'Alu a Tonga!

06 Mei 2011, Ha’Atafu

We hadden ons voorgenomen om vandaag de hoofdstad Nuku’Alofa nog een bezoek te brengen en dus sjokten we na het ontbijt van het hotel naar de ‘hoofdweg’. We zochten een mooi schaduwplekje onder een grote boom en gingen op de weg zitten. Er zou, op een zeker moment, een bus moeten komen. Nu rijden die hier op Tonga-time dus dat kan zomaar héél lang duren, zo vertelde de eigenaresse van het hotel. Ze had gelijk. Er kwam inderdaad héél lang geen bus. Wel zagen we een familie varkens oversteken, een hussie kippen, wat straathonden en werden we heel nieuwsgierig aangestaard door een paar kindjes. Die, naarmate de tijd verstreek, steeds een beetje minder verlegen werden en zo steeds ietsje dichterbij durfden te komen. Waardoor ze na tien minuten als een dolle om ons heen renden totdat er een auto aankwam en hun moeder ze terugriep. Dit alles was een gezellig tafereel maar weerhield mij er toch niet van om na een tijdje tegen Edwin te zeggen: ‘weten we zeker dat we naar Nuku’Alofa willen?’. Dat wist Edwin niet zo zeker. Ik ook niet. Maar terwijl de steentjes van de weg al een reliëf in ons achterste creëerden, bleven we toch maar zitten. Ineens zagen we een busje om de hoek komen. Niet dé bus, maar we sprongen toch maar op, je weet maar nooit of we misschien toch mee kunnen. Het bleek Der Hans te zijn die gasten had en ons best even in Nuku’Alofa wilde afzetten. Hij bleek het zelfs enorm leuk te vinden dat hij ons mee kon nemen want hij kletste ons de oren van het hoofd. In de bus zaten ook een aantal van onze Duitse medereizigers van een paar dagen geleden dus ook met hen werd er behoorlijk wat afgekletst.

Na ruim een half uur kwamen we aan in de hoofdstad en liepen we naar de markt. We snuffelden er wat rond en kochten er wat snuisterijen. We waren net op zoek naar een winkel om wat eten te kopen toen we de Mimi tegenkwamen, een Amerikaanse dame die ook in ons hotel verbleef maar vannacht eigenlijk een vlucht had moeten halen. Er bleek een vluchtwijziging te zijn geweest en de vlucht was tien minuten voordat ze op de airport aankwam vertrokken. Ze was nu dus een dag extra in Nuku’Alofa, in de hoop vanavond alsnog een vlucht te kunnen halen. Ze vroeg of we het leuk vonden even een kopje koffie te drinken. Dat vonden wij wel leuk en we besloten er direct een stuk bananen-cake bij te nemen. Mimi leek op het eerste gezicht een typische Amerikaanse. Dat was ze ook wel, maar wel op een heel gezellige ‘Amerikanen-zijn-suffe-mensen-die-hun-land-niet-uitkomen-en-alleen-maar-Fox-tv-kijken-en-nog-geloven-wat-ze-zien-ook’ manier. Een kritische Amerikaanse dus. Ze bleek zeer bereisd, was heel geïnteresseerd in onze reis en lange tijd zaten we over van alles en nog wat te kletsen. Terwijl onze levens lichtjaren van elkaar verwijderd zijn en je dit soort mensen thuis (helaas) niet zo snel tegenkomt, gewoon omdat je nou eenmaal andere levens leidt, zeggen ze altijd iets wat je aan het denken zet. Zo zei Mimi: ‘Mensen die niet reizen en alleen maar in hun eigen land blijven en thuis voor de tv zitten, denken dat de wereld een verschrikkelijke plek is waar alleen maar slechte dingen gebeuren. Mensen die reizen, weten dat de wereld een prachtige plek is met prachtige mensen die allemaal het beste met je voor hebben’. Wij denken dat Mimi gelijk heeft.

