Rarotonga, Cook Islands

Allereerst willen we even zeggen dat we vinden dat we hele slimme bloglezers hebben! Maar de hoofdprijs is natuurlijk voor Erik, die het EXACT goed had: een vliegtijd van 3.55 uur en 22 uur tijdsverschil. Gefeliciteerd Erik! Speciaal voor jou zetten we een koud biertje klaar op Tahiti, waar we morgen naartoe vliegen. Zo zie je maar weer, Gert, dat als je een beetje je best doet je zomaar een biertje op Tahiti kan verdienen :).

Vrijdag 13 mei 2011, Rarotonga

Rarotonga is zeker geen rare versie van Tonga. Het is eerder een andere versie van Tonga, met wat overeenkomsten en wat verschillen. Wat overeenkomt zijn de hartelijke, vriendelijke mensen. Ze lijken hier allemaal altijd blij te zijn om je te zien. Ook zijn ze enorm groot en is een maatje meer geen probleem, wat zou kunnen betekenen dat ze van heel lekker eten houden, net als in Tonga. De polynesische mannen zijn ook hier heel groot en breed en hebben veel traditionele tatoeages. Verder heeft Rarotonga prachtige stranden en een heel groen binnenland, net als Tonga. En heeft men hier opvallend genoeg bijna allemaal een paar graven in de tuin, in plaats van een algemeen kerkhof.

Het grote verschil zit ‘m toch vooral in de rijkdom. De Cook Islands zijn jarenlang onderdeel geweest van Nieuw-Zeeland en hebben sinds 1965 een eigen regering. Maar het land krijgt nog veel steun uit Nieuw-Zeeland. Daarnaast hebben de inwoners van Cook Islands een Nieuw-Zeelands paspoort en wordt er met Nieuw-Zeelandse dollars betaald. Veel inwoners van de Cook Islands hebben dan ook in Nieuw-Zeeland of Australië gestudeerd. Daarnaast woont 80% van de bevolking niet op de Cook Islands maar elders in de wereld. De rijkdom is terug te zien op het eiland, zeker in vergelijking met het arme Tonga. De wegen zijn prima, de huizen zijn prima en in de hoofdstad Avarua lopen geen kippen op straat. Oh en ze verkopen souvenirs en postkaarten, die zie je op Tonga bijna niet.

Wat op Rarotonga ook opvalt is dat er redelijk wat mensen zijn die een bloemenkrans op hun hoofd dragen of een bloem in het haar. Ook gewoon de dame achter de kassa in de supermarkt bijvoorbeeld. Daarnaast wordt er duidelijk veel geld vrijgemaakt voor marketing. De ene na de andere glossy folder over de Cook Islands schrijft over hoe mooi het hier wel niet is, hoe fijn de hotels zijn, hoe lekker je kan eten in restaurants, hoe geweldig je hier wel niet kan trouwen en dat je al je problemen vergeet als je hier op het strand ligt. Dat is interessant, want het wordt dus al snel duidelijk wat voor een rol goede marketing speelt. Op Tonga zijn geen folders en zijn ook bijna geen toeristen en luxe hotels; op de Cook Islands zijn heel veel folders, heel veel toeristen en heel veel onbetaalbare hotels.

