Colca Canyon & Andes Condor

12 juli 2011, Chivay

Arequipa, ‘La Ciudad Blanca’, is een hele kleurrijke stad. Het straalt een gemoedelijke sfeer uit, met oude straten vol gekleurde huisjes en op de achtergrond de besneeuwde toppen van de vulkanen Chachani, El Misti en Pichu Pichu. Het ‘Plaza de Armas’, het centrale plein in het midden van de stad, is een favoriete hangplek voor senioren die ogenschijnlijk niks beters te doen hebben dan op een bankje zitten en om hen heen kijken. Wat zou je ook anders willen doen, als de lucht blauw is en de temperatuur in de twintig graden. Daarnaast ligt Arequipa op 2400 meter boven zeeniveau, waardoor je wat kortademig kan worden, dus je kan je maar beter rustig houden. In de straten rond het Plaza de Armas zijn tientallen restaurantjes en barretjes te vinden waar je voor een goede prijs heerlijk kan eten en drinken. En omdat je maar één keer 36 wordt in Arequipa, doen we dat op de avond van 10 juli dan natuurlijk ook.

De ochtend na Ed zijn ‘verjaardagsfeestje’ blijkt dat je met 36 jaar misschien beter geen Pisco Sour, bier en sangria kan mixen terwijl je in een kroegje zit op 2400 meter hoogte. Na een onrustige nacht voelt onze Ed zich niet zo lekker. Toegegeven; ik heb ook wat last van mijn hoofd en maag, maar met mijn 31 jaar is dat in de loop van de ochtend natuurlijk voorbij. Helaas voor Ed, doet hij er wat langer over. Gelukkig hebben we vandaag geen al te gekke activiteiten gepland, maar we móeten wel een paar dingetjes. Zo zit er een scheur van maar liefst 10 cm in mijn schoen. Het begon met een scheurtje van een centimeter of twee maar een maand later begint het steeds verder te scheuren. Omdat het mijn loopschoenen zijn en we nog wel wat zullen moeten gaan lopen de komende dagen, heb ik twee keuze’s: - óf nieuwe schoenen kopen, óf een schoenmaker zoeken. We besluiten voor dat laatste te gaan. We lopen richting de markt van Arequipa waar het een drukte van belang is. Kooplieden proberen hun waar aan de man te brengen, het verkeer is druk in de straat en er is veel politie. Nadat we in een schoenenwinkel hebben nagevraagd waar we een schoenmaker kunnen vinden, banen we ons een weg door de chaos tot we een heel klein winkeltje vinden waar men schoenen repareert. De meneer zegt dat ‘ie het kan maken en dat we over twee uur terug kunnen komen.

We lopen richting het Plaza de Armas en boeken in een zijstraatje een tour voor de komende twee dagen. We willen de ‘Colca Canyon’ bezoeken, waar we de befaamde ‘Andes Condor’ willen spotten, de grootste vogel ter wereld. Ook boeken we een bus voor onze vervolgreis naar het Titicacameer over een dag of vier. Hierna lunchen we even in het hostel en lopen we terug naar de schoenmaker. Ik vind mijn schoen terug, liggend op de stoep, en de schoenmaker zegt dat we over een minuut of tien nog maar eens moeten terugkomen omdat ‘ie nog niet klaar is. We lopen even over de markt waar we voor een prikkie een paar kilo fruit halen en als we terugkomen is mijn schoen als nieuw! Aangezien de scheur op de naad van de schoen zat weet ik niet precies hoe hij het gefixt heeft, maar voor 2,50 euro kan ik weer even vooruit.

De middag besteden we in het hostal. Edwin ligt op bed in de hoop over zijn kater heen te komen, ik internet wat en boek een hotel bij het Titicacameer. Aan het eind van de middag ontmoeten we Tobi en Olivia en eten we wat bij de chinees. Daarna gaan we weer naar de kroeg, waar we het verstandig bij cola en thee houden. Net na tien uur nemen we voor de tweede keer afscheid van onze Zwitserse vrienden en lopen we terug naar het hostal.

Vanmorgen gaat de wekker vroeg; té vroeg. Om half zeven staan we op voor een halflauwe douche en ontbijten we snel. We laten onze backpacks achter in het hostal als we om half acht worden opgehaald door een vriendelijk meisje; onze gids voor de komende twee dagen. In tegenstelling tot vrijwel elke tour in het afgelopen jaar worden we niet als laatste, maar als tweede opgehaald, waardoor we eindelijk een keer niet op de shitplekken in de bus hoeven maar een mooi plekje kunnen uitzoeken. Omdat het verkeer druk is in Arequipa tijdens de spits duurt het even voordat we iedereen hebben opgehaald en de stad uit zijn. Maar als we dan de stad uitrijden, zijn we ook binnen no-time in de Andes.

