Puno & Titicacameer

15 juli 2011, Puno, Titicacameer, huidige hoogte: 3830 meter

Onze taxi vanmorgen komt niet opdagen en dus houdt het meisje van het hostel er één voor ons aan op straat. Ik sta er eens bij te kijken en het valt me meteen op hoeveel ze er voorbij laat gaan voordat ze er één laat stoppen. We stappen in, bevestigen de prijs en rijden dan de chaotische ochtendspits van Arequipa in. Tegen acht uur komen we aan op het busstation waar we onze bagage inchecken en tegen half negen in de bus stappen. Deze zit vol met toeristen maar aangezien iedereen een plaatsreservering heeft maakt dat verder niet uit. We worden weer gefilmd en vertrekken dan op tijd uit Arequipa. Ik vind het jammer hier weg te gaan, we hebben er een hele leuke tijd gehad, maar ik kijk ook uit naar wat er komen gaat. We kijken een filmpje en lezen wat terwijl de bus door het Andes landschap rijdt. Het gaat niet erg snel maar dat lijkt ingecalculeerd want we komen maar net iets te laat aan. Er staat al een mannetje op ons te wachten om ons naar het hotel te brengen, maar David moet eerst nog aankomen. Hij komt vandaag uit Cuzco en zijn bus had tegelijk met de onze aan moeten komen. Ruim een uur na ons komt hij het busstation binnenrijden en het is echt super om elkaar weer te zien. Net als onze eerdere ontmoetingen met bekenden is het ook nu weer alsof we elkaar vorige week nog gezien hebben, heel gewoon en bekend. De chauffeur brengt ons naar het hotel wat we voor de komende twee nachten hebben geboekt.

Het hotel is…best luxe eigenlijk. Het is 3-sterren maar de kamers en badkamers zijn enorm ruim en schoon en de bedden zien er heerlijk uit. Heel prettig. We gaan eerst maar eens een borreltje doen op ons weerzien en bijkletsen; dat is lang geleden. Ook bespreken we onze plannen voor de komende dagen. Als we terug zijn in het hotel boeken we vast alle hotels en treinen voor onze reis naar Machu Picchu. Het is hoogseizoen dus we kunnen maar beter niet meer te lang wachten. Vanavond eten we een pizza’tje en drinken we een coca-thee; we merken weer goed dat we op hoogte zijn. We hebben alledrie last van onze ogen en druk op het hoofd. We maken het niet te laat en gaan op tijd naar bed.

17 juli 2011, ergens tussen Puno en Cuzco

Het ontbijt in het hotel blijkt echt heel erg goed. Vers fruit, allerhande sapjes, lekker brood met ham en kaas, je kan zelfs een eitje laten bakken. Een prettige afwisseling op de eindeloze broodjes aardbeienjam die we de afelopen weken hebben gegeten. Na het ontbijt laten we het hotel een taxi bellen om ons naar de haven van Puno te brengen. We hebben een héél klein beetje haast want we zijn een heel klein beetje aan de late kant. Als we de taxi uitstappen en we om ons heen kijken blijkt dat deze ons niet bij de haven maar bij het busstation heeft afgezet. Aangezien het busstation ‘Terrapuerta’ heet en de haven een ‘puerta’ is, is dat op zich niet eens zo heel gek. We realiseren het ons net op tijd en Edwin weet de taxi nog tegen te houden. De chauffeur gebaard ons weer in te stappen en rijdt op hoge snelheid naar de haven. Eenmaal daar aangekomen geven we ‘m een fooitje en springen uit de taxi.

