Hola Isla de Pascua, Iorana Rapa Nui!

25 Mei 2011, Tahiti

Ik heb gisteren iets gedaan wat ik nog nooit eerder heb gedaan. Ik heb het verslag van 25 mei op 24 mei (Tahiti-tijd) gepubliceerd. Omdat het bij jullie wel al 25 mei was en ik wel dacht te weten wat we op onze laatste dag op Tahiti zouden doen, heb ik het volgende bericht te vroeg op onze website geplaatst:

***
101. Ga onder een palmboom staan tot er een kokosnoot valt en kijk of het pijn doet

Nou, dat doen we maar niet. In plaats daarvan chillen we nog een laatste dag bij het zwembad, checken we na de lunch uit en nemen we ’s avonds een taxi naar de airport waarvandaan onze vlucht zal vertrekken naar onze laatste bestemming in de Zuid-Pacific: Paaseiland!
***

God straft meteen want niets is minder waar.

Ten eerste werden we vanmorgen wakker en hoosde het gigantisch. Geen enkele reden om uit bed te komen dus ik draai me nog maar eens om. Slecht geslapen vannacht. Uiteindelijk gaan we toch maar even ontbijten, lanterfanten we wat aan, rapen uiteindelijk al onze zooi bij elkaar en pakken onze tas in. Hierna wachten we. Buiten is het nog steeds noodweer. We internetten wat en kijken een beetje tv. Dan lunchen we en om 14.00 uur checken we uit. Het is een beetje een bende bij de receptie van het hotel, er zitten ca. 200 toeristen te wachten tot ze naar een cruiseschip worden gebracht. Vaag volk die cruisers. Feitelijk gewoon allemaal Verschrikkelijke Toeristen.

Tja. Onze vlucht gaat vannacht om 00.50 uur en het is nu twee uur ‘s middags. Nog maar 11 uur denk ik, terwijl ik voor me uit staar naar de regen. Als het droog wordt besluiten we maar naar de airport te gaan. We hebben twee keuzes: een taxi vóór acht uur ’s avonds kost 25 euro, de bus kost ongeveer 5,35 met z’n tweeën. Alleen die rijden natuurlijk alleen als ze zin hebben en we moeten dan overstappen op een tweede bus en we weten niet hoe dat zit en we hebben alle bagage en wat als het gaat regenen. Je wordt lui na 9 maanden on the road. Omdat we nog 11 uur hebben en verder vrij weinig hebben te doen, sjokken we naar de bushalte waar de bus precies voor onze neus wegrijdt. We wachten ik-weet-niet-hoe-lang en dan komt er toch nog een andere bus. In Papee’ete kunnen we wonderwel direct overstappen op de bus naar de luchthaven. Een uur en een kwartier later komen we er aan. Het is nu bijna 4 uur, nog maar 9 uur te gaan.

Omdat we zielig zijn én omdat we nog 9 uur moeten wachten halen we eerst een McFlurry Snickers. Ik weet niet of deze Goddelijkheid Nederland al bereikt heeft maar zo ja; meteen halen zou ik zeggen. Hele klonten caramel met nootjes, hmm. Ik wordt er wel een beetje misselijk van als ik ‘m op heb maar dat geeft niet. Na een tijdje komt er een stel aan bij de domestic terminal en die denken dat ze om 7 uur vanavond naar Moorea vliegen, een ander eiland. Het blijkt alleen dat ze 7 uur ’s morgens hadden moeten vliegen, de laatste vlucht is net weg. Het meisje moet er enorm van huilen, wat ik wel zielig vindt eigenlijk. Ze heeft ook nog een voet in het gips. Honeymooners waarschijnlijk. Alhoewel je je af kan vragen wat dat met een gemiste vlucht en een voet in het gips te maken heeft, maar goed.

