Adios Santiago, Adios Chile!

31 Mei 2011, Paaseiland – nog maar 3 nachtjes slapen…

Op onze laatste dag op Paaseiland worden wij onverwachts nog eenmaal verrast door de gastvrijheid van onze gastheer. Als wij om vier uur met Tobi en Olivia naar ons huisje lopen is Nato in de weer in de tuin. We vinden het wel netjes om even te laten weten dat we mensen op bezoek hebben, het is tenslotte zijn huisje waar we mensen in uitnodigen en ik maak me een beetje druk over of ze dat wel goed vinden. En dus volgt er een hoop gezellig ‘hola’, ‘buenos dias’, ‘que tal’ en gezwaai en gaan we naar binnen. Onze Zwitserse gasten hebben van alles meegenomen en we hadden zelf ook nog wel wat dus de tafel staat vol met lekkere hapjes en drankjes als er na een tijdje aangeklopt wordt en we onze gastheer ‘hola!’ horen roepen. Als ik de deur open doe komt ‘ie binnen met vier borden met vis en rijst. We zijn nogal overdonderd door deze gastvrijheid en als hij een paar minuten later ook nog met een pak wijn aan komt weten we echt niet meer wat we moeten zeggen. Dat is echt zo lief! Het eten is echt heerlijk en na een paar uurtjes te hebben geborreld besluiten we als dank een goede fles wijn voor Nato te halen. Dus we lopen naar Hanga Roa, kopen een fijne fles Sauvignon Blanc en besluiten dat we nog héél even op het terras gaan zitten. Terwijl Edwin en Tobi de ene na de andere ‘Escudo’ (Chileens bier) naar binnen tikken doen Olivia en ik een paar Pisco Sour in het happy hour. Het is zo gezellig dat we de tijd vergeten en als we afscheid nemen is het alweer tegen twaalf uur. Moe en voldaan vallen we in bed.

De volgende ochtend is relaxed, we ontbijten, pakken onze spullen bij elkaar en om 11 uur brengt Nato ons naar de luchthaven. Terwijl we in de rij staan om onze bagage af te geven komt hij ons een ketting brengen met een houten moai eraan. Het is duidelijk; op Paaseiland weten ze wel hoe ze mensen bijzonder kunnen laten voelen!

De twee uur voor de vlucht vliegen voorbij omdat we gezellig zitten te kletsen met de Zwitsers. Daarna lopen we met z’n allen naar het vliegtuig en zoeken we onze plekken. De vlucht duurt maar 4,5 uur en we kijken een paar filmpjes. Als we landen in Santiago is dan het moment daar; we zijn nu officieel op alle continenten in de wereld geweest! Als we Antarctica niet meerekenen dan, dat komt nog wel een keer :). We halen de bagage op en wachten op de afgesproken plek op de chauffeur die ons op zou moeten komen halen. Helaas staat die er niet en moeten we twee keer het hostel bellen en drie kwartier wachten tot ‘ie er wel is. Een beetje jammer, we hebben veel geld betaald zodat we direct weg konden en geen discussie aan hoefden te gaan met de lokale taxichauffeurtjes, die we nu drie kwartier lang moeten afpoeieren. De energie om dat te doen is na negen maanden wel zo’n beetje weg. Eenmaal aangekomen in het hostel blijkt onze reservering niet in het systeem te staan en krijgen we een kamer toegewezen waarvan de badkamer wel onze privé badkamer is maar waarvoor we wel eerst de kamer uit moeten. We hebben geen energie om erover te zeuren dus wel laten het maar. In plaats hiervan lopen we naar een klein restaurantje aan de overkant van de weg en eten we wat. Het ziet er uit als een Spaans kroegje, heel gezellig. Hierna kruipen we onder de wol. Het is koud in Chili, of ’s avonds in ieder geval. Onze kamer heeft geen verwarming en we slapen dan ook onder vier dikke dekens. Die houden ons wel warm.

