Bye bye Indonesia, bye bye Singapore

11 juni 2012, Yogyakarta

Na de geweldige dag die we hebben mogen doorbrengen met Wil en Cees, is het tijd om het iets rustiger aan te doen. We zijn ruim twee weken onderweg en we hebben vrij intensief gereisd de afgelopen tijd. Gisterenmorgen sjokken we dan ook op ons dooie akkertje naar het ‘kraton’, het paleis van de sultan van Yogyakarta. Op zondag zou er een muziek- en dansvoorstelling moeten zijn, maar die gaat vandaag helaas niet door. In plaats daarvan bekijken we de verschillende vertrekken en de ietwat kneuterige tentoonstelling van artikelen van de sultan. We zien meer dan vorig jaar; ik denk dat de aandacht toen voornamelijk werd weggenomen door de muziekvoorstelling. Na het bezoek drinken we nog wat en hierna ‘winkelen’ we onze weg terug naar het hotel. Het is heet, de thermometer wijst 40 graden aan, maar we vinden toch nog wat mooie items, waaronder een paar mooie sjaals en twee wayang poppen.

De middag besteden we in- en om het hotel; we doen het even heerlijk rustig aan. Edwin leest een boekje in onze kamer met airco, ik schrijf een verhaaltje voor de website. In het begin van de avond begint het te regenen en we besluiten om deze reden dan maar een restaurantje aan de overkant van ons hotelletje uit te kiezen. Een relaxed eind van een relaxte dag.

Ook voor vandaag staat er veel rust op het programma. Na het ontbijt sloffen we eerst naar de bakker waar we broodjes halen. Dan nemen we twee taxi’s naar het Hyatt Hotel, op ongeveer 15 minuten van het centrum van Yogya. Omdat ons hotelletje geen zwembad heeft, maken we vandaag tegen een vergoeding gebruik van het zwembad van het Hyatt. En wat voor een zwembad! In een prachtige tuin liggen meerdere baden, allen prachtig aangelegd. Er is een glijbaan van 70 meter lang verstopt in een tempel, waar we veelvuldig vanaf roetsjen. Uiteraard staat deze dag in schril contrast met waar we de afgelopen dagen mee bezig zijn geweest. Terwijl wij ons onderdompelen in al dit water, zijn er zovelen zonder water. Het welbekende ‘food for thought’ voor elke doorgewinterde reiziger.

Terwijl we zwemmen valt Ans haar oog op een speciale aanbieding voor een Javaanse Traditionele massage. Deze aanbieding kunnen we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan en we genieten dan ook van een uur lange massage in een ‘joglo’ in de tuin van het complex. Om ons heen niks dan groen, krekeltjes en een kukelende haan, wat een genot.

’s Avonds beraden we ons over wat we nog willen doen de laatste dagen van onze reis in Indonesië. Als we eruit zijn, bel ik eerst met Cees voor wat extra advies en daarna springen Edwin en ik in een taxi naar het reisbureautje dat doorgaans onze auto’s met chauffeur en excursies regelt als we in Yogya zijn. Als we ingestapt zijn, hoor ik het harde geluid van een krekel. ‘Wat een grappige cd’ zeg ik tegen Ed. Dan draait de chauffeur zich om en zegt: ‘Yaaa, sorry ya. There is a cricket hidden in my car and it makes a lot of noise, yaaa’. Lachend vraag ik de chauffeur waar ‘ie dan zit, maar dat weet ‘ie niet. Vermoedelijk onder de zitting van mijn stoel, maar hij heeft hem nog niet kunnen vinden.

Als alles is geregeld voor de komende dagen ontmoeten we de anderen en eten we een hapje langs de Jalan Malioboro, waar men aan lage tafels eet en op de grond zit. Elke paar minuten komt er een andere artiest langs om zijn gitaar- en zangkunsten te laten horen. Hierna drinken Edwin en ik nog even een kopje thee en koffie bij een ienieminie straatstalletje langs de weg. Men vraagt of ik suiker in de koffie wil en als ik vraag om een beetje, krijg ik maar liefst vijf eetlepels. Echte zoetekauwen zijn het, die Indonesiërs! Nadat we vele verkopers met hun karretjes naar huis zien gaan, besluiten we zelf ook maar eens op ‘huis’ aan te gaan. Eenmaal terug val ik direct in slaap.

