Wij slapen in een kast

20 Januari 2011, Kuala Lumpur

Toegegeven, we moesten onze mening over de Cameron Highlands vanmorgen enigszins bijstellen. We reden met de bus vanaf Tanah Rata naar beneden door een prachtig groen heuvellandschap. De zon scheen op de groene heuvels en het was een plaatje. Dit waren de Cameron Highlands waar we naar op zoek waren geweest; helaas denkt men hier dat een toerist graag bijen- en rozenfarms ziet, waardoor het landschap ondergeschikt wordt aan de ‘tourist traps’.

De busrit was verder best relaxed. We hadden eindelijk weer eens een grote bus i.p.v. een minibus en het bleek ook nog eens een VIP bus. We zonken weg in de heerlijke stoelen en hadden zeeën beenruimte. Net toen we dachten dat Maleisië reizigers-heaven is wat betreft het vervoer kwamen we weer eens bedrogen uit. Er was ons namelijk verteld dat de bus zou stoppen bij het Centraal Station in Kuala Lumpur en daarna nog bij een busterminal in de stad. Wij wilden bij de busterminal uitstappen omdat dat dichter bij Chinatown was waar we een hotel hadden geboekt. Wij waren schijnbaar niet de enigen die dat dachten, want alle toeristen bleven zitten in plaats van dat ze uitstapten bij het Centraal Station. Maar in plaats van dat de chauffeur naar de busterminal rijdt, rijdt ‘ie compleet de stad uit. Waren we eerst héél dichtbij de Petronas Towers in de buurt, nu zagen we ze langzaam maar zeker in de verte vervagen.

Omdat er natuurlijk weer niemand is die wat zegt of doorheeft, loop ik naar chauffeur en vraag of hij bij de betreffende busterminal in de stad stopt. Nee, natuurlijk niet. Hij rijdt naar weet-ik-veel-waar en daar kunnen we overstappen op een andere bus. Ik wordt pissig, want hij kan natuurlijk op zijn vingers aftellen dat als er acht toeristen in de bus zitten die een kaartje hebben gekocht naar Kuala Lumpur, deze heus niet met zijn allen naar de busterminal een half uur ten zuiden van Kuala Lumpur willen. Ik probeer hem dit nog een keer uit te leggen als we uitstappen maar het komt niet aan. We kunnen toch gewoon met de trein terug naar de stad? Het kost nog geen 2 ringgit! Uitleggen dat dat niet het punt is, maar dat het wellicht ietsje handiger van hem was geweest er ons gewoon op het Centraal Station uit te zetten, omdat ons dat anderhalf uur de stad uit- en dan weer inrijden zou schelen, helpt niet. Je hoeft geen antropologie te hebben gestudeerd om te snappen waarom ze expats naar dit soort landen halen. God nog an toe. Heel Zuid-Oost Azië zou binnen twee jaar verwesterd zijn als ze de term ‘efficiëntie’ eens door zouden hebben (en godbetert ook nog toe zouden passen dan).

Ik vroeg de overige toeristen in de bus of het misschien de bedoeling was dat zij een half uur ten zuiden van Kuala Lumpur moesten zijn, maar die hadden nog niet door dat we al in het centrum waren geweest en er weer uitreden. Hm. Zelfs ík had het door dus die hebben wel zitten slapen. Gelukkig zat er naast onze Edwin nog een Maleisische Edwin in onze bus. Hij wees ons naar de juiste trein, wilde zelfs de kaartjes betalen (maar dat hebben we natuurlijk niet toegelaten) en pakte dezelfde trein als ons. Ook hij moest helemaal terug de stad in maar zoals het een Aziaat betaamt maak je geen stennis als je wordt genaaid, je neemt het gewoon voor lief. De Maleisische Edwin stapte uit en onze Edwin nam het over. Met z’n allen vonden we de juiste trein en na anderhalf uur (!!) waren we eindelijk bij ons hotel.

