Life ain't easy all the time

04 Februari 2011, Yogyakarta

Een wereldreis maken is niet altijd makkelijk. We zijn van huis over land en zee naar Indonesië gereisd maar de kilometers voel je pas echt als je slecht nieuws krijgt van thuis. Na een jarenlange strijd tegen borstkanker moet onze lieve (schoon)tante Connie de oneerlijke strijd opgeven. Nog maar enkele weken krijgt zij de tijd om met haar liefsten door te brengen. Kostbare weken, waarin hopelijk nog een aantal mooie momenten zullen zijn, maar waarin zonder twijfel ook heel veel tranen zullen vloeien.

Terwijl onze familie thuis vecht tegen de tijd, vertrekt onze trein naar Yogyakarta. Hoe tegenstrijdig kan het leven zijn? Urenlang rijden we door een landschap van knalgroene rijstvelden. Het uitzicht is prachtig, maar we voelen ons leeg. We staren door het vieze treinraam in de verte, in het niets. Ook in Indonesië vloeien vele tranen. We voelen ons machteloos. We voelen ons heel ver weg.

We wensen onze liefsten heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.

05 Februari 2011, Yogyakarta

Toen we gisteren aankwamen in Yogyakarta was ik in mijn ‘ga uit de weg’ stemming. Slecht geslapen, lange reis, plopogen zo groot als ping-pongballen; geen goed moment om me een becak in te willen lullen. We liepen richting de hotelletjes die we hadden uitgezocht. De eerste zat vol, de tweede zag er niet uit, de derde vonden we te duur. We bekeken zo’n beetje elk hotel in de wijk Sosrowijayan in een poging iets degelijks te vinden voor een mooie prijs. We vonden iets voor 20 euro wat eigenlijk maar ‘zo zo’ was, maar we waren te moe om verder te zoeken. Yogyakarta is veel duurder dan we van te voren hadden ingeschat. We vonden een fijn restaurantje waar we lang hebben gezeten, lekker gegeten, fruitsapjes gedronken, yoghurt met fruit toe; dat is lang geleden. Omdat we heel erg moe waren hebben we wonderwel heel goed geslapen. We hebben zelfs de drie moskeeën die vermoedelijk tussen 4 en 5 uur tegen elkaar inblèrden niet gehoord. Vanmorgen opgestaan en naar het ‘1001 malam’ (1001 nacht) hotel gelopen wat we gisteren hebben bekeken maar vol zat. Gelukkig; ze hadden nu een kamer vrij. Voor een euro of zeven extra hebben we nu een veel betere kamer.

We wilden wel wat meer van Yogyakarta gaan bekijken en dus liepen we richting de beroemde ‘Malioboro Street’. Een lange straat vol met souvenirwinkeltjes en een overdaad aan becak’s waarvan de chauffeurs je allemaal een ritje willen aanbieden. Aan het eind van de straat is de ‘kraton’, de ommuurde stad. Terwijl we ernaartoe liepen begon het te regenen. Toen we er eindelijk aankwamen (de Malioboro St. is een paar kilometer lang) zei men dat de kraton pas om 14.00 uur open zou gaan. Omdat we gelezen hadden dat je niemand moet geloven die iets van je wil in deze buurt geloofden we het eerst niet, maar de officiële loketten waren dicht dus we konden er ook niet in. We liepen terug en besloten dan naar de Benteng Vredeburg te gaan; vroeger een fort, nu een museum. Deze ging echter om 12.00 uur dicht en het was nu 11.30 uur. GRMBL. Vandaag gaat het ‘m niet worden. We dronken koffie, Edwin ging naar de kapper (heeeeel kort!), we liepen een rondje door een heus winkelcentrum, waar Edwin nieuwe schoenen kocht voor een prikkie en gingen lunchen. Ik kan met recht zeggen dat we een halve rijsttafel op hebben; rijst met gado gado, lotek en pindasaus, waar hier dan ook een heel gerecht van wordt gemaakt. Alle gerechten overladen met kroepoek. We konden geen pap meer zeggen.

Vanmiddag een beetje rustig aan gedaan, ge-internet, geluierd. Over een kwartier hebben we een afspraak met Cees van Stichting Gotong Royong en kunnen we na al die maanden eindelijk onze (jullie!) donatie aanbieden.