De eerste stop is na ongeveer een uur; we kunnen hier vicuñas op de foto zetten. Die hebben we al vaker gezien maar het blijven leuke beesten. Ook legt onze gids het verschil uit tussen vicuñas, lama’s en alpaca’s, dat wisten we nog niet. Het blijkt ook dat we in Argentinië al een keer alpaca’s hebben gezien, terwijl we dachten dat het lama’s waren. Alpaca’s zijn een soort knuffelkameeltjes met hele geinige hoofdjes, eigenlijk heel anders dan lama’s. We rijden verder naar een uitzichtspunt op 4910 meter waarvandaan we een prachtig zicht hebben op een aantal hoge vulkanen. Terwijl de zon schijnt en de lucht helderblauw is, ligt er hier en daar sneeuw. Bijzonder genoeg hebben we nog geen last van ons hoofd, alhoewel we nu wel heel hoog zijn. We zijn wel extreem kortademig; we moeten rustig lopen. Als we doorrijden naar het plaatsje Chivay stopt onze chauffeur ineens; hij ziet een wild konijn op een rots zitten. Het ziet er prachtig uit met de besneeuwde vulkaantoppen op de achtergrond. Net voordat we het plaatsje Chivay bereiken komen we op een uitzichtspunt boven het stadje. Hier koop ik mijn eerste paar sokken van Alpaca wol. De lieve mevrouw in prachtige lokale kledij die me de sokken verkoopt, legt me uit dat ze ze zelf heeft gebreid. Dat kan wel kloppen, want ik zie hier en daar nog stukjes hooi in het wol zitten. Als ze bevallen, koop ik er nog meer, met het oog op de aankomende Hollandse winter.

Als we aankomen in Chivay worden we gedropt bij een restaurant waar we voor 5 euro een buffet kunnen eten. Dat vinden we veel te duur en we besluiten met Dick, een Hollandse jongen uit ons reisgezelschap, ergens anders te gaan eten. We lopen naar een restaurantje verderop waar we voor 1,25 euro een menu kunnen krijgen. We beginnen met soep. Daarna moeten we kiezen uit drie dingen waarvan we niet weten wat het is, dus we kiezen er maar één. Dat blijkt een beetje vaag; rijst met aardappels en groenten en iets wat er uit ziet als ingewanden. Het ziet er niet heel smakelijk uit, maar we proberen het toch. Het is inderdaad niet echt lekker. We speculeren over wat we aan het eten zijn; hersenen, ballen, erger? We houden het maar bij de witte rijst en de aardappels. Als toetje krijgen we een soort gele jelly, wat er vrij nucleair uitziet; het lijkt wel Inca Kola Jelly. Al met al een interessante maal. Overigens hebben we later bij een spaans meisje in de bus nagevraagd wat we gegeten hebben en het blijkt ‘poten met aardappels, groenten en noten’ geweest te zijn. We hebben alleen de poten en de noten niet kunnen thuisbrengen.

Na de lunch maken we een wandeling van zo’n anderhalf uur. We beginnen bij het plaatsje Yanque en lopen dan naar de Colca rivier. Het landschap is prachtig; we zien terrassen in het landschap die nog vóór de Inkatijd zijn aangelegd. Het ziet er vaag Vietnamees uit, en net als ik dat denk zegt Dick dat het ‘m heel erg aan Sapa doet denken. Grappig, twee landschappen zo ver van elkaar verwijderd en toch zo hetzelfde. Na de wandeling worden we naar ons hotelletje gebracht. Ik heb nu lichte hoofdpijn en dus besluiten we bij ons hotelletje in het restaurantje te gaan zitten en Coca-thee te bestellen. Ik heb het eerder gedronken op hoogte in Argentinië en het verlicht de hoofdpijn enigzins. De Peruanen drinken het zelf ook, of kauwen op de bladeren.

’s Avonds eten we met Dick bij het rstaurantje naast ons hotel. We bestellen Alpaca steak, wat weer heel anders smaakt dan de lama uit Argentinië, maar wel net zo lekker.

13 juli 2011, Arequipa

Alpaca-wollen-sokken: check!

