Chengdu-Xi'an 18.777 km

05 Oktober 2010, Chengdu, 17.935 km

Naast foto’s maken en voordringen is Onbeschaamd Mensen Aanstaren volkssport nummer 3 in China. Toen we gisteren in de bus stapten richting het centrum van Chengdu werd weer duidelijk hoe onbeschaamd de Chinezen eigenlijk zijn. Ze staan je gewoon aan te staren. Je gaat direct twijfelen of je je haren wel gekamd hebt, of er misschien iets aan je neus zit of dat je per ongeluk een kwab tandpasta in je mondhoek hebt zitten. Maar nee, mensen staren je gewoon graag aan. Chengdu is de vijfde stad van China en heeft 5 miljoen inwoners. Er zijn hier redelijk wat toeristen, die wellicht een beetje in het niet vallen bij die 5 miljoen Chinezen maar het is niet dat je helemaal geen westerlingen ziet. Toch ben je schijnbaar een attractie op zich, waardoor je je bij tijd en wijle een beetje ongemakkelijk voelt. Neem nou gisteren in de bus. We hebben een zitplekje weten te bemachtigen (de Oud-Hollandsche-Voordringtechnieken werpen vruchten af) en tegenover ons zit een groepje jonge meiden. Te staren, te lachen, nog net niet te wijzen. We moesten 11 halte’s dus we kijken gewoon een beetje om ons heen terwijl de bus steeds voller raakt. Mensen bekijken je van top tot teen alsof je van een andere planeet komt, terwijl áls er al iemand van een andere planeet komt, dat toch echt de Chinezen zelf zijn.

We stapten uit in het centrum van de stad bij een tempel die ons door Tang was aangeraden. We komen bij de tempel aan en er staat me toch een rij! Het is deze week nationale feestweek in China en álle Chinezen zijn vrij. We zien de rij en draaien direct om. Dan maar geen tempel. Naast de tempel is een ‘nieuw-gebouwde-authentieke-Chinese-straat’. Omdat in China alle authentieke wijken tegen de vlakte zijn gegaan voor saaie, grijze flats en hoogbouw, is er in de steden weinig authentieks meer te vinden. Het is alsof de Chinezen na een jaar of wat ineens dachten: ‘Wacht eens even…..die authentieke straatjes waren toch wel leuk, laten we ze opnieuw aanleggen’. En dus vindt je talloze nieuw-gebouwde-authentieke-Chinese-straatjes waar je bijvoorbeeld Starbucks en ‘Chinezen in klederdracht – wandelende reclame voor restaurant x’ vindt. Wat leuk is voor de Chinezen in een nationale feestweek, want nu kunnen ze fijn foto’s maken, voordringen en Onbeschaamd Mensen Aanstaren..

Enfin, ook de ‘nieuw-gebouwde-authentieke-Chinese-straat’ maar overgeslagen en besloten rustig terug te lopen richting het hostel. Dat is een kilometertje of vijf slenteren, maar zo zie je nog eens wat. Tijdens de nationale feestweek gaat iedereen naar buiten. Alle winkels zijn open en men komt samen in parken, op straten, op elk-beschikbaar-stukje-grond, zou je kunnen zeggen. We kwamen langs een enorm plein met fontijnen (uiteraard met muziek) en een gigantisch beeld van Mao. Apart dat die daar nog steeds staat want van de communistische staat is niet zoveel meer te merken. Je struikelt hier over Louis Vuitton, Prada, Gucci, en de meeste mensen zien er niet uit of ze van de armoe leven. Ze eten de hele dag, drinken koffie bij Starbucks (toch echt niet goedkoop hier), de ijsbar bij MacDonald’s is superdruk én ze lopen in de laatste (Chinese) mode.

We hebben geprobeerd een Lonely Planet van Vietnam te kopen maar vreemd genoeg verkopen de boekenwinkels hier alleen Lonely Planets van Nederland, Italië, Saoudie Arabië etc. We geven het op en na een paar uur door het centrum van Chengdu te hebben geslenterd nemen we de bus terug naar het hostel.