06 Februari 2011, Yogyakarta

‘Kippenvel’ kreeg Cees van de boodschap dat we 460 euro bij elkaar hebben verzameld van jullie gulle giften! Aan zijn reactie te zien is een donatie als deze niet vanzelfsprekend. Hij is er heel erg blij mee! Verder hebben we een enorm interessante avond gehad, waarin we ontzettend lekker hebben gegeten en Cees het hemd van het lijf hebben gevraagd over de stichting, maar ook over het leven in Indonesië. Het was echt een hele leuke avond. Vanavond zien we Cees weer om te kijken welke projecten we kunnen gaan bezoeken.

Vanmorgen werden we voor de wekker wakker. We kregen ons ontbijt heel prettig op onze veranda geserveerd en tegen half negen wilden we de deur uit lopen om richting kraton te lopen. Een gozer in de lobby sprak ons aan en vroeg ons wat onze plannen waren. We vertelden dat we naar de kraton wilden en hij vroeg of we niet veel liever naar Borobudur en Prambanang wilden (ik bedoel, dat is natuurlijk een heel normale vraag). We zeiden dat we dat een andere keer wilden doen. Hij zei dat hij nog twee mensen nodig had voor de tour vandaag en bood ons 50.000 Rupiah p.p. korting en korting op de entree prijs. Hij zou over vijf minuten vertrekken. We dubten even maar besloten het toen gewoon maar te doen; we wilden zo wie zo al gaan en het was vandaag voor het eerst in een week zonnig. Met nog twee jongens uit Duitsland en een jongen uit India stapten we in een auto (hoera! geen bus!) en reden we richting Borobudur.

Vanaf het centrum van Yogyakarta hadden we de Gunung Merapi (‘Vuurberg’) al een beetje zien liggen gisteren maar tijdens de rit naar Borobudur hadden we er een goed uitzicht op. Wat een ongelooflijk imposante vulkaan, 2911 meter hoog. Rond de top van de vulkaan hingen enigszins grijze wolken, volgens de gids doordat er gisteren weer wat lava uit is gekomen. Schijnbaar is er twee weken geleden een grotere uitbarsting geweest, waarvan we de gevolgen heel goed konden zien. De lavastroom liep dwars door een dorp wat hierdoor voor een gedeelte helemaal verwoest is. We konden precies zien hoe het lava zich een weg heeft gebaand en gigantische rotsblokken met zich mee heeft genomen. En dan praten we over stenen van 2 bij 1 meter die lukraak overal liggen. Ook zagen we bergen as en stenen langs de weg liggen, een meter of drie hoog. We stonden eindeloos vast in de file in dit plaatsje omdat het er een enorme puinhoop was en er werd gewerkt om het as en puin te verwijderen. Dat voelt wel een beetje vreemd; er wordt met graafmachines, maar ook met de hand, met man en macht gewerkt om alles op te ruimen terwijl de Merapi op elk moment weer uit kan barsten. Hoe bizar is dat. We hadden graag de Merapi bezocht, maar dat is nu uiteraard geen optie.

Eenmaal aangekomen bij Borobudur liepen we door de netjes aangelegde tuinen richting de tempel. Deze is gebouwd tussen 750 en 850 na Christus, maar werd al nel na de bouw verlaten omdat het boeddhistische geloof in de regio afnam. Eeuwen lang heeft het onder een laag as gelegen totdat Sir Thomas Stamford Raffles (de oprichter van Singapore) in 1815 gouverneur was van deze regio en de site liet schoonmaken. De Hollanders hebben de tempel vervolgens in de 20e eeuw volledig gerestaureerd. Het is een prachtige tempel, met verschillende lagen op elkaar. Aan de zijkanten van de tempel staan prachtige afbeeldingen die verhalen vertellen over het verleden. Volgens de boeddhistische traditie moet je de tempel binnenkomen bij de zuidelijke ingang en drie keer om de tempel heenlopen. We kwamen bij de oostelijke ingang binnen maar dachten dat boeddha dat vast niet erg zou vinden. Vervolgens liepen we een half rondje en begonnen te vermoeden dat de mensen bovenop de tempel een veel mooier uitzicht hadden dan wij. Daar wilden wij dus ook heen. Daarnaast was het over de 30 graden en scheen de zon, wat heel mooi was maar het is dan echt snik- en snikheet. We hopen dus dat boeddha even niet heeft opgelet want vanaf dat moment deden we maar wat. Het uitzicht vanaf de Borobudur was echt prachtig en we hadden ook eindelijk een goed zicht op de Merapi. De omgeving is knalgroen, het is hier echt schitterend.

