Kamperen voor experts! Met Edwin en Lisette

13 April 2011, Fremantle

We waren Jurien Bay nog niet uit vanmorgen of we werden van de weg geplukt door de politie. Een zongebruinde, Australische surferdude in politiekleren kwam naar ons toe en brabbelde wat in zo’n plat accent dat we ‘m haast niet verstonden. We begrepen wel de woorden vehicle-check, drivers licence en car registration. Shit. Autopapieren? Hebben we die? Terwijl de surferdude in politiekleren de voorkant van de auto uitvoerig bekeek (besmeurd met dode beesten) en vroeg of we ‘m huurden, vistte ik Edwin zijn rijbewijs en internationale rijbewijs uit mijn tas. Ondertussen licht aan het stressen over die autopapieren die ik nog nooit gezien heb. Aan Edwin lijk ik ook niks te hebben in deze want aan zijn gezicht te zien komt hij ook niet met de verlossende ‘oh ja, die liggen gewoon in het dashboard kastje’. Terwijl Edwin zijn rijbewijs overhandigd aan de surferdude en deze net doet of ‘ie snapt wat er op staat zegt ‘ie: ‘Ok guys, no drama’s. Drive safe.’ En off we go!! Pfiew.

We rijden richting Nambung National Park om de Pinnacles te bekijken. Dit is het eerste Nationale Park waar ook daadwerkelijk gecontroleerd wordt of je een toegangspas hebt. Wij hebben een paar weken geleden een pas gekocht die geldig is voor alle parken in West Australië en deze laten wij zien aan de meneer van het loket. Peter Pendlebury was duidelijk net met wat anders bezig en met zijn handen en gezicht besmeurd met zonnebrandmiddel kijkt hij ons enigszins verward aan. Hij verontschuldigd zich, zegt dat hij zich net aan het insmeren was met zonnebrandmiddel en maakt zijn handen schoon. Dan begint hij, het witte vegen zonnebrandmiddel nog op zijn neus, wang en onder zijn oog enthousiast te vertellen over waar het uitkijkpunt is, dat we een wandeling kunnen maken en met de auto langs de Pinnacles kunnen rijden. We bedanken, parkeren de auto en lopen eerst maar eens naar het uitkijkpunt.

Het is werkelijk een beetje een bizar gezicht. Dit gedeelte van het National Park heeft goudgeel gekleurd woenstijnzand en overal komen stenen punten uit de grond. Het ziet er een beetje maanlandschapachtig uit. Uiteraard gaan we niet op desertwalk, daar zijn we te lui voor en bovendien stikt het van de vliegen en is het hartstikke warm. In plaats daarvan pakken we de auto en rijden we door het vage Pinnacle landschap op de onverharde zandweg waar we niet mogen komen van Apollo.

Na dit uitstapje rijden we door richting Perth. We hebben nog drie dagen over en die willen we vliegenvrij in de omgeving van Perth doorbrengen. Tegen één uur willen we even lunchen. We zijn dan nog ruim 100 kilometer boven Perth en denken dat we langs de kant van de weg wel even vliegvrij kunnen lunchen. Bééeetje naïef. We worden overvallen door tientallen vliegen en we gaan met alle spullen voorin de bus zitten. We rijden een paar meter om de vliegen uit te waaien en eten dan een paar boterhammen.

Terwijl we zuidelijker naar Perth rijden komen we langs het plaatsje Guilderton. Jaja, vernoemd naar onze eigenste echte ouderwetse gulden. Vroeger is hier eens een Nederlands schip gestrand. Het schip zat vol met kapitaal (guldens dus) en het plaatsje is er dan ook naar vernoemd. We nemen er een kijkje maar het is er oersaai dus we gaan gauw weer weg. Tegen drie uur komen we in een buitenwijk in Perth aan op de camping met de Spa. Ze blijken helaas alleen maar plekjes zonder electriciteit beschikbaar te hebben. Dat is voor één nachtje wel oké maar we hebben toch wel stroom nodig de komende dagen. Helaas kan dat niet. We laten de camping voor wat het is en rijden door naar Fremantle. Deze plaats ligt iets ten zuiden van Perth. We zijn hier ruim drie weken geleden wel langs gereden maar toen hadden we de auto net en hebben we de stad niet bekeken, die heel gezellig moet zijn. Na een tijdje zoeken vinden we een fijne camping en tegen zessen kunnen we eindelijk aan het apéritief.

14 April 2011, Fremantle

Ik kan nu met zekerheid verkondigen dat we officieel in een no-fly zone zijn beland. Het is 11.45 uur en we hebben nog geen vlieg gezien. We hebben heerlijk rustig ontbeten en om ons heen vliegen roodgroen gekleurde papagaaien en roze cockatoo’s. Het blijkt dat we een gezellige camping hebben uitgezocht om de laatste dagen door te brengen. Oké, misschien is dat ene Nederlandse gezin met mega-camper en ik-denk-wel acht kinderen een beetje luidruchtig maar verder is het een fijne plek.

