Angkor Wat?

27 November 2010, Siem Reap

Met een overvol minibusje werden we vanmorgen bij de accommodatie opgehaald en afgezet bij het busbedrijf waarmee we naar Siem Reap zouden vertrekken. Wonderwel vertrokken we maar 10 minuten te laat. Eerst een heel stuk door de buitenwijken van Phnom Penh gereden en vervolgens weer door het prachtige groene landschap met rijstvelden en palmbomen. Het lijkt erop dat de Cambodjanen een trots volk zijn, bijna elk huis of hut of wat er dan ook voor door moet gaan heeft een stok met de Cambodjaanse vlag voor de tuin staan. De weg waar we overheen rijden, een van de hoofdwegen van het land, is een verschrikking. Het is geasfalteerd maar daar is ook alles mee gezegd. Boven in onze dubbeldekker bus heb je regelmatig het gevoel dat de bus gaat omvallen, al zal dat in theorie wel meevallen. Ook heeft de chauffeur permanent zijn hand op de toeter. Wonder boven wonder kwamen wij binnen de beloofde 6 uur aan in Siem Reap....zomaar op tijd. Hoera!

Bijna in Siem Reap aangekomen sprong er een jongen in de bus die claimde van het busbedrijf te zijn. Hij zei: ‘neem geen tuk-tuk op het busstation maar loop achter mij aan. Wij hebben een minibus en die brengt je gratis naar het centrum. Wat je ook doet, neem géén tuk-tuk van één van de mannetjes hier buiten, die zijn niet te vertrouwen’. We vonden het nogal verdacht en stapten uit. Wachtend op onze bagage staan er 26 tuk-tuk mannetjes om ons heen die zeggen: ‘Vertrouw ze niet. Ze brengen je niet waar je zijn moet. Niks in het leven is gratis’. Fijn. Héél duidelijk jongens. We besloten met nog een groep backpackers in de minibus te stappen en die bracht ons naar een oud busstation. Hier werden we in een tuk-tuk gezet die ons naar het hotel bracht van onze keuze. He-le-maal gratis zei die jongen nog. (Dat kan natuurlijk niet kloppen, dachten wij nog). Het bleek ook wel gratis, al zei onze chauffeur toen hij ons afzette: ‘Wij verdienen helemaal niks. We rijden jullie hier gratis heen. Willen jullie morgen naar Angkor Wat? Dat kan met mijn tuk-tuk’. Toen we rustig uitlegden dat we nog niet wisten wat we wanneer wilden doen werd ‘ie pislink. Hij was niet voor rede vatbaar en dus hebben we onze spullen gepakt en zijn het guesthouse ingelopen. Jammer voor hem, maar duidelijk weer een poging toeristen te lokken. Daar trappen wij niet in.

Enfin, even wat kamers bekeken in het guesthouse. Ze hadden een kleine kamer met airco voor $10 per nacht, een grote kamer zonder airco maar met fan voor $8 en een kleine kamer met fan voor $6. Toen ik in de grote $8 kamer stond, vroeg ik de mevrouw of ik de $6 kamer misschien mocht zien. Ze begreep me niet en antwoordde: ‘No, six dollars not enough. But I give you this room for seven dollars’. En dus hebben we nu een grote kamer met een soort bedstee met fan voor $7. Wat een deal! Wel hebben we alleen koud water maar de leidingen zijn zo warm dat het eigenlijk lauw en soms zelfs heet is. Daarnaast is het hier zo warm dat een koude douche een verademing is (…zegt ze totdat ze d’r haar moet gaan wassen :)).

Vanmiddag een rondje gelopen door Siem Reap. Dat heeft een heel toeristische ‘Pub Street’ waar we even gegeten hebben. Heel toeristisch, maar eigenlijk stiekum ook wel weer fijn om een aflevering van ’24’ te zien in de kroeg en weer eens normale muziek te horen. Eigenlijk realiseer je je op dat soort momenten pas hoe lang je al van huis bent.

Vanavond liepen we na het eten door ‘Pub Street’ en kwamen we Noortje en Dave tegen die we eerder in China al hadden ontmoet. Ze zaten te eten op een terras en daar liepen we toevallig langs. We hebben gezellig met elkaar even een paar biertjes gedronken. Leuk om te horen wat iedereen de afgelopen 7 weken heeft meegemaakt en weer wat reistips uitgewisseld.