Het hoofdeiland van de Cook Islands is Rarotonga en de hoofdstad (hoofddorp meer) van Rarotonga is Avarua. Vanmorgen wilden we Avarua een bezoekje brengen en dus lopen we na het ontbijt de vier kilometer naar het plaatsje. Er rijdt ook een bus rond het eiland, een ‘clockwise’ en een ‘anti-clockwise’ bus, maar we willen wat meer bewegen en vier kilometer is niet ver. Terwijl je loopt zie en hoor je veel meer dan wanneer je in een bus of auto zit. We lopen langs de kleurrijke huisjes, af en toe passeren we een fruitkraampje of een benzinestation. In het binnenland toren groene heuvels boven de palmbomen uit, aan de kust zien we de zee en het witte strand. Hoe meer we in de buurt van Avarua komen hoe drukker het wordt. Avarua zelf is een gemoedelijk plaatsje met wat winkels, vrij veel kleine (take-away)restaurantjes en wat souvenirwinkels. We internetten wat, sjokken wat langs de winkeltjes en halen kip korma bij een Indiaas restaurant. Die hebben een lunch special en voor ongeveer vier euro per persoon nemen we twee grote bakken mee. We doen ook nog boodschappen in ‘de beste en grootste supermarkt van het eiland’. Eigenlijk komt het erop neer dat ze daar iets meer blikjes hebben, iets meer fruit en groenten en iets meer (diepvries)vlees. Oh. En de wijn is veel goedkoper dus ik neem een lekker flesje Nieuw-Zeelandse Chardonnay mee. We nemen de ‘clockwise’ bus weer terug, teveel boodschappen en tassen om te gaan lopen. Omdat de curry bij thuiskomst nog warm blijkt te zijn eten we ‘m direct maar op; eten we vanavond brood en hoeven we niet te pielen om dit op te warmen. Ik zou bijna elke dag de vier kilometer naar de stad lopen en terug om zo’n curry te halen. We zijn het Indiaase eten nogal gaan waarderen de afgelopen acht maanden.

De middag besteden we op het strand en op de veranda. Lekker lui. Het enige nadeel van het strand is dat de twee grote zwarte honden van de buurman steeds met ons willen spelen als we gaan zwemmen. Maar ik heb een hekel aan honden en als ze groot en zwart zijn vind ik ze ook eng. En ze willen steeds aan je benen likken, gadver de gadver. Gevolg is dat ik niet echt relaxed kan luieren als die beesten steeds uit de bosjes komen rennen. Gelukkig biedt de veranda enige uitkomst want als ze ook maar één poging doen op de veranda te komen worden Ed en ik heel boos en druipen ze wel af :).

14 Mei 2011, Rarotonga

Tegen tien uur staan we aan de kant van de weg op de bus te wachten. Die komt één keer per uur dus we kunnen maar beter op tijd zijn. Er staan nog twee lokale Supremes-look-a-like-dames die ons vriendelijk gedag zeggen als we aan komen lopen. Nog voordat de bus langskomt, stopt er een auto met een dame erin met een bloemenkrans op haar hoofd. Ze vraagt waar we heen gaan. De lokale dames gaan naar Avarua, maar wij willen naar Muri Beach, waar de bloemenkrans-dame ook heen gaat. De mevrouw nodigt ons uit in de auto te stappen, zodat ze ons een lift kan geven. We raken aan de praat, ze blijkt getrouwd met een man uit Nieuw-Zeeland en vraagt waar we vandaan komen. Nieuw-Zeeland? Amerika? Als we zeggen dat we uit Nederland komen, vertelt ze enthousiast dat ze iemand kent die uit Zwitserland komt. Kijk. Dat is nog eens in de buurt. Zo wie zo weten mensen hier niet zo goed waar Nederland ligt. De curryman vroeg gisteren al of dat soms in Europa ligt? Op zich niet zo gek, we zijn op dit moment ook wel precies aan de andere kant van de wereld ten opzichte van Nederland en wie in Nederland weet in hemelsnaam waar Rarotonga ligt?