Vanmorgen zijn we even naar het strand gelopen wat vlakbij de camping ligt. Grappig genoeg blijkt dit hetzelfde strand te zijn waar wij de eerste dag van ons camperavontuur geluncht hebben. Zo is het cirkeltje weer rond. Vanmiddag rijden we naar Fremantle. We parkeren net even buiten het centrum zodat we niet hoeven te betalen en lopen het plaatsje in. Het is inderdaad een erg gezellig centrum, met leuke winkeltjes en terrasjes. We vinden het eigenlijk veel gezelliger dan Perth. Bij de bibliotheek hebben ze gratis wifi en kunnen we dus naar hartelust internetten. Op de terugweg naar de auto lopen we nog even langs ‘Little Creatures’ een bierbrouwerij met een gezellig terras. Edwin koopt een lekker biertje voor zichzelf die hij later bij de apéritief opdrinkt. ’S Avonds staat er een flinke wind op de camping en we vinden het al gauw te fris om nog buiten te zitten. Een groot verschil met het noorden. We eten in de camper een kangoeroesteak en een salade en kruipen lekker vroeg onder de wol.

15 April 2011, Fremantle

Ik wordt wakker doordat er een klein meisje heel hard: ‘doei papa, doei papa, doei papaaaaaaa!!!!!!’ gilt. Papa rijdt op dat moment net langs met zijn tientonner, waarvan ik toevallig weet dat het één van die gigantische campers is die Apollo ook verhuurt. Onze Hippiecamper trilt op zijn grondvesten. Edwin daarentegen, wordt er niet wakker van. Zo gaat dat nou altijd. Na een tijdje gaat er dan toch een oog open. Gelukkig, want nu kan ik eruit.

Na het ontbijt doe ik direct de was. De campingwaslijn hangt al bijna vol met kinderkleren en er is haast geen plek over. En het is pas negen uur hè. Het is duidelijk dat allle gezinnen met kinderen de was al gedaan hebben, om negen uur! Maar goed, ik vrot alles er gewoon tussen. Voordeel is dat het goed weer is en alles zo droog is. Het is tijd om onze backpacks in te pakken. Ondanks dat we niet zoveel kastruimte hebben in de camper, hebben we aan het begin van de reis kleding uit onze tassen gehaald zodat we niet steeds in die rugzakken hoefden te zijn. Dat is echt fijn na al die maanden rugzakken in- en uitpakken. Maar morgen leveren we ons scheurijzer weer in en nu moeten we dus ook onze tas weer inpakken.

Tegen het middaguur zijn we alweer helemaal georganiseerd. We rijden naar de supermarkt om boodschappen te doen voor in de trein. Onze treinreis naar Sydney gaat maar liefst 68 uur duren en wij gokken dat het barrijtuig alleen maaltijden boven ons budget serveert. Ook is er geen samovar, een heetwaterketel die de Rusissche en Chinese treinen wel hebben, dus moeten we creatief zijn. We zullen moeten inkopen voor negen maaltijden zonder een koelkast tot onze beschikking te hebben.
We kopen o.a.;
- Heel veel crackers
- 24 Engelse muffins (dat zijn geen cakejes maar een soort besmeerbare broodjes)
- Roggebrood voor Ed (Pumpernickel bread heet dat hier)
- Rijstwafels met zongedroogde-tomaten-en-basilicum-smaak voor Liset
- La Vache Qui Rit (dat kan uit de koeling)
- Een blikje ham
- Een pot jam (we hebben nog pindakaas)
- Houdbare melk (rara voor wie)
- Pakjes drinksap
- Een kilo wortelen (daar zijn ze weer)
- Een doosje snoeptomaten
- 3 blikken fruit
- 12 soort-van-Liga repen
- 2 flessen water

We hebben ook nog ruim een kilo appels. We kunnen alleen niet teveel groente en fruit kopen want in Australië hebben ze hele strenge controles bij de staatsgrenzen. Je mag namelijk geen groente en fruit invoeren naar andere staten. Dat houdt in dat wij officieel, als de trein in Aidelaide stopt (in de staat South Australia), al onze appels, tomaten en wortelen opgegeten moeten hebben. Nu maar hopen dat ze niet bij voorbaat in Perth al controleren en alles al weggooien want dan wordt ik echt pissig. Ook mag er geen alcohol mee de trein in. In Australië liggen dat soort dingen (alcoholverkoop en – consumptie) nogal gevoelig. Wij denken dat het de treinmaatschappij allemaal wel goed uitkomt, want nu kunnen ze fijn hele dure biertjes verkopen in het barrijtuig.

Enfin, na een flink doordachte winkelactie rijden we naar een park waar we lekker even lunchen. Het is zoals altijd heerlijk weer en er zijn veel mensen op de been. Hierna rijden we naar het centrum van Fremantle waar we een tijdje in de bibliotheek gaan zitten om gebruik te maken van het internet. Toch wel fijn dat dat gratis kan.