12 juni 2012, Yogyakarta

Om half elf worden we opgehaald door onze chauffeur voor vandaag. We rijden door het drukke verkeer van Yogyakarta en ik verbaas me maar weer eens dat zelfs in een stad als deze mensen zich gewoon in de rivier wassen. We rijden ongeveer een uurtje, het laatste stuk voornamelijk berg op. De omgeving wordt steeds groener en zelfs de lucht lijkt iets frisser. Onze eerste bestemming van vandaag is Kaliurang. Kaliurang ligt op de zuidelijke helling van Gunung Merapi (‘Vuurberg’). Deze vulkaan is één van de meest destructieve vulkanen van Zuid-Oost Azië. In 1994 barstte hij uit en sindsdien is het niet meer rustig geweest, met de laatste grote uitbarsting in 2010. In Kaliurang zou je een mooi uitzicht moeten hebben op de Merapi, maar dat hebben we niet omdat het bewolkt is. Normaal gesproken zouden we de Merapi overigens al in Yogya kunnen zien, maar het is nog niet heel helder geweest de afgelopen dagen. We bezoeken het ‘forest park’, een groen park waar we wat rondlopen. We klimmen over een steil bospad wat moet leiden naar een uitzichtspunt. We hadden ons echter niet voorbereid op een steile klim en al zwetend lopen we op onze slippertjes omhoog. Het is letterlijk een beetje een uitzichtloze klim, het einde lijkt nog lang niet in zicht en we staan op het punt om terug te keren als Rob zegt: ‘als jullie terug gaan, ga ik ook terug’. Waarop ik antwoord: ‘als jij doorloopt, loop ik ook door’.

Shit.

Rob loopt door en ik dus ook. Edwin en Ans gaan terug, naar Ferdi, die überhaupt niet aan de klim is begonnen. Eenmaal op de top is het uitzicht nogal teleurstellend; omdat het heel bewolkt is zien we niks. We gaan maar weer op de weg terug waar we een schoolklas van 40 kinderen tegenkomen. Nogal een gepiel op dat smalle bospaadje. Eenmaal beneden lijkt Ferdi het interessantste entertainment te hebben gehad; twee apen op het dak van het huisje waarop hij vanaf zijn bankje uitzicht had hebben schijnbaar uitgebreid zitten paren :)

We lunchen en rijden dan door naar Kaliadem. Dit plaatsje is in 2010 vrijwel geheel verwoest toen de Merapi uitbarstte. Hoe verder we omhoog rijden het dorpje in, hoe meer grijze as en stenen we zien. Ook zien we bomen die duidelijk verbrand zijn geweest en zien we verwoeste (en soms weer opgebouwde) huizen. Van sommige huizen ligt alleen de fundering nog. Het is erg heftig om te zien wat moeder natuur met dit dorp en zijn inwoners heeft gedaan; meer dan 200 mensen hebben de uitbarsting niet overleefd.

We stappen op een brommertje waarmee we anderhalve kilometer de berg op tuffen. We stoppen op een aantal plekken waar een gids ons laat zien wat er precies gebeurd is. Wat ooit een rivier was, is nu een kilometerslange rivier vol as en stenen. Er liggen gigantische rotsblokken tussen, het is duidelijk hoe destructief de Merapi is. We zien het tafereel aan en krijgen er een heel nare bijsmaak van. Onze jonge gids laat ons op zijn telefoon een filmpje zien van wat hij net na de uitbarsting aantrof in zijn dorp; het lijkt wel een spookstad, een nachtmerrie haast. Hij geeft aan dat de Merapi op het moment zo eens in de vier jaar uitbarst, maar dat hij hoopt dat het zal stoppen. Wij helpen het hem hopen.

We keren terug naar het hotel, wederom met een hoop ‘food for thought’. We mogen van geluk spreken dat we in Nederland aan zo weinig natuurgeweld worden blootgesteld. Als we bij het hotel aankomen relaxen we even een uurtje, waarna Edwin, Ans en ik wat gaan eten. Om zes uur worden we opgehaald en rijden we richting Prambanan. Dit is de grootste hindu tempel van Java en in het droge seizoen worden hier speciale ballet voorstellingen gegeven van het Ramayana Ballet. Ongeveer 10 minuten voor we bij Prambanan aankomen horen we een keiharde knal; ons busje heeft een klapband. Gelukkig heeft de chauffeur de bus goed onder controle en hij dirigeert ‘m rustig naar de kant van de weg. Er komt een mannetje van een fruitwinkel aansloffen en ze gaan direct aan de slag om de band te verwisselen. Gelukkig is er ook een parkeermannetje aanwezig van het naastgelegen restaurant; het is namelijk razend druk op de weg en het parkeermannetje kan nu goed het verkeer omleiden. Terwijl Edwin met zijn zaklamp nog wat bijschijnt, wachten we rustig tot de band verwisseld is. Dan rijden we door naar Prambanan, waar we ruim op tijd aankomen. We hebben heel mooie plaatsen. Het ballet is werkelijk adembenemend. De kostuums zijn prachtig, de dansers professioneel, het decor van de Prambayan tempels op de achtergrond sprookjesachtig. Het type dans is niet te vergelijken me wat wij in de westerse wereld kennen. Halverwege wordt het decor nog in vlammen gezet en men werkt met veel special effects. Het voelt heel bijzonder om dit gezien te mogen hebben.