We komen aan in Muri Beach en nemen afscheid van de dame. We lopen naar het strand en onze mond valt open als we er aankomen. Dit is het mooiste strand dat we tot dusverre in de Pacific hebben gezien. Misschien is het zelfs wel het mooiste strand wat we tijdens deze hele reis hebben gezien. Eigenlijk is het een soort baai waar het brede, witte strand ligt, met vlak aan de kust vier kleine eilandjes. Het water is heel ondiep en heel helder en je kan naar het dichtstbijzijnde eiland lopen zonder dieper onder te komen dan je middel. We zoeken een mooi plekje uit en er komen direct drie stomme honden aan. Ik heb nu echter mijn honden-alert aan staan en begin ze direct streng toe te spreken als ze in de buurt willen komen. Dat lijkt te helpen. Volgens Edwin hadden de Europeanen die beesten gewoon thuis moeten laten, dan hadden ze hier nooit voorgekomen. Overigens vinden we het wel frappant; bijna alle honden hebben een halsband en ze lijken ook allemaal vrij onschuldig maar na een paar uur op het strand te hebben gelegen blijkt dat niemand blij is dat die beesten er rondlopen.

We besteden de rest van de ochtend en eerste uren van de middag op het strand, zwemmen wat, snorkelen wat en lezen wat. Als er bewolking overtrekt wordt het zelfs wat fris; het is dan zo tussen de 20 en 25 graden. Het is tenslotte winter hier. Net na tweeën lopen we richting de weg en doen we een paar kleine boodschappen. Dan hebben we de keus; of we wachten op de clockwise bus die over een half uur komt en ons vervolgens een uur over het eiland rijdt voordat we bij ons huisje zijn (de anti-clockwise bus rijdt niet op zaterdag) of we gaan lopen. We gaan dus lopen. Het is een kilometer of zes en dat zou te doen moeten zijn. Dat is het ook wel, maar ik moet zeggen dat het niet meevalt op mijn versleten slippers. Daarnaast is het bewolkt maar komen we met een compleet verbrand gezicht aan bij ons huisje, dat laat maar weer zien hoe sterk die UV-stralen zijn. Eenmaal bij ons huisje komt de zon door en springen we –nadat we de grote zwarte honden streng hebben toegesproken- nog even de zee in. Op het strand voor ons huisje liggen grote keien waardoor het zwemmen wat lastiger is maar het snorkelen wel mooier is. Er zitten heel veel tropische visjes in het water en heel veel zeekomkommers. Moet mezelf eraan herrineren die beesten eens te google-en, ze zien er zo idioot uit. Het lijken wel grote dikke worsten met een zwarte vacht.

Vanavond eten we vissticks met aardappelpurree en witte bonen in tomatensaus. Een verassende maal voor een avond op Rarotonga. Gelukkig is het toetje een verse fruitsalade, waardoor we de maaltijd toch nog een beetje tropisch afsluiten.

15 mei 2011, Rarotonga

Vandaag is het zondag en gebeurt er weinig op de Cook Islands. Het openbare leven ligt stil, men gaat naar de kerk en blijft een beetje thuis. Er rijden ook bijna geen bussen dus wij maken van de gelegenheid gebruik om uit te slapen. Althans, tot 07.45 uur want dan gaat de telefoon. Ik neem ‘m maar op, het zou natuurlijk iemand van thuis kunnen zijn die probeert te bellen. Het blijkt verkeerd verbonden. Hm. Vervolgens zet het kind van de buren het op een krijsen en is in slaap vallen geen optie meer.

We ontbijten rustig en willen dan een duik in zee nemen. Maar ondanks dat de zon volop schijnt en er geen wolkje te zien is, is het water toch wel fris. We houden het bij schelpen zoeken. De rest van de dag lezen en luieren we wat. ’s Middags willen we nog een poging doen maar het water is nog net zo koud dus gaan we maar een beetje op het strand liggen. Edwin komt enthousiast aanlopen als hij een zeekomkommer heeft gespot die op het droge ligt, of ik niet even wil komen kijken. Het is een interessant diertje om te zien, een soort zwarte worst met gele puntjes op de onderkant van zijn lichaam en een raar soort tuutjes aan één kant. We proberen te zien of de tuutjes zijn hoofd of zijn kont is, maar dat lukt niet echt. En we durven ‘m niet echt op te pakken voor het geval ‘ie misschien prikt.