01 Juni 2011, Santiago de Chile – nog twee nachtjes slapen…

Nadat we ons gemeld hebben bij een mevrouw in de keuken krijgen we een lekker ontbijt waar we wel even mee vooruit kunnen. Hierna ga ik naar de receptie om voor de komende nachten te betalen en dan blijkt dat we een verkeerde kamer hebben gekregen; we hadden een kamer toegewezen moeten krijgen met een badkamer ín de kamer zelf. We verhuizen daarom onze spullen naar de goede kamer en zijn blij dat dat geregeld is. Als we hierna naar buiten stappen is het eerste wat we zien een enorme, grijze smogwolk. Daar verbazen we ons een beetje over, het is tenslotte alweer een tijd geleden dat we zoiets gezien hebben. We brengen onze was weg naar een waswinkeltje in de straat en we lopen richting de stad. We hebben vandaag maar één missie: winkelen. Dat klinkt misschien vrij eenvoudig, maar winkelen in een stad die je niet kent met winkels die je niet kent en vandaag persé moeten slagen is nogal een uitdaging. Het zit namelijk zo; we hebben bijna alleen maar zomerkleren bij ons. We hebben de afgelopen negen maanden op ons bezoek aan Tibet na ook helemaal niks anders nodig gehad dan zomerkleren. Maar nu zijn we in Zuid-Amerika en hier is het winter. Overdag is het –in ieder geval vandaag- wel een graad of twintig, maar ’s avonds keldert dat heel hard naar beneden. We hebben allebei één vest, één jas en een paar (dunne) lange broeken. Waar mijn sokken in de afgelopen negen maanden zijn gebleven weet ik niet, ik telde er onlangs nog zeven. In één van mijn Nike schoenen zit naast een hoop modder (ok, daar zou ik wat aan kunnen doen) sinds kort ook een gigantische scheur. En ik zou wel een rok of een jurk aankunnen met een legging, maar de combinatie met de gescheurde Nike Air Maxx steelt niet echt de show.

Kortom: er moet gewinkeld worden en wel vandaag want morgen is het hemelvaart en we verwachten dat alles dan dicht is. Wij weten niet waar de –overwegend- prima geklede Chileen zijn kleren vandaan haalt, maar wij vinden alleen maar kleine winkeltjes met troep-kleren. Er is geen keten, geen H&M, of ook maar iets wat er op lijkt te vinden. Dit wordt geen quick-shoppingspree, dat hebben we al gauw door. Na heel wat uurtjes door Santiago slenteren slagen we dan toch redelijk. Ik koop zwarte laarzen. Dit gaan jullie waarschijnlijk niet begrijpen maar dit is waarschijnlijk één van de bijzonderste dingen die ik in Santiago heb gedaan deze dagen. Na negen maanden op slippers en gescheurde Nike’s te hebben gelopen, zinkt mijn voet in de zwarte laars, met hak! Ik ga voor de spiegel staan en ondanks mijn verder compleet slonzige verschijning voel ik me direct op en top vrouw. Whaaa! Een laars! Met een hak! Whaaa! HOERAAA!! Ook koop ik een spijkerbroek (wohoo!) en een trui en Edwin koopt nieuwe gympen en een trui. We hebben het gevoel dat we negen maanden in de bush hebben gezeten en er eindelijk weer een klein beetje normaal bij kunnen lopen. Dat moet ook wel, want overmorgen halen we mijn ouders van de airport in Buenos Aires en zaterdag zien we Susana weer, een goede reden om een béétje gekamd voor de dag te komen.

Het centrum van Santiago is verder wel oké. Van wat we er nu van gezien hebben is het niet héél spectaculair maar wel gemoedelijk. Het heeft een mooi plein, het Plaza de Armas, redelijk wat mooie kerken, veel winkelstraten en het heeft vooral héél veel eettentjes. We begrijpen nu ook waarom bijna iedereen hier een maatje meer heeft; men verkoopt hier alleen maar ‘churrasco’s’ (de Chileense hamburgers met sla, avocado en mayonaise), ‘completos’ (een hotdog compleet met jawel, de naam zegt het al, compleet met alles), borden met patat, vlees en ei, pizza’s en anderszins calorierijke gerechten. Wat ons wel opvalt, is dat het hier heel goedkoop is. Men zegt altijd dat Chili heel duur is in vergelijking met de rest van Zuid-Amerika maar in vergelijking met de Pacific is het supergoedkoop. Dat geldt voor de kleren en schoenen maar zeker ook voor het eten. Als Argentinië nog goedkoper is komt het met ons budget in ieder geval wel goed.