Omdat we nogal eens misgrijpen met hotels hadden we maar één nacht geboekt. Dat is een beetje jammer, want nu blijkt het eens de beste optie te zijn en zitten ze waarschijnlijk morgen vol. We zitten nu in China Town en zijn vanmiddag naar het centrum gegaan om te kijken of daar wat beschikbaar was maar óf het is duur, óf het zit vol, óf de kwaliteit is heel slecht, óf je kan je kont er niet keren. We kwamen er dus achter dat ons hotel zo slecht nog niet is. We moeten nu morgen om een uur of elf terug naar receptie en hopen dat ze een kamer hebben, eventueel een iets grotere met toeslag. We zien wel weer.

Trouwens, vanmiddag in het centrum zijn we door twee shopping malls gestruind en in één ervan zit gewoon een pretpark!! De grootste indoor achtbaan ter wereld schijnbaar, heel idioot. Op de onderste verdiepingen zitten winkels, op de vierde verdieping begint het pretpark en daarboven zit weer een bioscoop en foodcourt. Die achtbaan is echt méga, gaat opsekop, twee schroeven, de Python is er niks bij! Oh ja, en alles in de winkelcentra is zó goedkoop, het lijkt wel of overal bordjes op staan dat het 10 Ringgit kost. Dat is maar 2,50 euro, dus we gaan ook nog even shoppen binnenkort!

Zojuist even gaan eten. Chinatown is erg leuk om doorheen te banjeren. Het barst hier van de straatstalletjes en er is een drukke markt voor de deur. De straten zijn verlicht met rode en roze Chinese lampionnen, maar het kan zijn dat dat komt omdat het binnenkort Chinees Nieuwjaar is. Vanavond hebben we voor het eerst pindasaus op! We bestelden eerst saté. Toen was ik even mijn verstand kwijt want ik vroeg of ze ook nasi hadden. De jongen die ons bediende begon natuurlijk te lachen: natuurlijk hebben ze nasi! We bestelden twee borden en hij kwam terug met twee borden witte rijst. Logisch, want als je een aziaat om rijst vraagt, dan krijg je rijst. Als je gebakken rijst wilt, kan je beter nasi goreng bestellen, dan is het geen droge witte rijst. Mocht de pret niet drukken, we hebben er een hele berg satésaus opgegooid en het was heerlijk.

Nu ga ik even lezen en dan slapen. Morgen rustig aan denk ik. Even de kamer fixen en dan op ontdekking in Kuala Lumpur!

21 Januari 2011, Kuala Lumpur

We slapen in een kast. Je weet wel, zo één waar je al je rommel instopt die je niet weg wilt gooien maar die je ook niet wilt zien. Zo één waar net, met een beetje moeite, een tweepersoonsbed in past, al blijft er dan ook geen ruimte meer over. Nou, daar slapen wij in. Een kast met eigen meterkast, dat wel. In de meterkast bevinden zich een douche, een wc en een wastafel. Op de wc kan je zitten, mits je heel erg lenig bent. Geen probleem voor ons natuurlijk, wij zijn wel wat gewend ondertussen.

Ons hotel zat dus vol vanmorgen. Hadden ze ons gisteren nog beloofd dat we tegen een kleine toeslag wel naar een ‘deluxe’ kamer konden verhuizen, vandaag was het antwoord nee. Gelukkig hadden we gisteren al wat hotels en hostels in de buurt bekeken. Ook de Monkey Inn. Daar hadden ze één kamer (kast eigenlijk) met eigen badkamer (meterkast dus) waarvan ze nog niet wisten of die vandaag vrij zou komen. We stonden om half 10 bij de receptie en hij was vrij. We hebben gezien de afmetingen nog even getwijfeld maar onszelf streng toegesproken en gezegd dat we ons niet zo verwend moeten opstellen. Heel veel andere mensen in het hostel slapen namelijk met 16 man op een kamer zonder eigen meterkast, dus hups. Daarnaast zijn ze heel aardig hier. We mochten direct van het ontbijt gebruik maken terwijl we hier afgelopen nacht helemaal niet hebben geslapen en ze zijn heel hartelijk. Vele malen beter dan die sjaggarijn achter de balie van de China Town Inn.