’s Middags doen we een apéritiefje en verlies ik weer eens met Yahtzee. Het avondeten bestaat weer uit vissticks (multiverpakking), aardappelpurree en een ander blikje bonen. Hm. Morgen maar even wat anders fixen. ’s Avonds kijken we een film die iemand in de dvd-speler heeft laten zitten (‘Eagle Eye’) en die best goed blijkt te zijn.

16 Mei 2011, Rarotonga

Hoe je ook sjaggarijnig kan zijn als je op de Cook Islands bent.

Ten eerste word ik vandaag met hoofdpijn wakker. Dat gebeurt niet zo vaak maar het zou de wijn van gisteren kunnen zijn. We ontbijten en pakken de clockwise bus naar Aro’a Beach. Althans, dat proberen we. Als we instappen zeg ik tegen de chauffeur: ‘Two to Aro’a Beach please’ waarop de buschauffeur onze tien-rittenkaart knipt (we zijn echte locals hè) en zegt ‘I’ll let you know when we’re there’. Althans. Ik dénk dat hij dat zegt. Het duurt even en als we in de buurt komen vraagt Edwin toch nog maar even waar we moeten zijn. De chauffeur zegt dat we er nog niet zijn, dat het een stukje verderop ligt. We wachten weer een tijdje, mensen stappen in en uit maar het duurt nu toch wel lang. Dus wij weer vragen, zegt de chauffeur: ‘We passed it when those –wijst naar twee mensen- people got in.’ Dus ik zeg: ‘but we asked you twice, you said you would let us know!’ Waarop de chauffeur zegt: ‘there is a sign’. Ja jemig! We zitten toch niet op een bord te wachten! Ik zucht heel diep en zeg dat we wel teruglopen, waarop de chauffeur ons twee bustickets in de handen stopt en zegt dat we de anit-clockwise bus terug kunnen pakken, die gelukkig net aan komt rijden.

Fijn.

Dus we zijn eindelijk in Aro’a Beach.

Ik wil eerst de mail checken maar de internetkabel doet het niet. Dus de meneer zegt:’gebruik het wireless maar’. Dus dat doe ik. Er komt een mail binnen van, jawel, de Sociale Verzekeringsbank. Dus we zijn nog geen vijf minuten op Aro’a Beach en ik zit met een enorm sjaggarijnige lurf op dat hele mooie tropische strand. Ze schrijven dat om te kijken of je wel of niet een zorgverzekering moet hebben in Nederland, er getest moet worden of je verzekerd bent voor de AWBZ. Voorheen deden de zorgverzekeringen dit en naar aanleiding daarvan heeft CZ mijn zorgverzekering stopgezet. Sinds maart 2011 heeft de Sociale Verzekeringsbank dit echter overgenomen. En nu blijkt, dat de Sociale Verzekeringsbank andere criteria hanteert dan de zorgverzekeraar. En de criteria van de Sociale Verzekeringsbank zeggen dat ik een zorgverzekering af moet sluiten, ondanks dat ik niet in Nederland ben en een reisverzekering heb met volledige medische dekking, waar ik heel veel geld voor heb betaald.

En ik nu dus dubbele kosten moet gaan maken voor een verzekering die ik niet gebruik.

Wat nergens op slaat.

Dus ik heb ze teruggeschreven. Want ik heb toch niks beters te doen hè, zo op Aro’a Beach.

Of het niet een beetje vreemd is dat als de regels tijdens mijn wereldreis veranderen, ik daar dan de dupe van wordt. En of er geen sprake is van een ‘overgangsperiode’ als de regering wat wijzigt in zijn ondoorgrondelijke systeem. En of het niet een beetje eerlijker zou zijn als iemand even naar de persoonlijke situatie van iemand zou kijken zodat het anders opgelost kan worden.

