Salta por Siempre

12 juni 2011, ergens tussen Resistencia en Salta

In de blakende zon reden we gisterenmorgen Puerto Iguazu uit. Het eerste stuk van 300 kilometer rijden we terug naar Posadas, via dezelfde weg als waar we een paar dagen geleden vandaan kwamen. Het is een mooie rit door groen heuvelachtig gebied dus het is geen straf om het nog een keer te rijden. Vanaf Posadas rijden we richting Resistencia. Het landschap is op deze route iets minder groen en iets droger. Vanaf de tweebaansweg waar we op rijden zien we heel veel vogels, waaronder veel roofvogels. Ze zitten in de velden waar we doorheen rijden of vliegen laag over ons heen. Ook zien we hier en daar een ‘gaucho’, een Argentijnse cowboy te paard. Op de weg passeren we wederom veel politieposten. Het lijkt haast wel alsof ze op elke vijftig kilometer arbeidstherapeutisch een paar politiemannen hebben neergezet in dit land. Tot nog toe worden we alleen gewezen op het feit dat de lampen aan moeten, alhoewel we wel mensen zien die aangehouden en ondervraagd worden.

Aan het eind van de dag komen we aan in Resistencia, een flinke stad met ruim 300.000 inwoners. We zoeken een hotel, maar alle prijzen uit onze (recente) Lonely Planet blijken minstens verdubbeld te zijn. Omdat de Argentijnse Peso de laatste jaren een inflatie van wel 40% heeft doorgemaakt zijn de prijzen niet meer zo laag als voorheen. Tot nog toe hadden we daar niet zo heel veel last van, maar Resistencia blijkt een uitzondering. Na een tijdje zoeken vinden we dan toch een redelijk hotelletje. Het is al vrij laat dus we lopen direct maar een rondje door de stad en gaan in een kroegje zitten om te eten.

Helaas blijkt ’s nachts dat de hele jonge populatie van Resistencia onder ons raam feestviert. Het is zaterdagnacht en men gaat hier nogal los. Opgevoerde brommers zonder uitlaat, auto’s die met 120 kilometer per uur door de straat sjezen en lallende jongeren houden ons het grootste deel van de nacht wakker. Als ik eindelijk in slaap ben gevallen wordt ik een paar uur later wakker met een enorme bloedneus. Ik weet net op tijd met één hand voor mijn gezicht en met de andere hand op de tast de badkamer te bereiken en roep Edwin om zakdoeken aan te geven. Het bloeden houdt bijna een kwartier aan en als het dan eindelijk over is begint een grote schoonmaak actie. Als kind had ik vroeger al veel bloedneuzen dus op zich is het niet nieuw voor me, maar ik kan me niet herrinneren dat ik ooit zo’n heftige heb gehad.

De volgende morgen zitten we om 7 uur moe aan het ontbijt. Buiten is het nog steeds een herrie van jewelste; de Argentijnen weten van feestjes vieren. Net na half acht rijden we bij het hotel weg; we hebben een lange rijdag te gaan. 800 kilometer zullen wij door de ‘pampa’ naar het westen van het land rijden, richting de stad Salta. Omdat er heel weinig in het tussenliggende gebied is en we niet weten of er hotelletjes te vinden zullen zijn, willen we het in één keer rijden.

Op de kaart is het één rechte, strakke weg die we richting Salta zullen gaan rijden. In werkelijkheid zitten er wel bochten in de weg maar sommige stukken doen ons ook aan de lange wegen in Australië denken. Het landschap is vrij vlak en saai. Af en toe passeren we een gehucht met een paar huisjes en hier en daar staat de politie arbeidstherapeutish te controleren. Er is weinig verkeer maar we zien wel heel veel dieren op de weg. Geiten, schapen, varkens, paarden. Langs de weg zien we ook wilde paarden en soms ezels en heel veel vogels. Oh. En een dode koe die door een groep reusachtige gieren wordt opgegeten. Ieks.

En dan heb ik nog niet eens verteld over Gauchito Antonio Gil. Overal langs de weg in Argentinië staan altaartjes met rode vlaggen eromheen met in het midden een pop van Gauchito Antonio Gil. ‘El Gauchito’ is geboren in 1847 en een zeer geliefde Argentijnse ‘Robin Hood’. Hij deserteerde uit het leger en stal varkens en vee van de rijken om dit te delen met de armen, die hem in ruil onderdak gaven. Uiteindelijk werd ‘ie opgepakt en opgehangen. ‘El Gauchito’ wordt door velen in Argentinië nog steeds aanbeden en vele pelgrims reizen jaarlijks naar zijn graf. Het is de bedoeling dat je elke keer dat je een altaartje passeert toetert, zodat je een voorspoedige reis zal hebben. Wij doen dat niet, maar de reis gaat toch wel goed.

