Hasta luego Argentina!

04 juli 2011, Buenos Aires

Het is stil in Buenos Aires zonder Rob en Ans. Als we woensdagmiddag van de luchthaven terugkomen in ons hotel, moeten we even wennen aan het feit dat we niet naar kamer 802 kunnen lopen voor een portie achterklap. Gelukkig zijn we ’s avonds uitgenodigd door Susana en Sebastian. Gewapend met onze fles Torrontés lopen we door de donkere straten van Buenos Aires naar ze toe. Het is heel gezellig en Susana heeft (uit Nederland geïmporteerde Conimex) Babi Pangang gemaakt wat ons zowel aan thuis als aan Azië doet denken. Lekker!

De volgende morgen krijg ik een sms-je van Rob; ze zijn thuis en Skype staat aan. Als ik Skype ook aan zet en vervolgens mijn ouders lachend in hun woonkamer zie zitten gaat de techniek me ineens een beetje te snel. Huh? Gisteren zaten ze nog breedlachend naast ons aan de ontbijttafel, nu zitten ze breedlachend in onze laptop! Het moet niet gekker worden.

Vandaag gaan we Susana helpen in haar nieuwe huisje. Ze gaat samenwonen met Sebastian en is al de hele week druk in de weer. We trekken onze oudste kleren aan (niet zo moeilijk) en soppen het hele huis uit. Erg grappig, want we hebben al 10 maanden niet meer gesopt en op de één of andere manier had ik vóór onze wereldreis niet in gedachten dat onze eerste sop-actie in Buenos Aires zou zijn. We schieten lekker op en ruimen de woon- en slaapkamer al flink in. ’s Avonds eten Ed en ik weer een keertje bij het Hard Rock Café; ik heb zin in een goede Caesar Salad en Ed bestelt een gigantische hamburger.

Op vrijdag gaan Ed en ik winkelen; we willen een ‘gefeliciteerd-met-jullie-nieuwe-huis-cadeau’ kopen voor Sebastian en Susana. Dat valt nog niet mee want we willen iets kopen waar ze echt wat aan hebben. We lopen al dagenlang te vissen naar wat ze hebben of niet en besluiten uiteindelijk een mooie Tefal wok te kopen. Voor Sebastian kopen we ook nog een bosje oranje neptulpen, een beetje Holland in het nieuwe Argentijnse huis!

We hebben verder geen plannen dus na onze shop-actie en een bezoek aan Starbucks gaan we terug naar het hotel waar we lekker lui boeken en tijdschriften lezen en eindelijk wat mails beantwoorden die al eeuwen in onze inbox staan. Daar zijn we de afgelopen maand niet aan toegekomen. ’s Avonds eten we met z’n tweeën in La Cholita, waar we eerder met Ans en Rob al eens zijn geweest. Ik heb al tijden geen vlees meer gegeten (je krijgt hier héél veel) maar doe me vanavond weer eens tegoed aan een flinke spare-rib. Het smaakt weer prima.