Enfin, na onze verhuizing zijn we richting de Petronas Towers gegaan. Over het bezoeken van deze torens bestaat nogal wat onduidelijkheid. In de Lonely Planet staat dat de eerste 1650 mensen die ’s morgens in de rij gaan staan een gratis ticket krijgen naar de brug tussen de twee torens. Wij vroegen het bij ons hostel en de jongen achter de balie zei: ‘je moet er ’s morgens om 6 uur in de rij gaan staan’. Nou, dacht het niet. Nu we er toch waren zijn we toch maar even naar binnen gelopen. Er stonden bordjes dat je vandaag niet meer naar boven kon. Maar na het nagevraagd te hebben bleek dat we wel alvast kaartjes voor zondag konden kopen. Dat hebben we dus maar gedaan. Niet alleen gaan we naar de brug op de 41e verdieping, ook mogen we naar de 86e verdieping. Dat lijkt me wel puik!

Hierna zijn we eerst even koffie gaan drinken bij Starbucks in de shoppingmall onder de Petronas Torens. We slapen in een kast maar ter compensatie mogen we wel naar Starbucks ;-). Als je door de mall heen loopt kom je in een park. We liepen door het park langs de torenhoge wolkenkrabbers terwijl de imam het vrijdaggebed zong. We liepen richting de ‘Golden Triangle’, het centrumgebied van KL. Onderweg aten we nog een lekkere chinese maal en na nog een tijdje door het centrum te hebben gelopen zijn we teruggegaan naar onze kast. Het is heel heet buiten en er is een hoge luchtvochtigheid, best wel vermoeiend. En onze kast heeft airco.

Eenmaal terug had ik even een dippie. Heel normaal voor een wereldreiziger, al hebben wij er bijzonder weinig last van over het algemeen. Niet alleen is mijn verkoudheid die bijna weg was weer helemaal terug en nies ik me suf. Ook zitten mijn neus en hoofd vol en heb ik het enorm in mijn rug. We slapen in een kast en daarnaast hikken we enorm aan tegen onze aanreis naar Indonesië. Niet Indonesië op zich, juist niet, maar de reis ernaartoe. Er zijn tijdens onze reis al meerdere momenten geweest dat vliegen een veel betere en snellere optie zou zijn dan overland reizen, maar meestal konden we ons daar redelijk overheen zetten. In Indonesië echter is vliegen niet alleen veel sneller, efficiënter en waarschijnlijk veiliger, maar ook veel goedkoper. Voor 17 euro p.p. vlieg je bijvoorbeeld van Singapore naar Jakarta. Per boot betalen we (weliswaar in de meest luxe accommodatie maar we hebben geen zin om met 1000 man op een dek te gaan liggen) 170 euro met z’n tweeën en het duurt ruim 24 uur, los van de onvermijdelijke vertragingen. We kunnen wel sneller per boot naar Sumatra reizen, maar daar is overland reizen heel slecht en dat zou inhouden dat we een dag of 4 à 5 bezig zijn om in Jakarta te komen. Daarnaast kunnen we waarschijnlijk minder van Indonesië zien als we niet vliegen.

Maar: welke idioot reist er nu overland van Zeist naar Singapore om daar in een vliegtuig te stappen naar Indonesië terwijl er over 7 weken een vrachtschip klaarligt naar Australië? Niet deze twee idioten. We laten ons heus niet verleiden in een vliegtuig te stappen nu het ineens écht lastig wordt (nou vooruit, een beetje dan ;-)). We hebben wel besloten a.s. maandag eerst naar Singapore te reizen en Melaka over te slaan. Het is namelijk nog wat ingewikkelder; de boten naar Jakarta gaan niet dagelijks en kunnen natuurlijk vol zitten. En: in Maleisië verkopen ze geen tickets voor deze boten en is ook geen informatie te krijgen. We moeten dus naar Singapore om te kijken of we überhaupt een boot kunnen boeken.

Dat gaan we maandag dus doen. Als we binnen enkele dagen een boot kunnen nemen, wachten we in Singapore. Duurt dit langer, dan reizen we wellicht nog terug naar Melaka. De uitkomst na een lange wat-nu? vergadering.