13 juni 2012, Yogyakarta

Vandaag vertrekken we vroeg; we hebben een lange rit voor de boeg. We rijden richting de stad Solo, op ongeveer 65 kilometer van Yogyakarta. Hier doen we ruim twee uur over; het is heel erg duk op de weg. We hebben zo’n beetje elk stoplicht tegen en rijden honderden brommertjes om ons heen. We hebben wel een prachtig uitzicht op de Merapi vandaag, waar een klein pluimpje rook uit puft. Als we Solo voorbij zijn rijden we verder richting Gunung Lawu. We stijgen behoorlijk en het landschap om ons heen is prachtig. Heel groen, de heuvelruggen staan vol met theeplantages. Hier en daar zien we mensen de thee plukken, alhoewel we alleen maar driehoeks-hoedjes boven de theeplanten uit zien komen. Onze eerste bestemming voor vandaag is Candi Cetho, een prachtige hindoeïstische tempel. Deze tempel is gebouwd net voor de islam zijn intrede deed in Indonesië en is dus nog relatief nieuw. De tempel is gebouwd op de rug van de vulkaan en loopt dan ook stijl omhoog. Het is een prachtige tempel, het geheel is wat mysterieus door de wolken die op deze hoogte hangen. We zitten dan ook op 1500 meter.

Na het bezoek aan de tempel eten we wat in een tentje van een theeplantage. We drinken er Javaanse Oolong thee bij, een heerlijk lichte thee. Hierna rijden we naar Candi Sukuh, een kleinere maar niet minder indrukwekkende tempel. Candi Sukuh is ook een hindoeïstische tempel maar heeft door zijn piramidevorm iets weg van een maya tempel. Wat vooral opvalt is hoe weinig toeristen deze tempels bezoeken; we hebben op een paar andere gasten na de tempels voor ons alleen. Een rariteit in Indonesië.

We beginnen weer aan de terugreis; we moeten nog een uur of drie rijden om weer in Yogya aan te komen. Het stuk door de theeplantages is adembenemend mooi, hierna vervolgen we weer onze weg langs de drukke weg door Solo. Als we terug zijn in Yogya gaan Ed en ik nog even shoppen; alles is heel goedkoop hier dus ik sla van alles in; deet, deo, spekkoeken en uit sentiment kopen we nog een fles douchegel die we tijdens de wereldreis altijd kochten. Hierna gaan we terug naar het hotel. We pakken in, douchen en gaan dan met zijn allen nog eenmaal eten bij ‘Bladok’. Dan is het tijd om naar bed te gaan; onze laatste nacht in Indonesië! We besluiten vannacht niet op te staan voor Nederland-Duitsland; we hebben er een hard hoofd in en volgens Edwin ‘staan we dan alleen maar op om ons vervolgens twee uur te gaan zitten ergeren’. En zo is het maar net. We hebben niks gemist volgens mij.

14 juni 2012, Singapore

Om zes uur vanmorgen worden we opgehaald door onze chauffeur. Met mijn ogen nog bijna dicht, gooi ik mijn backpack achter in de auto en ga voorin de auto zitten. We vliegen vanaf Solo en de chauffeur brengt ons in anderhalf uur naar de luchthaven aldaar. Het eerste wat opvalt is hoe verschrikkelijk geciviliseerd de airport is. In tegenstelling tot de puinhoop van Medan, is Solo supernetjes. Onze tassen gaan door de controle en we staan binnen 10 seconden in de rij om in te checken. Een dame van Silkair, waar wij mee vliegen, komt naar ons toe en zegt dat we wel bij de business class balie mogen inchecken. Binnen 2 minuten is alles gepiept. We gaan naar de mevrouw van de vertrekbelasting, betalen en krijgen een mooie sticker op de boardingpas. Dan lopen we naar de wachtruimte. Er zit nog 23.000 roepiah in de pot, waar we nog precies 3 kopjes koffie van kunnen halen. Vervolgens gaan we bij de gate zitten, waar Ferdi bij de controle zijn water, jus d’orange, deodorant, zonnebrand en aansteker moet inleveren. Wel fijn voor het gewicht in zijn tas :) Stipt op tijd gaan we aan boord, stipt op tijd vertrekken we en stipt op tijd landen we in Singapore. Saai eigenlijk.