Vanmorgen staan we rustig op en gaan we in de loop van de ochtend richting Susana en Sebastian. Die zijn druk aan het inruimen, het wordt echt heel erg leuk. Ondertussen krijgen wij een ‘mate’ aangeboden, kruidenthee in een speciaal kopje met een drinktuitje die volgens traditie rond gaat in een groep vrienden. Het is heel erg lekker, vooral de zoete variant doet ons denken aan ‘Té Manis’ uit Indonesië. ’s Middags heeft Sebastian een afspraak en doen wij met Susana de ‘Coto-Experience’. De Coto is een grote supermarkt waar men zo’n beetje alles verkoopt. Het is zeker een experience; de inwoners van Buenos Aires nemen het niet zo nauw met vriendelijkheid en raggen hun kar (met welgeteld twee boodschappen) overal doorheen. We vermaken ons kostelijk door ze allemaal af te zeiken. Edwin heeft de regie over de winkelwagen, Susana en ik gaan in de rij staan om de groenten af te wegen. Dat doe je hier niet zelf; dat doet iemand vóór je. Dat gaat alleen niet zo snel, met als gevolg dat je een hele berg irritant zeikende kinderen en oude fossielen voor je hebt. Die de boel nog meer vertragen natuurlijk. Gelukkig moet het brood en de verse salade ook worden afgewogen waardoor we optimaal van onze Coto-Experience kunnen genieten. Als we eindelijk klaar zijn moeten we nog één rij; de rij voor de kassa. De Argentijnse kassa’s zijn een beetje een verhaal apart. Naast dat de kassa’s zelf heel sloom zijn (de betreffende cassière drukt op ‘subtotaal’ en moet dan anderhalve minuut wachten tot er een eindbedrag verschijnt), stopt de persoon achter de kassa ook nog eens elk product in een apart plastic tasje. Dat proberen wij altijd te voorkomen door zelf een tas mee te nemen, maar dat vinden ze hier maar raar. Ook dit keer hebben we flink wat tassen meegenomen en pakken we onze eigen boodschappen in. Susana vertelt dat we 10% korting te krijgen als we met onze bankpas pinnen als je boodschappen doet in het weekend. Dat komt mooi uit, want we hebben toevallig geen cash meer. Dus Ed overhandigt zijn pas aan de cassière, moet vervolgens twee keer zijn pincode intoetsen en krijgt na 5 minuten eindelijk zijn pas terug. Hier houdt hij geheel conform de Coto-traditie de hele rij flink mee op, hij wordt al een echte Argentijn. Hierna sluiten we onze Coto-Experience op geheel Argentijnse wijze af; we pakken onze spullen uit de winkelwagen en laten deze gewoon staan waar hij staat; in de weg bij de kassa. Zo doen ze dat, in Argentinië.

We lunchen bij Susan en lopen aan het eind van de middag terug naar ons hotel. Vanavond eten we op de kamer, lezen onze tijdschriften en kijken een paar filmpjes. Heel erg fijn, even een avond relaxen op Oud-Hollandsche wijze!

Zondag is onze laatste dag in Buenos Aires. Aan het begin van de middag lopen we naar Susana. We maken een korte wandeling door de wijk en drinken koffie bij Starbucks. We wilden eigenlijk een markt bezoeken maar het is heel erg koud vandaag dus we besluiten binnen te blijven om ons warm te drinken. Aan het eind van de middag komt Sebastian ook en ’s avonds eten we een laatste ‘parilla’; een Argentijnse barbeque. Nog één keer doen we ons tegoed aan het heerlijke Argentijnse vlees, rund-, varkens- en kippenvlees maar ook bloedworst, nieren en darmen. Ik blijf de darmen erg smakelijk vinden (vooral als er niet zo’n specifieke golf uh…’darmvocht’ uit komt als je erin bijt) maar nieren, dat is toch niet helemaal mijn kopje thee. Maar leuk om eens geprobeerd te hebben. We sluiten de maaltijd af met een heerlijk toetje; queso de dulce, verse kaas met een laag zoete gelei eroverheen. We kunnen geen pap meer zeggen als we even later door Sebastian naar ons hotel worden gebracht. En dan is het onvermijdelijke moment weer aangebroken; voor de tweede keer deze week nemen we afscheid. Dikke knuffels en tranen natuurlijk, want we hebben geen idee wanneer we elkaar weer zullen zien. Thank God for internet.

Eenmaal binnen ploffen we direct in bed. Onze tassen staan al klaar, die hebben we vanmorgen ingepakt. We kunnen nog goed en wel 4,5 uur slapen tot de wekker om 04.30 uur gaat; veel te vroeg natuurlijk. Ik strompel uit bed en we nemen een lange douche om wakker te worden. Om 05.30 staat de remis klaar die ons naar de luchthaven zal brengen. Om je een idee te geven hoe zeer de Argentijnse Peso aan inflatie onderhevig is; de remis kostte een maand geleden 130 Pesos, afgelopen woensdag 150 Pesos en vandaag 160 Pesos. Het is gewoon niet meer bij te houden. Gelukkig hebben we geen maffiosi chauffeur zoals woensdag bij Ans en Rob; daar is het echt nog véél te vroeg voor! In plaats daarvan sjeest onze chauffeur door de lege straten van Buenos Aires en zijn we in no-time op de airport.