Nou goed, om dat mailtje te versturen wil ik even de wireless internet straal van het internet café lenen, wat net tot aan het strand reikt. Dat is alleen beetje gezeik want ik moet de boel opnieuw opstarten en dan is mijn mail weer weg en moet ik weer opnieuw beginnen. Dus net als ik voor de tweede keer een mail schrijf naar de Sociale Verzekeringsbank, komt de meneer van het internet café vragen of ik misschien op zijn wireless bezig ben. Godsamme. Maar ik lach breed en zeg: ‘nee hoor, ik mail offline en kom zo naar uw internetcafé om het te versturen’. Hij kijkt héél wantrouwend maar druipt wel af en even later ga ik maar weer in het internetcafé zitten om de boel te versturen. GRMBL.

Fijn. Het is ondertussen half drie en ik heb precies 10 minuten in de zee gelegen. Edwin klaagt dat het laagwater is en dat ‘ie niet kan snorkelen. We besluiten maar de bus terug te nemen.

We doen boodschappen bij de Super Browns, de dichtstbijzijnde supermarkt bij ons huis. Super Browns verkoopt voornamelijk de Meest Essentiële Overlevingsprodukten. Denk hierbij aan kleurstof om je gebakken koekjes te kleuren, rijst-met-vanillesmaak in blik, spaghetti in blik, lamstong in blik, pasta, chocolade donuts, noedels, spaghettisaus, mayonaise, bier, slippers en cheesecake. Als je mazzel hebt hebben ze ook brood, wat fruit en sla. Wij kiezen vanavond voor pasta met spaghettisaus. Er zijn geen toevoegingen te vinden, wij denken in ieder geval niet dat de rijst met vanillesmaak of lamstong de smaak ten goede komt. Om onszelf een beetje op te vrolijken doen we eerst maar een apéritief. Hierna gaan we ‘koken’ of eigenlijk gooien we de pasta en de saus in een pan. Na het –ietwat flauwe- eten mompelt Ed: ‘zo, het zit er weer in’. Amen.

Omdat we zo verschrikkelijk zielig waren hebben we daarna samen op de bank nog een verse cheesecake opgepeuzeld, zodat we weer met een grote glimlach naar bed konden. Morgen weer een nieuwe dag.

17 Mei 2011, Rarotonga

Toen we wakker werden was het bewolkt dus besloten we onze ‘klusjesdag’ van morgen om te draaien met onze ‘stranddag’ van vandaag. Na het ontbijt beginnen we eerst aan onze wandeling naar Avarua. We nemen een binnendoor route, een prachtige groene omgeving met palmbomen en rustige straten met mooie huizen. Terwijl we lopen vraag ik me af waarom ik me niet lekker voel op Rarotonga. Dat vind ik gek, want het is een prachtig eiland en de stranden zijn vele malen mooier dan we eerder hebben gezien. En de mensen zijn ook heel vriendelijk en lachen allemaal naar je, zelfs als ze je op de weg passeren op hun brommertje. En op Tonga voelden we ons juist heel erg thuis vorige week. Komt het doordat we in een huisje in een woonwijk verblijven in plaats van een groot hotel? Maar dat vind ik juist wel fijn. Komt het door het gezeik van die verzekering, waardoor ik elke dag heel veel moeite moet doen om een internetconnectie te krijgen en veel tijd moet steken in ellenlange e-mails die vervolgens niet serieus worden genomen? Komt het door het kind van de buren wat ons elke ochtend wakkerkrijst? Komt het door al die enge honden die óveral rondlopen? Of komt het doordat Rarotonga veel toeristischer is dan Tonga?

