Bye Bye China!

13 Oktober 2010, Yangshuo

Sssssssssst. Edwin slaapt nog. Denk ik tenminste, ik hoor wel wat geluiden van onder de klamboe rechts van me. We gingen pas om 02.30 uur slapen maar ik ben al wakker omdat er nogal wat geluiden van buiten komen. Geluiden van andere reizigers maar ook van een hoop varkens die buiten achter onze badkamer wonen. Die knorren er lustig op los op het moment.

Gisteren was een beetje een regenachtige dag. We moesten redelijk wat dingetjes regelen dus pas tegen een uur of twaalf stapten we op onze fiets. Eerst naar het centrum van Yangshuo om de bus naar Nanning voor morgen te regelen. We moeten over vier dagen het land uit zijn voor ons visum en we moeten wel zeker weten dat we een plek in de bus hebben. Het is ruim vier kilometer fietsen naar Yangshuo. Eerst een stuk onverhard door kuilen en modderpoeltjes en daarna een goed stuk weg. Yangshuo is haast een dorp te noemen met ‘slechts’ 300.000 inwoners. In China hebben bijna alle steden minimaal 4 à 5 miljoen inwoners dus dit is echt een kleine plaats. Toch is het verkeer er net zo druk en onoverzichtelijk en het is grappig om daar ineens onderdeel van te zijn en tussen te fietsen. Het is ook een beetje lastig want er zijn geen regels, hooguit dat het recht van de sterkste geldt. Wij houden gewoon uiterst rechts en als er een idioot langsrijdt en toetert duiken we de berm in. Die tactiek lijkt te werken.

De bustickets waren zo geregeld. Ik had nog een akkefietje met een zwerver buiten toen ik op Edwin stond te wachten. Hij wilde van alles van me en ik niet van hem en toen werd ‘ie kwaad. Chinezen hebben er dan een handje van om je te gaan imiteren, een veel gehoorde irritatie onder toeristen :)

Hierna zijn we lekker gaan lunchen en op de terugweg naar de accommodatie begon het enorm te hozen. Het hield helaas ook niet op dus we kwamen als verzopen katjes terug in de accommodatie. Na een tijd werd het wel weer droog maar toen we op de fiets stapten ging het weer regenen en op een gegeven moment ben je er dan ook wel klaar mee dus hebben we de rest van de middag gerelaxed.

Gisterenavond hadden we een excursie geboekt om te gaan kijken hoe de locals vroeger met aalscholvers vistten. Met nog een Australisch en een Zwitsers stel werden we met de taxi naar Yangshuo gebracht. Hier stapten we op een bootje op de ‘Li Rivier’, omgeven door karstbergen. Er kwam een visser naast ons varen die aalscholvers in het water liet. De aalscholvers duiken het water in en slokken visjes op. Dan gaan ze terug op de boot en worden de visjes uit hun bek gehaald. Het is een beetje zielig want de aalscholvers hebben een touwtje om hun nek waardoor ze de vis niet helemaal kunnen doorslikken. Hier lijken ze overigens geen last van te hebben maar het ziet er wel een beetje sneu uit dus we waren in een continue staat van: ‘oehhh’ (och zielige beestjes) en ‘aaah!’ (hij heeft een vis!). Het schijnt een hele oude methode te zijn om op deze manier te vissen, al weten we niet zeker of men het nog steeds op deze manier doet. Dit was in ieder geval duidelijk een visser die het voor de toeristen doet want op een gegeven moment meerden we aan en nam de visser allemaal poses aan en begon zelfs liedjes te zingen. Hm. En dan zijn er ook nog toeristen die een fooi geven. Hm. Dubieus.

Het was in ieder geval een gezellig uitje en daarna zijn we met de Zwitsers Reto en Jenny op het terras gaan zitten bij het hotel. We hadden wijn (mijn eerste wijntje sinds 7 weken! Je struikelt er hier niet bepaald over. Het was een Chinees ‘Great Wall’ wijntje en een beetje ‘zo zo’ maar het voldeed) en bier en lekkere hapjes. De Zwitsers zijn twee dagen na ons vertrokken en zijn ook een jaar op reis dus gespreksstof genoeg. En toen was het ineens half 3 en zijn we maar gaan slapen ;-)

Op het moment is het droog en Edwin is ook wakker. Edwin wil meedelen dat ‘ie zich goed voelt ondanks de combinatie bier en rijstwijn (ieh….50% dat spul) dus dat is vast een goed begin van de dag. We gaan zo even ontbijten en dan een nieuwe poging doen door het landschap te fietsen. Hopelijk blijft het droog want het is hier zo mooi, we willen er graag meer van zien. Gelukkig komen we een soortgelijk landschap ook nog in Vietnam tegen dus mocht het weer gaan regenen vandaag hebben we altijd nog een back-up gelukkig.