We werden om de haverklap gestopt door mensen die wilden dat wij met hen op de foto gingen. Ook waren er groepen schoolkinderen die voor Engelse les toeristen moeten interviewen. We kregen zelfs hapjes aangeboden en er werden liedjes voor ons gezongen, heel aandoenlijk. Op zich heel goed dat ze het doen (en de kinderen spreken ook echt allemaal goed Engels) behalve dat de vragenlijst steeds 30 vragen bevatte en we na drie keer maar gezegd hebben dat we geen tijd meer hadden. We stonden namelijk steeds 20 minuten in de brandende zon dezelfde vragen te beantwoorden en terwijl Edwin daar de lol wel van inziet heb ik daar geen geduld voor :)

Na Borobudur gingen we op weg naar de Boeddhistische/Hindoeïstische tempels van Prambanan. Gebouwd tussen 800-1000 na Christus hebben deze tempels zowel hindoeïstische als boeddhistische invloeden. Dit komt omdat er een heel invloedrijke Hindu meneer was die met een heel invloedrijke Boeddhistische mevrouw trouwde. De tempels zijn echt prachtig en deden ons qua bouwstijl denken aan Angkor Wat. Omdat de tempels tijdens een aardbeving in 2006 voor een deel verwoest zijn konden we niet overal in, maar dat deed er niks aan af. Omdat we het zo verschrikkelijk warm hadden gingen we even op een randje zitten in de schaduw. Toen bleek dat niet Prambanan, maar Edenliset de echte attractie zijn! Er liepen voornamelijk Indonesische toeristen en die vonden het wel leuk om naar ons te staren en te lachen. Ook werd er een kindje naar ons toe geduwd wat met ons op de foto moest, dus we hebben maar even gelachen. Raar volk, die Indonesiërs :)

Gisterenavond gingen we heel avontuurlijk op straat eten. We hadden bedacht nu eens niet Nasi Goreng te bestellen maar ik bestelde Nasi Gudeg en Edwin kip met pinda’s (dacht ‘ie). De Nasi Gudeg had allemaal toevoegingen die smaakte naar plastic, alhoewel ik later van Cees begreep dat het gekookt fruit was en op een speciale manier gekookte tahoe en schijnbaar specialiteit van de stad. Nou…zo smaakte het niet. De kip, ei en rijst was verder prima. Edwin kreeg rijst met kip en rauwe groenten. Omdat het een beetje droog was, wilden we wat pindasaus erbij bestellen en dus bestelden we Pecel Lele. Wat een platvis bleek te zijn met een heel eng hoofd. Dus toen de meneer terugkwam met de vis zaten wij allebei met grote ogen te kijken. Ik moet nog een beetje beter mijn Bahasa Indonesia oefenen denk ik. Alhoewel het wel verwarrend is hoor. ‘Pecel’ is pindasaus. Kan iemand mij dan vertellen hoe ‘Pecel Lele’ een platvis kan zijn? Er zat niet eens pindasaus op! De vis was ondanks zijn enge hoofd trouwens wel heel lekker. Hierna zijn we een biertje gaan drinken met Cees, ook erg gezellig.

Vandaag hebben we een dagje vrij. Ik noem het onze ‘budget’ dag want we moeten nodig eens op ons budget gaan letten. We hebben vanmorgen een beetje door de stad gesjouwd. We hebben voor 90 cent koffie gedronken en voor 90 cent geluncht. Daarna hebben we voor 90 cent een kilo lychees gehaald en daarna ook nog een grote zak vers fruit en een grote fles aardbeien Fanta. Dat is Ed zijn nieuwe verslaving, omdat het net als de rode Fernandez smaakt. Hierna deden we nog een poging om naar het Benteng Vredeburg (museum over de onafhankelijkheidsstrijd van Indonesië) te gaan maar dat was om onduidelijke redenen weer dicht dus daar wil ik nu niet meer naartoe. Potverdikkie. Er stond een jongen bij de ingang die vroeg waar wij vandaan kwamen en toen hij hoorde dat we uit Nederland kwamen zei: ah, museum is for you! We knikten. Zijn grijns werd breder en toen riep hij: ‘but now it is for me!!’ Daar heeft ‘ie wel gelijk in.

Nu luieren we wat. Edwin ligt voor pampus onder de ventilator. Misschien dat we vanavond nog een wayang voorstelling gaan bekijken maar dat zal afhangen van of we zin hebben en of het open is (want alles is steeds dicht als wij aankomen). Morgen en overmorgen gaan we met Cees op pad, daarover later meer.