Ik hoef jullie natuurlijk niet uit te leggen hoe blij wij worden van luchthavens om zes uur ’s morgens. Doe het toch. We hebben gisteren al electronisch ingecheckt dus we lopen naar het apparaat om onze boardingpassen te printen. Het is hetzelfde onduidelijke apparaat als in Santiago en het werkt dus niet. We besluiten dan maar in de rij te gaan staan voor de incheck balie. Behalve……dat de rij door de héle vertrekhal staat. We gokken op een meter of 60. Nou ga ik dus écht niet in een 60 meter lang rij staan om mijn tas in te leveren, dat snappen jullie ondertussen wel. En dus ga ik terug naar het onduidelijke incheck apparaat en print na wat gehannes uiteindelijk toch de boardingpassen. Fijn. Ik vraag aan een steward van LAN waar wij onze tassen in kunnen leveren. Hij wijst naar de lange rij. Dus ik zeg: ‘so, we have to wait in that, long, looong, loooooooong line over there?’ Waarop hij vaag doch bevestigend knikt.

In your dreams dus.

Ik loop naar de voorkant van de rij waar een andere LAN steward staat (die gezien de honderden mensen voor hem zijn hoofd zéér koel houdt, al zeg ik het zelf). Ik val hem van achteren aan, druk hem onze boardingpassen in zijn hand en zeg: ‘So. We can drop our bags here?’. Waarop hij zegt; ‘yes, just come back with your bags’. Ik pluk Ed weg uit de rij (die had nog 58,5 meter te gaan op dit punt), loop terug naar mijn nieuwe vriend van LAN en hups, we staan voor in de rij. 1-0 voor mij. Hehehe.

Na een goedkoop ontbijtje bij de Mac gaan we door de douane en wachten we bij de gate tot onze vlucht naar Lima vertrekt. We gaan Argentinië nu dan echt verlaten. Wat we daarvan vinden, dat is allemaal een beetje dubbel. We hebben een geweldige vakantie gehad in Argentinië met Rob en Ans en het is echt een prachtig land. De natuur die we gezien hebben, de watervallen van Iguazu, het prachtige berggebied rond Salta, wordt mijns inziens in de toeristische wereld zwaar onderschat. Er wordt op de hele wereld stampij gemaakt over de meest miezermeuterige watervalletjes (neem bijvoorbeeld Niagara) en als je dan hier komt, valt alles erbij in het niet. Ook ons verblijf op de ranch was geweldig en Buenos Aires is een geweldige stad. Ik heb mezelf dan ook vier weken lang afgevraagd wat de reden kan zijn dat ik me hier echt niet thuis voel.

Ik heb er niet direct een antwoord op. Het is gek, want ik voel me vrijwel altijd overal thuis. Het zou kunnen dat het te ‘westers’ is naar onze smaak, te ‘makkelijk’, teveel als thuis. Alhoewel als je Argentinië een beetje leert kennen, het niet te vergelijken is met thuis. Uren zoeken naar benzine of een pinautomaat dat geld geeft, dat kennen we in Nederland niet. Overal worden aangehouden door de politie ook niet. Dat er sprake is van open corruptie zie je als toerist misschien niet, maar hoor je wel van locals. Zo krijgt bijna iedereen in Argentinië bijvoorbeeld een groot gedeelte van zijn salaris in cash uitbetaald, waar dus geen pensioen ed. voor wordt opgebouwd. Ondenkbaar in Nederland.

Wat denk ik voor mij de meest storende factor is geweest in Argentinië zijn de mensen. Laat ik duidelijk zijn; er zijn hele lieve, hulpvaardige mensen in Argentinië. Vooral in de kleine dorpjes in de Andes wonen heel veel ontzettend aardige mensen die voor je buiten hun boekje gaan. En daarbuiten tref je soms ook best een aardig persoon. Maar ik durf te zeggen dat ca. 70% van de mensen die we onderweg zijn tegengekomen ronduit onbeschoft waren. Er hangt een arrogantie over de mensen, een air, dat wil je niet weten. De mensen zijn zo ongeïnteresseerd, het zal ze een worst wezen of je wel of niet bij hun een kamer neemt, of boodschappen doet. Je wordt meerdere keren per dag voor je sokken gereden door idioten die gewoon altijd doorrijden, ook als jij een groen licht en een zebrapad hebt. Je wordt in de auto afgesneden op de weg, mensen lopen op straat tegen je aan, raggen met hun bagagekar op airport tegen je aan en zullen nooit ‘sorry’ zeggen. De Argentijnen zijn een trots volk wat gezien de moeilijke geschiedenis helemaal niet gek is, maar ze zijn helaas ook het eerste volk wat wij onuitstaanbaar vonden.