Blij dat we eindelijk een knoop hebben doorgehakt hebben we eerst ergens bij een straatstalletje een zak saté met pindasaus gehaald (dat doen ze in een zak, compleet met uitjes en komkommer) en vervolgens bij een ander straatstalletje nasi goreng gegeten. De moeder en dochter die dit tentje runden waren zo spontaan, blij en lief dat mijn dag weer goed was.

Als afsluiter zijn we in de LRT (LightRailTrain, een trein zonder chauffeur) gestapt terug naar de Petronas Torens om ze in het donker te bewonderen. Na de nodige foto’s een ijsje gehaald en deze onder de torens opgepeuzeld. Nu zijn we terug in onze kast. Ik ga nog even naar de meterkast en dan lekker slapen!

22 Januari 2011, Kuala Lumpur

Hoe een nacht slapen zoveel kan veranderen. Ik heb gisteren tijdens onze wat-nu? vergadering ten einde raad een mail gestuurd naar onze contactpersoon in Nieuw Zeeland die ons vrachtschip geboekt heeft. Gevraagd of het echt niet mogelijk is om in Jakarta op het vrachtschip naar Australië te stappen i.p.v. in Singapore. Het schip vaart namelijk via Jakarta, maar wij waren ervan overtuigd dat we dat al hadden nagevraagd en dat het niet mogelijk zou zijn. Maar…het kan! Het moet nog officieel door de rederij bevestigd worden maar hij denkt dat het geen probleem moet zijn. Als het lukt scheelt het ons niet alleen een bootrit van 30 uur, het geeft ons waarschijnlijk ook een dag of tien extra reistijd in Indonesië, tijd die we niet hoeven terug te reizen naar Singapore en weer hoeven terug te varen naar Jakarta.

Dus nu zijn de plannen weer omgegooid en gaan we maandag toch eerst twee dagen naar Melaka, zie hier hoe snel plannen wijzigen tijdens het reizen. Na Malacca reizen we naar Singapore en proberen we de eerste de beste boot naar Jakarta te pakken, al denken we wel een dag of vijf in Singapore te blijven. Geen ramp want het moet een hele leuke stad zijn. Dan houden we daarna nog zes weken over voor Indonesië, een prima periode.

Enfin, blij met dit goede nieuws zijn we een stadswandeling gaan maken. Erg leuk, onder andere door Little India. We vinden Kuala Lumpur een leuke stad, heel divers door de verschillende bevolkingsgroepen die er wonen, maar we zijn verbaasd over hoe compact het is. Van te voren hadden we verwacht ons hier wel een week te kunnen vermaken maar we zijn hier pas twee dagen en hebben bijna alles al gezien, terwijl we het heel rustig aan doen. Na onze wandeling zijn we dan ook in de LRT naar de Petronas Torens gestapt en hebben we ge-Starbuckst en een hotel in Malacca geboekt. Hierna gingen we wat eten in de foodcourt en prompt kwamen we daar Dan en Sarah weer tegen die wij in de bus van de Cameron Highlands naar Kuala Lumpur ontmoetten. Daar hebben we een paar uurtjes mee zitten kletsen en uiteindelijk maar besloten om vanavond met z’n allen wat te gaan eten in Little India. Daar moet een grote nightmarket zijn op zaterdag, dus ben benieuwd! Nu eerst wat acrobatische toeren uithalen in de meterkast (=douchen).

23 Januari 2011, Kuala Lumpur – vijf maanden onderweg!

De markt in Little India was geweldig. Tot onze verbazing waren er meer Maleisische stalletjes dan Indiaase, vooral de eetstalletjes. Ons avondeten bestond uit diverse kleine hapjes die we bij alle stalletjes kochten. Ik denk dat we wel 10 of 12 verschillende, kleine gerechten hebben geprobeerd. Van een soort loempia’s tot samosa’s tot kipsaté tot inktvis en kipballetjes op stokjes en pannenkoeken met nootjes aan toe. Een ware culinaire belevenis omdat wij veel dingen nog niet eerder hadden geproefd.