Na 100 keer te hebben moeten beloven dat als we nog in Tennessee komen, dat we haar dan zullen bellen, namen we afscheid van Mimi. We doen boodschappen en lopen nog gauw even bij Air New Zealand naar binnen om onze vlucht van maandag te herbevestigen. Als we op het busstation aankomen zien we een stuk of zes ouwe gaarbakken staan. Eéntje springt direct in het oog; deze is bestickerd met een rood-gele Corned Beef reclame uit Nieuw-Zeeland. Ik moet meteen terugdenken aan die koeientong en schapenhart in dat blikje vlees in Australië. We hebben supermazzel omdat de bus naar Ha’Atafu precies op dat moment komt aanrijden. We kunnen zelfs zitten. De chauffeur heeft de muziek behoorlijk hard aanstaan (typisch genoeg hebben ouwe gaarbakken op kleine eilanden altijd harde, gezellige muziek op staan) maar dat weerhoudt de jongen achter ons er niet van zijn eigen muziek in zijn mobiele telefoon ook heel hard aan te zetten. Dat is natuurlijk behoorlijk stoer. Hij blijkt een zeer groot Boyzone-fan.

Eenmaal terug in het hotel zwemmen en luieren we wat. Het is laagwater en Edwin probeert met zijn snorkel nog wat diertjes te spotten. In plaats daarvan haalt ‘ie zich open aan het vlijmscherpe koraal, waardoor onze Robinson een beetje begint te mopperen. Dan maar even op een handdoekje op het strand liggen.

Aan het eind van de middag douchen we en kleden we ons om voor een feestelijke avond! Er komt een dansgroep uit Tonga en er is een groot buffet. Al dagen zijn de medewerkers van het hotel, die we ondertussen een beetje hebben leren kennen, in de weer om het restaurant te versieren. Grote palmbladeren worden om houten palen geweven, tafels netjes aangekleed, alles klaargemaakt voor het grote buffet. Om een uur of zeven beginnen we vast met een apéritiefje onder het genot van een meneer die enthousiast liedjes speelt op een keyboard en er nog bij zingt ook. Onwillekeurig moet ik ineens enorm aan mijn vader denken. Tegen acht uur zien we de Corned Beef bus het terrein oprijden; ingehuurd door een groep locals die vanavond ook feest komen vieren. Voordat het buffet wordt geopend, wordt er eerst een gebed opgezegd door een oude mevrouw. De inwoners van Tonga zijn heel erg gelovig. Het buffet is gigantisch en bestaat uit veel gerechten die typisch zijn voor het land. We eten onder andere zoete aardappel, gehakt verpakt in taro bladeren, octopus, rauwe vissalade en varken van het spit. Het smaakt allemaal heerlijk. Na het eten begint het optreden. Een dansgroep laat meerdere dansen zien die allemaal even opzwepend zijn. Het valt vooral op, dat de dansstijl van de mannen erg lijkt op de dansstijl van de Maori’s in Nieuw-Zeeland en dat de dansstijl van de vrouwen erg lijkt op Balinese dans. Grappig om te zien dat landen die bij elkaar ‘in de buurt’ liggen veel met elkaar gemeen hebben. Ook zien we een Tonga’se vuurdans, maar zoiets hebben we nog niet eerder gezien. Na een uurtje is de show afgelopen en komt de meneer op het keyboard weer terug. Die zorgt voor nog wat vertier maar ondanks dat we al wat biertjes en wijntjes ophebben kunnen we ons er niet toe aanzetten te gaan dansen…totdat we door het personeel de dansvloer opgetrokken worden natuurlijk. We zúllen dansen! Dat valt nog niet mee op ‘The Summer of ‘69’. Tot onze verbazing loopt het feest tegen half 11 alweer tegen het eind, sneller dan we hadden verwacht, zeker omdat vrijdag dé uitgaansavond is in Tonga.

Als ik in bed lig krijg ik de volgende sms van 0800222:
Meaofa Sapate Fae a e TCC! Lea he TCC 440 mei he Tu’apulelulu 5/5-Tu’apo Sapate 8/5/11 Totongi miniti ‘e 4 pea ta’etotongi miniti e 40 hoko. Ta mei he meihe U-call moe Fixed Cellular kihe Fika TCC, laine I Aust NZ pe fika pe i Amelika/Siaina. Ta ki he 0800222 ki he fakaikiiki.

Huh?