Na een paar uurtjes strijken we neer bij een paar stoeltjes iets dichter bij de internationale terminal. Naast ons zitten John en Sandra uit Canada waar we mee aan de praat raken. Ze komen uit Alberta maar wonen nu op een klein eiland vlakbij Vancouver eiland. Ze kwamen naar Tahiti om Sandra haar broer op te zoeken die al 6 (!!) jaar met zijn vrouw over de wereld zeilt. Alleen Sandra heeft astma en kreeg bronchitis en nu gaan ze een weekje eerder naar huis. We kletsen zo een uur of twee aan elkaar totdat John en Sandra gaan inchecken voor hun vlucht naar Los Angeles. Wij wachten nog twee uur totdat er allemaal consternatie ontstaat: de rij voor de incheckbalie gaat open. Er staat een bus langs de stoep geparkeerd waar, als de rij opengaat, een stuk of 60 Verschrikkelijk Bejaarde Toeristen uitrennen naar de te openen rij. Tot ons groot vermaak rennen ze door alle consternatie naar de verkeerde rij en lopen wij direct naar de goede. Waardoor we ineens bijna vooraan staan. Voor ongeveer 3 seconden. Want de Verschrikkelijk Bejaarde Toeristen duwen, trekken en rennen dat het een lieve lust is en zorgen zo dat ze alsnog vooraan komen te staan. Wat echt heel vermakelijk is, omdat de peroxide niet heeft uitgepakt zoals zou moeten, ze hele hoge hakken aanhebben, hun eigen koffers niet kunnen dragen en ze zó bezorgd zijn dat ze niet de eersten zijn terwijl de incheckbalie zelf nog niet open is. Eén hoog geblondeerde Verschrikkelijk Bejaarde Toerist wil zó graag voorop dat ze onder de afzetlinten doorklimt, die vervolgens achter haar tas blijven haken en los schiet. Waardoor de hele rij in een scheur ligt, vooral omdat ze zelf net doet alsof er niks gebeurd is. Omdat het afzetlint nu los is, is de hele rij ontregeld. Achter ons in de rij staat een vader met zijn dochter. Ze hebben heel veel lol en hij geeft haar steeds knuffels en ik bedenk me dat ik over negen nachtjes slapen ook knuffels krijg van mijn vader en moeder. Hoe cool is dat? Oh, en naast ons in de business class rij (ja, er zit een afzetlintje tussen) staat een mevrouw verkleed als paasei. Geen gezicht. We concluderen dat het een groep Argentijnse cruisetoeristen moeten zijn die voor het vermaak zorgt vanavond.

Eindelijk gaan dan de rolluiken van de incheckbalie omhoog. De mevrouw die zichzelf het verst naar voren heeft gedrukt grijpt gespannen haar te grote koffer en kijkt geconcentreerd onder het opengaande luik; welke van de incheckbalies mag ik, welke, welke, welke, ik, ik, ik? Er ontstaat wat consternatie als twee cruise-voordringers schijnbaar teveel bagage hebben en ik moet me even achter mijn oren krabben als onze buurman naar Sao Paulo blijkt te moeten en de stewardess aan hem vraagt: ‘so you fly to Sao Paulo but your luggage will go to Santiago, is that ok with you?’ Ik weet niet wie er verbaasder kijkt, ik of de buurman.

Na al dit gedoe lopen we door de douane en vervolgens door de security-check. Ik weet niet hoe lang we al niet zo’n strenge security-check hebben gehad. Ik moet mijn schoenen zelfs uit doen, we worden allebei gefouilleerd én onze tassen worden doorzocht. Staat er soms ‘crimineel’ op ons voorhoofd? Ed zijn hele kleine flesje deet, die hij al zes vluchten in zijn handbagage heeft moet ‘ie inleveren. Ik vraag waarom, het is veel minder dan 100 ml. De mevrouw zegt ‘do you have a plastic bag?’ Die heb ik wel. ‘with a zip’? What the fuck. Nee, natuurlijk niet. ‘Then I throw it away’. Ze haalt haar schouders op en wijst op het aanplakbiljet op de muur waar op staat dat je een plastic zak met een rits moet hebben. Ik vraag of ze er soms één heeft voor ons. Nee, die moeten we zelf hebben. Ik denk dat een terrorist met zelfdestructieve plannen zich niet door een rits laat afschrikken, maar de mevrouw denkt daar blijkbaar anders over. Ik zeg maar niet dat ik zo’n zelfde flesje deet in mijn tas heb én vloeibare handzeep, anders ben ik dat ook kwijt.

Nu zitten we bij de gate. Het is ondertussen tien voor twaalf, nog 1 uur te gaan. Dan hebben we een vlucht van 5,5 uur en maar liefst 4 uur tijdsverschil en komen we om ca. 10.15 uur ’s morgens aan op Paaseiland. Maar eerst nog aan boord van de boeing 767-300 van LAN zien te komen zonder onder de voet te worden gelopen door de 60 Verschrikkelijk Bejaarde Toeristen. Ik denk dat ik er maar eens goed voor ga zitten.

