Krasnoyarsk, 6752 km

3 September 2010, ergens tussen Tschulimskaja en Novosibirsk

Dames van Nederland opgelet! Speciaal voor jullie presenteer ik hierbij de enige echte:
‘Veel-te-hoge-hakken-op-donderdagmiddag-in-Yekatarinburg-Special!’

Gisteren wilden we onze laatste dag in Yekatarinburg nuttig besteden door een rondje om het meer te gaan wandelen. Nog geen 100 meter van het hotel vandaan werd ik alwéér afkeurend bekeken door een opgetutte Russische dame. En ik loop er heus niet slonzig bij hoor, ik heb alleen Nike Air Maxen aan i.p.v. stiletto’s. Dat loopt nou eenmaal wat handiger. En prettiger. Natuurlijk is er niks mis met een mooie pump en mooie hak (eerlijkheidshalve gebied mij ook nog te zeggen dat ik heel veel bewondering heb voor het feit dat ze er ook nog gracieus op kunnen lopen, zelfs over open gebroken stoepen en door de modder, al levert dit soms hilarische taferelen op). Maar dames zeg nou zelf: vraagt een gemiddelde donderdagmiddag in September om deze stiletto’s? En: is dat dan een vrijbrief een wereldreizigster zonder pumps aan te kijken alsof ze van een andere planeet komt?

Speciaal voor jullie (en een beetje uit wraak natuurlijk) heb ik een hele hoop mooie, lelijke en onmogelijk hoge hakken gefotografeerd. De hele serie vind je terug in de foto’s bij dit bericht, ze staan op volgorde van de camera dus je komt ze vanzelf tegen. Laat me weten wat jullie ervan vinden!

Mannen: volgens Edwin willen jullie nu ook allemaal naar Yekatarinburg?

**

Gisterenavond tegen acht uur zijn we de trein richting Ulan-Ude ingestapt, waar wij in zullen blijven zitten tot aan Krasnoyarsk. Er was wat onduidelijkheid bij onze jonge provodnitska die onze tickets niet kon lezen (!) en ons dus niet zonder meer toegang tot de trein gaf. Ik probeerde haar uit te leggen dat we naar Krasnoyarsk reizen en nadat ze navraag had gedaan bij haar collega mochten we gelukkig toch nog instappen ;-). De trein is, zoals Edwin dat altijd mooi omschrijft ‘ouwe meuk’, het lijkt in de verste verte niet op onze vorige trein. Daar hadden we gelukkig ook al een beetje rekening mee gehouden. De coupé heeft verder alle faciliteiten, zelfs een flatscreen tv (die de hele dag uitstaat bij gebrek aan kennis van de Russische taal), twee banken/bedden, een tafel, een spiegel, een raam (hoera!) etc. Het ziet er wat ‘nostalgischer’ uit met plastic-houten panelen en foute schilderijtjes aan de muur maar het heeft wel wat. Er is wel ook een samovar voor warm water en een toilet aan het eind van het rijtuig, al ziet dat er een beetje spartaans uit. Verder een prima basis voor een lange reis.

Het is vreemd hoe rustgevend een treinreis van 33 uur kan zijn. Toen we vanmorgen om half 10 waren uitgeslapen zijn we opgestaan omdat we naar het toilet moesten. We smeerden een broodje met jam (het enige beleg op tafel vandaag) en dronken een kopje thee. De wetenschap dat je de hele dag niks kan en hoeft zet je ertoe aan gewoon een paar uurtjes te gaan lezen. Of nog even lekker te gaan liggen, de trein wiegt je vanzelf nog even in slaap. Soms willen we even niks doen en staren we wat naar buiten, naar het Siberische steppe landschap wat aan ons voorbij gaat. We zien hier geen dennenbomen meer zoals in de Oeral, voornamelijk loofbomen en vlaktes. Af en toe een dorp, waarover we ons dan weer verbazen, wat doen die mensen hier toch de hele dag?