Tegen het eind van de middag passeren we ineens velden vol met koeien en stieren die hutje mutje bij elkaar staan. Een snel rekensommetje van Rob komt uit op ongeveer 75.000 runderen, wij begrijpen nu waarom de steaks zo groot zijn in Argentinië! Naarmate we verder rijden wordt de weg slechter en Edwin stuurt ons behendig om de vele gaten in het wegdek. Het landschap wordt weer interessanter; we rijden richting de Andes en in de verte doemen de eerste bergen al op. Naarmate we dichter in de buurt van Salta komen rijden we al door de uitlopers van de Andes.

13 juni 2011, Salta – geschreven door Ans, Lisette heeft een dagje vrij!

Allereerst hartelijk dank Lisette dat ik deze keer als gast mag schrijven voor jullie weblog. Een leuke ervaring om het eens mee te maken van "de andere kant". Gisteren zijn we na een zeer lange autorit van ruim 800 km aangekomen in Salta. Het eerst gekozen hostel is meteen raak. Het ligt ongeveer 2 km buiten het centrum en oogt heel knus. We worden hartelijk welkom geheten en krijgen een ruime kamer met badkamer aan een kleine binnentuin. Hier
zullen we de komende 3 dagen en nachten verblijven.

Vandaag, 13 juni doen we rustig aan na 2 dagen van vele kilometers asfalt. Na het ontbijt wandelen we naar de stad. Edwin is, zoals we niet anders gewend zijn, een prima reisleider en we kunnen erop vertrouwen dat we een leuke tour door de stad krijgen.

Salta is een mooie stad met ongeveer 450.000 inwoners en ligt aan de voet van het Andesgebergte. De inwoners zien er heel anders uit dan we tot nu toe gezien hebben, ze lijken meer op mensen uit Bolivia of Peru. Het weer is prima, ongeveer 23 graden Celcius op de dag. ‘s Avonds is het een stuk koeler, maar dat is geen probleem. Salta heeft mooie koloniale
gebouwen, prachtige parken en doet erg Spaans aan. Ondanks dat het maandag is, is het behoorlijk druk en levendig in de stad. Het verkeer is wel iets om aan te wennen. Vandaag heb ik op internet uitgezocht wat nu precies de verkeersregels zijn in Argentinië want tot nu toe is dat erg onduidelijk. Het lijkt veel op "het recht van de brutaalste". Volgens internet heeft rechts voorrang in de bebouwde kom. Goed om te weten maar niemand houdt zich eraan. Zelfs op zebrapaden ben je niet veilig en moet je goed uitkijken, maar het went snel.

Nadat ik een paar breinaalden heb aangeschaft, die ik nodig heb om een shawl voor Lisette te breien met de wol die ik 2 dagen geleden heb gekocht, hebben we heerlijk gelunched in een leuk restaurantje wat veel weg heeft van een omgebouwde woning. Daarna doorgelopen naar een kabelbaan om boven op de San Bernadino heuvel te komen met heuse cabines uit Zwitserland, alleen de bakjes voor de ski's ontbreken. Bovenop de heuvel heb je een mooi uitzicht over de stad. Aan het eind van de middag lopen we weer terug naar het hostel voor het inmiddels bekende aperatief en bespreken we wat we morgen gaan doen. Het is de bedoeling dat we de komende 2 dagen een paar mooie tochten gaan maken naar een nationaal park.

In de avond lopen we weer naar de stad om te gaan eten. We lopen langs de kathedraal waar op dat moment een soort kerkdienst bezig is. De mensen lopen allemaal met een brandende kaars in de hand in een processie naar het Maria altaar en zingen het Weesgegroet (een Maria
gebed). Heel bijzonder. Het is mij niet duidelijk waarom ze dat vandaag doen, heeft volgens mij niets met 2e Pinksterdag te maken. Wat ons wel een beetje zorgen baart is de vulkaan in Chili die nog steeds actief is. Er is kennelijk al een week geen vliegverkeer meer mogelijk vanuit Buenos Aires vanwege de aswolk. We hebben gelukkig nog ruim 2 weken maar het is wel te hopen dat het dan weer rustig is in de lucht. We zullen nog maar niet op de feiten vooruit lopen en wachten nog maar even af.