Volgens de Lonely Planet zou er om 07.45 uur een ferry moeten vertrekken naar Isla Taquile, een eiland in het Titicacameer. Deze boot willen wij graag halen en we lopen naar de ‘ticket office’ om een kaartje te kopen. De meneer legt ons uit dat we eerst een uur naar de Uros eilanden zullen gaan, waarna we door varen naar Isla Taquile waar we drie uur kunnen doorbrengen alvorens terug te varen naar Puno. Dat klinkt ons goed in de oren en we betalen de 35 soles per persoon waarna we allerhande bonnetjes in onze handen gedrukt krijgen. We stappen op de boot waar ik erachter kom dat er maar bonnetjes ter waarde van 30 soles zijn waar je uit op zou kunnen maken dat de meneer 5 soles per persoon in zijn zak heeft gestoken. Dat geeft niet heel erg want al snel blijkt dat we niet op een ferry zitten maar een soort tour hebben geboekt. Er zitten nog veel meer reizigers op de boot en al snel raken we aan de praat, het is een gezellige boel. Het is de negen euro nu al waard.

Het Titicacameer is het hoogstgelegen meer ter wereld waar ook daadwerkelijk boten over varen. Volgens de Inca’s is het de geboorteplek van de zon en de vader en moeder van alle Inca’s: Manco Cápac en Mama Occlo. Het meer grenst aan één kant aan Peru en aan de andere kant aan Bolivia. In het meer liggen verschillende eilanden, waarvan er een aantal van Peru zijn en een aantal van Bolivia. Op 5 kilometer van Puno, na ongeveer een uur varen (slow boat :) ) komen we aan bij de Uros eilanden; drijvende eilanden gemaakt van ‘totora’ riet wat in het meer groeit. We meren aan en stappen op het eiland, wat een beetje gek voelt want het lijkt alsof je op elk moment met je voet door het riet kan zakken. We krijgen een uitleg over hoe de eilanden worden gemaakt en worden ‘vastgezet’ in de bodem. Als men dat niet zou doen zouden hun eilanden namelijk wegdrijven. Dat was vroeger wel de bedoeling; de Uros bevolking is eeuwen geleden op de eilanden gaan wonen om te kunnen ontsnappen aan onder andere de aggresieve Inca’s. Vandaag de dag leven er nog veel mensen op verschillende rieten eilanden, maar een gedeelte van de eilanden blijkt ook gebruikt te worden om de massa’s toeristen een kijkje te laten nemen in het leven van de mensen daar. Waardoor het al gauw een beetje teveel toeristisch wordt en vooral de souvenir-omzet belangrijk blijkt. Wij vermaken ons voornamelijk met het kijken naar de kleine kindjes die op het rieten eiland wonen en kijken eens binnen in een rieten hutje.

Als we verder willen varen blijkt onze boot niet helemaal te willen starten. We drijven nu zelf ook over het Titicacameer en wachten geduldig tot men de boot weer aan de praat heeft. We varen een stuk langs diverse eilanden totdat we weer op het open meer zijn en de motor er echt mee ophoudt. Dit keer krijgt men de boot niet meer aan de praat, wat verder de pret niet mag drukken. Binnen no-time heeft men een andere boot geregeld en stappen we midden op het water over. Werd het bijna spannend.

Na nog ruim twee uur varen komen we aan op Isla Taquile, wat op 35 kilometer van Puno ligt. Het eiland is 7 km2 groot en er wonen ongeveer 2000 mensen op. Als we aanmeren bij het eiland moeten we eerst meer dan 500 treden omhoog lopen. Dat valt niet mee op bijna vier kilometer hoogte. Al na de eerste 20 à 30 treden hijg ik als een paard, de koude adem doet pijn aan mijn keel. Ook gaat mijn hart als een gek tekeer; dit lijkt me niet gezond. Heel rustig aan lopen we stukje bij beetje naar boven. Terwijl het mij maar weer eens ontgaat waarom mensen dit leuk vinden (en bijvoorbeeld vijf dagen naar Machu Picchu gaan lopen) komen we eindelijk boven aan. We lopen over de top van eiland naar een dorpje. Hier zien we de eerste mensen in klederdracht lopen, vooral de mannen vallen op. Ze dragen allen een soort ‘slaapmuts’, zo één die de zeven dwergen ook dragen. Deze breien ze zelf (ja, de mannen breien hun muts zelf) en heeft diverse kleuren die verbonden zijn aan hun sociale status. Zo betekent wit dat de man ongetrouwd is en rood dat de man getrouwd is. De vrouwen weven dikke banden voor de mannen die ze dragen om hun middel. Eronder een zwarte broek en erboven een witte blouse; het geheel doet me denken aan de elfen in de film ‘Santa Claus’. Ook de vrouwen zien er prachtig uit. Dikke rokken met felle kleuren en een soort zwarte hoofddoek/cape die ze schikken zoals ze daar zin in hebben. Zowel de mannen als de vrouwen dragen overal kleurige, wollen bolletjes aan. Het ziet er vooral heel kleurrijk en gezellig uit. Het dorpsplein zelf is vrij klein maar er is een prachtig uitzicht. Aan de ene kant zien we de besneeuwde bergtoppen van Bolivia liggen; aan de andere kant ligt Peru.