28 November 2010, Siem Reap

Om half 11 vanmorgen reden we in onze tuk-tuk richting Angkor Wat. Angkor Wat? Angkor Wat! ’s Werelds grootste religieuze bouwwerk, hart en ziel van elke Cambodjaan. De nationale trots die overal op te zien is; de vlag, het geld, sigaretten, bier, you name it. Gebouwd in de periode vanaf 802 tot 1219 na Christus. Elke koning die een tempel liet bouwen overtrof zijn voorganger als het ging om de omvang, schaal en symmetrie van de tempel. De tempels zijn honderden jaren verborgen gebleven en volledig overwoekerd door de jungle totdat de Fransen ze ontdekten. De honderden tempels die vandaag de dag nog overeind staan zijn een overblijfsel van het politieke, religieuze en sociale centrum van het Khmer rijk. Overigens betekent ‘wat’ in het Nederlands ‘tempel’. Dit is in Laos en Thailand ook het geval.

Ok, genoeg daarvan. Onze tuk-tuk chauffeur, Ron (Ron! Welke Cambodjaan heet er nou Ron! Maar het is een geschikte kerel ;-)) heeft zijn tuk-tuk duidelijk opgevoerd en we crossen als een bezetene naar de ingang van Angkor Wat. $40 p.p. voor een 3-daagse pas, een rib uit ons lijf. Het is echter net zo duur als twee losse dagpassen en twee dagen heb je op z’n minst wel nodig. Er wordt een digitale foto gemaakt die op het ticket wordt geprint, super modern. We springen weer in de tuk-tuk en op naar de eerste tempel. Vandaag doen we de ‘grote ronde’ en bezoeken we maar liefst zes tempels. Het is werkelijk indrukwekkend. De tempels zijn gigantisch. Je mag vrijwel overal op en in en je kan naar hartelust door alle gangen slenteren. Om elke hoek is het uitzicht weer anders. Sommige beelden zijn bijna compleet vergaan, sommigen lijken nog helemaal intact.

Na elke tempel zoeken we Ron weer op die ons in zijn tuk-tuk naar de volgende tempel crosst. Hier zit vaak enkele kilometers tussen. Het tuk-tuk ritje is een verademing; eindelijk een beetje afkoeling in de zinderende hitte. Na de eerste tempel zegt Ron dat hij twee mensen een lift wil geven naar de tuk-tuk van zijn zoon. Dat vinden wij natuurlijk prima. Het stel blijkt uit Roemenië te komen. Zitten we net gezellig te kletsen, is de motor oververhit en stopt ‘ie er mee. Maar geen punt; Ron gooit er een fles wateroverheen en we kunnen weer! Hij herhaalt dit nog een paar keer, totdat de motor weer afslaat en hij roept: ‘oh oh, no water!’ Gelukkig hebben wij nog een fles op voorraad en haalden we de volgende tempel zonder brokken.

Cultuurbarbaren die wij zijn komen wij er na de eerste tempel alweer achter dat we helemaal geen zin hebben om elke zuil tot in detail te bekijken; liever gaan we in de schaduw op de rand van de tempel zitten en nemen we de omgeving in ons op. Die is prachtig. Jungle, die veel tempels ook overwoekerd heeft, met het geluid van krekels en tropische vogels. Ook zagen we een spin die een vlinder aanviel en op at en een hagedis met een gigantische krekel als prooi; fantastisch om te zien. Zie foto’s.

Zo waren wij uiteraard binnen no-time door onze tempels heen en zouden we vanaf drie uur tot half zes moeten wachten tot een zonsondergang bij een grote tempel. Daar hadden we geen zin in en we betaalden Ron wat extra dollars. Die crostte er lustig op los naar een tempel 22 km verderop gelegen. Toen kwamen we erachter dat we crossen in een tuk-tuk door Cambodjaanse dorpjes eigenlijk nog het leukst vinden. Het is geweldig indrukwekkend om de mensen in hun dagelijkse leven te zien. Misschien wel omdat het zo arm is, ik weet het niet. Bij waterputten en huizen zien we veel borden staan: ‘gesponsord door die-en-die uit Amerika/Nederland’ etc. Ook zien we bij de tempel een bord dat dit mijnenveld succesvol geruimd is met hulp uit Duitsland. We zien overigens ook regelmatig auto’s rijden van hulporganisaties zoals S.O.S. kinderdorpen.

Bij de diverse tempels die onderdeel zijn van Angkor Wat zijn heel veel verkopers. Dit zijn volwassenen met restaurants en winkeltjes, maar ook heel veel kinderen. Het probleem van deze kinderarbeid is dat als je wat van hen koopt, je de kinderarbeid in stand houdt. Daarnaast zijn ze o-ve-ral en al zou je al wat willen kopen, kan je onmogelijk elk kind blij maken. Wij doen het uit principe niet. We gaven vandaag een jongetje een banaan (hij zal wel gedacht hebben,: een banaan! Doe mij een lolly) maar eigenlijk zou je dat al niet moeten doen. Zolang de ouders doorhebben dat het werkt blijven ze de kinderen op pad sturen. Cambodja is niet voor watjes. We zagen een meisje waarvan haar gezicht –waarschijnlijk door een mijn- volledig was misvormd en we zien heel veel mensen die ledematen missen en/of blind zijn. Ook liep er een jochie achter Ed aan. Hij boodt hem postkaarten aan. Edwin bleef ‘no thank you’ zeggen maar het enige wat het jongetje, gehuld in versleten kleren, bleef herhalen is: ‘sir, please, no money for school, sir, please, no money for school, one dollar, please, sir, no money for school’. Ik kan je vertellen, je moet stevig in je schoenen staan om in de tuk-tuk te stappen en het jongetje te laten staan. De armoede is schrijnend.