14 Oktober 2010, ergens tussen Yangshuo en Nanning

Helemaal droog bleef het niet maar na een flinke bui te hebben afgewacht zijn we toch maar gaan fietsen. We gingen op weg en kwamen al gauw Katarina uit Equador en Peter uit Zweden tegen die ook bij ons in het hotel zitten. En dus zijn we samen verder gefietst. Waarschijnlijk maar goed ook want met z’n tweeën waren we, ons kennende, vast direct afgetaaid na de eerste hoosbui. De route die we hebben gereden was prachtig. Ongeveer 20 kilometer waarvan er minstens 19 dirt road waren. En door de regen van de afgelopen dagen was het dan ook écht dirt road, stenen, keien, blubber etc., nog een heel gedoe om niet onderuit te glijden! We zijn waarschijnlijk heel wat keren fout gereden maar we probeerden zoveel mogelijk langs de rivier te fietsen en kwamen zo op ienieminie fietspaden door dorpjes en rijstvelden. Net toen we op een heel smal richeltje gras tussen twee rijstvelden aan het ploeteren waren (als je je evenwicht verliest en in een rijstveld valt sta je tot aan je kuiten in het water) begon het enorm te hozen. We moesten de fietsen over een rivier heen tillen maar we waren al zo doorweekt dat we bijna net zo goed door de rivier heen hadden kunnen lopen :) Er was een heel klein dorpje en we stopten bij een huis. De meneer en mevrouw van het huis waren thuis en gebaarden ons binnen te komen. Er werden stoeltjes bijgehaald en terwijl zij hun favoriete Chinese soap keken (of waarschijnlijk háár favoriete soap, de meneer viel steeds in slaap) hebben wij ruim een half uur geschuild tegen de regen. Het was nog niet helemaal droog toen we weer op pad gingen maar het ergste was voorbij. De tocht vandaag ging naar de ‘Dragon Bridge’, een 600 jaar oude brug over de Yulong River. In de buurt van de brug hebben we gegeten in een restaurantje waar Katarina vis bestelde die voor onze neus werd gevangen. Kan niet verser! De terugtocht was gelukkig droog. De omgeving waarin we reden was als in een droomlandschap; de rivier met visserbootjes, de prachtige knalgroene rijstvelden en op de achtergrond de vreemd gevormde karstbergen met flarden van wolken in de toppen. Hier en daar staan er waterbuffels in de rijstvelden of kom je mensen tegen met koeien, buffels, of een lange stok op de schouders met manden aan de uiteinden. Soms loopt er ook ineens een groep eenden of kippen op de weg, of deel je het smalle fietspad met een koe of buffel. Oh, en er waren héél veel vlinders, hele grote en kleurrijke vlinders. We hebben heel wat afge-‘nihao’-d want iedereen die we tegenkwamen zei gedag. De mensen zijn zo vriendelijk hier! We hadden het gevoel alsof we in een meer traditioneel China zijn beland.

Om een uur of half zes kwamen we, tot aan de kniën gehuld in de modder, terug in het hotel. Toen we met de fietsen het terras opliepen moeten we er hebben uitgezien als verzopen katten, hahaha. Na 5 uur te hebben gefietst was het in ieder geval tijd voor een douche en ik vond dat ik mijn patatje oorlog nu wel écht verdiend had! We hebben samen met Reto, Jenny, Katarina en Peter en nog een stel gegeten en reistips uitgewisseld en om half 11 zijn we richting bed gegaan. Gelukkig was de was eindelijk droog en na de tas te hebben ingepakt vielen we zo in slaap.