26 Mei 2011, Paaseiland

Tijdens de vlucht kijken we een paar films. Ik kan niet echt slapen maar wonderwel val ik tijdens de landing toch nog in slaap. Met als gevolg dat ik me een minuut later helemaal kapot schrik als de wielen van het vliegtuig het asfalt raken en ik denk dat we neerstorten. Goede timing om in slaap te vallen. Het hoost buiten dus we rennen naar de aankomsthal en sluiten aan in de rij voor de douane. Dat duurt even maar als we erdoorheen zijn liggen de tassen er al. Men wil niet echt al te graag weten wat voor een eten we in onze tas hebben en we lopen zo de aankomsthal uit. Hallo Chili, hallo Zuid-Amerika!! Buiten staat Sharon al op ons te wachten, met twee prachtige, geurende bloemenkettingen. Sharon, die al haar e-mails afsluit met ‘Peace, Love and Light’ blijkt een heel aardige, enthousiaste Canadese dame die ons direct alle restaurantjes en winkeltjes laat zien die voor ons interessant kunnen zijn. Ook stoppen we even bij een winkeltje om wat boodschappen te doen. Hierna brengt ze ons naar ons huisje, wat op het terrein staat van een Polynesisch-Chileense familie. Het is een hele leuke cabin, met een heerlijke bed, een ruime badkamer en een keukentje. In de verte zien we de zee liggen. Sharon vertelt ons nog iets meer over het eiland en regelt een auto voor ons voor zaterdag. Dan zeggen we gedag en vallen we uitgeput op bed. 24 uur zonder slaap eist zijn tol.

Ik zet toch maar even de wekker, voor het geval we anders morgenavond pas wakker worden :). Na een kop koffie en een broodje lopen we naar de hoofdplaats van Paaseiland, Hanga Roa. Dat is vlakbij en het is een heel gemoedelijk, gezellig plaatsje. Het wordt direct duidelijk dat we in Zuid-Amerika zijn aangekomen. De mensen zien er niet meer Frans uit maar hebben meer een Zuid-Amerikaans uiterlijk, alhoewel sommige mensen er ook weer Polynesisch uitzien. Terwijl er ook Polynesisch wordt gesproken horen we voornamelijk Spaans, dus we kunnen vast gaan oefenen voor de komende drie maanden. Verder is iedereen echt heel vriendelijk.

In Hanga Roa willen we internetten maar het blijkt dat de stroom die tijdens ons middagdutje uitviel, niet alleen in ons huisje uit is gevallen maar overal. We lopen bij zonsondergang even naar de zee, doen dan even een boodschap en gaan terug naar ons huisje. We besluiten het eten simpel te houden vandaag, we zijn ook moe en willen eigenlijk wel op tijd naar bed. Omdat de stroomstoring aanhoudt flansen we met behulp van onze zaklampen een maaltijd in elkaar. Onze gastheer komt langs om zich voor te stellen en een grote zaklamp te brengen. Daarna komt hij nog een keer langs om te checken of we wel genoeg koffie, thee en suiker hebben. Even later staat zijn vrouw aan de deur of we misschien warm water nodig hebben omdat de waterkoker het nu niet doet, maar we waren al creatief met een pannetje aan de gang. We vinden het heel lief dat ze zo goed voor ons zorgen en voelen ons heel welkom.

Het is nu tegen half negen (denk ik. Ik ben vergeten mijn klokje goed te zetten op de airport en heb maar gegokt hoe laat het zou zijn. We vonden het in ieder geval heel vreemd dat het om 7 uur pas ging schemeren vandaag. Misschien dat het stiekem wel 6 uur was. Wat is het toch heerlijk als het eigenlijk geen bal uitmaakt hoe het laat het is ;-)) en we hebben sinds vanmiddag al geen stroom. Ik weet niet of dat hier aan de orde van de dag is of dat dit een extreem lange stroomstoring is maar ik vind het een uitstekende reden om in ons heerlijke bedje te kruipen.

27 Mei 2011, Paaseiland

‘Quisiera una botella de vino blanco seco por favor’.
‘Quisiera dos cervezas por favor’.
‘Gracias’.
‘Una mas por favor’

Ik oefen vast de Meest Essentiële Spaanse Uitdrukkingen die ik met mijn ouders nodig ga hebben volgende week, dat kan nooit kwaad. Was ik al helemaal trots dat ik gisterenavond ‘no problemo’ tegen onze gastheer had gezegd toen ‘ie een beetje verontschuldigend keek toen ik met een zaklamp op mijn hoofd probeerde een ei te koken, nu blijkt ‘problemo’ geen spaans te zijn volgens Ed. Dus nu heb ik besloten dat ik mijn cursus Spaans Voor Beginners die ik ooit op de vrije universiteit nam maar eens een beetje moet opfrissen. Daarnaast is het voor mijn Feministische Zelf heel belangrijk dat ik me in deze contrijen ook zonder Edwin kan redden, mocht dat nodig zijn.