Ik denk dat Edwin gaat investeren in héél veel alpaca-wollen sokken voor mij, zodat hij deze winter geen last heeft van mijn koude voeten :) . Vannacht heerlijk geslapen, na die liter coca-thee van gisteren heb ik wonderwel vrijwel geen last van de hoogte gehad ondanks dat Chivay op ca. 3700 meter ligt. Voor Edwin is dat anders, die heeft dit keer juist heel veel last gehad van de hoogte en daardoor heel onrustig geslapen met veel hoofdpijn. Hij is dan ook blij als om 05.45 uur de wekker gaat en hij op mag staan. We ontbijten gauw en om half zeven worden we opgehaald door onze gids. We verheugen ons op vandaag; we gaan naar de Colca Canyon, waar we naar alle waarschijnlijkheid de Andes Condor gaan zien.

Tot nog toe is de tour echt geweldig. We hebben 19 euro per persoon betaald en alles klopt. De chauffeur en gids zijn heel goed, het busje is heel nieuw, we worden nergens gedwongen bij tapijtenknoperijen, potteries of factories te stoppen en het hostal was ook nog eens prima. Vanmorgen is onze eerste stop helaas een beetje een tegenvaller. We rijden naar het dorpje Yanque waar, zo zegt de gids: ‘elke ochtend tussen 6 en 7.30 uur kinderen dansen op het dorpsplein’. (Edwin: ‘Goh. Toevallig’.) En, zo zegt de gids: ‘fooien worden op prijs gesteld’. We stappen in Yanque uit de bus en wat we daar zien vinden we nogal een trieste bedoeling. Muziek schalt uit grote boxen en kinderen dansen op het dorpsplein. Ze zien er alleen niet echt uit of ze er ook plezier in hebben, wat we niet zo heel gek vinden als je dat elke dag moet doen. Eromheen zitten talloze verkopertjes en, zoals op veel toeristische plekken in Peru, mensen in lokale kledij met kleine alpaca’s waarmee je op de foto kan. We bekijken het geheel eens van een afstandje en ik kan er niet omheen; ik word hier gewoon heel verdrietig van. Ik vraag onze gids of de kinderen niet naar school moeten. ‘Ja’, zegt de gids, ‘om acht uur, daarvóór is het te koud’. Ik vraag me af of het dan ook niet te koud is om anderhalf uur om een fontein rondjes te draaien voor een paar domme toeristen. Het trieste is; het dorpje Yanque heeft niet veel te bieden en kan daarom geen inkomsten genereren zonder ‘iets’ te doen. Het is alleen zo jammer dat er dan kinderen moeten worden ingezet om inkomsten te genereren. Deze kinderen zouden gewoon moeten kunnen slapen, ontbijten en dan naar school moeten gaan.

We rijden verder. Er zijn nog twee korte stops gepland deze morgen voordat we bij de Colca Canyon aankomen; in een klein dorpje met een kerk en toeristenstalletjes en bij een uitkijkpunt. Dat is verder prima, ware het niet dat ik bij elke stop kleine meisjes in klederdracht met kleine alpaca’s zie staan die wachten op een toerist die een foto wil maken. Ik kijk in de ogen van een klein meisje en ze kijkt zo…bedroefd. Leeg. Ik zou ‘r op willen pakken en in een schoolbank willen zetten.

