Hasta luego Isla de Pascua!

28 mei 2011, Paaseiland

Om half tien halen we de huurauto op die Sharon - Peace, Love and Light voor ons heeft besteld. Het is een kleine Suzuki 4WD. In tegenstelling tot Cook Islands, waar men nogal moeilijk doet over autohuur en je een lokaal rijbewijs moet halen om überhaupt een auto te mogen rijden (men is daar schijnbaar bang dat mensen die niet van de Cook Islands komen niet in staat zijn een clockwise rondje van 40 kilometer over een lege weg te rijden) doet men op Paaseiland niet zo moeilijk. We krijgen de autosleutel in ons hand gedrukt en een contract wat we niet getekend hebben. We vragen om de verzekering maar daar doen ze hier niet aan. Zoals de mevrouw zegt: ‘je mag hier niet harder dan 60 dus wat kan er gebeuren?’ Nou ja. Oké.

Als we Hanga Roa uitrijden hoost het. De lucht is grijs en het water valt met bakken uit de hemel. Ik wordt er knorrig van want dit is niet bepaald een goedkoop uitje, we zijn waarschijnlijk maar één keer in ons leven op Paaseiland en uitgerekend nu moet het regenen. We rijden de zuidkust van het eiland op ons dooie akkertje af en passeren diverse ahu en een paar moai. We stappen uit bij een prachtig stuk kust waar diverse moai van hun ahu’s zijn gevallen maar helaas is het weer zo vies dat we maar een klein stukje lopen en dan weer in de auto gaan zitten. We rijden een stukje verder en zetten de auto dan een poosje aan de kant om de bui af te wachten.

Het wordt langzaam maar zeker droger. We rijden de zuidkust van Paaseiland verder af. Paaseiland is een vulkanisch eiland. De kust en de rotsen in zee zijn daarom zwart, wat met gigantische blauwe golven voor een dramatisch effect zorgt. Het binnenland van Paaseiland is groen, maar anders dan de andere eilanden die we zover in de Pacific hebben gezien. De heuvels zijn glooiend en sommige stukken land zijn zelfs plat. Men zegt dat het op Schotland lijkt maar daar zijn wij nog nooit geweest dus dat weten we niet. Ik kan me wel voorstellen dat Schotland er zo uit zou zien.

We stoppen bij Rano Raraku, een vulkaan midden op het eiland. Hier dubben we een tijdje; de entree tot het Nationale Park waartoe de vulkaan behoort is 45 euro per persoon en het regent weer. Willen we dit er aan uitgeven of niet? Enerzijds zijn we bang dat het niet de moeite is, aan de andere kant ben je maar één keer in je leven op Paaseiland en is dit dé highlight. We treuzelen wat en besluiten dan dat we niet voor niets een ‘leuke dingen potje’ hebben. We betalen de entree, we beginnen aan de wandeling de vulkaan op en de hemel trekt helemaal open. Lucky us!

De vulkaanwand is een beetje modderig door de regen en we glibberen en glijden naar boven. In de krater van de vulkaan is een groot kratermeer. Aan de rand van het meer staan diverse moai’s. Het is een mooi gezicht maar ook een beetje gek, die stenen beelden aan de rand van het kratermeer. We glibberen en glijden weer naar beneden en wandelen om de vulkaanwand heen. Alle moai op Paaseiland zijn gemaakt van tufsteen wat uit de wand van deze vulkaan is gehaald. De moai werden dan ook op deze lokatie gemaakt en vanuit hier zijn de beelden naar de diverse lokaties op het eiland gebracht, al weet niemand precies hoe. Op de vulkaanwand zien we moai die af zijn, rechtop staan en omgevallen zijn, maar ook half uitgehakte beelden in de wand van de vulkaan. Wat opvalt is dat we alleen de gezichten van de moai zien; het grootste gedeelte van de lichamen zit onder de grond. Het is een prachtige wandeling door een surrealistische omgeving met om ons heen het groene landschap en in de verte de zee. We zijn heel blij dat we toch gegaan zijn en hadden dit voor geen goud willen missen.

Na ons bezoek aan de vulkaan rijden we naar het noorden van het eiland. Onderweg stoppen we bij diverse plekken waar moai staan en ook zien we eeuwenoude rots-tekeningen. Het landschap is echt adembenemend, we kunnen er eigenlijk niet zo goed bij dat dit zo veel ruiger is dan de andere eilanden die we eerder hebben gezien. In Anakena stoppen we bij het enige witte strand dat Paaseiland heeft. Het is een prachtig strand met erachter heel veel palmbomen en uiteraard een rij moai. Door het witte strand realiseren we ons weer even dat we nog steeds in de Pacific zijn, ondanks dat dat niet zo lijkt.