Ons hostel heeft een geweldige bar/restaurant. Je kan Westers, Japans en Chinees eten voor een paar euro. Dat doen we dan ook steeds. Gisterenavond maakten we na het eten kennis met Joe en Annabel uit Luxemburg. Gezellig zitten kletsen over het reizen onder het genot van een biertje.

Vanmorgen hebben we met hen en nog meer reizigers uit het hostel een bezoek gebracht aan het ‘Giant Panda Breeding Research Base’. Doordat de leefruimte van de panda steeds minder wordt, wordt deze met uitsterven bedreigd. In China probeert men hier iets aan te doen door op verschillende plekken Panda’s te fokken en uit te zetten in de natuur. Dat laatste gebeurt geloof ik nog niet zo vaak, maar het is een moedige poging de panda niet te laten uitsterven. Het ‘Giant Panda Breeding Research Base’ is een soort dierentuin waar de panda’s in redelijke vrijheid kunnen leven. Het zijn echt de schattigste beesten die we ooit hebben gezien. Al na een paar minuten kwam ik erachter dat er in mij een panda schuil móet gaan. Zij en ik, wij zijn hetzelfde. Belangrijkste levensdoelen van de panda zijn eten en slapen, heel herkenbaar. ’s Morgens zijn zij het actiefst (mwah, misschien verschillen we hier iets). Zij zitten dan bijvoorbeeld met hun rug tegen een boom en eten bamboe. Als de bamboe op is, kijken ze om zich heen om te zien of ze zonder al te veel moeite nog wat eten kunnen bemachtigen, liefst door gewoon met de bek open blaadjes en takjes van bomen te trekken. Als dat niet lukt laten ze zich op hun rug vallen, zoeken een fijn stukje bamboe en gaan dat eens even lekker oppeuzelen. Er zijn ook actievere panda’s. We zagen er één die in een boompje klom en eenmaal bovenaan brak de boom onder zijn gewicht en ging de panda met boom erbovenop ten gronde ;-). Al met al een gezellige ochtend en leuk om deze bijzondere dieren eens van dichtbij te bekijken!

Na dit bezoek geluncht en een stuk gaan lopen richting de Wenshu Tempel, de grootste boeddhisten tempel in Chengdu. Op een gegeven moment liepen er drie kleine meisjes achter ons te giechelen, ze liepen een heel eind met ons mee. Na een poosje voelde ik een tikje op mijn schouder, één van de meisjes zei: ‘hello!’ en begon heel erg te giechelen. Toen wilden haar vriendinnetjes natuurlijk ook hello zeggen. We zeiden hello terug maar het duurde best wel lang voordat ze aftaaiden :). Het was gelukkig niet absurd druk op straat en dus zijn we eerst nog door de naastgelegen ‘nieuw-gebouwde-authentieke-Chinese-straat’ gelopen. De sfeer was een beetje Disneyland-achtig gezellig. De tempel was ook niet heel erg druk en de tuinen eromheen erg mooi dus dat was ook de moeite waard. Na dit bezoek hebben we de meest heerlijke suiker-pindakoekjes gekocht (op authentieke wijze gemaakt natuurlijk) en zijn we richting een theehuis gelopen aan de rivier. Wij spotten hier op ons loopje naar de Wenshu tempel een terras, wat je hier bijna nergens ziet dus dat vonden we de perfecte plaats om even lekker te gaan zitten.

