Geheelonthouder voor een dag

28 Oktober 2010, Ninh Binh

Helaas was het weer gisteren niet zo denderend, waardoor onze picknick op het strand niet doorging. Het was bewolkt en een graad of twintig, niet echt lekker om te gaan zwemmen. In plaats daarvan zijn we gaan lunchen en na de lunch vonden de dames het tijd voor chocolade-cake en wijn. Dus zijn we gedrieën eerst naar de bakker gelopen en vervolgens met taartjes en al de kroeg in gegaan. Konrad moest naar de kapper en Edwin besloot met hem mee te gaan, voor de gezelligheid dan :) . Later voegden de mannen zich bij ons, net op tijd voor het 2 halen-1 betalen cocktail happy hour. We hebben een beetje gepoold en zijn daarna maar weer gaan eten. Het voelde nogal als een luie zondagmiddag. Bij het eten begon de ellende weer: reizen met een Engels en een Duits stel gaat je niet in de koude kleren zitten! Eerst kwam er weer Hanoi-wodka op tafel, dat zijn we ondertussen wel gewend. Vervolgens kwam er een zwart brouwsel in een Hanoi-wodkafles op tafel. Wat het was weet niemand, maar de knul in het restaurant tekende een boom met wortels en schijnbaar zit er iets van die wortels in het goedje. Dat ging allemaal nog wel. Toen kwam het slangenbocht en dat was een minder groot succes. In Vietnam verkoopt men in restaurants en op de markt glazen potten met vloeistof erin. Naast deze vloeistof bevatten deze potten ook dode dieren, zoals o.a. slangen, hagedissen, zeepaardjes en allerlei kruiden. Normaal gesproken zou het geen seconde in ons opkomen er ook maar aan te denken zoiets te bestellen maar Konrad en Natalia hadden de slangenbocht al eens geprobeerd en Natalia daagde Dave uit en omdat iedereen het ging drinken konden wij Hollandse watjes natuurlijk niet achterblijven. Ik heb nog nooit in mijn leven zoiets goors en ranzigs tot mij genomen als dit slangenbocht. Er zat inderdaad een slang in de glazen pot (foto’s volgen) en het goedje rook én smaakte gewoon naar dode slang. Of, zoals Dave het omschreef, het smaakte naar de geur die je altijd ruikt in de dierenwinkel. Moet je net mij hebben met m’n zwakke maag. Ik kneep mijn neus en ogen dicht en kon het maar net doorslikken. Vervolgens heb ik tien minuten op een limoen moeten zuigen om de gore smaak uit mijn mond te krijgen. En dat allemaal om de Hollandse eer hoog te houden!

Enfin, na het eten weer de kroeg in gegaan maar niet meer gedronken. Maakte niet uit want we hebben natuurlijk waardeloos geslapen en die slangensmaak kwam echt de hele nacht omhoog. Aargh!! Eigen schuld dikke bult en na vannacht 3,5 uur te hebben geslapen zijn we vanmorgen met Dave en Emma vertrokken naar Ninh Binh. De reis bestond uit een bus, boot, bus en nog een bus en zoals de heenreis verliep alles weer zeer voorspoedig. We waren alleen allemaal verschrikkelijk brak en toen kreeg ik ook nog een rugzak op mijn kop van één of andere Duitse Heino (zo’n backpacker met zijn kruis op zijn kniën en een achterlijke hoed op, vooral niet scheren, stoer hoor, idioot).

Ik had me vanmorgen in de bus stellig voorgenomen dit verhaal de titel ‘ik wordt geheelonthouder’ te geven. Ik vrees alleen dat dat niet gaat lukken. We zitten in een klein hotelletje in het plaatsje Ninh Binh en onze missie is vanavond een Bia Hoi zoeken. En in de Bia Hoi hebben ze heel goedkoop bier én we reizen nog steeds met twee Engelsen dus alle goede voornemens ten spijt zullen wij toch bier gaan drinken. Het wordt in ieder geval geen wilde nacht want wij Hollandse watjes gaan het zeker weten eerder opgeven dan de Engelsen vanavond. (Uhm. Zoals altijd dus ;-))