Enfin, mijn Feministische Zelf en Edwin stonden vandaag pas om 11 uur op. We konden maar niet wakker worden. Dat is helemaal niet erg want we hebben geen haast dus we sliepen lekker uit en douchten en begonnen toen aan ons ontbijt en onze opfriscursus Spaans.

‘s Middags zijn we vanaf ons huisje naar Tahai en Hanga Kio’e gelopen. Dit is niet ver van ons huisje en hier staan diverse ‘moai’. Een moai is een stenen beeld van 2 tot 10 meter hoog, van een lichaam met een groot hoofd. De beelden moeten waarschijnlijk de vroegere leiders van een gemeenschap voorstellen, alhoewel daar veel onduidelijkheid over is. De beelden staan met de rug naar de zee, uitkijkend over het land, als een soort bewaker over het dorp. De beelden staan op of bij een ‘ahu’, wat ooit een dorpsbegraafplaats was en een ceremonieel centrum. De ahu’s zijn bedekt met stenen. Veel beelden hebben boven het hoofd een ‘pukao’, een soort cilinervormig hoofddeksel, wat vroeger waarschijnlijk de manier was waarop mannen het haar droegen. Veel moai zijn omvergegooid met het gezicht naar beneden. Men weet niet precies waarom dit gebeurd is. Er is vroeger wel veel onrust geweest tussen de verschillende bevolkingsgroepen op Paaseiland, wat de reden kan zijn dat er veel zijn omgegooid. Ook aardbevingen en tsunami’s kunnen de oorzaak zijn. Daarnaast is er een archeoloog die denkt dat de eigenaren van de moai de beelden zelf omgooiden om mensen aan het werk te kunnen zetten om de onrust in te dammen.

Toen de eerste Europeaan op paaszondag 1722 voet aan land zette -een Hollander genaamd Jacob Roggeveen die het eiland meteen maar Paaseiland noemde- stonden veel beelden nog rechtop. Toen James Cook in 1774 langskwam, waren veel moai al omvergeworpen. De beelden die vandaag de dag rechtop staan, zijn gerestaureerd en rechtop gezet.

Om de moai is veel mysterie en onduidelijkheid wat waarschijnlijk nooit helemaal zal worden opgehelderd. Het is een machtig gezicht om de beelden te zien, het is zo kenmerkend voor Paaseiland. Dit ziet je nergens anders ter wereld.

Na ons bezoekje lopen we naar het kleine haventje van Hanga Roa. De zee is wild, er zijn hoge golven en veel mensen zijn aan het surfen. Sharon (Peace, Love and Light) vertelde ons gisteren dat er zeeschildpadden te zien zijn vanaf de kust en dat vindt Robinson natuurlijk machtig. Dus hebben we een poosje aan de kant staan kijken hoe het ene schildpadje na het andere zijn koppie boven het water uitstak. Hierna hebben we in het kader van ‘dompel jezelf eens onder in de Chileense cultuur’ een fles Chileense Sauvignon Blanc en een six-pack bier gehaald voor bij het apéritief. Er ontstond enige consternatie tijdens het apértief toen bleek dat de stekker van de lader van de laptop niet in het stopcontact past. Ze hebben hier namelijk drie polen naast elkaar en sommige stekkers passen en sommige niet. We hebben twee wereldstekkers bij ons waarvan we van de ene niet de drie polen bij ons hebben en bij de andere past de stekker van de laptoplader er niet in. Deze heeft Edwin nog wel met succes bewerkt met een Zwitsers zakmes, maar we vermoeden dat de wereldstekker zelf het niet meer doet. Uiteindelijk besluiten we dat we een nieuwe verloopstekker moeten kopen als Edwin een gaar stopcontact in de badkamer vindt met een wijdere opening waar de stekker van de lader in past. Gelukkig maar.

Tegen half 7 lopen we terug naar Tahai om de zonsondergang te bekijken bij de moai. Een werkelijk prachtig gezicht, deze mooie beelden voor een felgekleurde hemel. Daarna lopen we terug naar Hanga Roa om lekker uitgebreid uit eten te gaan. We zoeken een leuk restaurantje uit en net als we willen bestellen valt de stroom uit. De meneer van het restaurant zegt dat hij zonder stroom alleen empanada’s kan maken. Dus bestelden we er maar twee per persoon. Ze waren lekker, maar net toen we ze op hadden ging de stroom weer aan. Van de week nog maar eens proberen!

Buenas noches de Isla de Pascua!