Na de markt liepen we richting Chinatown waar we op één van de weinige terrassen zijn gaan zitten en een paar wijntjes en biertjes hebben gedronken. Een rib uit ons lijf (alcohol is heel duur in Maleisië en wordt alleen verkocht aan niet-moslims) maar we waren sinds Bangkok niet meer uitgeweest dus dan mag het wel weer een keer. Oh ja en we slapen in een kast. Waar we ons na een gezellige en inspirerende avond weer ingewurmd hebben voor een nacht slaap.

Vanmorgen om 11 uur was het zover; ons bezoek aan de Petronas Towers! Deze torens van 451,9 meter hoog waren ooit de hoogste torens ter wereld maar dat is allang weer achterhaalt. Ongeveer halverwege de twee torens bevindt zich een skybridge, een brug van de ene toren naar de andere. Eerst dus op naar de 41e verdieping en een kijkje genomen op deze skybridge. Het uitzicht is prachtig maar wordt een beetje beperkt omdat je tussen twee torens instaat. Pas als je naar de 86e verdieping gaat is het uitzicht écht weids. En het is echt heel hoog! Alle wolkenkrabbers in de omgeving zien er nietig uit vanaf deze hoogte. Overigens kunnen we maar tot de 83e verdieping met de supersnelle lift en moeten we daarna met een kleinere lift naar de 86e verdieping. Je oren ploppen wel een aantal keren in de tussentijd. Hierna weer in rap tempo naar beneden. Het was de moeite zeker waard!

Na de torens hebben we geluncht in het winkelcentrum onder de torens. Hierna stonden we in dubio; wat te doen. Er zijn nog twee parken te bekijken maar beide zijn op redelijke loopafstand van het openbaar vervoer. We besluiten er toch naar één toe te gaan en stappen in de monorail. Dat is trouwens ook een grappig vervoermiddel; de monorail rijdt op één rail wat betekent dat de linker- en rechterzijde van het treintje over de rail heen hangt. Omdat de monorail boven de stad rijdt, is dat best eng. Het lijkt dat als je te hard naar links of rechts leunt de trein zo van zijn rail af zou vallen. Nou goed, eenmaal bij de goede halte aangekomen zien we het park in de verte en om eerlijk te zijn; we hebben gewoon geen zin om er heen te lopen. Het is over de 30 graden, we zweten ons kapot en het park kan ons eigenlijk gewoon gestolen worden. We stappen in de monorail terug richting Bukit Bintang, de Gouden Driehoek. We bekijken een drakendans in een mall die wordt gedanst i.v.m. het Chinees Nieuwjaar op 3 Februari. Daarna gaan we ergens wat drinken, dat is nu. Oh. En we eten er cheesecake met caramel en macadamia noten bij. Aa! Jammie.

We vinden Kuala Lumpur een leuke en fijne stad maar ons hart gaat er niet sneller van kloppen zoals bij Bangkok of Hong Kong. Het is vrij klein en heeft niet het uitdagende en excentrieke wat een stad als Bangkok wel heeft. Het is niet spannend, zeg maar. En dat zoeken wij eigenlijk wel een beetje. Het is wel een hele fijne stad om te zijn. Het is schoon en omdat het compact is, is het overzichtelijk. Er is veel groen. De mensen zijn verschrikkelijk vriendelijk en het eten…het eten is ge-wel-dig! We komen nog wel eens terug, we moeten tenslotte nog een keer naar Borneo :) We kunnen het iedereen aanraden, vooral mensen die niet eerder in Azië zijn geweest. Dat geldt overigens ook voor de rest van de westkust van Maleisië.

Vanavond ontmoeten we Dan en Sarah in hun hotel wat bovenop een skybar heeft met een uitzicht op de Petronas Towers en de stad. Morgen nemen we dan de bus naar Melaka waar we twee dagen zullen blijven voordat we naar Singapore reizen.