In totaal hebben we 20.734 kilometer afgelegd per trein vanaf Zeist naar Guilin (het plaatsje een uurtje van Yangshuo) via Peking en Lhasa. In Guilin stopt ‘onze langste treinreis tot nu toe’ omdat de trein naar Hanoi pas 16 Oktober gaat en na middernacht op de 17e de grens passeert; ons visum is dan net een uur verlopen. Wij vervolgen onze reis door Zuid-Oost Azië nu per bus; maar we zullen nog veel verschillende vervoermiddelen gaan gebruiken de komende maanden! We (maar vooral ik want Edwin raakt nooit verveeld in een trein ;-)) zijn wel blij dat we voorlopig de eindeloos lange, 30 à 40 uur durende treinreizen even achter ons laten en wat kortere bus- en treinreizen tegemoet gaan.

Vanmorgen hebben we met Reto en Jenny een taxi genomen naar het busstation van Yangshuo. Zij gaan de andere kant op, wij hebben om acht uur de bus gepakt richting Nanning, waar we nu mee over de snelweg karren. Verrassend genoeg is het een vrij luxe bus met ruime stoelen. We kregen net zelfs een lunchpakketje, altijd leuk om op deze manier verrast te worden. Er speelt een hele foute Chinese film en er zit een gezellig Amerikaans stel achter ons, ‘from Arizona’. De rit zou ongeveer 6,5 uur moeten duren. De Giggling Tree heeft voor ons een hotel geboekt in Nanning en we hopen morgenochtend een bus naar Vietnam te pakken. We moeten zaterdag uiterlijk het land uit, dus als het morgen niet lukt dan hebben we in ieder geval nog wat speling. Het landschap is heel mooi trouwens, groen en heuvelachtig. Nu ga ik even aan Edwin vragen wat hem verder nog opviel in China.

** 9 uur later in het Ying Bin bordeel in Nanning **

Na een reis van 7 uur kwamen we aan in Nanning. Het Amerikaanse echtpaar moest ook van het busstation naar het treinstation dus konden we mooi een taxi delen. Ons hotel ligt tegenover het treinstation. Het is een 2-sterren hotel en we hebben een kamer voor 11 euro. Het is verbazingwekkend goed voor 11 euro. We hebben een kleine maar schone kamer met badkamer. Er is airco, een fan en zelfs een computer (met zo’n ouderwetse kast-monitor eraan) mét internetverbinding. Ook hebben we gezellige TL-verlichting, maar die heeft net het loodje gelegd. We hebben nu alleen nog twee kleine bedlampjes dus hebben we de tv erbij aangezet voor extra licht. We hebben de telefoon van de haak gehaald want we hebben gelezen dat je anders om de haverklap wordt gebeld door prostituees. Daar hebben we geen zin in. We hebben ons afgevraagd of het hotel misschien een dubbele functie heeft maar we zien heel divers volk hier, zelfs gezinnen met kinderen, dus dat zal wel niet helemaal. Denken we.

Na aankomst hebben we eerst de bustickets gekocht voor onze reis naar Hanoi morgen. We vertrekken om half acht morgenochtend. Hierna zijn we even een rondje gaan lopen en kwamen we langs een kapper. Edwin moest weer nodig maar we moesten eerst pinnen want we hadden geen geld meer. Dus we lopen door, zien we ineens allemaal mensen die geknipt worden in een park. We stonden er een beetje vaag bij te kijken en de jongelui die aan het knippen waren stonden te giechelen en wenkten ons. Ze spraken geen woord Engels maar Edwin mocht gaan zitten en ze zeiden: ‘no Yuan’. Helemaal gratis dus! Het waren studenten met een leraar die mensen knippen om te oefenen. Dus hups, Edwin gratis naar de kapper. Je wilt niet weten hoeveel bekijks dat trok! Ondertussen heb ik met ons ‘point it’ boekje uitgelegd dat we met de trein van Nederland naar China zijn gekomen en alle studenten dromden samen om het grote nieuws te horen. Eén gezellige toestand! Toen Edwin klaar was moesten er nog heel veel foto’s worden gemaakt dus hij is waarschijnlijk onderwerp van gesprek aan menigeen eettafel vanavond.

Hierna hebben we Chinese spaghetti gegeten in een soort moderne sportbar. We wilden deze laatste avond echt Chinees eten maar ze hadden niks van de kaart. Toen we vroegen wat ze wel hadden, wezen ze de spaghetti aan. Het was verbazingwekkend ‘delicious!!’ zoals Tang zou zeggen, echt heel lekker. Er liep ook een kakkerlak rond, die lopen altijd bij de tenten waar je ze niet verwacht. Edwin heeft ‘m een schop gegeven.