29 Oktober 2010, Ninh Binh

We vonden een Bia Hoi een stukje verderop. Sterker nog; er was een hele straat vol Bia Hoi’s. We gingen er bij één zitten en bestelden vier bier. De lokale jongeren om ons heen vonden dat prachtig en wilden ons allemaal groeten. Dat is leuk, want dan vergeet je even alle ratten die om je heen lopen. (Zonder dollen. Ik heb in de afgelopen week meer ratten gezien dan in mijn hele leven hiervoor). De jongeren bestelden wat vaags te eten en dat wilden wij natuurlijk ook proberen. We kregen in bananenblad verpakte vleesrolletjes, een bak met planten/kruidenblaadjes en chilisaus, maar chilisaus eet men hier overal bij. We moesten de vleesrolletjes uit het bananenblad halen, er blaadjes omheen vouwen en dan in de chilisaus dopen, volgens de dame van de Bia Hoi. Dat zorgde voor een hele aparte smaak. Vooral de blaadjes leken gewoon van een laurierstruik geplukt te zijn, maar samen met de kruiden en het pittige vlees gaf dat ook wel weer een interessante smaak. We hadden natuurlijk al bedacht dat het vaag uitziende vlees vast hond of kat of aap zou zijn maar na heel wat dieren immitaties te hebben gedaan bij de locals denken we toch dat het varken was. Gelukkig hadden ze ook een soort rijstkoek erbij om alles een beetje te neutraliseren.

Ninh Binh is verder een enorm suf stadje en er zijn niet echt veel interessante restaurants. Na de Bia Hoi zijn we maar weer bij een eetstalletje gaan zitten voor ‘pho’: noedelsoep! Dat eten ze in Vietnam elke dag en kan je op elke straathoek krijgen. Het bestaat uit een bak met noedels, vlees en groenten. Gisteren hadden we eendenvlees en zat er veel citroengras doorheen, wat men veel in het eten gebruikt hier.

Vanmorgen hebben we enorm uitgeslapen en om een uur of 11 hebben we fietsen gehuurd en zijn we een dagje gaan fietsen. In theorie was het de bedoeling dat we door de rijstvelden en karstbergen naar tempels en pagoda’s zouden fietsen. In de praktijk zijn er geen bordjes en zijn we enorm verdwaald. Waardoor we wél langs karstbergen en door rijstvelden hebben gefietst maar de tempels en pagoda’s hebben gemist. We kwamen uiteindelijk wel in het plaatsje aan waar we moesten zijn maar dat was al redelijk laat en na de lunch was het 4 uur en hadden we geen zin meer. Op zich ook niet zo erg want het landschap hier is gelijk aan dat in Yangshuo in China, behalve dat we daar met ons hotel in het landschap zaten en er dus eigenlijk meer van konden genieten. Gelukkig was de fietstocht op zich wel heel leuk. Overal waar we kwamen zeiden mensen gedag, écht overal. In de kleinste dorpjes, op de weg, iedereen zwaait en roept ‘hello!’ zónder motorbike/banana/pineapple erachteraan. Hierdoor merk je dat het hier nog niet zo toeristisch ontwikkeld is en dat vinden we dan wel weer heel leuk.

Na de lunch fietsten we terug richting Ninh Binh maar dat was wat avontuurlijker dan de heenreis. We moesten de snelweg oversteken (soort van niet twijfelen maar gáán, men stopt vanzelf. Eerlijk is eerlijk; het is wel spannend. Edwin stak eerst over, toen gooiden Emma en ik ons op de weg en vervolgens duurde het even voordat Dave ook zover was :)) we moesten een heel stuk op de snelweg fietsen wat eigenlijk een nogal maffe bedoeling is. Druk, stof, toeterend verkeer om je heen: kortom, chaos. We besloten de weg af te rijden en kwamen vervolgens op een stuk weg waar men aan het bouwen was en we langs een afgraving moesten fietsen. Vervolgens stortten we ons in het drukke spitsverkeer van Ninh Binh voordat we neerstreken bij de Bia Hoi voor een welverdiend biertje.

Vanavond hebben we in het hotel gegeten; lekker rustig :) Morgen nemen we net na half 9 de trein richting Hue; een reis van 11,5 uur. Ik geloof dat de Engelsen er een beetje tegenop zien maar voor ons is 11,5 uur natuurlijk een peuleschilletje.

Nu ga ik stoppen want we moeten nodig gaan slapen. Edwin ligt al overdwars op het bed met zijn gezicht in het kussen omdat de snoer van de laptop dwars over het bed hangt. Zou ‘ie slapen denken jullie…? Neh….zijn benen bungelen nog. Wacht, ik zal ‘m eens even op z’n hoofd tikken.