Nadat we door de douane zijn gegaan en de tassen hebben opgehaald pakken we de metro naar het centrum. Ook dat gaat eigenlijk heel vlotjes en rond half drie zijn we in het hotel. Dat is eenvoudig maar oké. Ed en ik hebben hier vorig jaar ook gelogeerd; het is vol in het centrum en met zestig euro per nacht voor de kamer zeer betaalbaar voor Singaporese begrippen. We gaan eerst even wat eten in een foodcourt aan de overkant van de straat. Voor 2 euro’tjes eten we rijst met eend en zoete saus, erg lekker. Hierna lopen we een rondje naar de moslimwijk van Singapore, Kampong Glam. We willen de grote moskee bezoeken, maar die is helaas net dicht. We lopen door de prachtige kleurrijke wijk. Overal kleine restaurantjes en winkeltjes, het ziet er heel gezellig uit. Hierna lopen we terug naar onze straat en bezoeken we kort de Hindu tempel en de Chinese tempel naast ons hotel. Omdat het ver boven de 30 graden is en op de één of andere manier veel heter aanvoelt dan in Indonesië, zijn we toe aan een break. We gaan even terug naar de kamer en ik val zowaar meteen in slaap.

Vanavond lopen we naar ‘Little India’, niet ver van ons hotel. De wijk is voor een Little India heel geciviliseerd, maar dit is dan ook Singapore. In alle winkeltjes verkopen ze Indiase etenswaren, goud en offertjes voor in de tempels. We struinen wat door de straten en horen de gezellige Indiase muziek aan. We vinden een restaurantje waar we voor weinig geld een heerlijke curry eten, we drinken er ook een lassie bij. Yummie! Na het eten lopen we nog een rondje door de straatjes. Er vliegt een kakkerlak in Edwin zijn nek en nog geen twee minuten later vliegt er één in mijn hals. We schrikken er van, ik heb nog nooit een kakkerlak in mijn hals gehad en hij is vrij groot. Dat kan waarschijnlijk ook alleen maar in Little India, want de rest van Singapore is superschoon. En zelfs in Little India is het niet eens écht vies op straat. We gaan maar weer eens op het hotel aan; het is een lange dag geweest.

15 juni 2012, Singapore

Na het ontbijt nemen we de metro naar Chinatown. Zoals alles in Singapore is ook Chinatown hier héél geciviliseerd. Als je het vergelijkt met Chinatown in New York of Bangkok, kan je gerust stellen dat je in Chinatown Singapore van de grond kan eten. Singapore heeft heel veel strenge regels. Zo is kauwgom verboden, laat staan het uitspugen van kauwgom op straat. Sigarettenpeuken op straat gooien of rochelen mag hier ook niet, wat dan weer een klein voordeel is ten opzichte van het echte China :) Als je het wel doet, krijg je simpelweg een torenhoge boete en dus doet niemand het. Het heeft voordelen en nadelen. Ok, de stad is superschoon, alles glimt, alles is georganiseerd, alles verloopt volgens de regeltjes. Maar het nadeel is dat Singapore hierdoor erg overgereguleerd is en niet ‘edgy’ is, er is geen rauwe kant. Dat maakt de stad dan ook weer een beetje saai.

Desalniettemin vermaken wij ons best in Chinatown. We bezoeken een tempel waar gebeden wordt en Ans en ik kopen vast een enkel item hier en daar. Hierna lopen we naar het Central Business District, het gedeelte van Singapore waar alle wolkenkrabbers staan. Helaas komen wij hier precies om 12 uur aan, als net al het kantoorpersoneel gaat lunchen. Gezien de lange rijen overal zien wij ons genoodzaakt een broodje te eten bij de Subway, wat dan eigenlijk wel weer lekker smaakt na weken lang rijst en noedels. Hierna lopen we naar de Waterfront, waar we een prachtig uitzicht hebben op de skyline van Singapore. Het is heet, erg heet en na een minuut of tien nemen we de metro terug richting het hotel.

We splitsen even op; ik ga winkelen met Edwin en Ans, Rob en Ferdi gaan ook winkelen. Ed en ik gaan naar een shopppingmall en Edwin shopt een paar broeken en t-shirts. Hierna rusten we met een café latte en een stukje cheesecake even uit bij Coffee Bean. Aan het eind van de middag treffen we de rest weer op de markt; omdat Ferdi nog niet is geslaagd met zijn t-shirt-expeditie nemen we hem ook nog even mee naar de mall. Eind goed, al goed, alle aankopen zijn binnen.

