Ulaanbaatar-Peking, 10511 km

17 September 2010, Gobi Woestijn, Mongolië

De laatste nacht in onze ger tent in Terelj NP was helaas niet om over naar huis te schrijven. Het vroor behoorlijk, we zagen de volgende morgen een laag ijs op de de tandenpoetsbak waar de koe graag zijn water uit drinkt. Ik werd rond 1 uur wakker en het was zó koud dat ik besloot de kachel aan te maken. Dat lukte prima maar daarna lag ik iets van 2,5 uur wakker. De volgende morgen voelde ik me flink beroerd. Pijn in mijn rug, spierpijn, misselijk, algehele malaise. Ik heb het ontbijt gelaten voor wat het is en na het ontbijt zijn we teruggebracht naar Ulaanbaatar. Dat was nog een hele uitdaging want de anders zo spannende weg door de rivieren van het National Park waren toch iets minder leuk in deze misselijke toestand. Er werd snel een kotszakje in elkaar geflanst en gewoon maar verstand op nul en gaan. Onderweg moest nog één of ander imbeciel Nederlands stel (ik ga niet beweren dat we hier alleen maar leuke mensen ontmoeten) bij elke yak en toeristen-kameel stoppen voor een foto. Halverwege de rit bleek dat wij in de transfer auto hadden moeten zitten i.p.v. de transferbus, terwijl Rob en Wendy in de auto zaten en in de bus hadden moeten zitten. Na wat heen- en weer gebel van Bert naar beide chauffeurs en naar ons hebben we in de buitenwijken van Ulaanbaatar vervoermiddel gewisseld. De reden van deze wissel was dat de chauffeur van de auto onze treintickets voor vandaag nog bij de lokaal agent op moest halen. Helaas wist hij niet waar de agent zat. Ik denk wel dat hij doorhad dat het niet zo goed met me ging want hij rende in rap tempo allemaal gebouwen in- en uit en wij hobbelden erachteraan. Uiteindelijk hebben we de agent gevonden en met tickets en al naar het hostel gebracht. Hier heb ik eerst een kwartier onder een hete douche gestaan en vervolgens in slaap gevallen. Ik had het gevoel alsof ik een dag uit ‘Peking Express’ had overleefd.

En oh, wat is het dan fijn dat je niet alleen reist en die lieve, lieve Ed eens even helemaal het roer overneemt. Hij heeft geld gehaald, eten gehaald, het hostel betaald, het internet gecheckt, paracetamolletjes gevoerd (aan mij) en als een heuse dokter mijn temperatuur opgenomen. Die was verhoogd, dus maar weer gaan slapen. ’s Avonds zijn we nog even naar de foodcourt van de ‘State Department Store’ gelopen omdat Ed toch wat moest eten en ik er even uit wilde. Geen succes voor mijn maag al die etensluchtjes. Om 10 uur –na voor de derde keer deze dag een kwartier onder een hete douche te zijn gaan staan omdat ik het zo koud had- naar bed gegaan en vanmorgen om 5 uur heb ik fijn onze kleine badkamer nog eens goed van binnen bekeken. Heel prettig als over 2 uur je trein naar China vertrekt. Gauw een kuurtje loperamide gestart en op naar het treinstation.

We namen een taxi met het Portugeese meisje met wie wij eerder een taxi in Irkutsk deelden; zij zat in dezelfde trein. Zij was ook ziek. We vermoeden allebei dat de oorzaak de enorme temperatuurverschillen moeten zijn. Overdag met meer dat 20 graden in de zon zitten en ’s nachts in de vrieskou je kachel aan moeten maken, is waarschijnlijk niet gezond. Gelukkig hebben we een prachtige chinese coupé dit keer. We hebben zelfs een was-/doucheruimte die we delen met de buren. Verder twee brede bedden, een aparte stoel en dit alles in nephouten kleur. We zagen Bert nog op het station dus die hebben we nog even gesproken vanuit het treinraam. Hij belde gisteren nog of alles goed was gekomen met de tickets, hij zorgt echt goed voor zijn gasten. Eenmaal onderweg ben ik meteen gaan slapen, totdat Rob even langskwam en de trein stopte en we er even uit konden. Na de stop kwamen Rob en Wendy langs met een watermeloen die we lekker hebben opgepeuzeld. Hierna werd ik wel weer misselijk en ben ik weer gaan slapen. Ed heeft ook last van zijn maag en beginnende malaise; ik hoop dat het niet doorzet. We hebben in ieder geval besloten dat we in Peking in onze -voorlopig laatste- superdeluxe hotel eerst aansterken en desnoods wat extra nachten boeken voordat we verder reizen. Want reizen als je ziek bent is geen succes.

Nu rijden we al een hele tijd door de Gobi Woestijn. Dat bestaat voornamelijk uit niks. Interessant hè? Er is veel zand, hier en daar was graspluisjes, Ed spotte net wat kamelen en soms zie je ineens een ger. De leegte is indrukwekkend en saai tegelijk, een goede reden om af en toe de ogen dicht te doen.

Oh bugger, ik heb mijn Chinese immigratiekaart verkeerd ingevuld. Nu kan ik weer opnieuw beginnen.

19 September 2010, China, Peking, 10511 km

De Mongoolse immigratiedame was gekleed in een statig, groen, mantelpakje. Ze salueerde naar ons bij de ingang van onze coupé en vroeg om onze paspoorten. Ik keek zo wakker en geïnteresseerd mogelijk, wat niet echt meeviel. Ze vroeg onze naam en nam onze paspoorten mee. Een uurtje later kwamen de paspoorten terug en reden we door naar China. Hier kwam ook een meneer van de douane de coupé in en werd het rijtuig weer grondig doorzocht op illegale middelen en mensen. Alle luiken gingen open en we zagen één douanier met een knalroze zaklamp, wat dan weer een beetje vaag is want hoe kan je een Chinese douanier met een knalroze zaklamp in hemelsnaam serieus nemen. Edwin en ik keken elkaar aan en zeiden bijna tegelijk ‘made in China zeker’.