Hij is nu in ieder geval weer wakker, maar hij sliep wel bijna zei ‘ie. ’T is maar dat jullie even op de hoogte zijn ;-)

01 November 2010, Hue

Peuleschilletje zei ik nog. De reis van Ninh Binh naar Hue was alles behalve dat! De trein was redelijk op tijd en vol goede moed stapten we in. We hadden eerste klas geboekt. Dat was maar goed ook, want ik wil niet weten wat de toestand van een tweede klas rijtuig is in dit land! Het rijtuig was nogal oud. En vies. We settelden ons in een vierzits en het duurde niet lang voor de eerste kakkerlakken tevoorschijn kwamen. Het wemelde ervan. Op de tafel, de stoelen, de grond, overal kakkerlakken. De meeste waren vrij klein maar er zaten ook wat dikke jongens tussen. Ook hadden we een muis maar dat vonden we niet zo erg. Het eerste stuk van de reis ging nog best voorspoedig. Een aantal weken geleden zijn er overstromingen geweest door een cycloon en is er een heel groot stuk rails weggeslagen. Die rails hebben ze weer gerepareerd maar eenmaal aangekomen bij dit gedeelte van de reis hebben we 3 à 4 uur heel langzaam gereden, we stonden nog net niet stil. Hierdoor werd onze 11,5 uur durende reis een 15,5 uur durende reis.

De kakkerlakken leken dat niet erg te vinden. De mensen in ons rijtuig leken er ook niet zo mee te zitten. Gelukkig stond de tv aan met het volume op z’n hardst, dat vinden ze leuk hier. Daardoor kan je niet met elkaar praten, je Ipod kan er niet overheen en lezen lukt alleen als je alle herrie om je heen weg kan blokken. Het was op z’n zachtst gezegd een interessante reis en om 11 uur ’s avonds reden we eindelijk het station van Hue binnen.

We namen een taxi en vonden vrij makkelijk het hotelletje wat we hadden uitgezocht. We zijn meteen maar even een biertje gaan drinken en patat gaan eten bij de ‘Cafe on Thu Weels’ wat om de hoek zit. Hierna vielen we in een lange, diepe slaap.

Gisterenochtend lang uitgeslapen en een beetje in Hue rondgesjouwd. Eerst zijn we naar de ‘Imperial Enclosure’ gegaan, een soort verboden stad. Hue heeft een grote citadel en deze verboden stad ligt in deze citadel. Tijdens de oorlog is het grootste gedeelte van de verboden stad verwoest en men heeft het nog niet opgebouwd. Wij vonden het een nogal suffe bedoening, maar het kan zijn dat je na heel veel dingen te hebben gezien een beetje blasé wordt. Je vergelijkt onbewust alle attracties met elkaar en dit vonden we gewoon niet zo interessant. Hierna zijn we doorgelopen naar een pagoda, dat was ook wel aardig. In de omgeving van de stad staan nog meer pagoda’s en tombe’s maar eigenlijk hadden we gewoon geen zin om er heen te gaan ;-)

Om half 4 hebben we geluncht en daarna terug naar het hotel en wat geSkyped. Hierna vonden we Dave en Emma terug in de Cafe on Thu Weels. Hier hebben ze voor 50 cent verse fruit shakes met Wodka. En het bier is een kwartje. Het was Halloween gisteren en dat moest natuurlijk gevierd worden! Na een paar drankjes liepen we naar het backpackersgebied van Hue, we hoorden dat daar een Halloween feest zou zijn. Eenmaal aangekomen in het hostel moest natuurlijk het gezicht geschminkt worden. Er waren redelijk wat mensen die zich zelfs verkleed hadden, al bestond de outfit bij iedereen uit bedlakens :). In het hostel hadden ze voor 2 euro kannen van een liter jus-wodka. We feesten en feesten en om 11 uur werden we eruit gezet omdat het hostel dicht ging. Met z’n allen liepen we naar de ‘Why not bar’ waar we nog even zijn geweest. Alhoewel, volgens mij heb ik alleen maar buiten op de stoep gezeten. Ik zal me dat moment nog lang herrineren, kan ik jullie vertellen. Mijn god wat was ik ziek. We besloten dat we beter maar terug naar het hotel konden gaan, al moesten we Dave daar nog een beetje van overtuigen. Uiteindelijk heeft Edwin ‘m zover gekregen en om half 1 waren we terug in het hotel. Edwin heeft nog een kakkerlak uit de kamer verwijderd en toen zijn we gaan slapen.

Vanmorgen werden we héél brak wakker. Vandaag ben ik 100% geheelonthouder, ik drink echt geen druppel meer. Maar we hebben wel een top Halloween gehad!

We zitten nu te brakken in de Cafe on Thu Weels. Over een half uurtje vertrekt vanaf hier de bus naar Hoi An, onze volgende bestemming. Er wordt voor de komende week heel veel regen voorspeld in het gebied waar wij zijn. We zullen zien hoe het allemaal loopt!