24 Januari 2011, in de bus tussen Kuala Lumpur en Malacca

De skybar was geweldig!! Op de 33e verdieping van het ‘Traders Hotel’, recht voor de Petronas Towers, een geweldig uitzicht. Dan en Sarah hadden een loungehoek gereserveerd en we bestelden heel decadent wijn en cocktails. De wijn was subliem, wat kan ik daar van genieten na 5 maanden bier en bocht. Het was er zo fijn dat we besloten niet buiten de deur te eten, zoals we in eerste instantie van plan waren. We bestelden een eenvoudige maaltijd en nog wat wijntjes en biertjes. De bar was fantastisch verlicht, met gekleurde lichtbollen in het zwembad en hippe muziek op de achtergrond. Een decadente maar geweldige avond om ons 5-maanden-op-reis-jubileum te vieren!

Vanmorgen ritueel afscheid genomen van onze kast. (‘Daag’. Boem! Deur dichtgegooid.) Toen naar het busstation om de bus naar Melaka te nemen. Als je wilt weten hoe dat ongeveer in zijn werk ging, lees dan onze ‘note to Dan & Sarah’.

**Note to Dan & Sarah**
How to Buy a Busticket to Melaka without losing your sanity.

Part 1 - preparation

Buying a busticket to Melaka requires patience, flexibility, courage and a clear mind. In order to prepare well one should stay in a nice hotel the night before intended travel. Note: this is a must, not a choice. Sleeping in, for example, a closet, is not advisable, as you will have lost your sanity before going to the busstation. Bad start.

Preparation in the hotel the day before should contain at least the following activities:
- massage
- facial
- swimming @ rooftop swimmingpool with view on Petronas Towers
- have dinner @ rooftop bar with view on Petronas Towers - during dinner it is important to consume enough alcohol to gain self confidence. One should drink until one knows: Yes, I CAN!

Go to bed and sleep well. Wake up next morning, take a nice long shower (another reason not to stay in a closet: no such thing as ‘nice’ showers there) and proceed to breakfast. Eat until full. Breakfast should at least contain real bacon. Chicken strips will not, I repeat, chicken strips will NOT do the job.

Part 2 – Travel to bus station.

Take LRT in opposite direction from when we arrived. When exiting LRT station one will be greeted by approx. 10 slightly aggressive shouting men. Ignore these men. Turn right outside the station and walk past food stall-with-woman-throwing-weird-looking-plastic-bags-containing-chemical- substances-hanging-on-a-piece-of-rope-to-avoid-flies-to-sit-on-her-food (one will recognise when one is there). Proceed to bus station. Avoid all eye contact with men & women shouting destinations at you (Penang! Cameron Highlands! Malacca! Yes! Hello!!), ignore them, and keep walking. After approx. 40 meters one should cross the road. To cross, jump in front of approaching cars and motorbikes and hope for the best. Did you make it to the other site of the road? Congratulations: you’ve arrived at the bus station!!

Part 3 – Buying the busticket (Yes, you CAN!)

At the bus station, proceed to the big, white ‘Kaunter Tiket’ tent. Breath in. Breath Out. Breath In. Breath Out. Tell yourself: ‘Go on, just do it!’

Ignore all approaching women shouting at you. It’s hard, but you can do it. Walk into the tent and proceed to any ticket counter. Ignore annoying shouting woman in red t-shirt next to you. Walk towards a ticket counter. Tell annoying shouting woman in red t-shirt next to you to piss off. Ask clerk at counter what time the next bus to Melaka departs. He will call the annoying shouting woman in red t-shirt and tell you to go with her. Forget about your pride. Go with her. Go on, do it. You have to. You have to get to Melaka somehow. Annoying shouting woman will show you the bus. Accept no bus which doesn’t leave within half an hour as there should be one leaving at least every 30 mins. Buy a bus ticket with annoying shouting woman for approx. 12 Ringgit. She will be kind to you. You won’t be kind to her.

If time is on your side, take a seat in front of the Kaunter Tiket tent. If available, take seat next to monk for ultimate zen . Get your sanity back. Take a walk to food stalls behind Kaunter Tiket tent and get some one-ringgit-rice-in-bananaleaf and a drink. Proceed to bus.

Congratulations: You Did It!!!!!! ;-)

You guys, it was great meeting you, we loved hanging out with you! Thanks for sharing your skybar and scales with us and I’m sure we’ll meet again…in the UK or the US!! :) Safe travels!