07 Mei 2011, Ha’atafu

Ik wordt met een enigszins onbestemd gevoel wakker. Het moet de wijn zijn die daarvoor zorgt. We ontbijten en internetten en omdat het vanmorgen regent, lezen en luieren we wat. Rond het middaguur neemt John, de eigenaar van het hotel, ons mee naar het stuk land achter het hotel. John en zijn vrouw Marian verbouwen hier diverse soorten groenten en fruit wat ze gebruiken voor hun gasten en voor de feesten die ze organiseren. Er staan o.a. bananen-, mango- en papayabomen, ananasstruiken, taroplanten, cassavebomen, noem maar op. Ook hebben ze een gedeelte waar ze varkens houden. We komen bij een schuurtje waar drie zojuist geslachte varkens aan grote haken hangen. Deze gaan vanmiddag aan het spit voor het trouwfeest wat vanavond in het hotel plaatsvindt. Eén van de jongens, dezelfde jongen die van de week in een palmboom klom om voor ons een grote, gele kokosnoot te plukken, laat ons zien hoe men kokosmelk uit het vruchtvlees van een kokosnoot haalt. Eerst hakt hij de kokosnoot open en vervolgens schraapt hij het witte vruchtvlees eruit. Dat smaakt heerlijk. Dan pakt hij een stuk van de zachte schors van de kokosnoot, doet de geraspte kokosnoot hierin en knijpt het uit. En daar is de kokosmelk! De jongen heeft vanmorgen al 45 kokosnoten op deze manier bewerkt, voor het feest van vanavond. We krijgen een uitgebreide rondleiding en John legt over alle planten uit wat de eigenschappen van de planten zijn. Dan wordt er een cassaveplant uit de grond getrokken en de wortel (dat is het gedeelte van de plant wat gegeten wordt) geschild. Deze wortel wordt naar de keuken gebracht en een uurtje later komt één van de medewerkers van het hotel cassavechips brengen die ervan gemaakt zijn. Het smaakt heerlijk. Het is leuk om te zien hoe zelfvoorzienend de eigenaars van dit hotel zijn, dat ze zoveel groenten en fruit zelf verbouwen en de gerechten op een zo traditioneel mogelijke manier bereiden.

’s Middags lopen we wat door het lage water van de zee. We zien nog een gek heremietkreeftje met roodblauwe poten en een geel zwarte murene door het lage water zwemmen. Rond een uur of vier lopen we terug naar het schuurtje waar de varkens nu aan het spit zijn geregen en door twee jongens vier uur lang zullen worden rondgedraaid. Hoe wreed de grote spit er ook uit ziet; wij weten ondertussen hoe lekker dat varkentje straks zal smaken. Twee jongens van het hotel komen aanlopen; het is de bedoeling dat de één het haar van de ander wel even zal kortwieken met een tondeuse. Als Edwin dat ziet wijst hij naar zijn eigen haar. Daar moeten de jongens nogal om lachen en terwijl de varkentjes boven het houtvuur gaar worden gedraaid, wordt Edwin zijn haar ernaast gekortwiekt op standje twee. Met stip de meest aparte kapperslocatie ooit!

Tegen zes uur lopen we naar het restaurant. Vanavond is er een trouwfeest van een jongen uit Tonga en een meisje uit Australië. Het restaurant is hiervoor prachtig versierd. Het restaurant heeft een plateau boven het strand waarop de trouwerij plaatsvind. We zijn dan wel niet helemaal uitgenodigd, we zijn gasten van het hotel en moeten toch wat eten. John en Marian doen daar helemaal niet moeilijk over; er wordt voor ons gewoon apart een tafel gedekt. Terwijl de gasten van de bruiloft in de rij staan voor het buffet, wachten wij rustig af tot we een seintje krijgen. Maar zo werkt dat dus niet bij Tonganen. Terwijl ik een beetje voor me uit zit te staren staat een big mama me te seinen. Psst, PSSSSSSST! Ik begrijp niet wat ze wil dus sta op en loop naar d’r toe. ‘Get yourself a plate and get some food!’ Gebied me ze. Lachend vertel ik haar dat daar al voor gezorgd wordt.

De ceremoniemeester van het feest blijkt een enorm langdradige, saaie man te zijn die maar niet ophoudt met praten. Gelukkig is de keyboardman van de dag ervoor er ook dus die zorgt nog voor enige sjeu. Zoals gisteren ook al bleek is het weer een gezellig zooitje. Als de dansgroep van gisteren het toneel opkomt, gaat het dak eraf. De Tonga’se dames weten wel hoe ze die billen moeten schudden! Als ze ook maar enigszins de kans krijgen staan ze op het podium en gaan ze helemaal los.