We eten wat in het ‘comunal’ restaurant. Dit restaurant wordt elke week door een andere familie gerund zodat meerdere families kunnen profiteren van de toeristen die het eiland bezoeken. Als voorgerecht krijgen we quinua-soep, een soep van een type graan uit de Andes, dat zie je hier heel veel. Het is een heerlijke, gebonden soep. Als hoofdgerecht krijgen we forel uit het Titicacameer, op een heerlijke manier gekruid en gegrild. Het visje is heerlijk mals. Erbij drinken we ‘mate de coca’; cocathee. Na het eten lopen we nog even een rondje door het dorp waarna we weer teruglopen naar het haventje. Het is erg druk met toeristen tijdens de afdaling, maar naar beneden gaat in ieder geval een stuk beter dan naar boven. Als we beneden aankomen is onze boot kwijt. Er liggen wel tien boten maar die van ons is in geen velden of wegen te bekennen. We gaan maar in het zonnetje zitten totdat iemand roept dat onze boot ergens om een hoekje ligt aangemeerd. We zijn er vrij zeker van dat het niet onze boot is, maar dat maakt niet uit. Iedereen zit erop en we beginnen aan de terugreis naar Puno. Dat is nog zeker drie uur varen. Ik maak er gebruik van dat de meeste mensen buiten op het dak van de boot zitten en ga lekker languit op de bank liggen. Zo kan ik nog even lekker een tukje doen. Als we eenmaal in Puno aankomen nemen we een taxi terug naar de Plaza de Armas. Vanaf hier lopen we terug naar ons hotel, terwijl we onderweg alvast een busticket kopen voor morgen naar Cuzco.

Na een heerlijke hete douche (een zeldzaamheid in Peru, zo hebben we de afgelopen weken gemerkt) en even rustig in de kamer te hebben gechilld gaan we eten in een kroegje. Terwijl Edwin en David bier en een cocktail bestellen hou ik het bij een cocathee; mijn hoofd doet raar. De mannen beginnen gaandeweg ook een beetje raar te doen, de alcohol slaat in als een bom en het niveau van de grappen gaat rap achteruit. Wat wil je dan ook, als je met twee kerels samenreist :). Terwijl de kroeg volloopt houden wij het tegen half tien voor gezien. We zijn moe en eigenlijk willen we alleen maar slapen. Dat lukt prima in onze kamer met verwarming en heerlijk bed.

Vanmorgen ging de wekker weer veel te vroeg, om tien voor zes om precies te zijn. We ontbijten uitgebreid en checken dan uit. Het hotel belt een taxi die ons naar het busstation brengt. We hebben dit keer een veel goedkopere bus geboekt dan de luxe bussen van de afgelopen weken. We zouden om acht uur moeten vertrekken maar er is nog geen bus. Om negen uur worden we dan eindelijk geroepen; we kunnen instappen. De bus zelf ziet er kwalitatief prima uit. Het zit vol met toeristen en een enkele local; terwijl ik dit verhaaltje type op onze netbook zit er een mevrouw met heel lange vlechten achter mij die haar baby borstvoeding geeft. Tradition meets 2011. We kijken twee keer achter elkaar dezelfde oersaaie en onmogelijke fantasy film. De eerste keer ontbreekt het begin; de tweede keer het eind. Dat ik er helemaal niks van begrepen heb blijkt als David vraagt of de hoofdpersoon nou-wel-of-niet terug gaat naar Victoria.

