De Verschrikkelijke Toerist

2 November 2010, Hoi An

De busreis gisteren was op zich prima. Het enige wat ik me afvraag is wie in hemelsnaam kan bedenken om een slaapbus in te zetten voor een busreis van vier uur midden op de dag. Waardoor je alleen een halfslachtig bedje hebt waar je op moet ‘hangen’. Om de pret te verhogen was het net de avond ervoor in mijn rug geschoten én waren we natuurlijk brak. Op zich een voorspoedige, maar niet zo’n comfortabele reis dus.

Aangekomen in Hoi An in het hotel wat we hadden uitgezocht hadden ze wel kamers, maar we vonden ze ‘zo zo’ en nogal duur. De mevrouw achter de receptie vertelde dat ze nog een hotel hadden, 800 meter verderop. We werden er heen gebracht en nadat de dames kamerinspectie hadden gedaan zijn we ingecheckt. Edwin stond een beetje te morren omdat ‘ie het te ver uit het centrum vond, maar nadat ‘ie de kamer zag was ‘ie helemaal om. We hebben een prachtige kamer en geweldige badkamer die niet zou misstaan in een 4-sterren hotel. De badkamer is supergroot, heeft een bad en is heel gezellig Aziatisch ingericht, net als de rest van de kamer eigenlijk. We hebben weer eens een normaal 2-persoonsbed met dekbed en de airco doet het goed. Ook hebben we heel veel tv zenders die wij ook snappen (BBC/HBO/Australische tv). Kortom: helemaal top, zeker voor 20$ per nacht inclusief ontbijt!

Gisterenavond in het hotel gegeten en lekker op tijd naar de kamer gegaan en lekker rustig aan gedaan. Dat was wel even nodig.

Vanmorgen uitgeslapen en ontbeten en daarna een eerste rondje gelopen door Hoi An. Een superleuk stadje, het heeft ons echt verrast. Het heeft een heel oud stadsgedeelte en staat bekend om z’n kleermakers. Er zijn heel veel leuke winkeltjes, restaurantjes en barretjes, maar ook tempels en pagoda’s. En de mensen zijn echt heel vriendelijk. We vinden het helemaal top hier. Om een uur of twee hebben we fietsen van het hotel geleend en zijn we een kilometer of vijf naar het strand gefietst. Dat was verder verlaten, het leek wel een beetje de Noordzee, het water was bruin en het strand heeft onlangs duidelijk te lijden gehad van overstromingen. We zijn in een leuk eettentje gaan zitten aan de rivier achter het strand en hebben lekker wat gegeten. Daarna zijn we weer teruggefietst naar het centrum en ben ik naar de kapper geweest. Dat was best eng, alhoewel die mevrouw redelijk leek te weten wat ze deed en ze sprak ook wel een beetje Engels. Er is in ieder geval een flink stuk af, dat was wel nodig na al die maanden. Nu zijn we in het hotel en hebben we een paar uurtjes rustig aan gedaan. We hebben echt mazzel gehad vandaag, want er was noodweer voorspeld maar het is de hele dag droog geweest. De temperatuur is verder ook prima, een graad of 25 denk ik. Dat is dus zo slecht nog niet.

Nu moet ik gaan, we gaan een restaurantje in het centrum zoeken om lekker te gaan eten. Hmmmmm.

3 November 2010, Hoi An

Dat restaurantje hebben we gevonden en voor nog geen 3 euro p.p. hebben we heerlijk 3-gangen gegeten. Mijn voorgerechten (!) bestonden uit twee lokale gerechten. Het eerste was gevuld en gestoomd rijstpapier ‘white rose’ (een soort noedels) met gebakken uitjes en het tweede was won ton (een soort rijstcracker) met warm groenteprutje erop. Het hoofdgerecht was vis in een pannetje met ui, peper, soya saus en rijst en toe hadden we fruitsalade. Wij kunnen er nog steeds niet bij dat je dat allemaal kan eten voor 3 euro!

Hoi An is een plaatsje zoals ze het aller- allerleukst zijn in Zuid-Oost Azië. Het ligt aan een rivier (die gisteren wegens hoog water overigens redelijk wat straten had laten overlopen), met oude huisjes. In deze huisjes zitten talloze restaurants en barretjes die allemaal verlicht zijn met lampionnen, dat geeft een sprookjesachtige uitstraling. De sfeer is heel ongedwongen en relaxed en er zijn zelfs een paar leuke kroegen waar ze goede, droge, witte wijn hebben. Het wijntje wat ik gisteren bestelde (mijn derde wijn-poging deze reis, ’t spul is niet te krijgen of rete-duur) was bijna helemaal perfect. Vanavond de volgende op de kaart maar eens bestellen :). Wat dit soort plaatsjes in Zuid-Oost Azië dan helemaal afmaakt is het prijsniveau. Een maaltijd heb je al voor 1 euro, een fruitshake voor ca. 40 cent, een biertje voor ca. 13 cent, een nieuwe tas voor 2 euro (en dan ben ik afgezet) en een nieuw t-shirt voor 3 dollar (Ed is ook afgezet). Het is gewoon hemels.