Tegen negen uur vallen we compleet van ons apropos als er al redelijk wat mensen weggaan en het personeel al begint op te ruimen. Het blijkt dat het echtpaar niet een heel ruim budget had voor de bar en deze dus dichtgegooid hebben. En een Tongaan heeft geen geld om zelf te blijven drinken, waardoor de Australiërs overblijven. Een beetje een vreemde gewaarwording. Dat maakt ons overigens niet uit, wij vermaken ons voornamelijk met het personeel en met Der Hans en zijn vrouw die er ook zijn. Als de keyboardman het ook voor gezien houdt pakt John zijn laptop en draait ‘ie talloze gezellige liedjes. En omdat de alcohol al rijkelijk gevloeid heeft, gaan de Australiërs los. En niet alleen de Australiërs! Allereerst danst John op het plateau boven het strand letterlijk de sterren van de hemel waarmee hij het personeel he-le-maal gek maakt. Ze staan te gillen, te klappen en te dansen. Dan rent al het personeel het podium op en gaat iedereen, inclusief wijzelf, helemaal los. Het is echt te gek om te zien hoe de meiden en de jongens van het resort zonder een druppel alcohol zo enthousiast zijn. Kinderen worden op de schouders gegooid en er wordt gedanst, geschud met die billen en er wordt vooral héél veel bij gegild. John kan er geen genoeg van krijgen en zet het ene na het andere nummer op.

Dan zien we een politie-auto het terrein oprijden. Het personeel rent de dansvloer af maar John trekt zich er verder niet zoveel van aan. Hij draait het volume iets naar beneden en zegt door de microfoon: ‘Ladies and gentleman, we will turn down the music a little bit, just to turn it right up again in ten minutes time!’ Dan loopt hij naar politiemannen, aan wie Marian ondertussen een sixpack VB (Australisch bier) heeft gegeven en weg zijn ze weer. Zo gaat dat dus in Tonga!

Het personeel komt terug en we dansen nog een tijdje. Er komt een Tonga’se jongen aan die duidelijk een beetje teveel op heeft. Hij vraagt ‘of hij deze dans mag van mij’ en ik zeg dat dat wel mag. Als Edwin zich nietsvermoedend bij ons voegt, kijkt de jongen een beetje scheef. Hij zegt tegen Edwin: ‘I hope you don’t mind but I asked your wife to dance’. Edwin haalt zijn schouders op en zegt: ‘sure!’. Om het ijs wat te breken gooi ik mijn armen in de lucht en roep: ‘Let’s all dance together!!’ Waarop de jongen tegen Edwin zegt: ‘Your wife is more beautiful than a thousand stars!’ Ik zeg maar zo: dronken mensen spreken de waarheid.

Op het historisch vroege tijdstip van half 11 lopen wij terug naar onze kamer. Om langs het personeel te lopen wat stiekem zit te roken achter het hotel. We evalueren de gekke maar supergezellige avond en vallen direct in slaap.

Vandaag is het zondag. Zondag is in Tonga een rustdag. We ontbijten langzaam, ik drink heel veel koffie en hierna duiken we de zee in. Edwin snorkelt wat terwijl ik op het strand luier. Als we teruggaan naar het hotel gaat Edwin onderuit: zijn slippers zijn zo versleten dat er één losgelaten is. Als een echte Robinson loopt ‘ie op blote voeten verder. Stiekem vindt ‘ie het wel leuk hoor, een beetje de Robinson uithangen. Morgen vliegen we naar Auckland dus daar zijn weer winkels waar we nieuwe slippers voor hem kunnen kopen. Vanmiddag worden we in het restaurant verrast door een traditionele maaltijd die Hans heeft langsgebracht, zijn vrouw heeft de maaltijd gemaakt. Het is rundvlees in tarobladeren uit een traditionele oven met cassave erbij. Hmmm. We eindigen onze week in Tonga door de zondagmiddag lekker te relaxen en te niksen; the Tonga way!

Na zes dagen in Tonga te zijn geweest concluderen we dat het één van de highlights van onze wereldreis tot nu toe is. Het is een ongelooflijk bijzondere bestemming, met héle bijzondere mensen. We hebben ons nog niet op veel plekken zo thuisgevoeld als hier. Vanaf dag één zijn we als familie behandeld en we voelden ons hierdoor heel welkom, heel speciaal. Tonga is alles wat je van een tropisch eiland in de Stille Oceaan verwacht; en eigenlijk nog veel meer.

***

I lost my heart again
I think Tonga took it