De kunst van het theedrinken gaat in Chengdu, in de provincie Sìchuan, 3000 jaar terug en dus struikel je hier over de theehuizen. We wezen maar aan wat de buren hadden en kregen twee longdrinkglazen met thee-flupjes op de bodem. De oude dame schonk er water bij, gooide dit weg en vervolgens schonk ze de glazen vol en kregen we een extra thermoskan met water zodat je kan blijven bijvullen. Het terras was redelijk groot en zat behoorlijk vol. Om ons heen veel mannen die zaten te kaarten, meestal voor geld. Ook zaten ze lekker te rochelen, dat werkt heel sfeerverhogend kan ik je vertellen. Ik krijg het tegenwoordig voor elkaar niet bij elke rochel meer fronsend en/of verbaasd te kijken maar ik denk dat ik nu toch wel de hele middag vies heb gekeken. We besloten te gaan Yahtzee-ën zodat de mensen om ons heen weer even Onbeschaamd Mensen konden Staren. We raken er al een beetje aan gewend.

06 Oktober 2010, Chengdu, 17.935 km

De alcohol vloeide gisterenavond rijkelijk. We hebben lekker gegeten en biertjes gedronken met Joe en Annabel. Ergens halverwege de avond kwam Edwin van de wc met een bebloede teen zonder vel. Volgens hem kwam het niet door de alcohol dat ‘ie zijn teen stootte maar door het opstapje wat ineens in de weg stond. Omdat hij verder helemaal niet vloekte kon ik redelijk opmaken dat het allemaal wel meeviel. Annabel trok meteen haar eerste hulp-kit open, zij schijnt regelmatig te vallen/stoten/wat te breken en gaat niet meer zonder verbandtrommel de deur uit. Reuze handig want nu konden we Ed zijn teen onder het genot van een biertje helemaal fixen.

Edwin had verder helemaal geen last van de alcohol. Hij had wel wat problemen met zijn evenwicht, maar dat had er verder niks mee te maken. Zei ‘ie.

Vandaag doen we he-le-maal niks. Niks, noppes, nada. Nou vooruit, we hangen op de bank en bestellen af en toe wat te eten. Vanmorgen eerst heel lui opgestaan en ontbeten. Om 12 uur uitgecheckt en sindsdien was de meest verheffende activiteit een bezoek aan de supermarkt, de Carrefour. Die is hier megagroot en heeft maar liefst 44 kassa’s. Men verkoopt er van alles, o.a. levende vissen, schelpdieren en waterslangen. Hmmmm. Na boodschappen te hebben gedaan zijn we teruggelopen naar het hostel. Nu was het eindelijk eens ónze beurt om Onbeschaamd Mensen Aan te staren. Ze hebben hier namelijk allemaal dokters/pedicure- en tandartspraktijkjes met grote ramen aan de straatkant. Zo liepen wij langs een tandarts die net met een behoorlijke behandeling bezig was. De meneer op de stoel keek niet blij.

Vanavond nemen we de nachttrein naar Xi’an. Een peuleschil-ritje van 14 uurtjes, waar we morgen rond het middaguur zullen aankomen. Hopelijk is het hostel daar net zo relaxed als hier in Chengdu, alhoewel ik hoop dat ze daar geen irritante prikbeesten hebben. Mijn benen zijn helemaal lekgeprikt.

07 Oktober 2010, ergens tussen Chengdu en Xi’an

Ik heb er een hekel aan ’s avonds ergens te moeten vertrekken om een lange reis te gaan maken. De avond is een moment waarop je lekker zou moeten gaan eten en in je bedje kruipen met een goed boek, in plaats van met je hele hebben en houwen aan de kant van een drukke weg te gaan staan om een taxi aan te houden die je het donkere onbekende in rijdt. In het geval van China heb je niet zoveel keus. De afstanden zijn hier zo groot dat als je met de trein reist, je vrijwel altijd in een nachttrein terecht komt. En dus stonden we gisterenavond met onze hele huisraad aan de kant van de weg. Gelukkig hadden we binnen 10 seconden een taxi en binnen 10 minuten kwamen we aan op het station. Het was een compleet gekkenhuis op het plein voor het station. We liepen kordaat op de smalle toegangspoortjes van het stationsgebouw af en ik riep naar Edwin: ‘Er gaat niet voorgedrongen worden vandaag!’ Waarop Edwin riep: ‘Inderdaad! Let op die oma links van je!’ En inderdaad, ik voelde d’r al tegen me aan duwen en proberen voor me door het hekje te glippen. Mijn rugzak fungeerde als rammechanisme dit keer.