Soms wordt de rust bruut verstoord door de provodnitska die je coupé komt stofzuigen. En soms stopt de trein even op een station, zoals net in het plaatsje Barabinsk, waar Edwin bij een baboeschka (verkoopster) op het perron klef-gefrituurde-met-kool-gevulde-broodjes kocht voor de lunch. Uiteraard wisten we dit niet (anders hadden we vast wat anders gekocht :)) maar we hebben toch weer een lokale oma gesteund én wat nieuws gegeten.

Zo tuft het leven in de Trans-Mongolië express voort, zodat we alweer halverwege onze reis naar Krasnoyarsk zijn.

4 September 2010, Krasnoyarsk 6752 km

In Novosibirsk stond de trein 45 minuten stil. In de Lonely Planet staat dat je deze tijd kunt gebruiken om het mooie stationsgebouw van de de stad te bekijken maar er is iets tegen-natuurlijks aan al je spullen in je treincoupé op een Russisch station te laten liggen om op je gemak de stationshal te gaan bekijken. Dat hebben we dan dus ook maar niet gedaan en in plaats daarvan hebben we wat gelanterfant op het perron. In Novosibirsk ging ook de klok weer een uur vooruit en iets later tijdens de reis ging de klok nog een uur vooruit, zodat wij nu 6 uur vooruit lopen op Nederland en 4 uur op Moskou. Vooral dit laatste is voor ons van groot belang aangezien alle treinen in Rusland op Moskou-tijd rijden. Iemand heeft bedacht dat het handig is om voor zowel lokale- als lange afstandstreinen één tijdzone aan te houden. Dit is natuurlijk way confusing, vooral als je onderweg ook nog eens meerdere tijdzones passeert. Op de stations hangen alle vertrektijden van de treinen én staan alle klokken op Moskou-tijd. Uhhh. Wij hebben nu een computer op Nederlandse tijd, een telefoon op Moskou-tijd en een horloge op de lokale tijd. Ga dan je Moskou-tijd wekker maar eens zetten om op tijd in Krasnoyarsk uit te stappen. Puf.

Vannacht hebben we niet zo best geslapen. We hadden de nacht ervoor lang geslapen en je slaapt ook lichter als je weet dat je er vroeg uit moet. Edwin had met ons hoe-en-wat-boekje (daar is ‘ie weer!) de provodnitska gevraagd ons te wekken voor Krasnoyarsk en we hadden een wekker staan (op Moskou-tijd :)) maar toch. Toen de wekker ging deden we de gordijen open en zagen we een groen, heuvelachtig landschap met weer meer dennenbomen en wat huisjes en dorpjes. Enigszins gebroken van de lange reis kwamen we aan op het prachtige, statige station van Krasnoyarsk. We hadden al vrij snel de juiste bus, alleen aangezien er altijd iets onduidelijk moet zijn bij aankomst, konden we dit keer het hotel niet vinden. (Thank God dat Edwin mee op wereldreis is, anders was ik van de 365 dagen van deze wereldreis minimaal 200 dagen bezig geweest de weg te zoeken). We liepen wat rond en na een poosje vroegen we het bij een ander hotel. Die wezen naar de plek waar we al geweest waren. Wij weer terug, bleek dat huis waar we al voor hadden gestaan, zonder naam en zonder enig bordje, een hotel te zijn. En ook nog eens ons hotel. En ook een luxe hotel. Zonder bordje. Omdat we al om 8 uur bij het hotel waren wilde de dame achter de receptie 30 euro extra voor ‘early arrival’. Wat we natuurlijk niet gingen betalen en wat die dame ook helemaal niet erg vond, zolang we vandaag dan maar niet gingen ontbijten. Prima, we hadden al een broodje op en wilden alleen maar douchen en slapen. We kregen een mooie kamer met een heerlijke douche en een heel fijn bed en we vielen dan ook meteen in slaap toen we ‘even gingen liggen’.