Ik ben er nog niet helemaal uit als er een groene pick-up truck naast ons komt rijden en een breed glimlachende meneer ons vraagt of we naar Avarua onderweg zijn en of we soms een lift willen. De meneer in kwestie heeft lang grijs haar, een lange grijze baard en een glimmende gouden voortand. Als we ingestapt zijn begint hij honderduit te kletsen en vraagt hij ons waar we vandaan komen. Nieuw-Zeeland? Australië? We zeggen dat we uit Nederland komen en dat vindt ‘ie vooral heel ver weg. Ook vertelt hij dat hij een zwager heeft in Nieuw-Zeeland die Hendrik Oolder heet. Kijk. Wat leuk. Ook zegt ‘ie dat wij misschien denken dat Rarotonga relaxed is, maar dat de afgelegen eilanden veel relaxter zijn en dat Rarotonga erg beïnvloed is door de buitenwereld en het toerisme. Nou, daar zijn we het direct mee eens. Hij vertelt dat hij gepensioneerd is en dat als zijn vrouw ook gepensioneerd is, ze naar één van de afgelegen eilanden willen verhuizen. Want daar voelt ‘ie zich pas echt thuis. Dat vind ik dus echt heel bijzonder. Terwijl ik me zeer bewust ben van het feit dat ik nooit van mijn leven op Fiji, Tonga of Rarotonga zou kunnen wonen omdat het veel te afgelegen en klein is, wil deze meneer niks liever dan op een klein, afgelegen, onbewoond eiland wonen. Dat is toch mooi.

Als we aankomen in Avarua zeggen we gedag en checken we eerst de mail. Daar kan ik beter mee ophouden. De Sociale Verzekeringsbank spreekt zichzelf compleet tegen ten opzichte van de mail van gisteren. Te ingewikkeld om uit te leggen. Ik wordt er zo moedeloos van dat ik besluit het allemaal even te laten inzinken en rustig na te denken wat ik hiermee wil doen. Ik ben het echt spuug en spuugzat dit gezeik, het duurt nu al weken en ik ben nog nergens.

We doen boodschappen en lopen terug richting ons huis. Terwijl we lopen probeer ik te bedenken wat ik met die stomme verzekering aan moet. Omdat ik van het gezeur af wil zijn en helemaal niemand bij de overheid van plan is naar mijn persoonlijke situatie te kijken besluit ik dat ik per juli maar een zorgverzekering afsluit die ik dan niet gebruik. Dat kost me een paar maanden premie, maar ik ben gewoon helemaal klaar met dat gedoe. Zoals Edwin het laatst verwoorde: ‘Iedereen denkt altijd dat op wereldreis gaan eng is en dat er onderweg problemen kunnen ontstaan. Maar de enige problemen die we hebben zijn met Nederlandse banken, verzekeringsmaatschappijen en overheidsinstanties en die zijn pas eng.’ Hij heeft helemaal gelijk.

Thuis lunchen we en schrijf ik weer een hele riedel e-mails. Die wil ik vervolgens nog versturen dus we lopen naar een hotel langs de weg. Volgens de informatie van het internetkantoor moeten zij Wifi hebben waar wij op in kunnen loggen. Er blijkt geen Wifi, wel twee dikke-worsten-pitbull-honden die ons achtervolgen en naar ons blaffen en grommen. Als we teruglopen naar ons huis achtervolgen ze ons de hele weg, zodat we niks anders kunnen doen dan onszelf opsluiten in huis en wachten tot ze weggaan. En waar zijn die twee grote zwarte honden van de buurman als je ze nodig hebt? Edwin gaat helemaal uit zijn stekker, hahaha, dus we besluiten dat het tijd is voor apéritief. Ik verlies met Yahtzee, what else is new. ‘s Avonds eten we sla met brood en doen we helemaal niks.

Morgen, ga ik de hele dag op Muri Beach liggen. Ik ga mijn mails versturen en ik ga de hele dag niet meer in mijn inbox kijken. Want morgen is onze laatste dag op Rarotonga en ik wil nog één dag zorgeloos kunnen genieten van dit prachtige eiland.

Hoe prachtig het is kunnen jullie zien op onderstaande foto’s….zet je zonnebril er maar bij op!