’s Avonds eten we eerst een maaltje in de foodcourt; voor een euro of twee per persoon eten we hier goed en lekker. Hierna nemen we de metro terug naar de Waterfront, om de skyline by night te bekijken. Ondanks dat Singapore geen gigantische skyline heeft, blijft het een mooi gezicht zo aan het water. Hierna maken we een wandeling richting Clarke Quay, gelegen achter de Waterfront. Het is zaterdag avond en het bruist op straat; de terrassen zitten afgeladen vol. Helaas is Singapore qua luxe artikelen (luxe hotels; alcohol; een fijn restaurant) on-Aziatisch duur. Vanwege de hoge belastingen betaal je ongeveer 12 euro voor een glaasje wijn en 6 tot 8 euro voor een glaasje bier. Zelfs een kopje koffie gaat op deze locatie voor 7 euro over de toonbank; een bedrag wat we domweg weigeren te betalen. We besluiten dan ook niet op het terras te gaan zitten maar onze wandeling af te maken en terug te gaan richting hotel.

16 juni 2012, Singapore

Ik heb vannacht slecht geslapen. Omdat het in Singapore warmer is dan in Indonesië en ze hier overal airco’s hebben die heel koud staan, ben ik enorm verkouden geworden. Daarnaast heb ik vannacht helaas weer een tijdje op het toilet doorgebracht. We doen het in de morgen dan ook rustig aan. We ontbijten op ons gemak, pakken op ons dooie akkertje onze tassen in en laten dan alles achter in Ferdi zijn kamer. Omdat we pas om 23.55 uur vliegen vanavond hebben we voor zijn kamer voor een extra nacht betaald, zodat we de hele dag een plek hebben om naartoe terug te gaan.

Nadat we georganiseerd zijn nemen we de metro richting ‘Orchard Road’. In Singapore draait alles om winkelen en dat is hier meer zichtbaar dan waar dan ook. Orchard Road is een ellelange straat waar shoppingmall na shoppingmall staat. Binnendoor loop je van de één naar de ander; het is werkelijk shopping paradise. Het is druk; je kan zien dat men hier geen last heeft van de crisis. Voor de lunch eten we in één van de vele foodcourts; voor een paar euri eet ik een heerlijke bak sushi.

In de loop van de middag gaan we terug naar het hotel. We relaxen even een uurtje en lopen dan naar de Chinese tempel naast ons hotel. Hier ontmoeten we Tobi en Olivia, onze vrienden uit Zwitserland. Zij zijn ook op de terugweg uit Indonesië en zojuist in Singapore aangekomen. We lopen richting de wijk Kampong Glam, waar we een terrasje uitzoeken bij een turks restaurantje. Het is een gezellig straatje vol kleine boetiekjes en winkeltjes en als het langzaam donker wordt, licht de moskee aan het eind van de straat prachtig op. We kletsen bij over al onze avonturen van de afgelopen drie weken, het is heel gezellig.

Tegen acht uur lopen we terug naar het hotel. Het is tijd om afscheid te nemen; onze vlucht gaat over vier uur. We pakken onze tassen en banen ons een weg door de hitte en het zaterdag avond-gedruis richting de metro. Deze brengt ons binnen een half uurtje naar de airport. Langzaam maar zeker realiseren we het ons; deze fantastische vakantie komt nu echt tot een eind. Singapore airport is zo groot, dat we door al het lopen niet eens meer lang hoeven te wachten tot we aan boord kunnen. De reis verloopt voorspoedig maar is wel wat vermoeiend. We hebben de eerste uren tot aan India heel erg veel turbulentie waarvoor zelfs de cabin crew terug naar de stoel moet. Omdat het eten net is gebracht is het hierdoor wat rommelig aan boord. Mijn verkoudheid helpt ook niet, ik nies me suf en snotter de ene na het andere zakdoek vol. Gelukkig weten we uiteindelijk wel allemaal een aantal uur te slapen.

Het eerste wat opvalt als we om half zeven ’s morgens op Schiphol door de slurf lopen is hoe koud het is. De thermometer geeft 16 graden aan maar het voelt als een vrieskist. Gelukkig komt de bagage snel en binnen no-time zitten we in de trein naar Utrecht. Hier nemen we afscheid van ons reisgezelschap. Het waren drie fantastische weken! De reis terug naar Indonesië was betoverend; Indonesië is als thuiskomen, wat een heerlijk land, wat een geweldige mensen. Terug zijn in Nederland voelt daardoor alsof we afscheid hebben moeten nemen van thuis, maar vast niet voor lang. We will be back!