast maar raar.

’s Middags bespreken we onze definitieve reisschema voor de komende weken. We zetten het eens op papier en we zien tot onze schrik dat we nog maar 15 dagen hebben totdat we in Bogota aankomen. 15 dagen. Dat is net een korte vakantie. Aargh! De reisagent in mij gaat direct aan de slag en ik mail een de Equadoriaanse spoorwegmaatschappij en een hacienda en een lodge in de buurt van Quito. Hierna gaan we een hapje eten. Vandaag kiezen we voor een ‘echt’ (toeristen) restaurant. We bestellen een wijntje en een biertje, Edwin eet kipsaté (!) en ik een Indiaase curry. Er zitten meer toeristen om ons heen dan we in tien dagen gezien hebben maar het eten smaakt heerlijk.

3 Augustus 2011, Cuenca, huidige hoogte 2538 meter

Filterkoffie. Dat is het eerste wat ik zie als ik de kleine ontbijtruimte van ons hostal inloop vanmorgen. Echte filterkoffie. Ik schenk meteen een bak in, ik heb sinds Argentinië op een Starbucksje na geen normale koffie meer gedronken. In Peru en Equador is het echt slootwater. Na een heerlijk ontbijtje lopen we eerst even naar de bakker, halen we wat broodjes en yoghurt voor de lunch en nemen dan een taxi naar het busstation. Vandaag willen we naar Parque Nacional Cajas. We hebben gisteren geïnformeerd wat het zou kosten als we dit Nationaal Park met een tour zouden bezoeken maar vonden de $45 per persoon compleet buiten proportie. En dus nemen we de bus. We hebben de juiste bus ook gevonden, we mogen alleen nog niet instappen. Eerst mogen alle mensen met een reservering tot aan Guayaquil instappen, dan de mensen die maar een klein stukje meereizen. We staan een tijdje naast de bus. De chauffeur staat zo eens met zijn vrouwtje te kletsen. Terwijl hij daar staat verkoopt ‘ie een paar meppen en trappen aan de kinderen van de vrouw (zijn kinderen misschien?). De kinderen in kwestie zijn duidelijk bang voor de man. We kijken het zo eens aan en ik overweeg mijn opties: A – ik ga de man NU een trap in zijn ballen geven (excuse mijn taalgebruik), B – ik ga naar de man toe en zeg hem in mijn perfecte (uuhh) Spaans dat ‘ie een miezerig klein ventje is die wat mij betreft door de stront kan zakken, of C – ik stap niet in de bus en zoek een andere. De opties op een rijtje hebbende overweeg ik de consequenties van mijn mogelijke acties. A – Ik krijg waarschijnlijk een mep terug, B – de man gaat heel veel heisa maken en zal dat – met de taal als voordeel – gaan winnen, en C – we moeten een uur zoeken naar een andere bus. Tegen al mijn rechtvaardigheidsgevoel in stap ik mokkend in de bus en vertel Edwin wel honderd keer wat voor een eikel ik de chauffeur vind.

Na een uurtje rijden komen we aan bij het Nationaal Park. We zijn nu op ongeveer 3900 meter hoogte en het is een stuk kouder dan in Cuenca. We hebben onze jassen niet mee; geen seconde aan gedacht. We betalen voor $2 per persoon de entree en krijgen een prachtige kaart met veel informatie en een plastic tas voor ons afval mee. Daar zouden heel wat Nationale Parken in de wereld nog wat van kunnen leren. We willen net aan een wandeling beginnen als een parkranger in vloeiend Engels aan ons vraagt of we wel goed geïnformeerd zijn. Hij legt ons de mogelijkheden uit voor de te maken wandelingen en wenst ons veel plezier. We zijn stomverbaasd over hoe goed alles hier geregeld is. We gaan op pad. Parque Nacional Cajas is een Nationaal Park met één van de meeste meren per vierkante kilometer ter wereld; 2,75 om precies te zijn. Tussen de groene bergen om ons heen liggen dus heel veel meren wat een prachtig gezicht is. De eerste wandeling maken we om één van de meren heen. De paden zijn meestal goed maar omdat het gebied heel vochtig is moeten we nogal wat riviertjes over en zakken we nogal eens weg in drassig mos. Mijn voet met de scheur in de gymp is dan ook binnen drie minuten nat :). Ook merken we dat we op hoogte zitten, we moeten af en toe even de pas inhouden om op adem te komen. Verder valt het ons alles mee, we hebben los van wat kortademigheid geen last van de hoogte. De wandeling is heel mooi; we zien heel veel aparte bloemetjes en plantjes en Edwin raakt nog in de ban van een kolibrie. Dat is zijn nieuwe hobby; daar hebben ze er hier heel wat van. Ze bewegen hun vleugels heel snel heen- en weer en blijven toch op dezelfde plek vliegen, wat een heel maf gezicht is. Na anderhalf uur zijn we terug bij het informatiecentrum. We eten onze meegenomen lunch en wandelen dan een tweede wandeling. Deze wandeling voert naar een tweede meer, ook dit keer moeten we meerdere keren over riviertjes en door drassige ondergrond. We komen nog wat lama’s tegen die in het gras staan te grazen en komen na een uur en een kwartier wandelen aan bij de controlepost van het Nationaal Park. Vanaf hier zouden we een passerende bus terug naar Cuenca kunnen pakken. De meneer bij de controlepost zegt dat er over een kwartier één zou moeten passeren. We wachten langs de weg maar als de bus komt, rijdt ‘ie met een noodgang door. Terwijl bussen hier altijd passagiers meenemen die langs de weg staan. Bastard. We kunnen weinig anders doen dan wachten en terwijl we de één na de andere bus voorbij zien razen náár het Nationaal Park komt er toch pas drie kwartier later één die in de richting van Cuenca rijdt. Gelukkig neemt die ons wel graag mee en tegen een uur of half vijf zijn we weer terug in ons hostal. We hebben een topdag gehad, heerlijk gewandeld in een prachtige omgeving. Totale kosten? $8,40 per persoon inclusief vervoer, entree en lunch. So far voor je $45!

Nu ga ik slapen, onze bus gaat morgenochtend om 6 uur…..!