Uh. Wie?

We worden ook min of meer gedwongen de film te kijken omdat het eerste gedeelte van de busreis wat saai is. We rijden door bergachtig maar dor landschap, het enige enerverende is een besneeuwde bergtop af en toe. Na een uur of vier stoppen we voor een plaspauze. Als we hierna weer vertrekken eet ik mijn droge broodje op. Ik ben vanmiddag in hongerstaking. Ik wordt gewoon misselijk als ik ook nog maar aan iets denk wat gefrituurd of vet is. Op een uitzonderlijke maaltijd als het forelletje van gisterenmiddag is het aanbod van eten in Zuid-Amerika al gauw vet. Hadden we in Argenitië al de enorme steaks, patat en gesmolten kaas op alles, daar kunnen ze in Peru ook wat van. Gisteren wilde ik iets lichts bestellen dus ik bestelde een soort toast met Guacamole. Bleek de toast gefrituurd te zijn. Ik was allang blij dat ik geen lasagna had besteld zoals beide heren; die kregen een pot met vlees wat dreef in de gesmolten kaas. De mensen houden hier gewoon van veel en vet. Vandaar mijn droog-brood hongerstaking. Vanavond ga ik mijn uiterste best doen voor een salade of een bord ceviche.

Naarmate de dag vordert wordt het landschap interessanter. We zakken in hoogte en dus is alles een stuk groener ineens. We zien heel veel bomen, wat opvalt omdat dat een tijd geleden is. Hier en daar zien we een klein dorpje, die over het algemeen wat vervallen ogen. Veel half afgemaakte huisjes en weinig kleur. Wel is het overal een gezellige boel, met kraampjes en marktjes waar men lamawol en sinaasappels verkoopt. Zondag is ‘marktdag’, zo concludeert Edwin. Het laatste stuk van de rit rijden we door een groene vallei langs een rivier. Het ziet er mooi uit. Om kwart over drie rijden we het station van Cuzco binnen, ondanks de vertraging is de reis sneller gegaan dan verwacht. Na aankomst kopen Edwin en ik eerst tickets voor de nachtbus naar Lima volgende week, daarna zoeken we een taxi. Dat valt nog niet mee, in eerste instantie zien we alleen onofficiële taxi’s en er wordt afgeraden die te nemen. Uiteindelijk vinden we er één die ons naar het geboekte hostal brengt. We hebben weer een prima kamer. De prijs/kwaliteit verhouding van de accommodaties in Peru is heel erg goed.

We gaan direct op pad. We moeten de tickets printen voor de trein naar Machu Picchu die we online hebben geboekt. Ook moeten we een hotelletje zoeken voor als we over vier dagen terug komen in Cuzco. Het hotel waar we nu verblijven is vol en het blijkt dat er meer vol zitten in die periode. We lopen een rondje door de binnenstad van Cuzco wat er op het eerste gezicht heel gezellig uitziet. Veel prachtige, oude gebouwen en mooie pleinen, heel sfeervol. We vinden een internet café waar we kunnen printen en we vinden onderweg ook nog een goedkoop hotelletje. Hierna eten we in een gezellig restaurantje weer een heerlijke forel. We drinken er biertjes en witte wijn bij, omdat we nu ‘maar’ op 3300 meter zitten hebben we geen last meer van de hoogte.

We gaan op tijd naar bed; morgen zullen we richting ‘Aguas Calientes’ reizen, de toegangspoort tot Machu Picchu.