Nyepi

02 Maart 2011, Lovina

********
Sent: Tuesday, 1 March 2011 12:16 a.m.
To: Hamish Jamieson
Subject: MSC Palermo, Mr Edwin Prijs and Ms Lisette van Leeuwen

RE: MSC Palermo, abt 12 March 2011 from Singapore to Fremantle, Mr Edwin
Prijs and Ms Lisette van Leeuwen

Dear Hamish,
Much to our regret today we got the information from charterer that MSC
Palermo will switch to a new service (China - Japan) on 12 March 2011. For
this reason we have to cancel bookings of Mr Prijs and Ms von Leeuwen.
Sorry.

Best regards,
Gritt
********

Het is een feit: er is geen boot naar Australië de komende weken. In ieder geval geen boot die ons mee kan nemen. En dus gaan we niet ‘Zonder te vliegen vanuit Nederland naar Australië’, zoals we dat trots aan iedereen die het wilde horen hebben verkondigd de afgelopen maanden.

Ik heb er vannacht niet van kunnen slapen.

Je zou kunnen denken ‘joh, wat maakt het uit, je komt toch in Australië?’ Maar sinds wij in Vietnam hoorden dat wij per vrachtschip konden gaan reizen, veranderde de dimensie van de reis. We hadden een doel. De hele reis, alle landen waar we geweest zijn, de route, alles was afgepast op deze passage per vrachtschip naar Down Under. Het was de schakel, de ultieme reis, ons ticket om straks, als we vanuit Perth met de trein Sydney inrijden, te kunnen zeggen; we zijn in Sydney aangekomen zonder te vliegen! Van Zeist naar Sydney; de ultieme reis!

Maar het is een feit. Er is geen ander schip. Het schip wat vervangend gaat varen heeft geen passagierscabines aan boord. Er zijn geen cruiseschepen die de oversteek maken. Het eerstvolgende vrachtschip op 9 April zit vol. En zo is het.

Het is zoals het is en we hebben geen enkele keus dan het gewoon te accepteren. Zonder dat we het wisten hebben wij afgelopen week de verste-plaats-zonder-te-vliegen bereikt: Swela in Oost-Lombok. Het wordt dus ‘Van Zeist naar Swela zonder te vliegen.’

Ondanks deze teleurstellende afloop van onze reis overland en overzee, was elke kilometer dubbel en dwars de moeite waard. Weet je nog? Ruim zes maanden geleden zijn we in Zeist begonnen om door Duitsland, Polen, Wit-Rusland, Rusland, Mongolië, China, Tibet, Vietnam, Cambodja, Laos, Thailand, Maleisië, Singapore en Indonesië te reizen. Elke kilometer hebben we beleefd, gevoeld, bereisd. We hebben het landschap continue zien veranderen, maar ook de mensen, de gebruiken, het eten. Elk traject was uniek; alle mensen die we ontmoet hebben, alle idiote situaties waarin we verkeerden, alle keren dat we op willekeurige locatie uit de bus gezet zijn: elke keer weer wisten we de weg te vinden en elke keer kwamen we aan het eind van de dag aan waar we wilden zijn. En zo zullen wij op 16 maart, aan het eind van de dag, ook aankomen in Australië.

Overland, overzee en door de lucht.

03 Maart 2011, Lovina

En nu: vooruit met de geit. Nadat alle bootopties definitief uitgesloten zijn, gaan we aan de slag. De administratieve rompslomp die komt kijken bij het boeken van een vrachtschip en die ons de afgelopen vier maanden heeft bezig gehouden moet nu teruggedraaid worden. De betaalde reissom moet teruggestort worden, we moeten proberen onze extra aangeschafte reisverzekering in Australië terug te draaien en we moeten een nieuw plan maken. We boeken eerst maar eens een vlucht naar Australië. We komen nu een paar dagen eerder aan dan gepland, waardoor we straks vier weken de tijd hebben om met ons campertje door het westen van het land te crossen. Ook hebben we ineens twee weken extra in Indonesië, bepaald geen straf natuurlijk! Thank God (of Kantor Imigrasie eigenlijk) voor onze visumverlenging die tot eind maart geldig is.

We hebben zitten dubben wat we met de twee extra weken in Indonesië zouden gaan doen. We zouden alsnog naar Borneo kunnen vliegen, of naar Sumatra, of naar Timor of Papoea. Maar deze bestemmingen verdienen meer tijd en vooral meer energie dan we op dit moment nog kunnen opbrengen. We waren namelijk niet alleen met lijf en leden, maar ook mentaal al aan de terugreis begonnen. Na elke bus die te laat kwam, gezeur om geld van gidsen en helse boottochten in Lombok dachten we: ‘dit is het laatste stukje, straks in Australië wordt alles rustiger’. En eigenlijk net op het moment dat we ‘klaar’ waren in azië, kregen we er twee weken bij! We denken dus niet dat we zonder de volle 100% energie nog aan een heel intensieve reis moeten gaan beginnen.