Iets minder hemels was deze morgen. Ed en ik hadden het idee opgevat naar ‘My Son’ te gaan. Gelukkig voor hen besloten Dave en Emma niet te gaan. My Son ligt op 55 kilometer van Hoi An. My Son was ooit het belangrijkste intellectuele en religieuze centrum van het koninkrijk van Champa. De tempels zijn ontdekt door de Fransen, eind 19e eeuw. Omdat het complex de basis was van de Vietcong is het bijna geheel vernield in de oorlog door de Amerikanen. Je ziet er zelfs nog een enorme krater van een Amerikaanse bommenwerper. Er staan nog maar iets van 20 bouwwerken overeind, van de ooit minimaal 68 aanwezige gebouwen. Het geheel ligt in een jungle-vallei, heel groen en heel mooi en het wordt zelfs ‘Angkor Wat’ in het klein genoemd.

Geen vuiltje aan de lucht! Dachten wij dus toen wij gisteren voor 6 dollar p.p. deze tour boekten bij de receptie van ons hotel. OMG! Dachten wij vanmorgen om 08.05 uur al toen wij werden opgehaald bij ons hotel.

Onze billen hadden nog maar net de zitting van de stoel geraakt toen de gids naar ons toekwam. Hij opperde dat we de terugreis, die we (heel bewust) met de bus hadden geboekt, ook met de boot konden maken. Dan zouden we lunch op de boot krijgen (‘banana and water’) en een uurtje later terug zijn in Hoi An. Hij zei ook, dat alle andere mensen in de bus (vier om precies te zijn) ook met de boot zouden gaan. Hij vertelde er niet bij, dat de boot zou aanmeren bij een ‘local pottery village’. Dit hadden wij al in de beschrijving van de bus-boot excursie gelezen en zoals jullie allemaal weten hebben Edwin en ik een hartgrondige hekel aan potteries, tapijt knoperijen, jade fabrieken en alle andere bullshit-business die men op deze wereld verzint om de toerist een poot uit te draaien. Wij hadden dus ook heel bewust voor de bus heen- en terug gekozen om in godsnaam maar niet naar die pottery te hoeven.

Ik vertelde de man –toen nog vriendelijk- dat wij niet geïnteresseerd waren. Maar, zo herhaalde hij, alsof hij dacht dat we hem niet goed hadden begrepen, de boot was ‘very nice’ en we kregen er lunch bij (‘banana and water’). En het was maar ietsje duurder. Iets minder vriendelijk doch zeer dringend vertelden we hem dat wij niet met de boot terug wilden en met de bus zouden gaan.

Er volgde een rondje door Hoi An waar nog ca. 20 andere toeristen werden opgehaald en na circa drie kwartier gingen we dan eindelijk rijden. De gids nam het woord door de microfoon en deed ongelooflijk blij, waardoor de sjaggarijnigheid pas echt insloeg. Quote gids: ‘Yes, before we go to My Son, we will stop for 15 minutes. Yes. This is where you can go to Happy Room. Happy Room, yes. We call it happy room because you can go to toilet in Happy Room. Yes. You can also go to sleep in Happy Room, that is very comfor-tebel’. AARGH.

En ja hoor, na drie kwartier kwamen we aan bij de ‘Souvenir Workshop’ annex restaurant annex Happy Room. Hier kregen we fifteen minutes zodat we naar de wc konden. Als we niet naar de wc wilden konden we koffie drinken of in de ‘Souvenir Workshop’ kijken. Na 15 minuten buiten voor ons uit te hebben gestaard, gingen we nog niet weg. Het verblijf werd zo lang mogelijk gerekt tot een aantal mensen (waaronder ik) nogal ongeduldig werden.

Enfin, wij en onze ca. 25 Verschrikkelijke mede Toeristen liepen met onze gids een minuut of 7 à 8 naar de ingang van My Son. Hierna moesten we nog een stuk lopen, werden we in een afgeragde jeep gepropt en vervolgens moesten we nog een kwartier lopen naar de ruïnes. Uiteraard voorbijgereden door diverse touringcars die bijzonder genoeg wél helemaal naar het startpunt konden rijden. Toen begon het van overmaat tot ramp nog te regenen en toen en toen en toen…………trokken de honderden Verschrikkelijke Toeristen in My Son allemaal hun poncho over hun hoofd. AAARRRGGH!