Enfin, de tempel was oké, hierna weer heerlijk teruggetukt naar Angkor voor onze laatste tempel van de dag. Vanaf hier zouden we de zonsondergang bekijken. Zaten wij lekker 10 hoog bovenop die tempel te picknicken, bleek dat er aan de zon-kant honderden Verschrikkelijke Toeristen waren die zich hadden gestationeerd op de beste plekjes. Al gauw bleek de zonsondergang helemaal niet boeiend en klauterden we de tempel weer af. Onze Ron vond het prima en terwijl de zon onderging crostten wij weer terug naar onze guesthouse. Overigens was er nog politiecontrole en moest Ron stoppen maar hij karde als een idioot door. Die politieman schreeuwen. Komt er toch een hele delegatie politie met sirenes en al voorbij! Wij dachten: ‘nu gaan we het krijgen’, maar het bleek niet voor ons te zijn. Overigens is het heel normaal om hier door te rijden als de politie je aanhoudt; net doen of je ze niet ziet is goedkoper dan stoppen.

Nu gaan we even wat eten. Morgen gaan we de zonsopkomst bekijken en moeten we om 5 uur op pad….

29 November 2010, Siem Reap

“Hoe je Lisette in twee seconden over de zeik krijgt”.

Met in de hoofdrol: Lisette
Onbetaalde gastrollen: een Nederlands Verschrikkelijke Toeristen Echtpaar
Locatie: Angkor Wat
Tijdstip: 05.18 uur

Om 5 uur vanmorgen race-te onze Ron ons door de donkere straten van Siem Reap in zijn opgevoerde tuk-tuk naar Angkor Wat. Ron houdt er niet van als laatste aan te komen en we gieren op topsnelheid langs alle andere tuk-tuks. Bij aankomst klimmen we uit de tuk-tuk en worden we overladen door ‘Yes lady, you want coffee? You want coffee sir? Maybe lateeer?’

Terwijl Ron zijn kinderen naar school gaat brengen lopen wij naar de tempel der tempels, de wat der watten: dé Angkor Wat. Het is donker en we zijn de zaklamp vergeten. In de eerste poort van de tempel wordt ons wierook in de handen gedrukt, ‘for you lady, for goodluck’, wat we vervolgens in een pot zand steken en er gezegd wordt: ‘now you make donation, yes’. Kent ‘ie Lisette nog niet, ‘now we make donation, noooo way’.

All is well. Het is vroeg en ze weten je humeur zeker te testen bij Angkor Wat om 05.15 maar alles gaat goed en ik heb nog niet de neiging iemand van een tempel te meppen.

Maar dan. 05.18 uur. Wij lopen richting een oude tempel-bibliotheek. Er zit een echtpaar op een verhoging van de bibliotheek. Er is nog een mooi plekje vrij onder hun verhoging, waar wij fijn kunnen zitten en naar de zonsopkomst kunnen kijken. Om er zeker van te zijn dat het een goed plekje is, inspecteer ik de hoek waarin we de tempel gaan bekijken en fotograferen voordat we gaan zitten. Uiteraard staan we in hun beeld, maar ik kan je vertellen: de zon is nog niet op en het is pikkedonker.

Mevrouw in nee-hoor-ik-ben-geen-Hollander-kraaienpoten-Engels: ‘I don’t like you standing up there’.

Lisette: For f*ck sake! (denk ik)
Lisette: ‘Oh, you don’t?’ (zeg ik, een ietsjepietsie sarcastisch maar)

Daar. Heb ik de mevrouw in nee-hoor-ik-ben-geen-Hollander-kraaienpoten-Engels direct de mond gesnoerd. Haar man schiet te hulp: ‘no, we don’t’.

Lisette: (verbijsterd, neiging tot iemand van tempel te duwen nu ZEER sterk aanwezig): ‘Well, it’s DARK, you know’.
Man (probeert de boel te lijmen, grappig hoor): ‘Oh, is it?’
Lisette: (er nu HELEMAAL klaar mee): ‘Oh, hold on, I think I have my sunglasses on!’.

Daar. We gaan zitten en de mevrouw met haar nee-hoor-ik-ben-geen-Hollander-kraaienpoten-Engels- heeft een geweldig uitzicht op de tempel die niet te zien is in het donker. Ze hoort ons Nederlands praten en durft niks meer te zeggen.

