1 week, 4 landen

Grützi!

Alweer terug uit Zwitserland, wat ging de week weer snel! Het ging dit keer grotendeels niet zoals gepland, maar dat hoort ook bij reizen natuurlijk.

Allereerst kwamen we er de avond voor we weggingen achter dat het verkeerde hotel was geboekt. Men had aan ons bevestigd een hotel in Zürich te hebben geboekt, op de papieren stond echter Luzern. We hebben meteen het noodnummer gebeld van de organisatie, maar omdat het al 22.30 uur was konden zij pas de volgende dag kijken waar het fout was gegaan. De volgende ochtend vroeg zijn we naar Schiphol vertrokken en hebben we een zeer voorspoedige en comfortabele vlucht gehad naar Genève. Ook de treinreis naar Zürich verliep snel en comfortabel. Vooral de nieuwe hogesnelheidstrein waar we in zaten is het vermelden waard: de rijtuigen van deze trein kantelen in elke bocht mee waardoor de trein sneller kan rijden. Als je maar vaak genoeg naar het eind van het rijtuig kijkt, wordt je vanzelf misselijk, ondervond Lisette, een beetje à la 'Villa Volta' in de Efteling.

Ondertussen waren we al ge-smst door de reisorganisatie dat ze inderdaad een verkeerd hotel hadden geboekt en dat ze ons toen maar in een luxer, 4-sterren hotel hadden geboekt. Ook in het centrum, dus ons geluk kon niet op! Prachtige locatie, prachtig hotel. Na het inchecken zijn we meteen op weg gegaan want we wilden nu eindelijk wel eens een kijkje nemen in één van de kleinste landen van Europa: Liechtenstein! Met trein en bus naar de hoofdstad 'Vaduz'. Dat stelt niet zoveel voor hoor; het is eigenlijk slechts een dorp. Wél hebben we natuurlijk een stempel in ons paspoort gehaald en even op het terras gezeten om meteen kennis te maken met het prijsniveau van deze dwergstaat. Belastingvoordeel heb je hier wel nodig om rond te kunnen komen
:-)!

Zaterdagochtend hebben we eerst een boottocht gemaakt over de 'Zürichsee', het meer bij Zürich. Het weer was nog wat miezerig maar het was erg interessant om Zürich eens van de andere kant te zien. Toen we van de boot af kwamen, klokslag 13.00 uur, hoorden we de eerste beats: de Streetparade was begonnen! Alsof de weergoden de hint begrepen hadden, verdwenen de wolken voor de zon en hebben we de hele dag stralend weer gehad! Zoals we altijd doen als we bij de Streetparade zijn, lopen we een vast rondje door de stad, blijven we zo nu en dan hangen om wat heen en weer te springen, wat foto's te maken, maar vooral: mensen te kijken! Om voor eens en altijd af te rekenen met het vooroordeel dat Zwitserland saai is, verwijzen wij jullie graag naar de foto's bij dit bericht!!

Zondagochtend waren we alweer vroeg uit de veren. We wilden graag via een mooie route naar ons volgende logeeradres: Veysonnaz. We kozen voor een route via Luzern en Interlaken. Dit traject is een 'Goldenpass' traject met speciale panorama-rijtuigen. Deze rijtuigen hebben hoge ramen die deels doorlopen in het plafond waardoor je vanuit je luie stoel niet alleen het landschap, maar ook de bertoppen erg goed kunt zien. Na deze prachtige reis kwamen we via Kandersteg, Goppenstein en Sion aan in Veysonnaz. Lisette had al de hele dag zitten niezen en we waren blij dat we de sleutels van ons appartement hadden. Dit appartement bleek alleen boven de enige kroeg van het mini-dorpje te liggen. Al gauw kwamen we erachter dat we hier niet tot rust zouden komen....dus weer terug naar de receptie en gevraagd om een ander appartement. Gelukkig kregen we die
ook.