Eenmaal binnen wilden we naar de wachtruimte van onze trein maar we werden weggestuurd. Omdat we ‘soft sleeper’ reizen, een soort 1e klas, mochten we in een speciale ‘soft seat’ wachtruimte plaatsnemen in plaats van tussen het gepeupel. Dat was leuk voor de mensen in de soft seat ruimte want die konden nu fijn Onbeschaamd Mensen Aanstaren. Ik durf met zekerheid te zeggen dat wij de enige westerlingen in deze trein zijn. Af en toe kwam er een mevrouw met een megafoon die van alles door de reguliere omroepberichten heenkrijste. Wij dachten iets van Xi’an te horen en dit bleek inderdaad het geval. De mevrouw stuurde ons netjes naar spoor 2. Hier bleek dat we voor het gepeupel mochten instappen. Wat een VIP behandeling.

Na een paar minuten maakten we kennis met onze reisgenoten voor deze reis, een jong stel van 23. Ze spreken een klein beetje Engels en uiteraard moet er met boekjes, entreekaartjes en fototoestellen worden laten zien waar ze allemaal geweest zijn tijdens hun vakantie in Chengdu, waar wij vandaan komen, wat wij gedaan hebben, etc. Ze vertellen dat ze bij Ikea zijn geweest, want die hebben ze niet in Xi’an. Ze hebben er alleen een lege tas van, er lijkt geen Billy schuil te gaan in hun bagage. Ook krijgen we meteen snoepjes en thee aangeboden en Lee vraagt of we soms honger hebben, ze hebben namelijk heel veel eten bij zich. Ik bedank direct, we hebben net gegeten.

Even later maakt Edwin de catastrofale fout de overgebleven pindakoekjes op te eten. Lee ziet dit als zijn kans, zegt: ‘aah, you’re hungry’, en de tas vol eten gaat open. Hij biedt Ed een satéstokje aan met een soort vlees er aan. Dat soort stokjes zie je hier veel op straat. Moedig neemt Edwin een eerste hap. Het is heel erg pittig en nogal taai. Doordat het zo pittig is, kan hij niet opmaken of het gebakken of rauw vlees is, maar het ziet er rauw uit. Hij eet gestaag door, want eenmaal iets aangenomen moet je het natuurlijk opeten. Ik vraag wat het is en Lee maakt bewegingen met zijn armen alsof hij vliegt. In het ‘point it’ boekje wijst hij een gans aan. Als Edwin halverwege het stokje is, heb ik de moed gevonden te vragen welk deel van de gans het is. Lee wijst zijn tong aan.

Het enige wat ik weet uit te brengen is: ‘Je eet ganzentong. Je eet ganzentong. Je eet ganzentong’. Gelukkig krijg ik het op een rustige, neutrale manier uit mijn mond, zodat we net kunnen doen of ik zeg: ‘Schat, wat aardig, die mensen bieden je ganzentong aan. Is het lekker?’ Edwin ondertussen eet rustig door en drinkt er heel veel water bij. Ik beloof bij deze plechtig dat ik nooit meer zal twijfelen aan Edwin z’n wil om nieuw eten uit te proberen.

Ik vraag me af hoe ik het voor elkaar krijg altijd nét te gaan plassen op het moment dat de trein blijkbaar op het punt staat een een volgend station in te rijden. Als er station aankomt, gaan de toiletten namelijk op slot en deze gaan pas weer open als we gaan rijden. Resultaat is altijd dat nét als ik me boven het gat geïnstalleerd heb en probeer recht te mikken er een hysterische stewardess op de deur ramt en schreeuwt dat ik op moet schieten omdat we gaan stoppen. Aargh! Ik word daar zo pissig van dat ik alleen maar kan roepen: ‘ja, godsamme, moment!’. Waarop er elke keer als ik het toilet uitkom een enigszins verwarde stewardess voor me staat. Nou, boeien met die lui.