Gelukkig waren we op het moment van het nieuws al in Lovina en we hebben eerst besloten hier nog maar een week te blijven. Het resort is prettig en goedkoop en door niet te reizen besparen we veel geld. Over een week vliegen we dan van Denpasar naar Flores, een eiland een stuk ten oosten van Bali. Vanaf hier gaan we naar Komodo om de beroemde Komodovaranen te gaan bekijken. Dit stond al heel lang heel hoog op ons verlanglijstje maar zonder te vliegen was het te ver; nu is het toch nog mogelijk. Een prima opvulling van de extra weken in Indonesië!

Verder gebeurt er weinig op het moment. Omdat we denken dat het internet in Australië schaarser en vooral duurder zal worden vullen we de dagen naast zwemmen, luieren en eten met het voorbereiden van de rest van onze reis. Vooral de accommodaties in de Pacific kosten veel tijd om uit te zoeken; alles moet natuurlijk op budget. We lijken soms wel een reisbureau-op-wereldreis.

04 Maart 2011, Lovina

Vandaag is de dag voor Nyepi, het Balinees Nieuwjaar. Vanmorgen na het ontbijt waren de eerste tekenen van het feest al zichtbaar. We moesten namelijk vluchten naar Flores boeken. Helaas is de website van de airline gaar en neemt deze onze betaling niet aan dus we moeten een reisbureau zoeken. De dame achter de balie van de receptie van ons hotel belt haar neef, die vluchten kan boeken. Als ze ophangt zegt ze: ‘ze zijn even met een ceremonie bezig maar je kan er wel vast naartoe lopen’. We lopen erheen en als we aankomen zien we inderdaad niet alleen een hele berg offertjes, maar ook een half geslacht varken. Althans, we denken dat het een varken is, dat is niet helemaal duidelijk meer. We boeken de vluchten en verhuizen hierna van kamer; het is vakantie in Australië dus het hotel zit hartstikke vol en we konden wel blijven, maar moesten afgelopen nacht één nacht in een duurdere kamer doorbrengen. Hierna gaan we lekker zwemmen.

Tegen het eind van de middag lopen we straat uit naar het centrale kruispunt in Lovina. Hier zitten al veel kinderen en volwassenen klaar met hun ‘Ogoh Ogoh’s’ gigantische poppen die in een parade door de stad gedragen worden. De afgelopen weken hebben we in veel dorpen al gezien dat ze Ogoh Ogoh’s aan het maken waren; het zijn echte kunstwerken. De dag vóór Nyepi staat in het teken van zoveel mogelijk herrie maken om de boze geesten weg te jagen. Mensen slaan op trommels en maken harde muziek. Kinderen lopen met fakkels mee in de optocht. Er wordt vuurwerk afgestoken en er lopen jongens met een kruiwagen en een soort zelfgemaakt kanon waar ze loeiharde knallen mee produceren. Als men met een Ogoh Ogoh op een kruispunt komt draait men er drie rondjes mee. Zoals dat een beetje hoort in Indonesië, gaat alles een beetje op z’n boerefluitjes. Maar misschien juist wel daarom is het een spektakel om te zien.

Na de optocht lopen we richting zee om wat te gaan drinken. Zoals weleens eens eerder opgemerkt zijn de Balinezen heel erg gelovig. Ze leggen overal offertjes neer bij de honderden altaartjes die je overal ziet, maar ook op de stoep van hun winkel of huis, bij het zwembad, op de auto, noem maar op. Vandaag offert men nog een beetje extra. Hele manden vol met bloemen, eieren, kokosnoten, bananen en koekjes worden neergezet, met enorme bossen wierook of palmbladeren die in vuur en vlam worden gezet. Ook worden er her en der ceremonies gehouden.

Na ons aperitiefje eten we wat in ons favoriete warung aan de hoofdweg. Het is ondertussen donker geworden en de optocht komt weer langs. Dat ziet er nu allemaal nog wat interessanter uit in het donker. Er wordt vuurwerk afgestoken, muziek gemaakt en de optocht vervolgt zijn weg naar het strand. We lopen een stuk mee en eenmaal bij het strand aangekomen worden alle prachtige Ogoh Ogoh’s bij elkaar gezet en in brand gestoken. Het einde van een interessante avond.

05 Maart 2011, Lovina, Nyepi

Vandaag proberen wij de boze geesten in de maling te nemen door net te doen of we er niet zijn. Het openbare leven op Bali ligt compleet stil. Winkels en restaurants zijn dicht, er is geen verkeer en we hebben zelfs vernomen dat er vandaag geen vluchten landen en opstijgen op Denpasar Airport. Ook wij mogen het resort niet uit. De grote hekken voor de ingang van het hotel zijn dicht. We horen geen verkeer, het enige wat we horen is het getjilp van de vogels en een vergeten kukelende haan in de verte. Ik hoop dat de boze geesten hen niet horen. De gasten in het resort houden zich rustig. Men leest of zwemt wat. Zelfs de kinderen in het resort hebben van hun ouders de instructie gehad alleen maar te fluisteren vandaag. Was het maar altijd Nyepi.

Vanavond mogen we wel de lampen aandoen in onze kamer, als we de gordijnen maar dicht houden. Alle lampen op het resort zijn gedoofd en een medewerker moet ons met een zaklamp vanaf het restaurant naar onze kamer brengen omdat we geen hand voor ogen zien. Door de stilte en duisternis zullen de boze geesten denken dat Bali verlaten is en ook weggaan. Nu maar hopen dat ze erin trappen.

Happy Nyepi!