Wij zijn dus klaar voor onze vlucht naar Lima. Dat Argentinië tegenstrijdig is (heel mooi maar bij tijd en wijlen ook frusterend) lees je in de volgende bijlage van Rob, waarin hij zijn gedachten over onze tijd Argentinië heeft beschreven.
***

Argentinië in 40 gedachtenstreepjes en 5 sub-sterretjes
Door: Rob

Het land
- Prachtig in het noordelijke puntje, waar ook de watervallen van Iguazu gehuisvest zijn. De Niagara waterval past er 40 keer en moet daarom de aanduiding "waterval" ontnomen worden.
- Nog mooier is de streek rond de stad Salta, aan de voet van de Andes.
* De wegen zijn hier veelal ongeasfalteerd en grillig in hun verschijning, soms 10 kilometer perfect te bereiden, dan weer vol gaten, rotsblokken op de weg, etc.
* Het landschap is ongeëvenaard mooi. Het lijkt of alle natuurparken uit de VS hier nog eens allemaal door elkaar zijn neergelegd.
* Op honderd kilometer zijn we wel 50 keer gestopt om een foto te maken, de rit duurde dan ook 6,5 uur :-).
- De wegen (nou ja, wegen :-)) bereikten hoogtes van wel 4200 meter. Je oogballen beginnen op deze hoogte te jeuken, te tranen en op te zetten.
- Slapen op deze hoogte was koud en ging vergezeld van een bonzende hoofdpijn gedurende de hele nacht.
- Iedere inspanning is je teveel. Je omkeren in bed leidt al tot het happen naar lucht wegens zuurstof gebrek op deze hoogte.
- De overige wegen die we bereden hebben waren relatief saai. Misschien was het contrast te groot met de bergervaringen.

De Argentijnen
- In Buenos Aires vaak heel ongeïnteresseerd.
- Kauwgum kauwend winkelpersoneel wat alleen Spaans spreekt.
- Als je aangeeft dat je het niet verstaat wordt nog 2 of 3 maal hetzelfde gezegd, in hetzelfde tempo. Dat helpt niet echt.
- Bijna niemand spreekt Engels.
- Het lijkt de meeste mensen niet echt te interesseren of je er bent of niet.

- Rond de stad Salta niets dan vriendelijkheid ontmoet. De mensen zijn hier wat relaxter en tonen snel hun vaak gulle glimlach.

- Interessant is de hevige emotie van de Argentijnen.
Toen de roemrijke club van weleer, River de la Plata, degradeerde omdat zij geen kans
zagen de laatste wedstrijd te winnen, zag je op 50 van de 55 televisienetten rapportages
van huilende spelers, huilende fans en van fans die half Buenos Aires afbraken.
- We zijn 's avonds op ruime afstand van het voetbalstadion gebleven.

Het verkeer
- Als voetganger ben je aangeschoten wild en 2 punten waard. Een fietser is 5 punten.
- Het zo'n keer of 5 per dag rennen voor je leven. Als automobilist probeer je zoveel mogelijk punten te halen.
- Uitlaten zijn vaak kapot of braken misselijkmakende hoeveelheden rook uit. Eenmaal dachten wij, daarginds is brand, maar nee, het was een vrachtwagen die zo rookte.
- Er rijden wrakken rond van 60 jaar oud, het kan allemaal.
- Buiten de stad hebben we zo'n 50 politiecontroles gehad. Slechts eenmaal heb ik mijn rijbewijs moeten laten zien, in alle andere gevallen werden we doorgewuifd.
- Argentijnen houden zich alleen goed aan de verkeerslichten, alle andere regels zijn onzin en zijn er alleen om te overtreden.
- De breedste straat is de Cerrito/Lima in Buenos Aires, deze is pakweg 150 meter breed. Hij telt 14 rijbanen de ene kant op (de Cerrito) en 14 rijbanen de andere kant op (de Lima). Hij wordt in meerdere fases overgestoken, in een keer oversteken is niet mogelijk :-).