Rond een uur of half vijf komen we terug op de camping. Er is blijkbaar in de tijd dat we weg waren een invasie geweest van nieuwe gasten. De camping staat nu bijna vol en we hebben nog nooit zoveel kinderen in de speeltuin gezien. Dat komt waarschijnlijk omdat het volgende week Pasen is en de paasvakantie is begonnen. De Australiërs gaan dan massaal op vakantie en alles is volgeboekt. Wij zijn blij dat we toevallig niet in deze weken hoeven te reizen want anders was het veel lastiger geweest om beschikbare campingplaatsen te vinden. Terwijl we aan het apéritief zitten komt de ene na de andere dikke auto met caravan aanrijden. Ook zien we alle senioren naar de campingkeuken sjokken met hun klapstoeltjes en wijntjes. Vanavond is er sausage sizzle!!!! Worstjes van de barbeque voor $2.

Terwijl Edwin de camper een beetje organiseert schrijf ik dit verhaal. Ik leen een beetje stroom om de laptop op te laden. Het wordt al bijna donker. Onze laatste avond met onze Hippiecamper breekt aan.

16 April 2011, Perth

Tegen kwart voor tien rijden we de camping af en rijden richting Apollo in Perth. Het is nog best druk op de weg en we moeten nog tanken dus we zijn er pas tegen 11 uur. De camper wordt vrij snel gecheckt en goedgekeurd; erg prettig want we ontdekten laatst schade op het dak wat volgens ons niet op het huurcontract heeft gestaan en aangezien de schade niet van ons is hopen we dat ze er niet moeilijk over doen. Gelukkig doen ze dat niet en alles is snel afgehandeld. Vlak daarna komen Janine en Ethan ons ophalen voor een dagje uit. We stoppen al onze tassen achter in de auto en rijden naar Swan Valley. Als eerste bezoeken we een chocoladefabriek. Allereerst proeven we de chocola en daarna drinken we koffie en eten we er gigantische koeken bij. Daarna rijden we naar de eerste wijngaard ‘Little River’ waar we heel erg veel wijnen proeven. In tegenstelling tot in Margaret River worden hier flinke hoeveelheden geschonken die er ook vrij makkelijk in gaan :). Na deze wijnproeverij rijden we naar een bierbrouwerij waar we lunchen en waar de mannen een bierproeverij doen. Er worden maar liefst zes –redelijk bescheiden- glazen bier geproefd en een Currywurst gegeten, waar Edwin erg blij van wordt.

Na de lunch rijden we naar de tweede wijnproeverij die wederom heerlijke wijn schenkt. We zitten buiten op het terras en af en toe komt er iemand een glas wijn inschenken en vertelt er wat over. Eigenlijk is het briljant dat deze proeverijen gratis zijn en je nog lekker op het terras kan zitten ook. Bij de derde proeverij wordt het wel erg bont; er worden olijven en kaas bij geserveerd en de dame die de proeverij doet is zo enthousiast dat we niet alleen haar tempo bijna niet kunnen bijhouden maar ook helemaal niks meer begrijpen van al haar verhalen. Deze druif heeft zolang gerijpt, dit schilletje zat er nog wel omheen, deze niet, we volgen er helemaal niks meer van. Of zou het de wijn zijn die ervoor zorgt dat we binnensmonds gigantisch moeten lachen om de vrolijke dame, elkaar en het feit dat we alleen maar kaas en olijven eten en elke keer als ze ons glas vol schenkt deze weer in rap tempo leegdrinken zodat de dame hem weer kan vullen?

Na de derde wijnproeverij rollen we de auto weer in en brengt Janine –de enige die nog nuchter is- ons veilig en wel naar hun huis. Hier relaxen we een tijdje, kletsen wat en drinken wat water. Na een uurtje belt Ethan een taxi die ons en al onze tassen naar het hotel brengt wat we voor vannacht hebben geboekt. Het hotel in kwestie ligt in het centrum van Perth en is net zo duur als het hostel waar we eerder in hebben geslapen. De kamer is alleen veel ruimer, heeft een eigen badkamer, een waterkoker en een koelkast en is dus eigenlijk veel fijner. We frissen ons gauw even op en lopen dan met z’n vieren richting het centrum. De dames bestellen nog een flesje wijn terwijl de mannen nog wat biertjes drinken en we bestellen nog wat te eten. De kroeg loopt langzaam maar zeker vol, het is tenslotte zaterdagavond en na een tijdje verhuizen we naar een terras ernaast waar we nog een tijdje zitten. Rond 11 uur nemen we afscheid van Janine en Ethan en lopen we terug naar ons hotel. We hebben een geweldige dag gehad en hadden ons geen betere afsluiting van onze reismaand in West Australië kunnen voorstellen!

Morgenochtend moeten we ons om tien uur melden op het station om onze tickets op te halen voor onze langste treinreis tot nu toe: een reis van bijna 70 uur van Perth naar Sydney met de Indian Pacific.

Wegens tijdgebrek nu geen foto’s maar tijdens onze treinreis heb ik genoeg tijd om ze uit te zoeken zodat ik ze er de volgende keer weer op kan zetten!