We steken dwars over het eiland naar het zuiden. We willen dan nog een kleine ronde rijden richting ons huisje maar ineens is er geen bewegwijzering meer. Paaseiland heeft heel veel onverharde wegen en we verdwalen in een wirwar van modderwegen, waar onze Robinson met veel plezier doorheen crosst. Van de ‘ik vind rijden in een huurauto maar niks’-Robinson is na deze wereldreis niks meer over. Met één hand aan het stuur en één hand op het knopje om het raam dicht te doen crosst ‘ie als een idioot door de diepste modderplassen terwijl ‘ie me triomfantelijk aankijkt. ‘Kijk schat, er vliegt allemaal modder door de lucht!’

Gelukkig leiden alle wegen op Paaseiland naar Hanga Roa en komen we hier op een gegeven moment dan ook uit. We doen een non-alcoholische-quick-fix apéritief van 10 minuten waarbij we chips eten en melk en sinaasappelsap drinken. Dan rijden we door naar het uiterste zuiden van het eiland. Hier ligt een andere vulkaan waar we langzaam oprijden. Vanaf de wand hebben we een prachtig uitzicht over Hanga Roa. We stoppen bij een kratermeer wat er mooi uitziet en dan rijden we door tot we niet meer verder kunnen. Voor de 45 euro die we eerder betaalden kunnen we hier ook het ‘Orongo Ceremonial Village’ bekijken. Een dorp uit de laat 16e eeuw wat gebouwd is op de kraterwand en slechts voor ceremoniële doeleinden werd gebruikt. Het een interessant gezicht, kleine huisjes die gebouwd zijn op de kraterwand met aan de ene kant het kratermeer en aan de andere kant een diepe klif naar beneden en de blauwe zee. Edwin ontpopt zich weer eens als een uitstekende gids en vertelt van alles over de huisjes, alhoewel hij natuurlijk niet echt serieus is. Al met al een mooie wandeling.

Na dit bezoek rijden we terug naar Hanga Roa. We zouden nog een stukje kunnen rijden en een plekje voor zonsondergang kunnen zoeken, maar dan moeten we morgenochtend heel vroeg de auto inleveren en weer teruglopen naar ons huisje. We kunnen ook de auto nu inleveren nu het kantoor nog open is en lekker ergens gaan eten. We kiezen voor het laatste. We gaan terug naar het restaurant van gisteren, bestellen wijn, bier en churrasco’s. Dit is een Chileense variant van de hamburger, brood met vlees, salade, avocado en mayonaise. Heel erg lekker. Tijdens het eten raken we aan de praat met Tobi en Olivia uit Zwitserland. Zij zaten ook op onze vlucht vanaf Tahiti en we komen ze elke keer overal tegen. Zij reizen ook voor langere tijd en we bestellen nog wat wijntjes en biertjes en kletsen wat af. We vertellen dat we morgenochtend eigenlijk naar de kerk willen (wat een entree. ‘Hallo, wij zijn Edwin en Lisette uit Nederland. We maken een wereldreis. Gaan jullie mee naar de kerk? :) ). De kerkdiensten in de Pacific moeten heel erg vrolijke aangelegenheden zijn en we hebben het er op alle eilanden over gehad om er één te bezoeken maar het komt er steeds niet van. Tobi en Olivia zeggen dat ze dat ook wel interessant vinden en als we tegen een uur of twaalf gedag zeggen spreken we af dat we elkaar de volgende ochtend om 9 uur treffen bij de kerk. Weer eens wat anders

Omdat de stroom ondertussen is uitgevallen en het aardedonker is, is het nog lastig om ons huisje terug te vinden. De señor van het restaurant schonk de wijnglazen tot aan het randje vol dus ik denk ook niet dat er echt sprake was van vier wijntjes maar eerder van acht. Gelukkig vinden we de weg uiteindelijk toch nog terug.

29 mei 2011, Paaseiland

Mwuhhh. Uh. Muuuhwhu. Te vroeg. Te vroeg.