Over afstanden:
- Soms doe je over 100 kilometer 4 uur, een andere keer rijdt je in 4 uur 500 kilometer. Je hebt vaak geen idee waar het aan ligt, maar voorspellen hoever je op een dag komt is daardoor bijna niet mogelijk.
- Buenos Aires is 4 maal groter dan Parijs.

De hotels
- Een paar van de prachtigste lokaties kostten slechts 25 Euro/kamer/nacht.
- Enkele duurdere hotels bleken redelijk nachtmerrieachtig te zijn. Gelegen aan doorgaande straten waarop het verkeer dag en nacht doorgaat. Slapen doe je tussen het wakker schrikken van lawaai door.
- Soms waren hotels ook bijna niet te vinden, zochten we uren voor we iets hadden.
- Een andere keer kom je in een onooglijk klein en stoffig western dorpje op 4km hoogte en blijken er wel 10 overnachtingsmogelijkheden te zijn, waarvan enkele met een opmerkelijk positieve prijs/kwaliteit verhouding.

En verder
- Prachtige dingen gezien, leuke dingen meegemaakt.
Zat je ooit in de zon op een terrasje met een heerlijke gls wijn in je hand en werd je 5 seconden later door een zandstorm overvallen, waarbij het hele terras opeens omgewaaid werd, stoelen omver, tafels leeggeblazen, overal kapot glas?

Wij wel.
Best leuk :-)

- Heerlijk gegeten. Zelfs de halve porties die ze overal verkopen zijn 2 keer groter dan wij op konden eten.
* Het vlees: Ongeëvenaard lekker. Nooit ergens zo lekker vlees gegeten.
* De wijn: Ik heb alleen maar heerlijke wijn gedronken, en wat een keuze.
- Het toiletpapier scheurt overal op de rol af, behalve op de perforatie.
- Er zitten gaten in de weg ja. Deze worden door de "locals" opgevuld met winkelwagentjes, terrasstoelen en/of huisvuil. Soms zet de politie er een hekje omheen, soms ook niet.
- Argentijnse paarden hebben stuurbekrachtiging. Ze luisteren ook opvallend goed en al na enkele minuten kun je sturen, gas geven en remmen. Best leuk, paardrijden.
- Als je een borrel gaat drinken krijg je bij iedere nieuwe bestelling een nieuw bakje nootjes.
- De benzine gaat koken op 4 km. hoogte, dat ruik je. Als je de tankdop verwijdert zie je er een walm uitspuiten die pas twee meter verder verwaait.
- Het is 12 uur vliegen van Madrid naar Buenos Aires. Wat een zit !

Alles bij elkaar een schitterende vakantie gehad.
Medereizigers, jullie waren fantastisch gezelschap, bedankt daarvoor.
- Edwin (een soort levende GPS en wandelende encyclopedie) die tijdens iedere tour als gids diende en tijdens het aperitief als bierdrinkbroeder optrad.
- Lisette als waker over het budget en verantwoordelijk voor accommodaties en het onderhandelen over van alles en nog wat.
- Ans als Ans, voor het regelen van allerhande praktische zaken waar verder niemand aan denkt maar het leven wel heel aangenaam maken.
In Buenos Aires waren daar nog de volgende "locals" aan toegevoegd :-):
- Susana, bedankt voor de rondleidingen door Buenos Aires en het regelen van die gezellige Tango avond.
- Sebastian, bedankt voor het rijden door Buenos Aires tot in de late uurtjes.
Succes met jullie nieuwe huis en wellicht nog eens tot later.

Zou ik nog een keer naar Argentinië gaan ?
We gaan nu eerst wat andere bestemmingen bekijken, maar misschien kunnen we ooit nog eens langs de voet van de Andes, dwars door Patagonië naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika rijden.

Maar dat is voor later...