Jullie kennen ‘m vast wel, de Verschrikkelijke Toerist. Voor degenen die in het duister tasten een kleine uitleg zodat je weet hoe je ‘m de volgende keer kunt herkennen (maar echt, het kan bijna niet missen);
- De Verschrikkelijke Toerist draagt (bij voorkeur witte) sokken in sandalen;
- De Verschrikkelijke Toerist trekt de sokken liefst tot aan de knieën op;
- De Verschrikkelijke Toerist heeft een zo’n kort mogelijke broek aan;
- Welke de Verschrikkelijke Toerist liefst tot aan de borst optrekt en aansnoert met een riem;
- De Verschrikkelijke Toerist heeft meestal een lokaal aangeschaft hoofddeksel op;
- De Verschrikkelijke toerist heeft vrijwel altijd een bierbuik;
- De Verschrikkelijke Toerist is bijna altijd Westers (maar we zagen vandaag ook een Japanse variant);
- De Verschrikkelijke Toerist heeft een ieniemienie compactcamera zonder kijkvenster;
- De Verschrikkelijke Toerist houdt deze camera achteloos voor object en maakt 6000 foto’s van een steen;
- Als het gaat regenen draagt de Verschrikkelijke Toerist de poncho over lichaam, aan nek bungelende camera én rugzak op de rug waardoor zij transformeren tot Verschrikkelijk Monster.

In My Son wemelde het werkelijk van de Verschrikkelijke Toeristen. Modebewust als ze zijn staan ze graag op elke foto die je maakt, alhoewel ze meestal gewoon door je beeld lopen zonder dat ze het doorhebben. Ook lachen zij om de belachelijke 13-in een dozijn moppen die de Verschrikkelijke Gids maakt. We ergerden ons helemaal kapot en besloten er toen maar foto’s van te maken. Zie bijgevoegd.

Na ruim een uur mochten we eindelijk terug in de verrotte jeep en naar de bus. Eenmaal in de bus vroeg de gids of we misschien interesse hadden in een boottrip. Ik denk dat hij mijn dreigende ‘no!’ niet begreep want een paar minuten later kwam hij terug met de vraag of we met de bus of de boot terug wilden? (Ik bedoel: AARGH?) Eenmaal terug in Hoi An wilde de chauffeur ons in het centrum afzetten maar geloof me, hij kon geen weerstand bieden aan mijn ‘je brengt ons NU naar het hotel!’ Dat was tenslotte ook geboekt en ons hotel ligt buiten het centrum. Hij morde wat maar reed wel. We hebben ‘m geen gedag gezegd.

Volgens Edwin was dit: ‘de ouderwetse variant van een k*t excursie’. Volgens mij was het gewoon een waardeloze ochtend. Jammer, want My Son is het zeker waard om te zien, alleen niet op deze manier.

Enfin, na een ochtend vol frustraties zijn we naar het centrum van Hoi An gelopen. We wilden ergens lekker gaan lunchen, lopen we prompt van de tientallen restaurantjes in Hoi An het restaurant in waar Dave en Emma zaten. Vaag :) Lekker gegeten en daarna wat gewinkeld. Hoi An is in ieder geval top!

Zo direct gaan Emma en ik een kookcursus doen en de mannen gaan samen eten. Daarna gaan we vast nog wel een barretje opzoeken. We hebben onze borrel wel verdiend!

4 November 2010, Hoi An

De kookcursus was leuk! We hebben o.a. gestoomde vis in bamboebladeren, loempia’s en Vietnamese salade gemaakt. Er waren nog twee meiden uit Nieuw-Zeeland die ook deelnamen aan de cursus en na het koken mochten we alles opeten, wat echt heerlijk was, als zeg ik het zelf ;-) Na de cursus hebben we de mannen weer opgezocht en hebben we nog wat borreltjes gedronken in de kroeg.

Vandaag is één van de meest luie niks-doe dagen van de reis. Het hoost al de hele dag dus we zijn ook niet echt geneigd de deur uit te gaan. Wel hebben we onze vervolgreis geboekt: morgenavond nemen we de nachtbus naar Nha Trang, ca. 12 uur zuidelijker aan de kust. Dave en Emma hebben een vlucht naar Ho Chi Minh City geboekt, heel begrijpelijk want de alternatieven zijn niet heel prettig. Óf een hele lange treinreis vanaf Danang, een plaats op een uur van Hoi An, met groot risico op enorme vertragingen i.v.m. overstromingen óf een nachtbus. Wij willen echter vasthouden aan het idee van onze ‘overland’ reis en niet vliegen en nemen dus de nachtbus. We kijken er niet naar uit omdat het verkeer in dit land chaotisch is en er een grote kans bestaat dat we door het getoeter niet zullen slapen, maar het is maar 12 uurtjes en we hebben wel eens langere reizen gemaakt. Daarnaast krijg je wel een soort ‘ligstoel/bed’ dus we zullen wel zien hoe het gaat.

Nha Trang wordt beschreven als het ‘Lloret de Mar’ van Vietnam. Je zou het niet denken na onze uitspattingen van de laatste tijd, maar dit is niet echt ons ding dus we zullen waarschijnlijk maar één nacht in Nha Trang blijven. Daarna reizen we door naar Ho Chi Minh City, zullen we de Mekong Delta gaan bekijken en reizen we langzaam naar het uiterste zuiden van Vietnam, Phu Quoc Island, voor een welverdiende strandvakantie. To be continued….