We deden ons best zo fief mogelijk te kijken naar de douanier die onze paspoorten innam. We vermoedden dat de Chinese douane vast niet blij is met twee zieke reizigers. Gelukkig hadden we succes want een uurtje later werden de paspoorten gestempeld en wel teruggebracht. Ik heb dat niet helemaal meer meegekregen, want ik lag te slapen. Wat nogal niet meeviel omdat we weer nieuwe wielen onder de trein moesten omdat in China de spoorbreedte weer hetzelfde is als bij ons. Dus werden we weer een hangar ingereden, werd er zeer hardhandig van alles af- en aan gerangeerd, waardoor we enorm heen en weer schudden. Je weet ook nooit wanneer de klap komt, dus je doezelt lekker weg en voor je het weet: ‘BENG!’ schud je weer alle kanten op. We hebben verder niet meer gekeken naar het verwisselen van de wielen omdat we te beroerd waren en wilden slapen. Uiteindelijk heb ik 19 à 20 uur van de ca. 30 uur durende reis geslapen denk ik. We voelden ons de dag erna dan ook een stuk beter gelukkig.

Na 8 nachten en 6,5 dagen, ontelbare noedelsoepjes en droge boterhammen met jam, veel teveel vieze treintoiletten, vele nieuwe ‘treinvrienden’, tienduizend-vijfhonderd-en-elf kilometer rolde onze trein om 14.04 uur plaatselijke tijd het station van Peking binnen.

Het geeft toch wel een bijzonder gevoel om ineens in China te zijn. We zijn met de trein van Driebergen-Zeist naar Peking gereisd, dat is toch best wel cool. Nadat de overwinningsroes was uitgewerkt hebben we kaartjes gekocht voor de metro en na een security check van de tassen (dat moet hier voor elke metrorit) stapten we moedig de metro in. Wisten wij veel dat alle 15,8 miljoen inwoners van Peking op dat moment ook in diezelfde metro stonden. Oh. My. God. De metro in Peking is schoon, modern en snel maar zwaar overbevolkt. Je staat dus gegarandeerd met veel te veel mensen op een veel te kleine ruimte. Ook heel handig met een backpack op je rug én een voor op je buik. Enfin, supersnel ons hotel gevonden. En wat voor een hotel. Peking is onze –voorlopig- laatste uitspatting en het hotel is grandioos. Dit is de ‘top of the bill’, lieve reisagenten collega’s: mocht je ooit nog iets exclusiefs willen boeken, dan moet je zeker Fairmont reserveren. (Dat was de reclame voor vandaag, nu kan de korting worden doorberekend :)). Onze kamer is op de 16e verdieping en ongeveer 45 m2. We hebben een bank en een salontafel, een bureau, een stoel, een kingsize bed, een mega-tv, allemaal lampenknopjes voor verschillende sfeerverlichting, een knopje om de gordijden open- en dicht te doen, een Ipod docking station, koffie- en thee faciliteiten, flesjes water, een mega badkamer met oversized bad, regendouche, 100.000 zeepjes en shampootjes en frutseltjes en……als klap op de vuurpijl een japanse-high-tech-plee!!

Een kamer als deze vereist nogal wat oefening. Zo weten we niet hoe de lamp uitmoet. Elke keer als je op een knopje drukt gaat er ergens anders weer een lampje aan. Gisteren raakten we zo gefrustreerd dat we maar zijn gaan slapen met de sfeerverlichting aan in de badkamer. De wc is pas echt een uitdaging. Daar zit een heel paneel naast met knopjes. Eerst ga je zitten op de verwarmde wc bril. De temperatuur pas je al naar gelang je smaak aan. Nadat je je behoefte hebt gedaan, druk je op een knopje om je billen te wassen. Nadat deze grondig besproeit zijn, zet je de droger aan. De water- en lucht temperatuur kan je ook aanpassen en volgens mij zit er ook nog een poederknop op, maar dat zal voor ons wel altijd een geheim blijven. We durven niet zo goed.

Gisterenavond zijn we heel even de stad in geweest om een Lonely Planet van China te kopen en te gaan eten. Heerlijk gegeten, helaas kwam het er vannacht allemaal weer uit. Vanmorgen was ik weer flink beroerd, dus we zijn rustig opgestaan en hebben ons verdiept in wat we allemaal in China willen gaan doen. Rond het middaguur zijn we richting het reisbureau gegaan waar we van 1 tot 5 hebben gezeten. Maar, het was het allemaal waard want…we vertrekken woensdag naar Lhasa, Tibet, vanwaar we zullen gaan reizen naar het Mount Everest Base Camp!!! Hoe ongelooflijk cool is dat. We hebben wel moeten schuiven en 2 dagen Peking moeten inleveren om nog met de trein naar Lhasa te kunnen, het is hoogseizoen en vanaf 1 oktober ook nog een feestweek in China. Maar a.s. woensdag vertrekken we met de hoogste treinlijn ter wereld en vervolgen we onze treinreis vanaf Driebergen-Zeist naar het ‘Dak van de Wereld’.

Nu eerst nog drie dagen in Peking doorbrengen. Hopen dat de darmen het een beetje houden. We hebben vanavond al een klein Peking-voorproefje gehad door naar het Plein van de Hemelse Vrede te gaan wat erg veel indruk maakte. Hopelijk zullen de komende drie dagen dat ook gaan doen.