Rond het middaguur zijn we Krasnoyarsk gaan bekijken. Dat viel ons een beetje tegen, waarschijnlijk omdat we er wat meer van hadden verwacht. Moskou en Yekatarinburg vonden we helemaal geweldig en Krasnoyarsk is in vergelijking wat meer een provinciestad i.p.v. een wereldstad. Het is verder best gezellig, met mooi gekleurde gebouwen, een mooi plein met fonteinen en de groene heuvels op de achtergrond. Er zijn hier ook redelijk veel Sovjetflats, grijze grauwe blokken, iets minder charmant. We hebben een stadswandeling gemaakt; het was met 13 graden nog best koud. Aan het eind van de middag zijn we weer terug gegaan naar het hotel om weer een tukkie te doen (fijn hoor, zo’n wereldreis) en vanavond zijn we nog even op pad geweest om wat te eten. Je hebt hier heel vage, Russia-meets-21st century-buffet-restaurantjes. Je pakt eerst je drankje, een bakje salade, wijst aan wat voor warme hap je wilt (bijvoorbeeld aardappelpurree met gehakt of rijst met kip, of groenten of soep) dan naar de kassa en voor een euro of 5 à 7 met z’n tweetjes heb je goed gegeten. Het voordeel is ook, dat je alles aan kan wijzen. Aangezien we na Moskou geen andere toerist meer zijn tegengekomen, begrijpen wij ook wel dat men hier geen moeite doet om Engels te spreken. Ze verwachten dan ook geen toeristen en beginnen standaard in het Russisch tegen je aan te kletsen. Als je dan verbaasd kijkt, je schouders ophaalt en iets zegt in de trant van ‘no Russian’ beginnen ze steevast te giechelen. En ze doen er alles aan om je dan alsnog uit te leggen wat ze bedoelen. Soms wijzen ze je het Engelse menu of lopen ze mee naar het toilet om aan te wijzen waar het is. En soms herhalen ze gewoon de zin net zo vaak in het Russisch totdat je knikt en begrijpelijk kijkt. Waarschijnlijk vinden zij ons net zo vaag als wij hen.

5 September 2010, Krasnoyarsk

Eigenlijk was vandaag een beetje een bizarre dag. Het begon met een koude douche. Ieh! Het blijkt dat er zo weinig gasten zijn vandaag dat we de kraan eerst 10 minuten moeten laten lopen voor er warm water is. Niet heel ecologisch verantwoord vinden we. Vervolgens een goed ontbijt – op z’n Russisch, Ed had weer half rauw ei (?), die laten we altijd maar even voor wat ze zijn. Daarna besloten we de groene omgeving van Krasnoyarsk te gaan bekijken. We begonnen met een busrit naar het station maar stapten in de verkeerde bus dus stapten we na 1 halte alweer uit. Vervolgens namen we een bus die wel naar het station reed (er moet iets van BOK3AA, dat is station, op de routepapiertjes van de bus staan maar dit komt in veel vormen en maten. We roepen dus altijd maar ‘Voksal? Voksal? als we de bus instappen maar dit keer gingen de deuren dicht en bleek de bus niet naar het Voksal te gaan). Op het station stapten we over op een bus naar een buitenwijk van de stad, waar de skiliften beginnen. In de winter kan je skiën in de heuvels rond Krasnoyarsk en ’s zomers zijn de stoeltjesliften ook open dus we kochten twee kaartjes en liepen naar de verkeerde lift. Dat wisten we natuurlijk niet, want we hadden de kaartjes gekocht d.m.v. een opwaartse beweging te maken met de hand en dan is het maar gokken wat je krijgt. Gelukkig sprak de man van de verkeerde lift een beetje Engels en die wees ons naar de andere lift. Edwin vroeg nog gauw aan de man of we een enkele reis of een retour hadden gekocht en het bleek een retour te zijn. Áls iemand Engels spreekt meteen maar even gebruik van maken :) Dus wij naar de andere lift. We wilden instappen en omdat we stonden te hannessen riep een man ‘schnell, schnell!’ Dus wij zetten het op een loopje toen de lift kwam en tot een andere man ons tegenhield, we moesten even rustig doen (?). Eenmaal in die lift was het heerlijk ontspannen en genieten van de groene omgeving, totdat ik me realiseerde dat ik ook weer uit de lift moest. Ik kan me geloof ik niet herrinneren dat ik ooit zonder blauwe plekken uit een stoeltjeslift ben gekomen. Meestal sta ik op op het moment dat de lift nog even heen- en weer bungelt en me nog net even een zetje geeft op m’n kont. Dan val ik voorover, zodat ik plat op mijn buik val, mijn benen er achteraan bungelen, twee ski’s in de knoop en mijn stokken kwijt. Ik zag mezelf dus alweer gaan maar gelukkig valt het zonder skies en zonder sneeuw behoorlijk mee en lukte het me zonder brokken uit de lift te stappen. Eenmaal boven aan de berg hebben we even een rondje gelopen door het bos en genoten van het mooie uitzicht op de stad en op de groene heuvels om ons heen.