We rijden ruim drie uur langs de Colca Canyon, over onverharde wegen en door een prachtig landschap. De Colca Canyon is een kloof van 100 kilometer lang en maar liefst 3191 meter diep. Het is de twee na diepste kloof ter wereld en ruim twee keer zo diep als de Grand Canyon in Amerika. Aan het eind van de rit komen we aan bij de ‘Cruz del Condor’, het uitzichtspunt waarvandaan we de Andes Condor kunnen gaan spotten. Bij de Cruz del Condor is de kloof ongeveer 1200 meter diep en aan de andere kant van het ravijn steekt de top van de vulkaan ‘Nevado Mismi’ 3000 meter boven de bodem van de kloof uit. Het uitzicht is prachtig en als we naar beneden lopen zien we al gauw twee condors op een richel boven de kloof zitten. Ze zitten vredig naast elkaar en al gauw gaat de één op de ander zitten om hem eten te voeren. Als de Condor zijn vleugels spreidt is hij zó groot dat we ademloos toekijken; wat een machtige beesten. De Andes Condor is ’s werelds grootste ‘vliegende vogel’. Ze kunnen tot 10 kilo zwaar worden en de spanwijdte van hun vleugels is meer dan drie meter. Ooit kwam de Andes Condor voor in het hele gebied van Venezuela tot Zuid-Chili maar sinds 1970 is hij met uitsterven bedreigd. Dit komt enerzijds doordat hun levensgebied kleiner wordt, anderzijds door vervuiling én hun lichaamsdelen zijn populair onder jagers. In de Colca Canyon worden regelmatig condors gespot; ze zweven op de thermiek tussen de rotswanden van de kloof. Toch zijn ze er niet altijd en ook zeker niet in grote getalen maar vandaag hebben we extreem veel mazzel. We zien er ongeveer twaalf tegelijk. Het kunnen er best meer geweest zijn; het zijn er zoveel dat we ze niet kunnen tellen. Terwijl we een mooi plekje vinden op een iets lager gedeelte van het uitzichtspunt zien we er maar liefst zeven tegelijk op een richel aan de rand van de kloof zitten en er nog ongeveer vijf door de lucht vliegen. Soms vliegen ze slechts op een meter of tien boven je hoofd waardoor je het geluid van de vleugels hoort en veel details zichtbaar zijn. Het is ongelooflijk mooi en we zijn er stil van. We nemen wel honderd foto’s en kunnen maar geen genoeg krijgen van de condors, maar vooral ook van de condors in deze prachtige natuur. Een strakblauwe lucht; de bruingrijze kloof en de besneeuwde toppen van de vulkaan. Adembenemend. Als we na anderhalf uur terug moeten naar de bus beseffen we maar al te goed wat een geluksvogels we zijn dat we dit hebben mogen zien.

We rijden de twee-en-een-halve uur terug naar Chivay. We stoppen bij nog een uitzichtspunt waar ik nog maar eens een paar wollen sokken koop en waar we nog wat foto’s maken. Als we rond het middaguur terug zijn in Chivay worden we wederom bij een restaurant gedropt waar we voor 5 euro aan het buffet kunnen. In plaats daarvan lopen we samen met Dick naar een restaurantje op het dorpsplein, later sluit ook een Australische dame aan. We eten pizza en kletsen wat, waarna we nog een rondje door het dorp lopen. Het blijft heerlijk om naar de lokale bevolking te kijken. Gehuld in prachtige lokale kledij, met grote, kleurrijke rokken en hoeden, dametjes kletsend over het dorpsplein, mannetjes op een bankje in de zon. We lopen over de markt en merken weer dat de mensen helemaal niet opdringerig zijn; ze lachen vriendelijk en lijken het verder prima te vinden dat er zoveel toeristen zijn om hun dorp te bewonderen.

Tegen één uur begint de terugreis naar Arequipa. Door het uitgestrekte landschap van de Andes, langs de alpaca’s en de vicuñas. Terwijl alle mensen achter in het busje in coma lijken te liggen (grappig gezicht, tien man ligt met open mond te pitten) kletsen wij wat met Dick over Utrecht, over welke kroegen en welke restaurants we wel eens komen, over reisverzekeringen en round-the-world-tickets. Terwijl we op heel normale toon met elkaar praten en het midden op de dag is lijkt een Spaans stel en een Franse dame voor ons zich enorm aan ons te storen. Omdat ze alledrie geen poot over de grens spreken, zeggen ze dat niet, maar kijken ze alleen steeds geïrriteerd achterom. Wat wij vervolgens natuurlijk belachelijk vinden; het is twee uur ’s middags en we mogen toch wel een gesprek voeren? Niemand heeft ons vantevoren verteld dat we op de terugweg niet mochten praten. Het lijkt er alleen op de Franse dame het niet van zich af kan zetten, want op een gegeven moment draait ze zich om, zucht ze heel diep en tikt ze met haar vinger tegen haar hoofd (ik bedoel; jemig, hoe triest kan je zijn). We kijken verbaasd en ik vraag haar vriendelijk: ‘is there a problem?’. Maar ja, madame spreekt natuurlijk geen andere taal dan Frans en draait haar hoofd weg. Dus ik zeg nog eens: ‘excuse me, is there a problem?’ maar ze wuift het weg. Heel, heel volwassen vinden we. Alweer een teken dat een groepsreis van twee dagen lang genoeg is voor ons; dit soort onredelijkheid zou ons helemaal gek maken. Het Spaanse meisje is bij aankomst in Arequipa schijnbaar ineens van gedachte veranderd; één en al ‘bye bye’ en big smiles. Het zal allemaal wel.