De volgende morgen was Lisette dan echt ziek. Na een vreselijke nacht van dromen, draaien en spierpijn kwam ik lamlendig uit bed. Ik was ons EHBO tasje met paracetamol en ibuprofen (natuurlijk) vergeten en dus ging Edwin op onderzoek uit in het dorp. Hier bleek natuurlijk geen pharmacie en omdat er maar enkele bussen per dag het dorp in- en uitgaan, zat 'even' de berg af voor wat pillen er niet in. Vandaag was tevens de dag dat we hadden afgesproken met onze vrienden Jojanneke en Sebastiaan, die op een uurtje rijden van ons vandaan verbleven. Gelukkig bleek dat zij nog redelijk wat paracetamol in de auto hadden liggen wat Lisette maar direct buit heeft gemaakt. We hadden gratis kaartjes om met de télécabine de berg op te gaan naar 2100 meter en dus: wij die berg op. Lisette kreeg haar ene been bijna niet voor haar andere uit van energie-loos-heid en Jo en Bas hadden veel spierpijn van een lange wandeling door koeienvlaaien de dag ervoor en dus besloten we ons in de Alpenwei te draperen en te genieten van de zon. Fijn! Na terugkomst ging Lisette onder haar dekbedje op de (écht heeel lelijke) mintgroene bank met roze bloemen en de mannen namen het koken van een heerlijke maaltijd op zich. Na afscheid te hebben genomen van Jojanneke en Sebastiaan zijn we maar vroeg naar bed gegaan.

Dinsdag was een rare dag. Lisette voelde zich wel oké/doch lamlendig en we besloten dus maar op pad te gaan. Doel: Locarno. Om hier te komen is de route via Italië het snelst. Eenmaal vertrokken uit Domodossola bleek al snel dat we de situatie een beetje verkeerd hadden ingeschat. De zwitserse treinen rijden namelijk stipt op tijd, in Italië bakken ze er altijd een potje van. (Ja, erger dan in Nederland!) Al gauw bleek dat we Locarno niet gingen halen als we ook nog de bus naar ons appartement terug wilden halen. En dus stapten we halverwege uit en keerden we terug. Over een prachtige bergroute overigens. Wel was het heeeel warm en waren we eigenlijk heel erg blij toen we weer in Sion waren. Hier bleek de bus pas over 1,5 uur te gaan en hebben we maar een rondje door de stad gelopen en vers fruit gehaald bij de supermarkt. Lisette was echt helemaal gaar op dit moment.

Woensdag wilden we niet weer het risico nemen van een (te) lange dag en besloten we de trein te nemen naar Martigny. Hier hebben we even op een terras gezeten en vanaf het station de 'Mont-Blanc Express' genomen richting Chamonix. We stapten uit in Le Châtelard, de grensplaats tussen Zwitserland en Frankrijk en we zijn natuurlijk even naar Frankrijk gelopen. De rit was echt prachtig. De trein ging hoog de bergen in d.m.v. een tandrad en het uitzicht was adembenemend. Eenmaal terug in Martigny had Lisette nog wat energie over en namen we de 'Saint-Bernard Express'. Een klein treintje de bergen in naar Le Chable. Omdat deze treintjes rustig waren en airco hadden een goed alternatief voor op de bank liggen!

Woensdagavond hebben we onze tas ingepakt en ons klaargemaakt voor de terugreis de volgende dag. Donderdagochtend moesten we eerst het appartement schoonmaken (of 85 euro betalen!!) maar dat ging allemaal vrij snel. Na een voorspoedige reis met bus, trein, vliegtuig en weer met de trein, waren we op tijd thuis.

Vrijdagochtend stonden we alweer vroeg op om te gaan werken en Edje was al om 7 uur de deur uit. Ikzelf was de griep nog niet helemaal te boven en tevens was het in mijn rug geschoten. Na een bezoekje aan de dokter maar weer gauw in bed gedoken. Vandaag en morgen nog maar even rustig aan doen want maandag wil ik weer aan het werk!

Al met al een bijzondere vakantie, hopelijk volgende keer zonder griep!