We gaan om 11 uur slapen en dan begint het. Er zit een klein meisje in het compartiment naast ons die een uur lang schreeuwt, jankt, trapt, aan bedden ragt en het hele compartiment op z’n kop zet. Een uur lang lijkt het alsof ze levend gevild wordt, niet normaal meer, wat een herrie. Na een uur is de maat vol. Ik ben er hélemaal klaar mee dat die f#%^*king Chinezen dit schijnbaar normaal vinden en er helemaal niemand is in het rijtuig die hier iets van zegt. Wat zijn die lui toch ongelooflijk asociaal, ze interesseren zich geen reet in hun omgeving. Ik ben klaar met de Chinese etiquetteregels (als die er al zijn), sta op en klop hard op de deur van het compartiment naast ons. Het wordt stil en tot mijn schrik gaat de deur open. Daar had ik op de één of andere manier even geen rekening mee gehouden. Een lachende chinees in een witte pyama doet open. Het enige wat ik uit kan brengen is: ‘Is she ok? Is she ok?’ Het enige wat de Chinees uit kan brengen is ‘Solly, Solly’.

Vanaf dat moment is het muisstil. Ik lig in bed en heb visioenen van de Chinees in zijn witte pyama en zijn flauwe lach die het meisje heeft vermoord. Kan iemand mij vertellen hoe je een kind van een uur non-stop krijsen, gillen en trappen ineens stil krijgt? Even dacht ik nog dat de meneer nu vast achter mij aan zou komen. In werkelijkheid is het kind in kwestie waarschijnlijk slachtoffer van het één-kind-beleid in China. Omdat men maar één kind mag krijgen, worden deze door en door verwend door pa, ma, opa en oma. Dit resulteert in een hele generatie verwende kinderen die zo beschermd worden opgevoed dat ze op hun 13e/14e een hele generatie depressieve pubers worden. Zij zijn niet gewend hun zin niet te krijgen en als zij dan op eigen benen moeten staan, begint de ellende pas echt. Jammer dat men dat schijnbaar niet door heeft; we zien in China heel veel verwende kinderen.

Lee kijkt een beetje raar als we broodjes met pindakaas eten. Hij wil wel graag de Lonely Planet lezen, voor zover hem dat lukt. Over twee uurtjes komen we in Xi’an aan. Weer een Chinese nachttrein overleefd.

** Later op de dag **

De aannkomst in Xi’an was nogal chaotisch. Het was superdruk op het station en er stond echt een gigantische rij voor de taxi’s. We besloten de bus naar het hostel te nemen, gelukkig konden onze reisgenoten deze meteen aanwijzen zodat we direct een bus hadden. Dat was een heel lang half uur in de bus, heel warm en met twee heel zware tassen. De bus schoot ook van geen meter op. Gelukkig hebben we een heel leuk hostel gereserveerd. Een fijne kamer én badkamer. Het is een gebouw in Chinese sfeer, met overal lampionnen enzo. Na een douche en een late lunch zijn we nog even de stad in geweest. De Bell- en Drumtower bekeken en toen de Islamitische wijk in gelopen. Je gaat door een poort en het lijkt of je instant in een andere wereld beland. Kraampjes met de meest vreemde etenswaren, overal vleeskramen, we dachten toch zeker organen van allemaal beesten te zien. Ook veel noten en dadels, koek en zoetigheden wat we natuurlijk even geprobeerd hebben. Een gezellige middag!

Nu terug in het hostel. Straks lekker een hapje eten en op tijd naar bed. We moeten nodig wat slaap inhalen...