Als we worden afgezet bij ons hotel nemen we afscheid van de chauffeur en onze gids. Het was echt een heel goede tour, één van de betere tot nu toe tijdens onze reis. Los van een marktje hier en daar hebben heel veel gezien en gedaan voor schrikbarend weinig geld. Een aanrader.

Als we terugkomen in ons hostel worden we vriendelijk begroet en krijgen we meteen de sleutel van ‘onze’ kamer. Het voelt als thuiskomen. We gooien de tassen neer en na een kleine pitstop gaan we direct op pad om wat te gaan eten. We zijn de straat nog niet uit of we komen Mieke en Lotte tegen; de Belgische meiden die we eerder in Paracas en Nazca al zagen. We besluiten met z’n vieren een hapje te gaan eten bij een Indiaas restaurant, wat een gezellig binnenplaatsje heeft en waar we onze ervaringen van de afgelopen dagen met elkaar delen. Heel gezellig. Eenmaal terug in het hostel val ik tegen half tien vanzelf in slaap; ik kan geen letter meer lezen omdat mijn ogen dichtvallen.

13 juli 2011, Arequipa

Tegen acht uur wordt ik wakker. Ik draai me nog eens om. Lekker uitslapen. Tegen een uur of negen ontbijten we rustig en zoeken we vast uit hoe we het beste richting Machu Picchu kunnen reizen. Het is hoogseizoen en druk maar het lijkt erop dat we wel wat kunnen regelen. Hierna doen we een kleine stadswandeling maar het lijkt erop dat we de highlights van Arequipa ondertussen wel gezien hebben. Het blijft een heerlijk relaxte stad, overigens nog steeds met heerlijk weer. Het mag dan wel winter zijn in Peru, het is overdag gewoon ver in de twintig graden, de lucht is strakblauw en de zon schijnt elke dag. We gaan bij Starbucks zitten –die hier heel goedkoop is- en praten over onze reis door Peru en Zuid-Amerika tot nu toe. We zijn verbaasd over hoe makkelijk het is om in Peru te reizen. De lange afstandsbussen zijn heel comfortabel en overal te boeken, men spreekt op veel plekken Engels, de tours en accommodaties zijn van heel goede kwaliteit en de mensen in Peru zijn heel vriendelijk. Niet overdreven enthousiast, ze laten je met rust, maar als je ze wat vraagt, doen ze erg hun best. Ze lijken wat dat betreft op de mensen die we in Argentinië in het gebied rond Salta hebben ontmoet. Peru lijkt zo op het eerste gezicht veel beter op toeristen ingesteld dan Argentinië, we zien ook veel meer toeristen hier. Dat vinden we best gek. Tot nog toe is de uitzonderlijke natuur in zowel Argentinië als Peru voor ons de absolute highlight. We hebben nooit geweten dat de Andes zo verschrikkelijk mooi was en we hebben nog nooit zoveel woestijn en vulkanen bij elkaar gezien. We hopen dat we daar de komende zes weken nog veel meer van kunnen genieten. Het enige echte nadeel aan Zuid-Amerika vind ik zelf toch echt de veiligheid. Ik voel me overdag niet onveilig, zeker niet in de kleine dorpjes, maar ik vind het wel vervelend dat je beperkt wordt in je bewegingsvrijheid. Je moet continue op je hoede zijn. Namen we tot nu toe altijd al onze spullen (laptop, paspoorten etc.) mee, in Peru lopen we alleen met een klein bedrag in cash in ons zak, ‘voor het geval dat’. Met enig bijkomend risico want je spullen in je kamer laten is nou ook niet echt slim, maar het is zoeken naar de beste optie. Bij ek hoofdstuk in de Lonely Planet staat: ‘loop niet die straat in ‘avonds, dat is onveilig/in die wijk kan je zowel overdag als ’s avonds niet komen/neem hier geen taxi van de straat, dat is onveilig/loop hier alleen in een groep, er zijn veel overvallen’ etc. Terwijl er thuis ook heus wel wat kan gebeuren, maakt dit alles je wel bewust van de relatieve veiligheid waarin wij in Nederland leven. Daar zouden we ons vaker bewust van moeten zijn.

Vanmiddag doen we het weer heerlijk rustig aan. Morgenochtend nemen we de bus naar het plaatsje Puno aan het Titicaca meer, waar we onze Franse vriend David zullen ontmoeten.

To be continued.