Als de wekker gaat overweeg ik te blijven liggen en ik weet zeker dat ik dat ook gedaan had als we niet met Tobi en Olivia zouden hebben afgesproken. Beetje slappe hap om af te spreken bij de kerk en niet op te komen dagen dan. We slepen ons uit bed. Om 8 uur horen we de kerkklokken luiden, ik raak er een beetje van in de stress. We douchen en eten en om half negen luiden de kerkklokken weer. Ja, hallo zeg. Ben ik me normaal niet bewust van het tijdstip, het is me nu wel duidelijk dat men wil laten weten dat het bijna negen uur is en de dienst zal beginnen. We lopen naar de kerk. Mijn hoofd bonkt en mijn keel is droog. Die verdomde Chileense Sauvignon Blanc ook. We komen aan bij de kerk, zoeken een bankje zover mogelijk achterin (onderhandelingseis van Edwin) en al gauw komen Tobi en Olivia er ook aan.

Oké, dus; ik ben niet gelovig. Ik hanteer mijn vaders’ zicht op het leven; geloof maar in jezelf, dan komt alles goed. Ik denk ook niet dat ik me ooit tot een geloof zou kunnen bekeren en mijn leven er zo aan zou kunnen geven. Dat neemt niet weg dat het prima is dat veel mensen wel willen geloven en dat neemt ook niet weg dat ik het interessant vind om erover te leren. Onze wereldreis is een goede leerschool. Van de boedhistische tempels in Tibet, Cambodja, Laos en Thailand, tot de kerken in Vietnam en de moskeeën in Indonesië; het is allemaal indrukwekkend. En ik ben er allang uit; zelfs de mensen die hetzelfde geloof aanhangen, doen dat soms op een andere manier. Neem het boeddhisme wat in Tibet heel anders is dan het boeddhisme in bijvoorbeeld Thailand. Dat geldt ook voor de kerkdienst van vandaag. Ik ben geen expert in kerdiensten maar heb er in mijn leven wel een paar meegemaakt. In Nederland is dat allemaal nogal stijfjes, met een orgel en een koor. In de Pacific gaat dat anders. Er zitten een paar mensen met een ukulele, iemand bespeelt een trommel en iemand bespeelt de accordeon. Als de dienst begint klinkt er een gezellig gepingel en zingt iedereen uit volle borst mee. Niet statisch en hoog en streng, maar gezellig, met z’n allen een swingend liedje zingen. Overigens zit de kerk stampvol deze zondagmorgen. Het is een beetje een rommeltje, mensen komen en gaan en er ligt hier en daar een straathond te slapen onder een bank.

Het probleem van nooit in de kerk komen is dat ik niet weet wat ik moet doen. Men staat op, zingt, er wordt gesproken, zingt, er wordt gebeden, zingt, men gaat weer zitten, zingt, men staat weer op, zingt, men gaat weer zitten, zingt en ik doe al die tijd maar wat in de hoop dat mijn timing goed is. Gelukkig lijken onze Zwitserse vrienden er ook geen kaas van te hebben gegeten dus dat is dan weer een kleine geruststelling. Het is een mooie mis met mooie muziek en veel interactie met de kerkgangers. Maar ook een hoop gepreek in het Spaans wat dan weer een beetje langdradig is. Op een gegeven moment staan we weer op en vult de gang naar het altaar zich met mensen. Het blijkt dat de mensen in de linker- en rechterbank naar elkaar toekomen zodat men elkaars hand vast kan pakken, zodat er een lange slinger mensen vormt van links naar rechts en men samen kan zingen. Ik vind dat ik de meneer links van mij niet kan teleurstellen en biedt hem mijn hand aan. Edwin ziet niet goed wat er gebeurt, denkt dat het hosti-tijd is en roept: ‘ik blijf hier hoor!’ als ik zijn hand pak. Dan ziet ‘ie wat er gebeurt en pakken ook de anderen elkaars hand. Ik vind een geweldig saamhorig tafereel maar moet wel mijn lach inhouden als ik Edwin en Tobi hand in hand naast me zie staan. Dat is nog eens wat op een eerste date :).

Na het gezang gaat iedereen elkaar ineens gedag zeggen en handjes schudden. We mogen dan wel toeristen zijn, wij worden gewoon in het tafereel betrokken en schudden iedereen om ons heen de hand. Wat echt heel grappig is, zeker als je steeds niet weet wat er komt en je dan ineens iedereen om je heen de hand gaat schudden. Hierna komen dan de hosti’s (die we maar aan ons voorbij laten gaan) en de collecte en dan loopt de dienst tegen het eind. Het is een drukte van belang als we de kerk uitlopen en we besluiten maar een kopje koffie te gaan drinken op een terrasje om even bij te komen van dit alles.