Nanning is verder de zoveelste enorme Chineze stad, 2,5 miljoen inwoners heeft het. Het is hier tropisch heet, veel warmer dan waar we vandaan komen al is dat maar een kleine 400 kilometer naar het noorden. Het lijkt een beetje een overgang naar Vietnam, we zien heel veel brommertjes op straat en het heeft een andere ‘vibe’ dan de andere steden.

Dus dit was China dan! We hebben ons kostelijk vermaakt kan ik wel zeggen. Wat een bijzonder land van uitersten en wat een protretten die mensen. We hebben helaas maar een fractie gezien van wat er te zien is, de afstanden zijn zo groot hier. Maar een maand is ook een mooie periode en we kijken uit naar wat Zuid-Oost Azië ons allemaal gaat brengen. China: we’ll be back!

Wat ons verder nog opviel in China:

- Iedereen heeft een mobiele theekop met deksel. Onderin gaat een berg thee en bij elke gelegenheid wordt er warm water bijgetapt;
- In het verkeer heb je als voetganger geen enkel recht. Auto’s/fietsers/riksja’s/koeien/paarden gaan altijd voor. Ook bij een zebrapad. Ook bij groen licht. Ook bij een zebrapad met groen licht. Oversteken is hier een zaak van leven en dood;
- Men rijdt in China rechts. Je houdt dan op de weg altijd de linkerrijbaan aan en men haalt je (in principe, je weet maar nooit hier) rechts in, i.t.t.in Nederland;
- Je kan in China geen auto huren/rijden mits je eerst je Chinese rijbewijs haalt (succes!);
- In China heb je pratende auto’s/bussen/pinautomaten en rekenmachine’s. Onze huidige bus praat en piept als er iemand in de dooie hoek zit (denken we), of anderzijds te dicht op de bus zit. Als je dan door het centrum van een plaats rijdt lult en piept die bus wat af;
- Roggelen, tuffen en boeren behoren tot de dagelijkse gang van zaken;
- Eten is een zeer snelle aangelegenheid. Zitten. Eten. Wegwezen.;
- Je bestelt eten nooit voor jezelf; je bestelt een paar gerechten en deelt die met je tafelgenoten;
- In het zuiden zijn slakken een specialiteit. Ook kan je kikkers, slang, organen en testikels eten;
- Op de markt in Yangshuo worden honden gevild en verkocht en gegeten. En nee, we zijn niet gaan kijken;
- Eten in China is ALTIJD teveel. De helft van eten wordt dus steevast weggegooid;
- Dat past mooi bij de andere diverse vormen van eetverspilling in China; eetstokjes worden maar één keer gebruikt en soms worden borden/bakjes/bekertjes zelfs maar één keer gebruikt. Wij proberen deze restaurants te mijden maar dat lukt niet altijd;
- Chinezen zijn op een vreemd soort manier heel steriel (of proberen het te zijn); ze dragen mondkapjes en handschoentjes. Verder zijn het ongelooflijke viespeuken, laten al hun afval op straat uit hun handen vallen en dan die wc’s…….;
- Ik kan na een maand oefenen eindelijk gehurkt plassen zonder over mezelf heen te plassen (meestal);
- Zelfstandig reizen in China is peuleschil. Véél meer peuleschil dan in Rusland;
- Zoals in Tibet al eens aangekaart: heel veel Chinezen spreken Engels (of proberen het althans), ook wel ‘Chinglish’ genoemd. En omdat we het niet kunnen laten, hierbij nog één laatste toegift in het Chinglish. We geven toe dat we zelf ook niet weten wat ermee bedoeld wordt, maar dit staat in het kartonnetje waar onze kamersleutel inzit: ‘If you want to live continue, please do it with your IC card at information desk before 13.00 pm. Over the time, the door will close automatically’. Wie het weet mag het zeggen! ;-)
- Het kleinste Chinese bankbiljet is 1,17 cent;
- Dit is ook letterlijk een heel klein biljet;
- We hebben de hele reis nog geen wereld(verloop)stekker hoeven gebruiken;
- We hebben de hele reis nog geen één keer betaald voor internet;
- De Chinese toerist kennen jullie al;
- De Voordringchinees ook;
- De Onbeschaamd-Aanstaar-Chinees ook;
- De aardige Chinees ook;
- Rest ons niks anders dan nog eens terug te komen voor de (eventueel) overgebleven Chinezen!