Hoezee.

Een half uur later komt de zon op en naarmate het lichter wordt zien we dat de tempel in de steigers staat. Daarnaast zit er geen greintje kleur in de lucht en mag gesproken worden van een teleurstellende ervaring. Dat weerhoudt de andere 300 toeristen er gelukkig niet van duizenden foto’s te maken.

Na de zonsopkomst gaan de meeste mensen ontbijten, wij bezoeken direct Angkor Wat. Wat een geweldige, grote, waanzinnige tempel. Zoiets hebben we nog niet eerder gezien. Aan het eind van ons bezoek brand de zon alweer fel en kunnen we van zweterigheid alleen nog maar op de rand van de tempel zitten. Om 8 uur pikt Ron ons op en gaan we naar de tweede tempel. Onwetend over hoeveel tempels we vandaag nog gaan bezichtigen en bij 30+ graden zakt de moed ons met de minuut in de schoenen. Tempels bekijken in deze temperaturen met een brandende zon op je hoofd is zó vermoeiend, zeker nadat we gisteren al een lange dag hebben gehad. We hebben echter de mooiste tempels voor de laatste dag bewaard en de pracht van de tempels houdt ons cultuurbarbaren op de been. We beklimmen niet alle tempels, soms gaan we even in de schaduw zitten en bekijken we het van een afstandje.

In de loop van de ochtend tuk-tukken we naar de volgende tempel als we over een oude brug rijden. De tientallen boeddhabeelden aan de rand van de brug hebben geen hoofden meer. Ron verteld dat de Rode Khmer al deze beelden, met nog zoveel andere delen van Angkor Wat, hebben vernield. Ook verteld hij dat zes familieleden van hem door de Rode Khmer zijn vermoord, waaronder zijn moeder en twee broers. Hij was 18 in de tijd van het regime en moest als slaaf werken in de rijstvelden. Hij verafschuwt communisme en heeft er verder eigenlijk geen woorden voor.

Wij eigenlijk ook niet. Natuurlijk weet je dat het plaatsgevonden heeft en dat het recent gebeurd is. Ook weet je dat de gehele Cambodjaanse bevolking er gigantisch onder geleden heeft, Maar als iemand je zijn eigen ervaringen vertelt, wordt je er weer stil van.

Bij de volgende tempel zitten we maar wat. Hierna kopen we drie ananassen en geven Ron er ook één, die hij na vriendelijk tegenstribbelen direct opeet.

Tegen 12 uur zijn we terug in ons guesthouse. Na een korte pitstop gaan we lunchen in een restaurant, we moeten even bijkomen van de hitte en onze kamer is heeeeel erg warm. Hierna heb ik een tukje gedaan in een luie stoel op het dakterras van ons guesthouse en Edwin heeft de Lonely Planet van Zuid-Oost Azië uit zijn hoofd geleerd. Zo direct gaan we weer lekker eten, naar de Indiër denk ik. Morgen kopen we een dagpas voor het rooftop-zwembad van een hotel waarvan de goedkoopste kamer niet 7 maar 70 dollar is en gaan we een dagje luieren en zwemmen. Heerlijk!

Oh ja, nog een geinig weetje. Er hangt een ingelijste wc bril in ons guesthouse. Er hangt een briefje bij dat ‘ie van Pol Pot is, uit zijn huis gejat. Er staat het volgende commentaar onder: ‘Even Pol Pot had shitty days’.

Heb ik trouwens nog een leuk nieuwtje te melden: we hebben onze kerstvakantie geboekt! Jullie gaan het niet geloven en ik moet zeggen, van alle eilanden die Thailand rijk is, is het ook wel heel toevallig maar wij verblijven van 21 tot 27 december op Koh Kut Island. Hoera!

30 November 2010, Siem Reap

Pompiedompiedom. Liggen bij zwembad van luxe hotel. Kost $5 als je alleen wilt zwemmen maar als je voor $10 hier eet krijg je het zwemmen gratis. Heb net ZEER decadent broodje zalm op, hmmmmmm.

Morgen vertrekken we naar de provincie Mondulkiri, naar het plaatsje Sen Monorom. Dit ligt in het uiterste oosten van Cambodja. De reis duurt ongeveer 11 à 12 uur (zegt men) en morgenavond slapen we dan in een Eco Resort. De dag erna willen we, als het lukt, een olifantenproject bezoeken, waar mishandelde en overwerkte olifanten worden verzorgd. Het klinkt allemaal heel interessant, we hopen dat het lukt het te boeken als we daar eenmaal zijn.

Nu eerst nog even zwemmen. Succes met krabben trouwens, en breek geen benen tijdens het schaatsen! :)