Ook weer naar beneden met de stoeltjeslift en toen wilden we de bus naar het centrum nemen. Alleen werden we, toen de bus ingingen, er direct weer uitgejaagd door een grote Russische kenau die ‘Njet! NJET!’ riep en ons wegjoeg. Gelukkig mochten we met de volgende bus wel mee. Na een heerlijke lunch in het een Russisch restaurantje zijn we vervolgens vanuit het centrum een andere heuvel opgelopen naar een torentje op de heuvel. Dit torentje is het symbool van de stad Krasnoyarsk. Er staan diverse replica’s van in de stad en het geval staat ook op het briefje van 10 Roebel. Wat een kwartje is dus volgens mij niet zo boeiend, maar toch. Eenmaal aangekomen bij het torentje bleek het inderdaad niet al te boeiend maar áchter het torentje was er op de helling van de heuvel een motorcross aan de gang en dat was dan wel weer cool want er vlogen allemaal motoren door de lucht en er zaten flink wat mensen naar te kijken. Dus hebben we daar een poosje gezeten totdat we het zat werden en terugliepen naar beneden.

Toen gebeurde er iets bizars wat volgens mij alleen in een land als Rusland kan gebeuren. We liepen aan de linkerkant van een drukke weg en aan de rechterkant zagen we een auto stilstaan. Er zaten twee kindjes in de berm die hun handen achter hun hoofd hielden en huilden. Eén man reed weg in de auto, de andere man schreeuwde tegen de kinderen. Vervolgens stak hij de weg over en liep onze richting op. Het zag er heel bizar uit maar omdat het ons niet het moment leek aan die meneer te vragen waar hij mee bezig was én omdat ‘ie onze kant op liep en heel boos keek besloten we flink door te stappen. Even verderop keken we achterom en zag Edwin dat de man wegreed in een auto en volgens mij zag ik in de verte de kinderen met een mevrouw weglopen. Het leek wel de afloop van een ontvoering ofzo. Geen enkele auto stopte ook. Bizar.

Nog enigszins beduusd liepen we verder en toen zagen we een man op een fiets met een hele lange baard die een langharige kat in zijn nek had liggen (?!). Heel vaag om dat gezicht van die man te zien met die kattenkop ernaast mar hij leek het de normaalste zaak van de wereld te vinden.

Al met al doen deze dingen ons erg aan Roemenië denken, waar we ook allemaal van dit soort rare voorvallen meemaakten. Het zet je altijd aan het denken dat hoe normaal alles ook lijkt, het er achter de voordeuren van de Sovjetflats toch anders aan toe gaat.

Al met al vonden we Krasnoyarsk en vooral de omgeving erg leuk. Morgen vertrekken we voor een treinreis van ca. 17 uur (eitje!) naar Irkutsk, waarvandaan we direct doorreizen naar Listvyanka, een plaatsje aan het Baikalmeer, het grootste zoetwatermeer ter wereld. Hier blijven we drie dagen en daarna nog één nacht in Irkutsk alvorens we aan ons volgende avontuur beginnen: Mongolië! We weten niet wanneer we weer toegang tot internet hebben maar ik verzamel mijn verslagen gewoon en zet ze vanzelf weer eens op de site. Stay tuned en vergeet niet de foto’s bij dit bericht te bekijken!

Dobry veche!

P.s. Onwijs bedankt voor jullie gezellige reacties op onze berichten! We vinden het een feest om de dag nadat we een bericht hebben geplaatst al jullie reacties te lezen! :-)