Hierna wil Robinson schildpadjes kijken maar het is bijna lunchtijd en ik zie wel wat in een tukje. Robinson wil geen tukje doen. We besluiten even naar huis te gaan en te lunchen en dan wel te kijken. Als we thuiskomen is het 13.45 uur op de klok van mijn telefoon. Dat verbaast ons; hebben we dan ruim 3 uur op het terras gezeten met 1 kop koffie? Maar ja, ik heb vanmorgen de wekker nog gezet op mijn telefoon en we waren precies op tijd in de kerk dus hij zal toch wel goed staan. En dus lunchen we, schrijf ik mijn verhaal en als ik me omdraai ligt Robinson een tukje te doen (where did it go wrong). Tegen 17.00 uur maak ik hem wakker om schildpadjes te kijken. Terwijl Edwin foto’s maakt van de zeeschildpadjes zit ik op een steen voor me uit te staren. Het is inmiddels half zes geweest volgens mijn telefoon. Achter ons wordt er een voetbalwedstrijd gespeeld, mensen zwemmen in zee. Ik kijk hoe een hond achter twee surfers aanzwemt de zee in. Ineens vind ik dat de zon wel erg hoog staat voor half zes. Hij brand ook zo. Ik opper om even te pinnen, wat we toch nog moesten doen en dan kunnen we meteen de tijd op het pinbonnetje checken. Dat doen we, en ja hoor, 17.54 uur staat er op het bonnetje. Oké, dan klopt het toch. We lopen nog even langs de schildpadjes en lopen dan naar de plek waar we om 18.30 uur hebben afgesproken met Tobi en Olivia. We gaan in het park zitten en we zweten ons kapot. Ik kijk naar de zon en zeg tegen Ed: ‘van de week ging de zon om half zeven onder en nu zitten we hier om half zeven te verbranden. Iets klopt er niet.’

En dus gaat Ed het maar eens navragen. En blijkt het half vijf te zijn. En zijn we dus twee uur te vroeg. En heeft dus niet alleen mijn telefoon zichzelf op miraculeuze wijze twee uur vooruit gezet, maar staat ook de pinautomaat twee uur te laat. We snappen er he-le-maal niks van maar besluiten dan thuis maar een klein apéritiefje te nemen totdat het wel half zeven is. Om twee uur later dan toch naar het afgesproken punt te lopen en gezellig te eten met de Zwitsers.

Het mysterie van de telefoon lost zichzelf toch nog op als ik erachter kom dat mijn telefoon elke keer als ‘ie het Chileense netwerk zoekt automatisch de Chileense tijd instelt. Echter, Paaseiland loopt twee uur achter op het vaste land van Chili en dus klopt het voor ons niet. Maar dat weet de telefoon dus niet. En schijnbaar stond de klok van het pinautomaat ook op vaste land tijd ingesteld. Verwarrend.

30 mei 2011, Paaseiland

Wat ook verwarrend is, is het volgende gesprek.

Chileens/Polynesische gastheer: *Klop, klop* ‘hola!’
Feministische Zelf: *opent deur*
Chileens/Polynesische gastheer: ‘Hola, buenas dias, que tal?’
Feministische Zelf: *denkt, die weet ik!* ‘bien!’
Chileens/Polynesische gastheer: ‘bla die bla, die bla, bla bla, vuelo, bla bla manana, blaaa-die-bla, bla bla, bla, bla aeropuerto, bla bla die bla?’
Feministische Zelf: *denkt, shiiiit!* ‘huh?’
Chileens/Polynesische gastheer: ‘uh. Manana? Vuelo?’
Feministische Zelf: *denkt, ok, morgen, vliegtuig* ‘yes?’
Chileens/Polynesische gastheer: ‘manana, bla die bla die bla die bla, aeropuerto, blaaaaa-die-bla’.
Feministische Zelf: *denkt, waarom zit Ed NU uitgerekend op de pot?* ‘uh?’
Chileens/Polynesische gastheer: ‘no etiendo?’
Feministische Zelf: *denkt, yes, die weet ik, ik snap er inderdaad geen reet van* ‘no etiendo’
Chileens/Polynesische gastheer: *wijst naar huis, loopt weg* ‘bla die bla’.
Feministische Zelf: ‘ok’ *trekt nietsvermoedende Ed van wc*

Iets zegt mij dat ik nog een beetje moet oefenen. Maar het komt erop neer dat de meneer ons morgen naar het vliegveld gaat brengen en nog laat weten op welk tijdstip. Ja hallo, dat is Spaans voor gevorderden.