Tot zover mijn verslag van een mooie dag in Salta. We genieten volop van deze reis en vinden het heel bijzonder dat we een maandje mogen meereizen met Lisette en Edwin. Een ervaring om nooit te vergeten!

Hartelijke groeten en liefs van Rob en Ans.

14 juni 2011, Salta – Lisette is weer terug!

Vandaag gaan we naar het Parc National Calilegua. Hier komen o.a. diverse tropische vogelsoorten, condors en puma’s voor en we willen hier gaan wandelen. Na het ontbijt halen we eerst broodjes voor de lunch en hierna gaan we op weg. Het is ongeveer 160 kilometer naar het Nationaal Park, het eerste stuk over de snelweg, later over een binnendoorweg. Er staan veel gele bloemen langs de weg en af en toe vliegt er een roofvogel over. Ook zien we een soort rare vogelnestjes in de electriciteitsdraden langs de weg. We passeren ongeveer 5 à 6 politieposten, maar ze lijken ons niet te willen aanhouden. Alles prima dus tot we ongeveer 20 kilometer vóór het park een file inrijden. Een file. Dat klinkt niet zo gek, maar dat is het wel want er zijn hier helemaal niet zoveel auto’s.

Edwin gaat even polshoogte nemen. Het blijkt dat er een demonstratie is en dat de weg is geblokkeerd. Er liggen allemaal takken op de weg en er staan allemaal mensen tussen. Hm. Terwijl de file langer wordt en wij bedenken wat te doen, gaat er een jongen op de motorkap van onze auto zitten. Hij heeft een walkie-talkie in zijn hand en een fles limonade. Hij is druk in gesprek met een jongen naast hem. Na een paar minuten went hij zich tot Rob, kijkt hem aan en zegt: ‘Hé man, hoe laat is het?’ Waarop Rob zijn horloge uitsteekt, de jongens er een blik opwerpen en weer verder gaan met hun gesprek. Enfin. Daar staan we dan, voor een wegblokkade met een Argentijn op onze motorkap. We besluiten maar om te draaien. Een demonstratie in het buitenland kan je maar beter vermijden en we kunnen niet goed inschatten hoe de situatie zich zal ontwikkelen.

Alles goed en wel, we maken rechtsomkeert. Op ons gemak rijden we dezelfde weg terug als we heen zijn gekomen. We tanken, we lunchen nog ergens langs de weg en beginnen dan aan de laatste etappe terug naar Salta. We bedenken vast wat we dan met onze vrije middag kunnen gaan doen, er gaan stemmen op voor Yahtzee, een tafeltennis/tafelvoetbal competitie of misschien kunnen we gewoon maar meteen aan het aperitief beginen? Alles puik totdat we, ongeveer 60 kilometer voor Salta, wederom een file inrijden. U-huh. We zien een hoop auto’s keren en er staat heel veel politie op de weg. Fijn. Wederom een demonstratie. Geen Argentijn op de motorkap dit keer maar ook geen vooruitzicht op dat we erdoor kunnen. Rechtsomkeert maar weer dan. En nu?

Met de kaart en gps erbij is binnen een paar minuten een alternatieve route gevonden. We rijden door een dorpje en vinden dan de alternatieve weg naar Salta. Dit is een onverharde gravelweg van ongeveer 30 kilometer lang. We hebben geen 4-wheel drive. Omdat Argentinië heel veel onverharde wegen kent, heeft Rob bij het ophalen van de auto gevraagd of we over deze wegen mochten rijden met onze Volkswagen Bora. De meneer van Avis keek heel vies, waarop Rob en Edwin concludeerden dat het vast geen probleem zou zijn. En dus rijden we de gravelweg op. Gelukkig is het de laatste tijd droog geweest en bestaat de weg alleen uit hard zand en stenen. De weg kronkelt door de uitlopers van de Andes en is prachtig. De zon schijnt, de groene heuvels om ons heen, een paard op de weg en een stofwolk achter de auto: het plaatje is perfect en we vinden het maar wat leuk dat we deze weg hebben gevonden.

Tegen half vier komen we dan toch weer terug bij ons hostel. Onverrichter zaken, maar een klein avontuur rijker.

Nu moet ik gaan, de thee staat klaar, in de tuin van ons hostel Salta por Siempre.