Nu zijn we terug in het hostel. Omdat mijn vingers zo’n beetje bevroren tijdens het typen en Edwin met een trui en jas onder vier dekens lag heb ik toch maar even om een verwarming gevraagd en zit ik nu voor een gaskacheltje. Een flinke vooruitgang. Vanavond gaan we weer eten in het kroegje aan de overkant, een prima keuze voor een lage prijs.

02 Juni 2011, Santiago de Chile – nog maar één nachtje slapen…

Om 12 uur ontmoeten we de Zwitsers bij de fontein op Plaza de Armas. Heerlijk om met ‘bekenden’ af te spreken in een vreemde stad, dat is echt een nieuwe hobby geworden. We lopen richting een grote markt waar we even overheen lopen en drinken dan ergens een bakkie. Hierna lopen we richting de wijk Bella Vista waar we een terrasje zoeken om te lunchen. Gelukkig kunnen we hier gewoon een broodje ham bestellen want ik kan geen worst of hamburger meer zien. Na de lunch lopen we richting de funicolar die ons de Cerro San Cristobal opbrengt. Dit is een heuvel in de stad waarvandaan je een mooi uitzicht hebt op Santiago. We twijfelden een beetje of we wilden gaan want er hangt zoveel smog dat je je af kan vragen of het zin heeft, maar de mannen willen graag dus hups maar. Bovenaan de berg blijken de mannen wel recht van spreken te hebben want we hebben een prima uitzicht over de stad. Wel zien we de gigantische grijze laag smog over de hele stad hangen, ik denk niet dat we het ooit zo erg hebben gezien. We vermoeden dat het komt door de bergen om de stad heen, die de smog ervan weerhoudt weg te waaien. Overigens kunnen we de bergen om ons heen door de smog heen wel zien.

Eenmaal weer beneden gaan we nog even op een terrasje zitten en bestellen we wat bier. Als het gaat schemeren lopen we richting de metro en nemen we afscheid van Tobi en Olivia. We hebben een hele leuke tijd met ze gehad de afgelopen dagen. Zij reizen verder in Chili, wij reizen af naar Buenos Aires.

Eenmaal terug in onze straat eten we nog eenmaal in het kroegje aan de overkant. Nu zijn we terug in het hostel – en komen we erachter dat men onze verwarming heeft weggehaald. Hm…en dat terwijl Edwin nog een keer zijn trucje wilde uitproberen (Jullie geloven het niet: vanmorgen stond de gaskachel aan en Edwin stond voor de kachel. Helemaal per ongeluk liet ‘ie een poepje en toen ‘ie dat deed ging de kachel heel hard piepen, alsof er een brandalarm afging. Dat hadden we dus graag nog een keer willen testen om te kijken of het toeval was of niet :)).

Nou ja, ik denk dat ik straks nog even een warme douche neem en dan lekker in bed ga liggen. Morgenochtend om 5 uur brengt het transferbusje ons terug naar het vliegveld, waar om half acht onze vlucht naar Buenos Aires zal vertrekken. Ans en Rob zullen ook om 5 uur worden opgehaald, door de taxi die hen naar Schiphol zal brengen. Dat is dan wel 5 uur Nederlandse tijd, wat bij ons al straks om 11 uur is. Terwijl wij morgen om half 10 al in Buenos Aires zijn, komen zij pas ’s avonds tegen acht uur aan, ze hebben dus een redelijke reis voor de boeg. Later meer over onze hereniging in Buenos Aires!

P.s. Edwin heeft zijn tas opgeruimd en ik heb ineens 10 sokken! Hoera! ;-)