Vandaag is onze laatste dag op Paaseiland. Ondanks dat het een prettige plek is om te zijn, hebben we het wel gezien en doen we het rustig aan. We hebben nog veel wijn en bier over dus we hebben de Zwitsers uitgenodigd voor het apéritief vandaag, anders krijgen we het niet op. Morgen vliegen we dan naar het vaste land van Zuid-Amerika, naar Santiago de Chile.

De afgelopen vijf weken in de Pacific zijn mooi geweest. Na vanaf Nederland op ons ‘gemak’ naar Australië te zijn gereisd, waardoor we het landschap en de mensen in Azië geleidelijk hebben zien veranderen, hebben we nu hetzelfde in de Pacific gedaan. We zijn geleidelijk van Australië naar Zuid-Amerika gereisd, via vijf prachtige eilanden in de Stille Zuidzee.

Als eerste naar het niet-Polynesische, vriendelijke Fiji, waar iedereen denkt dat je Australisch bent en waar alle produkten in de supermarkt Australisch zijn. Naar Tonga, wat ineens wél Polynesisch is, een andere, armere wereld met een eigen identiteit, waar je Australische én Nieuw-Zeelandse importprodukten koopt. Met een tussenstop in Auckland naar de Cook Islands, waar iedereen denkt dat je uit Nieuw-Zeeland komt, alles, maar dan ook alles uit Nieuw-Zeeland is geïmporteerd en zelfs de inwoners een Nieuw-Zeelands paspoort hebben.

Met onze vlucht naar Tahiti vlogen we voor ons gevoel in drie uur van Nieuw-Zeeland naar Frankrijk. Ineens zijn we ‘inwoner van de EU’ en hoeven we geen immigratiekaart in te vullen. Eet je een baguette met camembert en graven we in ons achterhoofd naar de restjes Franse les die zijn blijven hangen. En dan, vanaf Frans-Polynesië, is daar ineens die 5,5 uur durende vlucht naar Paaseiland. Nog steeds in de Pacific, maar duidelijk in de Zuid-Amerikaanse Pacific. Waar men nog steeds bloemetjes achter de oren draagt en ‘Iorana!’ roept als ze je gedag zeggen, maar waar de gastheer in het Spaans een heel lang verhaal over een vliegtuig uitkraamt en waar we ‘empanadas’ eten en Chileense wijn drinken. Stap voor stap zijn we geleidelijk naar Zuid-Amerika gereisd.

We hadden geen enkele stap willen overslaan, want elk eiland was een stap dichter naar Zuid-Amerika. Toch blijkt ook dit keer dat we het meest worden aangegrepen door de eilanden die niet ‘alledaags’ zijn. Of laat ik het anders zeggen; op de eilanden waar de voornaamste bezigheid is om ‘op het strand of bij het zwembad te hangen’, verveelden we ons soms mateloos. Dit moeten Rarotonga en Tahiti zijn geweest. Natuurlijk is het fijn om af en toe even te luieren, maar het doet emotioneel niks met ons. We moeten door de cultuur ‘getriggerd’ worden wil het wat met ons doen, er moet een bijzonder gevoel zijn, een strand is ook maar een strand, hoe mooi het ook is. En daarom is het vast geen verrassing dat Tonga uit de bus komt als het eiland wat ons emotioneel het meest heeft aangegrepen, Paaseiland het eiland is wat cultureel het intrigerends was en Fiji het eiland is waar de vriendelijkheid van de mensen (bula!!!!!), het eten en de betaalbaarheid evoor zorgt dat we daar zeker nog wel eens naartoe terug willen. Ons bezoek aan Rarotonga en Tahiti waren een essentiële schakel tijdens de reis van Australië naar Zuid-Amerika en we hebben er enorm gerelaxed, maar de volgende keer zouden we in plaats van deze eilanden toch een paar andere Pacifische eilanden bezoeken.

Want dat er een volgende keer in de Pacific komt….dat lijkt me toch wel duidelijk geworden….toch?

Hieronder de foto’s van Paaseiland en als het lukt om het te uploaden ook nog een video’tje.

Hasta luego Isla de Pascua!